บทที่4จูนจิ๋วคนเดิมผู้อนาถ

บทที่4จูนจิ๋วคนเดิมผู้อนาถ

จูนจิ๋วยื่นมือรับมีดสั้นออกมาจากกำไลข้อมือจ่อตรงปาก จูนเชียนเชียน”อ้าปากอย่างว่าง่ายสิข้าจะลงมืออย่าง รวดเร็วไม่เจ็บหรอก”

“อือฮือฮือ”จูนเซียนเชียนหรือจะกล้าอ้าปากกัดกราม อย่างสุดแรงแล้วส่ายหัวอย่างเดียว

นางตกใจจนตัวงอเบิกตาโตมองดูจูนจิ๋วตกใจกลัวอย่าง ที่สุดนางน่ากลัวมาก

จูนเชียนเชียนอยากขอความช่วยเหลือแต่บ่าวไพร่ต่าง ล้มกลิ้งอยู่กับพื้นปี้หลัวตกใจจนเสียงหายในสายตาพวก เขาจูนจิ่วไม่ใช่คนไร้ประโยชน์อย่างเมื่อก่อนอีกต่อไป นางเป็นผีที่โหดเหี้ยมอำมหิตนางกลับมาแก้แค้นแล้ว

จูนจิ๋วขมวดคิ้ว“ไม่อ้าปากนึกว่าข้าจะไม่มีหนทางแล้วใช่ ไหม?”

จูนจิ่วขยับนิ้วยกคางจูนเซียนเขียนออก

“อ๊าก”
“หยุดนะ”เสียงดังคำรามเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบกำลังเดินมา

มีดสั้นเพิ่งมาดปากของจูนเซียนเซียนเลือดสดๆไหล ออกมาจูนจิ่วได้ยินเสียงจึงหันไปดูมองเห็นชายวัยกลาง คนจ้องมองนางด้วยความตกใจและโมโหนางหาคนคน นี้ในความทรงจําเขาคือจูนเหลยเทียนเจ้าบ้านบ้านรอง เมืองเฟิงหลัว

คนหนึ่งที่เกลียดและต้องการให้จูนจิ๋วคนก่อนตาย เหมือนกัน

จูนเหลยเทียนตะโกนขึ้นว่า”จูนจิ่วเจ้ากล้าดียังไงยังไม่ รีบปล่อยเชียนเชียน”

จูนเซียนเขียนอยากร้องเรียกขอความช่วยเหลือแต่คาง โดนถอดออกแล้วในปากยังมีมีดสั้นคาอยู่จึงทำได้เพียง ปล่อยให้น้ำตาไหลอย่างหวาดกลัวแววตามองไปยังจุน เหลยเทียนอย่างขอความช่วยเหลือ

“ทําไมข้าต้องปล่อยนาง?”

“จูนจิ่วเจ้ากล้าดียังไงที่ไม่ฟังคำสั่งข้า”จูนเหลยเทียน ถลึงตา

เขาได้ทราบข่าวบอกว่าเรือนทางทิศตะวันออกเฉียงใต้มีเสียงร้องอย่างเจ็บปวดจึงคิดถึงว่าเขียนเขียนเคยมาเล่า ข่าวดีให้ฟังว่าได้ฆ่าจูนจิ๋วตายแล้วนางจะไปจุดเผาเรือน ทิ้งให้จูนจิ๋วไม่หลงเหลืออะไรในโลกนี้อีก

ในใจคิดป้องกันไว้ก่อนเผื่อมีอะไรเปลี่ยนแปลงจึงรีบมา ดูยังไงจูนเหลยเทียนก็คิดไม่ถึงว่าจะเห็นภาพตรงหน้านี้

ไหนบอกว่าจูนจิ่วตายแล้วไม่ใช่หรือ?

มองดูจูนเหลยเทียนแล้วจูนจิ๋วก็หัวเราะบนใบหน้านาง ยังเปื้อนไปด้วยเลือดสดๆท่าทางที่หัวเราะนี้ทำให้นาง งดงามมากและเหมือนกับรอยยิ้มของเทพแห่งความตาย ในใจจูนเหลยเทียนหวั่นกลัว

จูนจิ่วเก็บมีดสั้นเช็ดเลือดบนใบหน้าจูนเซียนเชียนกา รกระทำนี้ทำให้ในใจจูนเหลยเทียนตกใจจนเนื้อเต้นจูน จิ่วเงยหัวมองดูจูนเหลยเทียน”จูนเหลยเทียนเจ้าเป็นแค่ เจ้าของบ้านรองมีสิทธิ์อะไรให้คุณหนูอย่างข้าฟังคำของ เจ้า?”

“เจ้า”

“ข้าจำได้เกียรติศักดิ์ของข้าคือคุณหนูเอกตาม ธรรมเนียมแล้วเจ้าพบข้าต้องทําความเคารพทักทาย ข้า”จูนจิ่วพูดขึ้นอย่างเกียจคร้าน
“ฮ่าฮ่าฮ่า”จูนเหลยเทียนอ้าปากกว้างหัวเราะ”จูนจิ่วเจ้า กำลังฝันอยู่หรือ?เจ้าคนขี้ขลาดตาขาวอย่างเจ้ายังอยาก เป็นคุณหนูเอก?พ่อแม่เจ้าล้วนตายไปแล้วเหลือไว้แค่คน ขี้ขลาดตาขาวอย่างเจ้าตระกูลจูนยอมเลี้ยงดูเจ้าล้วนเป็น บุญอย่างยิ่งแล้ว”

“เจ้าคงยังไม่ลืมว่าทำไมเจ้าถึงถูกส่งมายังบ้านรองไช่ ไหม?เจ้าทำให้คุณหนูใหญ่โกรธจึงโดนไล่ออกมาตอนนี้ คนที่สั่งฆ่าเจ้าก็เป็นคำสั่งของจู่หมู่เจ้ายังมีสิทธิ์อะไรมา พูดถึงเกียรติศักดิ์ของเจ้าต่อหน้าข้า?”

หือมีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ?

จูนจิ่วทบทวนความทรงจำของตนพบว่าจูนเหลยเทียน พูดไม่ผิดตอนนี้นางยังรู้อีกว่าบ่าวไพร่ที่มากับจูนเซียน เชียนเป็นคนของจู๋หมู่คำสั่งของผู้หญิงจิตใจเหี้ยมโหดคน นั้น

“นายท่านเจ้าของเดิมของร่างนี้มีชิวิตอนาถยิ่งนัก”เสียง ในกำไลข้อมือพูดขึ้น

อืมจูนจิ่วเห็นด้วยช่างอนาถจริงๆ

จูนเหลยเทียนเห็นจูนจิ่วไม่พูดอะไรก็นึกคิดว่าจูนจิ๋ว เกรงกลัวจึงยกมือออกคำสั่งให้ทหารล้อมจูนจิ๋วไว้
จูนเหลยเทียนจ้องมองจูน วอย่างเย้ยหยัน”จุนจิ๋ววันนี้ เจ้าต้องตายปล่อยเซียนเชียนเดี๋ยวนี้ข้าจะให้เจ้าได้ตาย อย่างรวดเร็ว”

“เจ้าอยากจะฆ่าข้า?อาศัยเจ้าเนี้ยนะ”จูนจิ่วหัวเราะเสียง ดังไม่รีบร้อนเลยสักนิด

เสียงในกําไลข้อมือก็กำลังหัวเราะ คนอย่างพวกเขาคิด อยากจะฆ่าเจ้านายฝันไปเถอะเจ้านายลงมือเลยสั่งสอน พวกเขาสักหน่อย”