บทที่ 16 ทางเข้าตลาด

เรื่องแรกที่เวินชื่อผู้ที่ได้รับความทุกข์ทรมานกลับมา นั่น ก็คือการแก้แค้น

ในแง่ของการแก้แค้น เป็นหนี้ก็ต้องชดใช้กรรมด้วย คนร้าย แน่นอนว่าหรงจ้านคือคนแรกที่นางจะต้องมองหา และไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นคนที่นางไม่สามารถปล่อยไป ได้อย่างเด็ดขาด

แต่เวินชื่อก็รู้ว่า แม้ว่าหรงเชิงยวนจะไม่ใช่คนที่สำคัญ ที่สุดในตอนนี้ แต่ถ้าต้องการจัดการกับองค์ชาย รัชทายาทนั้น จะต้องใช้สมองและเสียกำลังไม่น้อยจริงๆ เหนือสิ่งอื่นใด ต้องบ่มเพาะกำลังของตัวเองให้ได้ก่อน

เพียงแต่ ถ้าจะต้องบ่มเพาะกำลังของตัวเอง มันเป็นเรื่อง ที่ยากมากจริงๆเรื่องหนึ่ง นางเป็นเพียงผู้หญิงที่อยู่แต่ใน ห้องคนหนึ่ง นานๆถึงจะออกมาเที่ยวข้างนอก ก็ต้องทำให้ ผู้อื่นมีความรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้างเป็นเรื่องปรกติ ใน ตอนที่นางกำลังลงมืออะไรอยู่นั้น คนอื่นก็จะสามารถ พบเห็นได้ทั้งหมด

สุดท้ายแล้ว นางก็ยังไม่กล้าพูดว่าตัวเองมีความสามารถ ในการทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างไร้ร่องรอยได้

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นก็ซื้อคนรับใช้มาสักสามสี่คนคงไม่ถือว่ามากเกินไปกระมัง?”

นางพึมพำอย่างเงียบๆอยู่ในปาก และกำลังวางแผนอยู่ ในใจไม่หยุด บนถนนที่ยาวไกล ก็ต้องค่อยๆก้าวเดินออก มาทีละก้าวๆ

การติดต่อซื้อขายทาสในราชวงศ์เทียนหรง ก็มีตลาดซื้อ ขายที่ใหญ่มาก แน่นอนว่าการซื้อขายนี้ก็ได้รับอนุญาต แล้วด้วย โดยทั่วไปแล้ว ล้วนเป็นเรื่องที่ถูกกฎหมายมาก อย่างน้อยในเวลากลางวันก็เป็นเช่นนั้น ส่วนที่ไม่สามารถ ขายได้ในเวลากลางวันคือคนที่ทำธุรกิจไม่ดี

เช่นนั้น เวินชื่อจะไปคนเดียวก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร พอได้มีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง นาก็ไม่ได้สนใจกฎระเบียบและ ข้อบังคับเหล่านั้นเท่าไหร่

ตลาดซีแห่งเมืองชื่อเฉิง เป็นตลาดซื้อขายทาสที่ใหญ่ ที่สุด ณ ที่แห่งนี้ คุณสามารถหาคนแบบไหนก็ได้ ตราบ เท่าที่คุณปรารถนา ต่อให้ซื้อใครสักคนกลับไปเป็นเมีย น้อยก็ย่อมได้

แต่ที่นี่มีกฎเกณฑ์ที่ไม่ได้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษรอยู่ ข้อหนึ่งคือ คนที่นำมาขายที่นี่ ล้วนเป็นผู้มาใหม่ทั้งหมด
คนเหล่านี้ ล้วนมาจากแดนไกลที่ไกลแสนไกล ดังนั้นถ้า ซื้อคนเหล่านี้ ก็จะสามารถวางใจได้โดยสมบูรณ์ เพราะ ว่าอดีตที่ผ่านมาของพวกเขา ล้วนขาวสะอาดกันทุกคน

แต่ทว่า ที่นี่ก็มีทั้งคนดีและคนเลวอยู่ปะปนกัน ถึงแม้จะ พูดว่าที่นี่มีการควบคุมในเวลากลางวันก็ตาม แต่ใครจะไป รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คิดไม่ถึงว่าเวินชื่อสาวงามที่งดงามล่ม ชาติล่มเมืองคนหนึ่งจะเข้ามาในสถานที่แห่งนี้

“เจ้าจะเข้าไปแบบนี้เหรอ?”

มีเสียงที่ยั่วเย้ามากเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างหลัง แต่ มันก็ชัดเจนและไพเราะมาก

“ถ้าเจ้าเข้าไปแบบนี้ ยังจะสามารถออกมาทั้งแบบนี้ได้เห รอ ข้ายังรู้สึกว่า ไม่กล้ารับประกันเลยจริงๆ!

เวินชื่อยืนอยู่ตรงนั้น และถามโดยไม่หันหน้ากลับไปว่า “หรงซื่อจื่อยังไม่กลับไปรึ ตามเวินชื่อมาทำไมเพคะ?”

หรงเซ็งยวนถูกนางถามอย่างนี้ เขาก็ไม่โกรธอะไร เพียง แต่ยิ้มอย่างสว่างไสวออกมา

“จริงๆแล้ว ยวนก็ไม่อยากตามคุณหนูรองมาหรอกนะ เพียงแต่คุณหนูรองทำให้คนต้องเป็นห่วงเกินไปจริงๆทำเหมือนมีเรื่องหนักอกหนักใจมาตลอดทางเลย ยวน แค่จะส่งคนไปกับคุณหนูรองเท่านั้นเอง เพราะอยากจะ แน่ใจว่าคุณหนูรองกลับถึงจวนอ๋องหัวแล้ว!”

เขาเดินเข้าไปหาเวินชื่อสองสามก้าว แล้วพูดว่า “ แต่ คุณหนูรองก็ไม่กลับไปอยู่ดี กลับจงใจจะวิ่งมาถึงตลาด ซีที่มีแต่ผู้คนร้อยพ่อพันแม่แห่งนี้จนได้ ในนี้ ไม่ใช่ที่ที่ผู้ หญิงตัวเล็กๆอย่างคุณหนูรองจะสามารถมาตามลำพังได้ นะ!”

“หรงซื่อจื่อใส่ใจดูแลทุกคนแบบนี้หรือไม่?” เป็นชื่อขมวด คิ้วถาม

“เช่นนั้นคุณหนูรองคิดว่า ยวนใส่ใจดูแลคุณหนูรองมาก แค่ไหนล่ะ?” เขาถามกลับหนึ่งประโยค เวินซื่อพูดไม่ออก เมื่อถูกถาม ถ้าเจ้าพูดว่า เจ้าใส่ใจมาก มันก็ไม่ดี แต่ก็ไม่ อาจพูดว่าเจ้าไม่ใส่ใจเลย เพราะมันทำให้คนกลัดกลุ้ม ระทมทุกข์มากจริงๆ

ครุ่นคิดสักพัก นางจึงพูดเบี่ยงประเด็นว่า “ซื่อจื่อไม่มี อะไรทําหรือเพคะ?”

“มันก็ไม่ใช่อย่างนั้น เพียงแต่เมื่อสักครู่นี้คุณหนูรองมี ท่าทางตื่นตระหนก มันช่างน่ากลัวและทำให้รู้สึกน่าเป็น ห่วงจริงๆ ดังนั้นยวนจึงรีบมาที่นี่”
คิ้วอันสวยงามคู่หนึ่งของเวินชื่อขมวดขึ้นมาเล็กน้อย นางกลอกตาหงส์หนึ่งรอบ แล้วพูดเบาๆว่า “เช่นนั้น เวิน ชื่อก็ขอบพระทัยความเป็นห่วงเป็นใยของ อจื่อมาก เพคะ!”

“ไม่เป็นไร ข้าว่าง่าย!” หรงเซ็งยวนทำท่าทางที่ว่ามัน ย่อมจะต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว ทำให้เวินชื่อกลั้นหายใจ อยู่ในใจ และก็ทำได้เพียงช่างมันไป

เวิน อพูดอะไรไม่ออก หรงเชิงยวนก็ไม่เร่งรัด ทั้งสอง คนจ้องมองกันและกันอยู่ที่ปากทางเข้าตลาดที่มีผู้คน พลุกพล่านไปมานี้ และปล่อยให้คนที่เดินไปเดินมาพินิจ พิเคราะห์พวกเขาทั้งสองคน สุดท้ายเวินชื่อก็ทนไม่ไหว จึงยอมพ่ายแพ้ไปเสียโดยดี

“ไม่ทราบว่าหรงซื่อจื่อจะจากไปเมื่อไรหรือเพคะ เวินชื่อ ยังมีเรื่องที่จะต้องทำนะเพคะ!”

“พูดง่าย ข้าเพียงแต่อยากจะบอกคุณหนูรองว่า ข้างๆ มีร้านขายเสื้อผ้าร้านหนึ่ง แม้ว่าเสื้อผ้าภายในร้านจะไม่ หรูหรามากนัก แต่ถ้าคุณหนูรองต้องการใส่ ก็มีมากอย่าง ล้นเหลือ คุณหนูรองสามารถไปซื้อเสื้อผ้าของผู้ชายได้ ในนั้น นี่ก็คือวิธีปกป้องคุ้มครองชีวิตของคุณหนูรองนะ!”

ครั้นแล้วเขาก็เบ้ปากไปมา ใบหน้าที่สุภาพงดงามแต่เดิม ตอนนี้ดูเหมือนว่ามีท่าทางของความน้อยอกน้อยใจ อย่างมากอยู่เล็กน้อย ราวกับว่าเป็นชื่อได้ทำร้ายเขา อย่างไรอย่างนั้น เวินชื่อก็รู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก

“ดังนั้น หรงซื่อจื่อจึงวิ่งมาที่นี้เป็นกรณีพิเศษ เพื่อที่จะมา เตือนเวินชื่อเรื่องนี้เองหรือเพคะ?”

“เจ้า…

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตัวเองโกรธจนทนไม่ไหว เวินชื่อจึง ต้องเดินเข้าไปในร้านเสื้อผ้าร้านนั้น และไม่ได้พูดอะไร กับเขาอีก

นี่เป็นเรื่องความเมตตากรุณาซะที่ไหนกัน หรงซื่อจื่อผู้ ที่มีพรสวรรค์ที่น่าทึ่งวาทศิลป์ที่ยอดเยี่ยม ที่แท้ก็คือคน ที่…คนที่…

เวินซื่อไม่รู้ว่าจะใช้คำไหนมาพรรณนาถึงเขาไปชั่วขณะ หนึ่ง นางรู้เพียงว่า เขาเหมือนกับไม่มีความอ่อนโยนและ สบายใจนั้นที่ดูเหมือนว่าจะอยู่บนรูปโฉมภายนอกของ เขาเลย แต่กลับเป็นคนที่มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่ จะควบคุมนาง

ในขณะที่หรงเชิงยวนมองภาพเงาด้านหลังของนางอยู่ดวงตาของเขาค่อยๆลึกลงมาก

องครักษ์ตู้เหยียนที่ไม่กล้าเดินขึ้นมาเลยก็เดินขึ้นมา แล้วพูดว่า

“ชื่อจื่อ เราจะปล่อยให้คุณหนูรองไปอย่างนี้หรือพะย่ะ ค่ะ?”

“นางระแวดระวังคนอื่นมากเช่นนี้ ถ้าอยู่ใกล้นางเกิน ไปในระยะเวลาหนึ่ง กลับจะทำให้วิ่งหนีไกลขึ้นได้ ไม่สู้ พวกเราส่งคนตามไปดูจากไกลๆ รักษาความปลอดภัย ของนาง ในเวลาเดียวกันก็ดูซิว่านางคิดจะทำอะไร ถ้า สามารถช่วยเหลือนางได้ ก็สมควรช่วย

ตู้เหยียนก้มศีรษะลง แต่กลับรู้สึกไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก

“ชื่อจื่อ ธุระของเรา เดิมทีมันก็ยุ่งวุ่นวายมากพออยู่แล้ว ถ้าต้องช่วยคุณหนูเวินรองอีก หม่อมฉันเกรงว่า…”

เขายังไม่ทันพูดจบ หรงเซ็งยวนก็หันหน้ามา มองเขา ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม ใบหน้านั้น ไม่ได้อ่อนโยนและ สุภาพเหมือนในยามปกติเลย แต่มีใบหน้าที่ทำให้คน หวาดกลัวเข้ามาแทนที่

“คำพูดเช่นนี้ ข้าไม่อยากได้ยินอีกเป็นครั้งที่สอง ถ้าเจ้าพูดอีก เจ้าก็ไปรับโทษด้วยตัวเองซะ ความอดทนของ ข้า มีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น!”

“พะย่ะค่ะ!”

ตู้เหยียนตัวสั่นไปทั้งตัวและรีบพูดอย่างรวดเร็ว