บทที่ 7 ลาโง่

กระทั่งวันที่นางถูกฆ่าแท้จริงแล้วสิ่งที่นางทำในตอนนั้นคือการ รับดาบแทนแม่ชีผู้หนึ่งจนกระทั่งแม่ชีผู้นั้นหนีไปได้ เป็นเพราะทุก สิ่งนางทําด้วยจิตบริสุทธิ์ไม่คิดถึงชีวิตจึงทำให้นางได้ตบะเซียน มาครอบครอง

นางจะเอาสิ่งที่มีนางมีทั้งหมดมาแลกโดยการขอพบเทพกาล เวลาสักครั้งหนึ่ง

เขาว่ากันว่าวิญญาณของผู้บรรลุเซียนจะสามารถขอร้องสิ่งใด ก็ได้ เจ้าอี้เฟยจึงจะขอเรื่องสำคัญกับท่านเทพผู้นี้

กระทั่งผู้นำเชิญวิญญาณของเจ้าอี้เฟยนามในทรงเอยอย่าง อ่อนน้อมว่า

“เจ้าช่างมีจิตใจที่หนักแน่นยิ่งนัก ถ้าเช่นนั้นก็ถึงเวลาแล้วที่

ข้าจะพาเจ้าไปหาเทพกาลเวลาตามที่เจ้าต้องการ”

ซินหรงพาเจ้าอี้เฟยเหาะมาถึงหุบเขากาลเวลาซึ่งเป็นที่พำนัก ของเทพชั้นสูง คือเทพกาลเวลาช่างเงินนั่นเอง

ชิ้นทรงแจ้งความประสงค์ต่อเทพชั้นผู้น้อยที่เฝ้าหน้าประตู เทพผู้นั้นนำกระจกส่องบุญส่องที่หน้าของเจ้าอี้เฟยก่อนปล่อยให้ นางเข้าไป โดยไม่อนุญาตให้ซินตรงเข้าไปด้านในด้วย

“เจ้าอี้เฟยนะเจ้าอี้เฟยในที่สุดก็ดั้นด้นมาจนได้”
เสียงเล็กๆ ของเด็กผู้หญิงดังขึ้นทำให้เจ้าอี้เฟยเดินเข้าไปด้าน ในด้วยความสงสัย เหตุไฉนเทพกาลเวลาถึงเป็นเพียงเด็กผู้หญิง น่ารักคนนี้ไปได้

“ข้ารู้ในใจของเจ้าคิดสิ่งใด ข้าคือเทพกาลเวลาตัวจริงเสียง จริง หากเจ้าไม่มั่นใจก็จงกลับไปเสีย อย่าทำหน้าตาเป็นคนโง่ให้ ข้ารำคาญตาเช่นนี้ ข้าหาใช่คนใจดีอย่างที่เจ้าคิด”

เทพกาลเวลากล่าวอย่างแง่งอนเป็นเด็กๆ เหมือนร่างกายของ นาง เจ้าอี้เฟยแย้มยิ้ม ทำความเคารพเด็กผู้นั้นโดยทันที

ว่ากันว่าเทพกาลเวลาไม่มีวันที่ร่างกายร่วงโรย และเขามักจะ แปลงกายของตนเป็นเด็กเสมอ ที่นางได้ศึกษามาอย่างละเอียด ไม่มีผิดเพี้ยนแม้แต่ประการเดียว

“ช่างเงินอย่าได้มีโทสะ ข้าเพียงแต่ไม่คิดว่าท่านจะมีร่างกาย ที่งดงามและอ่อนเยาว์เพียงนี้

เทพกาลเวลาร้อง เหอะ ออกมาคำหนึ่ง เหตุใดเขาจะไม่รู้ว่า นางกำลังเยินยอเขาเพื่อผลประโยชน์กันเล่า ผู้ที่ต้องการพบเขา ล้วนมีสิ่งที่มุ่งหวังด้วยกันทั้งนั้น

ตำาแหน่ง ถึงจะดูน่าเบื่อแต่มองอีกมุมก็สนุกอยู่ไม่น้อย

“ข้าไม่อยากเสียเวลาคุยเรื่องไร้สาระกับเจ้า ส่งตบะเซียน ทั้งหมดของเจ้ามาให้ข้าแล้วอยากไปที่ใดบอกข้ามา หากเจ้ารับ เงื่อนไขของข้าได้ข้าจะนำเจ้าไปที่นั่น”

เทพกาลเวลากล่าวด้วยน้ำเสียงสนุกสนานคล้ายกับกำลังจะได้ของเล่นใหม่ ตบะเซียนปกติแล้วมีผู้ใดยกให้คนอื่นกันเล่า หากเซียนผู้นั้นไม่ฟันเฟือนเสียก่อน เห็นจะมีนังหนูผู้โง่เขลานี้ กระทําเป็นคนแรก

ของที่มีค่าที่สุดของเซียนผู้หนึ่งนอกจากของวิเศษที่หายาก แล้วก็คือตบะเซียนนี่แหละ เช่นนี้เขาย่อมสามารถสั่งสมบารมีอยู่ ชั่วนิรันดร์นับแสนปีแข่งกับมหาเทพผู้นั้นได้เป็นแน่

“ข้ามีชายที่รักอยู่ในอีกโลกหนึ่ง ข้าอยากไปหาเขาใช้ชีวิตอยู่ กับเข้าเจ้าค่ะ”

เทพกาลเวลามองเจ้าอี้เฟยอย่างรู้อยู่แล้ว เขายังทำท่าทาง เหมือนว่านางเป็นลาโง่ตัวหนึ่งอีกด้วย