บทที่ 5 ไม่ยอมพรากจาก

นางจับมือเขาแน่นเหมือนกลัวว่าเขาจะหายไปที่ใดอีก หลาย วันที่ไม่ได้พบหน้านางคิดถึงเขามากจริงๆ คิดถึงมากจนนอนไม่ หลับออกไปนั่งตากน้ำค้างในคืนเหน็บหนาวมองดวงดาวต่าง ใบหน้าของเขา

นานวันเข้าจึงได้จับไข้แต่ป่วยเช่นนี้ก็ดีแล้วอย่างน้อยก็เป็นข้อ อ้างให้ได้พบหน้าเขาเพื่อคลายคิดถึง ได้รู้ว่าเขายังคงห่วงใย นางเพียงเท่านี้เจ้าอี้เฟยก็ดีใจนักหนาแล้ว

“พี่ไม่ได้หลบหน้าเจ้าแต่งานของพี่ค่อนข้างเยอะ อีกทั้งยังต้อง คอยช่วยเสด็จพ่ออีก” โจวเจี๋ยหลุนถอนหายใจพลางเป่ายาที่ ร้อนระอุในชามให้อุ่นลงก่อนจะพยายามป้อนนาง ดูเหมือนเจ้า เฟยยังคงดื้อรั้น เมื่อนางเม้มปากแน่นไม่ยอมกินท่าเดียว

“ท่านพี่ว่าข้าโง่หรือหากข้าไม่ล้มป่วยไม่มีทางที่จะได้พบท่าน

“เจ้าอย่างอแงจะได้หรือไม่ ตอนนี้ต้องรีบรักษาตัวให้หาย เจ้า เป็นไข้หวัดใหญ่รู้ตัวหรือเปล่า”

“หากข้าตายท่านที่จะเสียใจหรือไม่”

โจวเจี๋ยหลุนตกใจในสิ่งที่เจ้าอี้เฟยเอ่ยจนแทบจะทำถ้วยยา หก เขาส่ายหน้าแล้วมองใบหน้างดงามซีดเซียวของคนป่วย จริงจัง

“เฟยเอ๋อเป็นน้องของพี่ พี่ไม่ยอมให้ตายหรอก”
“ท่านพี่ใจร้าย”

เจ้าอี้เฟยร้องไห้หนักขึ้นเดือดร้อน โจวเจี๋ยหลุนต้องวางถ้วยยา แล้วดึงนางออกมากอดเบาๆ เป็นนางที่ทำใจไม่ได้เจ็บปวดทุก ครั้งที่เขาตอกย้ำว่าเห็นนางเป็นเพียงน้องสาว

ท่านพี่ที่นางรักนักหนา ท่านพี่ที่ใจดีและอบอุ่นไม่ได้รักนาง อย่างที่นางรักท่านพี่อย่างนั้นหรือ เจ้าอี้เฟยพยายามครั้งแล้วครั้ง เล่าเพื่อให้เขายอมรับนางในฐานะสตรีผู้หนึ่ง แต่ดูเหมือนว่ายิ่ง พยายามเขาก็ยิ่งถอยห่างออกไปทุกที เช่นนี้ไม่ให้นางปวดใจจน ป่วยไข้ได้อย่างไร

กว่าเจ้าอี้เฟยจะยอมกินยาก็ต้องหลอกล่อกันอยู่นาน ในที่สุด เพราะพิษไข้และฤทธิ์ยาก็ทำให้เจ้าอี้เฟยหลับไป โจวเจี๋ยหลุนเฝ้า ไข้นางอยู่เช่นนั้นจนเกือบรุ่งสาง ลูบศีรษะของนางแผ่วเบา

เขารู้ว่านางเจ็บปวดและเขาก็เจ็บปวดเพียงใดแต่ลางสังหรณ์ ของเขาในตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาและนางจะใกล้ถึงวันเวลาที่ต้อง จากกันเข้าไปทุกทีแล้ว ความรักที่เขามีให้นางจะมีค่าอันใดเมื่อ ในที่สุดก็ต้องย้อนกลับมาทำร้ายนางอยู่ดี

เจ้าอี้เฟยละเมอออกมาหลายประโยค ทุกประโยคล้วนมีแต่ชื่อ ของเขาที่หลุดออกมา โจวเจี๋ยหลุนยิ้มขมขื่น เขาไม่อาจรับรัก ของนางได้ เขาไม่อาจทำร้ายนางได้เมื่อวันที่เขาจากไป

หนึ่งเดือนต่อมา

กลางดึกสงัดคืนหนึ่งเจ้าอี้เฟยนอนกระสับกระส่ายไปมา เหงื่อ ของนางท่วมกายนางกำลังฝันร้าย ฝันว่าในขณะที่นางกำลังออกไปชมดอกไม้กลางป่ากับโจวเจี๋ยหลุน จู่ๆ ร่างกายของโจวเจี๋ยหลุ นก็ค่อยๆ เลือนหายไป เจ้าอี้เฟยไม่อาจไขว่คว้าเขาเอาไว้ได้ เขา เพียงแต่ยิ้มอย่างเศร้าสร้อยและบอกให้นางรักษาตัวให้ดี

“กรี๊ดดดดด”

“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู” เสียงกรีดร้องของเจ้าอี้เฟยดังขึ้น พร้อมแรงเขย่าของสาวใช้คนสนิท เจ้าอี้เฟยลืมตาน้ำตาไหลอาบ สองแก้มราวกับท่นบพัง

“ข้าจะไปจวนท่านอ๋อง” นางกล่าวเช่นนี้แล้วไม่รอแม้กระทั่งจะ ผลัดอาภรณ์ให้เรียบร้อย เพียงแต่คว้าเสื้อคลุมตัวหนาแล้ว ทะยานออกทางหน้าต่างอย่างรวดเร็ว สาวใช้ที่เพิ่งตั้งสติได้จึง ร้องตะโกนออกมา

“คุณหนูไปจวน นอ๋องแล้ว เร็วอารักขาคุณหนู”

เจ้าอี้เฟยร้อนรนนัก เหตุการณ์ในฝันประดุจภาพแห่งความจริง นางพุ่งทะยานตนอย่างว่องไวมายังคอกม้าแล้วควบม้าประดุจ พายุพัดตรงมายังจวนในอ๋อง อย่างไรเสียวันนี้นางต้องเห็นกับตา ว่าทุกสิ่งเป็นเพียงความฝัน

ท่านพี่ของนางยังอยู่ยังไม่ได้จากไปไหน นางขอเพียงเท่านี้ขอ เพียงเห็นเขาในทุกวัน แม้เขาจะเห็นนางเป็นเพียงน้องสาวนางก็ จะไม่รบกวนเขาแล้ว ขอเพียงท่านพี่ของนางยังอยู่ที่นี่ เพียง เท่านั้นนางก็ยินดีรอเขาไปตลอดชีวิต

เจ้าอี้เฟยทิ้งม้าไว้ด้านหน้าจวน ทหารรักษาจวนคุ้นเคยกับนาง เป็นอย่างดีจึงรีบเปิดประตูให้โดยไม่รอช้า เจ้าอี้เฟยวิ่งจนมาถึงลานกลางบัดพบโจวเว่ยกำลังนิ่งเหมือน ตก ลักษณะมือยกขึ้นและมุมปากคล้ายกำลังเป่า ขลุ่ยตรงนั้น มือของเจ้าเว่ยว่างเปล่าอีกทั้งยังไร้

แต่กลับเกิดเหตุการณ์ที่เจ้าอี้เฟยคุ้นเคยตรงหน้า พายุหมุนรอบร่างของโจวเจี๋ยหลุน เจ้าอี้เฟยกรีดร้องว่ากำลัง เกิดสิ่งขึ้น นางพยายาม

“ท่านพี่ ท่านอย่าได้จากเฟยเอ๋อไป จะชีวิตอยู่เช่นไรเหมือนว่าโจวเจี๋ยหลุนจะตกตะลึงเมื่อเห็นนาง เขาเอ่ยออก มาอย่างร้อนรน

“เฟยเอ๋อ เคยเจ้าแล้วว่าต้องรักษาตัวเองพี่หรือไม่ ใช้ชีวิตเพื่อที่ได้หรือไม่

“ไม่ท่านเฟยเอ๋ออาจอยู่ได้ ท่านที่ต้องรับผิดชอบข้าทิ้งไป ไม่ข้าจะทำตามต้องการ หากไม่ท่านอยู่ข้าจะ ทําเช่นไร”

เจ้าอี้เฟยร้องไห้สะอึกสะอื้น เสียงของนางที่กรีดร้องประสาน กับเสียงของโจวเจ้าเว่ยที่บัดอยู่ในอ้อมกอดของจื่อหรงเป็น สามี เหตุการณ์เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วนัก

เจ้าอี้เฟยเห็นโจวเจี๋ยหลุนหายไปสิ่งที่โจวเจี๋ยหลุนกลัวก็เกิดจริงเขาจากแล้วจากไป ยังดินแดนที่เจ้าอี้เฟยไม่อาจติดตามไปได้ต่อไปนางจะไม่เห็นท่านพี่ของนางอีกแล้วใช่หรือไม่

“ไม่มีทาง ข้าไม่มีวันยอมต่อให้เป็นชาติภพไหนข้าก็จะติดตาม

หาท่านให้เจอ ท่านพี่รอช้านะได้โปรด เจ้าอี้เฟยร้องไห้คร่ำครวญตั้งจิตมั่นเด็ดเดี่ยว นางจะไม่ยอม

ให้สิ่งใดมาพรากโจวเจี๋ยหลุนจากนางเด็ดขาด