บทที่ 2 ฟื้นคืนชีพกลับมาใหม่

ใน าคืนที่ฝนตกหนักอย่างกับฟ้ารั่ว นอกหน้าต่างมีลม และฝนโหมกระหน่ำมาพร้อมกับฟ้าแลบฟ้าร้อง

ร่างที่อยู่บนเตียงลุกขึ้นนั่งในทันที!

สายฟ้าที่อึมครีมแลบผ่านมาจากนอกหน้าต่าง ทะลุผ่าน หน้าต่างกระดาษบางๆ กระทบเข้ามาที่หน้านาง

สีหน้าของเวิน อขาวซีด แต่ทว่าลําคอกลับเกิดสีแดงขึ้น นางหายใจหอบเฮือกใหญ่ เหมือนกับเป็นท่าทางของคน จมนํ้าใกล้ตายไม่มีผิด

แต่ทว่าไม่นาน นางก็ตระหนักได้ถึงความไม่ชอบมาพา

กล

ในขณะที่กำลังมองดูห้องที่เก่าและทรุดโทรมตรงหน้า นี้อยู่ รวมทั้งเตียงไม้ที่โอนเอนไปมา ความประหลาดใจ ค่อยๆปรากฏขึ้นภายในดวงตาของเวินชื่อ

นี่คือที่ใดกัน?

เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่เรือนจำน้ำที่ใช้กักขังนักโทษ ประหารของราชวงศ์เทียนหรง
เวินชื่อตกตะลึงสักพัก แต่ทว่าทันใดนั้นภายในดวงตา ของนางก็มีแสงเปล่งประกายขึ้นมา นางลูบหน้าอกของ ตัวเองอย่างฉับพลัน

ถึงขั้นมีแรงสั่นสะเทือนถี่ๆที่รุนแรงส่วนหนึ่งสะเทือนออก มาจากหน้าอกของนาง

ทันใดนั้นเวินชื่อก็หัวเราะขึ้นมา แต่ทว่าภายในแววตา ของนางกลับไม่มีความปีติยินดีเลย มีเพียงความเศร้า รันทดและความเคียดแค้นอย่างหาที่สุดไม่ได้ แสงสว่าง สีขาวอมเทาจากภายนอกสาดส่องลงบนใบหน้าของนาง ตกกระทบอยู่บนหยดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุดจากมุมตา สะท้อนหักเหแสงที่ทำให้คนอกสั่นขวัญหายออกมา

นางยังมีชีวิตอยู่!

ภายในหัวใจของเวินชื่อมีความรู้สึกว่านี่คือความสุขที่บ้า คลั่ง แต่ในเวลาเดียวกันความเคียดแค้นที่บ้าคลั่งก็แยก เขี้ยวยิงฟันอย่างกำเริบเสืบสานอยู่ภายในใจของนางเช่น เดียวกัน

อดีตชาติและปัจจุบันชาติ!

พวกคนที่เคยรังแกข้าเหล่านั้น พวกเจ้าคอยดูเถิด ข้ากลับมาแล้ว!
ในขณะที่กำลังมองดูฉากที่คุ้นเคยถูกความมืดของที่นี่ กลบฝังจนไม่เหลือแล้วนางก็รู้สึกประหลาดใจ ความทรง จําของเวิน อพัดโหมเข้ามา นางลืมที่นี่ไปได้อย่างไร!

ตอนที่อายุสิห้าในปีนั้น เวินชื่อไม่ระวังทำพระพุทธรูป หยกที่ฮ่องเต้พระราชทานให้ท่านหวางเฟยแตก และ ประจวบเหมาะกับที่ท่านพ่อไปรักษาการณ์ที่ชายแดน พอดี ท่านหวางเฟยผู้ซึ่งไม่ชอบเวินชื่อมาโดยตลอดก็เลย ส่งคนไปขับไล่นางออกมาทันที นางจึงไม่ได้อยู่ในจวน

จะพูดให้น่าฟังก็คือ ให้เงินซื่อได้สงบจิตสงบใจและเรียน รู้มารยาทในบ้านสวนที่อยู่ข้างนอกนั่นเอง แม้ว่าแท้จริง แล้วอยากจะขับไล่นางออกไปจากจวนเลยก็ตาม!

แต่ทว่า พระพุทธรูปหยกองค์นั้นเห็นได้ชัดว่าเงินซือไม่ ได้เป็นคนทําแตก เป็นเวินจิ่นต่างหาก!

อย่างไรก็ตาม คนที่ท่านหวางเฟยชมชอบมาโดยตลอด ก็คือเวินจิ่นกับแม่ของเวินจิ่น กับเวินชื่อและแม่ของนาง กลับเอาแต่พยายามจับผิดต่างๆนานา

ดังนั้นเวินจิ่นประโยคเดียวก็ผลักไสความผิดทั้งหมดมา ใส่ตัวเงินซื่อ แต่ท่านหวางเฟยก็ตัดสินความผิดของเวินชื่อโดยไม่ลังเลสงสัยเลยสักนิด!

ทันใดนั้น ภายในหูก็มีเสียง”เอี๊ยดอ๊าด…”ดังเข้ามา เวิน ชื่อมองไปตามทิศทางที่เสียงนั้นดังขึ้นมาทันที เห็นเพียง ประตูไม้ที่ทรุดโทรมและผุพังหนึ่งบานถูกผลักจนเป็นรู หนึ่งรู มีร่างร่างหนึ่งที่กำลังย่องเบาๆเข้ามาจากนอกประตู

“นั่นใคร?” เวินชื่อพูดขึ้นมาทันใด

“อ๊าย!” คนที่เข้ามาคิดไม่ถึงว่าดึกขนาดนี้แล้วเวินชื่อจะ ยังไม่เข้านอน เห็นได้ชัดว่าถูกขู่ขวัญจนตกตะลึง นางจึง อดไม่ได้ที่จะร้องออกมา

แต่แล้วนางก็รู้ในทันทีว่าตัวเองได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่ เพียงใดไปแล้ว นางจึงคุกเข่าลงทันที แล้วพูดด้วยน้ำ เสียงสะอึกสะอื้นที่ยากจะพบเห็นว่า “คุณหนู คือ คือหรูเอ๋ อร์…หรูเอ๋อร์ผิดไปแล้วเจ้าค่ะ…

หรูเอ๋อร์รี?!

เมื่อได้ยินชื่อและน้ำเสียงที่คุ้นเคยนี้ บนใบหน้าของเงิน ซื่อก็อดไม่ได้ที่จะมีสีหน้าที่ประหลาดใจและดีอกดีใจ ปรากฏขึ้นมาอย่างฉับพลัน

“…หรูเอ๋อร์?” นางเรียกหยั่งเชิงออกไป
พอได้ยินคุณหนูกำลังเรียกนาง หรูเอ๋อร์จึงรีบเช็ดน้ำตา “คุณหนู ข้าอยู่นี่เจ้าค่ะ…”

เป็นหรูเอ๋อร์จริงๆด้วย! ภายในดวงตาหงษ์ที่งดงามของ เวินชื่อมีละอองน้ำกลุ่มหนึ่งลอยขึ้นมา รวมถึงความคือก ดีใจด้วย

ในอดีตชาติ ระหว่างพิจารณาคดีที่ต้าหลี่ อ เป็นหรูเอ๋ อร์ที่กลิ้งอยู่บนเตียงตะปูแทนนาง เพื่อพิสูจน์ว่าเป็นชื่อ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับ”การก่อกบฏ”ของอ๋องหัวที่ถูกใส่ ร้ายว่าขายชาติ จนสุดท้ายก็ได้เสียชีวิตต่อหน้านาง ถ้า ไม่ใช่เพราะหรูเอ๋อร์ เวินชื่อก็ไม่รู้เลยว่าตัวเองจะเอาชีวิต รอดอยู่ในช่วงเวลาที่มืดมิดเหล่านั้นได้อย่างไร!

ขณะนี้ พอได้พบหรูเอ๋อร์ที่คอยดูแลนางด้วยใจจริง เช่นนี้อีกครั้ง ในใจของเวินซื่อก็แสดงความดีอกดีใจและ ซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก

นางพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นว่า “เจ้าลุกขึ้น แล้วมาตรงนี้”

ได้ยินเสียงของคุณหนู หรูเอ๋อร์ก็เลยรีบลุกขึ้น แต่ ทว่าบนขาของนางมีอาการปวดบริเวณที่ถูกอานมามาตี ร่างกายของนางอ่อนยวบลง แล้วชนเข้ากับข้างเตียง อย่างกะทันหัน(มามาใช้เรียกแทนข้ารับใช้หญิงชรา)
“เจ้าเป็นอะไร?”

“ทรูเออร์ไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ…”

ขณะที่ฟัง เสียงที่กำลังอึดอัดใจอย่างเห็นได้ชัดของ หรูเอ๋อร์ ภายในสายตาของเงินชื่อก็เย็นชาขึ้นมา แล้วพูด ว่า ” เจ้าขึ้นมานี้ ข้าจะถามเจ้าว่า อานมามาตีเจ้าใช้หรือ ไม่?”

“เป็นเพราะหรูเอ๋อร์ทำผิดเองเจ้าค่ะ” หรูเอ๋อร์พูดกัดฟัน และอดทนต่อความเจ็บปวดว่า “ร่างกายของคุณหนูมีค่า ดั่งทอง หรูเอ๋อร์มิกล้าเจ้าค่ะ”

“ข้าให้เจ้าขึ้นมาเจ้าก็ขึ้นมา ไม่ต้องฝืนหรอก” น้ำเสียง ที่เย็นยะเยือกและสุภาพของเวินชื่อมีความแข็งกร้าวอยู่ ด้วยเล็กน้อย

พอได้ยินความหมายที่หนักแน่นของเว้นชื่อ ทรูเอ๋อร์ ก็ทำได้เพียงขึ้นไปนั่งบนเตียงอย่างระมัดระวัง แล้ว พูดกระซิบแบบฉ่ำๆอึ่งๆว่า “คุณหนู ท่าน ท่านไม่ต้อง กลัว…อาน อานมามาไม่อยู่ หรูเอ่อร์จะปกป้องท่านเอง เจ้าค่ะ!”

ภายในหัวใจของเวินชื่อมีความรู้สึกอบอุ่นแว็บผ่านเข้า มา แต่เมื่อได้ยินคำว่า “อานมามา”สามพยางค์ แสงที่เย็น ยะเยือกก็เปล่งประกายขึ้นมาในดวงตาของนาง
นางพูดด้วยน้ำเสียงอันอบอุ่นว่า “ไม่กลัวหรอก นอนซะ

วันนี้หรูเอ๋อร์เอาแต่วิ่งวุ่นกับนางทั้งวัน เพื่อจัดการเก็บ กวาดบ้านที่ทรุดโทรมหลังนี้ให้นาง ให้นางได้อยู่อย่าง สะดวกสบายขึ้นอีกนิด นางเหนื่อยมากแล้ว ใจที่สับสน วุ่นวายก็ตกลงมาในคำพูดที่ทำให้คนสงบของเวินชื่อ แต่ เพิ่งจะแตะไปบนไม้กระดานเตียงนางก็หลับไปเสียแล้ว

แต่ทว่าเวินชื่อนอนไม่หลับเลย!

ได้เกิดใหม่ในวันนี้และปีนี้ตอนที่นางอายุสิบห้า เป็นชื่อ จะหลับลงได้อย่างไร!

และก็เป็นคืนนี้ ที่ขาของนางได้รับบาดเจ็บเป็นครั้งแรก ทำให้เกิดโรคเรื้อรังในภายหลัง และต่อมานางไม่รู้ว่าเงิน จิ่นวางอุบายอะไร จึงทำให้นางต้องพิการในที่สุด!

และความเสียหายในครั้งนี้ ก็เป็นน้ำมือของอานมามาที่ ร่วมมือกับเวินจิ่นตามที่หรูเอ๋อร์ได้เอ่ยออกมา

และก่อนที่ใกล้จะตายคำพูดนั้นของเวินจิ่นในเรือน จำน้ำ ก็ทำให้เป็นชื่อรู้ว่า หลังจากที่เป็นจิ้นไม่สามารถ ทำให้นางพิการได้ในครั้งนี้ ก็ยังคงลงมือกับโรคขาของ นางอย่างลับๆ จนถึงขนาดที่เงินซื่อต้องพิการในที่สุด นับ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปจะไม่มีทางกลับมายืนได้อีก!
คิดถึงตรงนี้ หัวใจของเวินชื่อก็เหมือนดั่งถูกน้ำแข็งและ หิมะปกคลุม และภายใต้น้ำแข็งและหิมะนั้นก็คือความ อาฆาตแค้นในอดีตชาติที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่

แต่นางระงับอารมณ์เอาไว้ แล้วจ้องมองพายุฝนที่โหม กระหน่ำอยู่นอกหน้าต่างด้วยสีหน้าท่าทางที่หนาวเย็น นางเอื้อมมือไปลูบบนขาทั้งสองข้าง จากนั้นความคิดอัน ดุร้ายที่เด็ดเดี่ยวแน่วแน่ก็ปรากฏขึ้นภายใต้ดวงตาของ นางชั่วขณะหนึ่ง

เสียงหายใจเบาๆของหรูเอ๋อร์ดังอยู่ข้างๆ จิตใจของเวิน ชื่อกลับยิ่งรู้สึกโล่งขึ้นเรื่อยๆ

จนกระทั่ง นางได้ยินเสียงของพระสนมคนหนึ่งแว่วขึ้น มากลางสายฝน

“เจ้าเงียบๆหน่อย อย่าทำให้นังสาวใช้ที่คอยดูแลเจ้า นายคนนั้นตื่นเชียว…จำไว้ ตอนที่ลงมือยิ่งโหดยิ่งดี….

เสียงนี้คือเสียงของอานมามา

และอีกคนหนึ่ง ก็คือคนที่เป็นจิ่นส่งมาเพื่อทำลายขาของ

นาง!

มุมปากของเวินชื่อค่อยๆยกรัศมีที่เย็นยะเยือกและสวย หยาดเยิ้มขึ้น ภายในดวงตาของนางเหมือนว่าจะมีประกายที่แปลกประหลาดแพร่กระจายอยู่