บทที่ 4 ข้าไม่อยากหายป่วย

หลังจากช่วย โจวเจ้าเวยล้างคำสาปสำเร็จ ดูเหมือนว่าวันเวลา จะผ่านไปราวกับติดปีก โจวเจี๋ยหลุนยังใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง พยายามออกห่างเจ้าอี้เฟยเท่าที่จะทำได้

แต่ดูเหมือนหลานสาวของเขาเพียเพียจะเป็นกาวสองหน้าติด หนึบระหว่างเขาและเจ้าอี้เฟยนัก ไม่ว่าไปที่ใดหากไม่มีท่านน้า เฟยเฟยเฟยก็หาได้ยอม เป็นเพราะรักและตามใจหลานสาวมาก โจวเจี๋ยหลุนจึงไม่อาจขัดใจเพียเพียได้

ภาพของเขาและเจ้าอี้เฟยที่คอยดูแลเพียเพียยิ่งกว่าพ่อแม่ ที่แท้จริง จึงเป็นที่ชินตาในจวนในอ๋องนัก

จวบจนไทเฮามีกระแสดำรัสให้นำตัวเฟยเฟยเข้าไปอยู่ในวัง หลวง โจวเจี๋ยหลุนจึงได้ปลีกตนออกมาจากเจ้าอี้เฟยได้ เขาคอย หลบหน้าเจ้าอี้เฟยมาแรมเดือนจนกระทั่งในวันหนึ่งสาวใช้คน สนิทของเจ้าอี้เฟยหน้าตาตื่นมาขอพบเขา

“ทูลท่านอ๋องคุณหนูไม่สบายเพคะ”

ในใจจะร้อนรนนักด้วยเป็นห่วงนาง แต่เพราะตั้งใจแล้วว่าจะ ออกห่างเจ้าอี้เฟยให้มากด้วย ในใจรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ อาจจะเกิดขึ้นกับตัวเขาเอง ฝันประหลาดว่าสุดท้ายเป็นเขาที่ต้อง จากโลกนี้ไปทิ้งน้องสาวไว้ที่นี่กับศิษย์พี่ของเขา

ความฝันนี้โจวเจี๋ยหลุนไม่อาจละเลยได้ มันช่างเหมือนจริงจนเขาหวั่นใจ ปกติโจวเจี๋ยหลุนมักมีลางสังหรณ์ประหลาดที่แม่นยำ อยู่เสมอ ด้วยเรื่องนี้ทำให้เขาไม่อาจวางใจที่จะรับเจ้าอี้เฟยมา เป็นภรรยาและไม่อาจใกล้ชิดกับนางไปมากกว่านี้ได้

เจ้าอี้เฟยบัดนี้เป็นสาวงามประดุจบุปผาที่กำลังบานสะพรั่งส่ง กลิ่นหอมยั่วยวนบุรุษให้หลงใหลขึ้นทุกวันหากใกล้ชิดนางต่อไป เขาไม่อาจมั่นใจได้ว่าจะทนไหวอีกต่อไป

แม้เขาจะปวดใจเมื่อได้รับรู้ว่ามีขบวนขันหมากจากจวนต่างๆ รวมทั้งบรรดาแม่สื่อเดินเข้าจวนท่านแม่ทัพเจ้าเพื่อสู่ขอเจ้าอี้เฟย ไม่เว้นแต่ละวันแต่เขาก็หาได้ขัดขวางไม่เป็นเพราะเรื่องนี้จึง ทำให้เจ้าอี้เฟยเจ็บปวดและล้มป่วยลง

“หากคุณหนูไม่สบายเจ้าควรไปตามท่านหมอ หมอหลวงเก่า เก่งกาจนักข้าจะส่งให้คนไปตามเพื่อดูคุณหนูของเจ้า”

“คุณหนูยืนกรานว่าหากไม่ใช่ท่านอ๋องไปรักษาก็จะยอมตาย เพคะ ท่านอ๋องได้โปรดช่วยคุณหนูด้วย นางดื้อรั้นเพียงนั้นท่าน อ๋องย่อมรู้ดีกว่าผู้ใด”

ใช่นางดื้อรั้นเพียงใดเขาย่อมรู้ดี เจ้าอี้เฟยความจริงแล้วนิสัย นั้นถอดแบบมาจากน้องสาวของเขาไม่มีผิดเพี้ยน เช่นนี้แล้วเขา ควรทำโทษโจวเจ้าเว่ยที่เลี้ยงดูเจ้าอี้เฟยให้โตมาดื้อรั้นเช่นนี้ โจ วเจี๋ยหลุนถอนหายใจเขาจะทำเช่นใดได้เล่าเรื่องที่บ่าวรับใช้ เอ่ยมาย่อมเป็นความจริง

“เห็นแก่หน้าท่านอาทั้งสองข้าจะตามไป” กระนั้นเขาก็ยังไว้ตัว ไม่อยากให้ผู้ใดครหาและเอาเขาและนางไปพูดกันผิดๆ ได้
ยังไม่ทันที่รถม้าของสาวใช้จะกลับถึงจวน ท่านอ๋องผู้ปั้น ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึมผู้นั้นก็ไปถึงจวนแม่ทัพเสียแล้ว สาว ใช้อ้าปากค้างอย่างตกตะลึงท่าทางเมื่อสักครู่ที่จวนซินอ๋องดู เหมือนว่าท่านอ๋องจะไม่ใส่ใจในอาการของคุณหนูแม้แต่น้อย

แต่เหตุใดจึงได้มาไวนัก ความจริงเป็นเช่นนั้นแม้ท่านอ๋องจะ ปากแข็งว่าไม่ได้มีใจให้คุณหนูแต่ความอ่อนโยนทั้งหมดที่ท่าน อ๋องที่ดูเหมือนว่ามีเพียงคุณหนูของนางที่ได้รับ

แม้จะมีสตรีจากจวนต่าง ๆ มากมายคอยทอดสะพานท่านอ๋อง ก็หาได้ใส่ใจเหลียวมอง คงมีเพียงคุณหนูของนางเท่านั้นที่ได้รับ สิทธิพิเศษนี้แต่เพียงผู้เดียว กระนั้นสาวใช้คนสนิทก็ไม่เข้าใจ ท่านอ๋องนัก

ในเมื่อเห็นชัดว่าห่วงใยมากเช่นนี้เหตุใดจึงยังรั้งรอที่จะมา สู่ขอคุณหนูกันนะ

“เฟยเอ๋อหากเจ้ายังไม่ยอมกินยาเช่นนี้เมื่อใดจะหายป่วยกัน เล่า อย่าดื้อกับพี่ได้หรือไม่” เสียงของท่านอ๋องนุ่มนวลประดุจ เสียงเพลงพิณยามเมื่อเอ่ยกับคนตัวเล็กที่นอนใบหน้าซีดเซียว อยู่บนเตียง

“หากข้าหายป่วยท่านพี่ก็จะหลบหน้าข้าอีก ไม่เอาเฟยเอ๋อไม่ อยากหาย”