บทที่15 ส่งผู้ชายเมากลับบ้าน

“อย่างนี้ครับ คือว่าเดิมทีผมต้องไปรับประธาน ห้อกลับคอนโดเขา แต่ว่าเมื่อครู่นี้โรงพยาบาลโทรมา บอกว่าแฟนผมประสบอุบัติเหตุรถชนอยู่ที่โรง พยาบาล ผมติดต่อใครไม่ได้เลย เมื่อกี้ตอนที่ผมกำลัง จะเข้าไปกวนดิ่งบังเอิญเห็นคุณเข้า ผมจะขอรบกวน ให้คุณช่วยไปส่งประธานห้อแทนผมทีได้ไหมครับ ตอนนี้เขาเมามาก ขับรถไม่ไหว คนอื่นผมก็ไม่ไว้ใจ”

“.…..” ซ่งเมียวสูดหายใจเข้าลึก เธอเอามือแตะ หน้าผากตัวเอง และรู้สึกลำบากใจ “แต่ว่า….

“ขอร้องล่ะครับ คุณหนูส้ง ที่โรงพยาบาลน่าจะ หนักมาก ผมอยากจะรีบไปดู รบกวนคุณสักครั้งนะ ครับ ผมกลัวว่าแฟนผมจะเป็นอะไรไป!”

ไม่รู้อาการบาดเจ็บของแฟนเฉินเหล่นร้ายแรง แค่ไหน ซ่งเมียวไม่กล้าเอ่ยปากปฏิเสธเฉินเหล่นภาย ใต้สถานการณ์เช่นนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเพราะว่าเรื่อง โครงการเทียนฉิง เธอไม่ต้องการมอบความประทับใจ อันไม่ดีให้แก่เฉินเหล่น

“.….โอเค พวกคุณอยู่ตรงไหนกันคะ”

“ตรงลานจอดรถโซนAเสาหมายเลขXXX ทะเบียนรถหมายเลขXXXXXครับ” พอพูดจบ เฉินเหล่นก็วางสายเลยทันที กลัวว่าถ้าพูดต่อไป ตัวเองจะซวยเอาได้! ซ่งเมียวเหลือบมองโทรศัพท์มือถือของตัวเอง พร้อมถอนหายใจ เธอพยายามฝืนลากสองขาของตนเองไปยังตำแหน่งที่เลขาเฉินบอก

เมื่อเดินไปถึงที่ที่เฉินเหล่นบอก เธอก็เห็นว่าใน มือเฉินเหล่นกำมือถือเอาไว้ เขาเดินไปเดินมาอย่าง กระวนกระวายใจอยู่ด้านหน้ารถเบนท์ลี่ย์ มูซาน สีเทา เงิน

พอเห็นเธอ เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และพุ่งตรงไปหาเธอ “คุณหนูสัง ขอบคุณคุณมาก จริงๆครับ วันหลังถ้าหากว่าคุณหนูสังต้องการความ ช่วยเหลือใดๆจากผมก็ตาม ผมจะช่วยเหลือเต็มที่เลย ครับ! กุญแจอยู่ในรถ ที่อยู่บ้านของประธานห้อ คือXXXXX คุณหนูส้ง ประธานห้อดื่มเข้าไปมาก หลัง จากที่คุณส่งเขาแล้ว ช่วยทำซุปแก้เมาค้างให้เขาสัก ชามนะครับ ขอบคุณคุณมากๆเลยครับ!

พอพูดจบ เขาก็ไม่รอให้ซ่งเมียวพูดอะไร เขา รีบวิ่งออกไปจากลานจอดรถเลยในทันที “…” ซ่งเมียวเห็นเงาร่างของเฉินเหล่นที่เหมือน หายวับไป เธอรู้สึกแปลกๆ เธอหันกลับไปมอง ที่ด้าน

หลังที่นั่งของเบนท์ลี่ย์ มูซาน

ร่างของห้อเทียนชินนอนซมอยู่ เห็นแวบเดียวก็ รู้ว่าเป็นเขา เอานั่งเอนพิงเบาะหนังอยู่ มือขวาก่าย หน้าผาก หัวเอนหลับอยู่ มองไม่เห็นใบหน้า เส้นเลือด บนมือขวาปูดออกมาเล็กน้อย ท่าทางตอนนี้คงจะ อึดอัดน่าดู พอเดินเข้าไปใกล้ เห็นหน้าต่างซึ่งไม่ได้ปิด อยู่ เธอได้กลิ่นแอลกอฮอลล์แรงคละคลุ้งไปทั่ว

ซ่งเมียวขมวดคิ้ว นี่ดื่มไปเยอะแค่ไหนเนี่ย…

เธอสลัดหัวแรงๆเพื่อให้ตัวเองตื่นตัวอยู่ตลอด เวลา ก่อนที่ซ่งเมียวจะเดินขึ้นรถไป
เธอปรับกระจกรถขึ้นเพียงเล็กน้อย ลมเย็นจะ ได้ไม่พัดโดนตัวชายหนุ่ม และจะได้ไม่อุดอู้ และ สตาร์ทเครื่องยนต์ ก่อนนั้นเธอยังหันไปพูดกับชาย ทางด้านหลังว่า “ประธานห้อ เลขาเฉินไปแล้วนะคะ เดี๋ยวฉันจะไปส่งคุณที่บ้าน ถ้าหากว่าระหว่างทางคุณ อึดอัดยังไง ก็บอกฉันนะคะ”

ผู้ชายทางด้านหลังไม่ได้ตอบ ซ่งเมียวรู้ว่าเขา เมาไม่น้อย จึงได้แต่สตาร์ทรถ และขับออกจากลาน จอดรถไป

ทางเข้ากวนดิ่ง

หซู่ซ่าวเหยนเพิ่งจะหลุดจากดราม่าเล็กๆไป ใน ห้องส่วนตัวเสียงอังอึกทึก ที่จริงแล้วเขาไม่ชอบ บรรยากาศเช่นนั้น แต่ก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เขา กลับต้องการบรรยากาศเช่นนั้น มาเพื่อทรมานตัวเอง แท้ๆ

พอเดินไปถึงประตูทางเข้า เขาก็เห็นเบนท์ลี่ย์ มู ซาน สีเทาเงินขับผ่านไปต่อหน้า

แต่ที่เขาให้ความสนใจกลับไม่ใช่รถคันนั้น แต่ กลับเป็นคนที่ขับรถคันนั้น

ถ้าเขาจำไม่ผิด ตระกูลส้ง รวมถึงซ่งเมียวเอง ไม่มีใครมีเบนท์ลี่ย์ มูซาน ถ้าอย่างนั้นซ่งเมียวขับรถ ใครกันนะ

สายตาเขาหรี่ลง จ้องมองไปที่เบาะหลังรถ

เพราะว่าหน้าต่างถูกปิดขึ้นไปแล้ว เขาจึงเห็น ไม่ชัดว่าเป็นใคร แต่ดูจากเค้าโครงคร่าวๆก็เห็นว่า—เป็นผู้ชาย!

มือที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวของหมู่ข่าวเหยนกำแน่น เขารีบโทรหา งเมียว พอดังสองทีเท่านั้น ทางนั้นก็ตัด สายทิ้ง สีหน้าเขาบูดเบี้ยวขั้นรุนแรง เขายังไม่ทันได้ โทรกลับไปอีก อยู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พอเขาเห็น เป็น สายจากฟางซิน เขารับสายด้วยความคิดวุ่นวาย สับสน

ซ่งเมียวก็รู้ว่าตัวเองเป็นไข้ ดังนั้นเธอจึงไม่กล้า ที่จะขับเร็ว และยังต้องคอยประคองสติเอาไว้ให้มั่น ตลอดเวลา

ขับไปนานสักพัก นี่เป็นครั้งแรกที่มีผู้ชายที่ไม่ ได้คุ้นเคยกันมานั่งร่วมรถ และยิ่งเป็นผู้ชายที่ต้อง ปฏิบัติด้วยความระมัดระวังเป็นอย่างมาก

เธอเหลือบมองผู้ชายคนนั้นในกระจกมองหลัง ตอนนี้ห้อเทียนชินเปลี่ยนท่าแล้ว เขาเอนตัวลง บนเบาะ ร่างกายเขาคงจะอึดอัดน่าดู มือขวาถึงได้ปิด ป้องดวงตาเอาไว้ ริมฝีปากบางนั้น สบกันแน่นมาก

ตัวเธอเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ แต่จิตวิญญาณกลับ ไม่กล้าประมาทเลินเล่อ