บทที่10 ปฏิบัติแตกต่างกัน

“คุณเป็นหัวหน้าของกลุ่มA ฉันเป็นหัวหน้าของ กลุ่มB ตำแหน่งในบริษัทของเราเหมือนกัน! ซ่งเมียวเธอ ไม่ให้เกียรติการจัดลำดับชั้นในบริษัท เธอมีข้อตกลง อะไรที่ไม่สามารถบอกกล่าวให้กับทางตระกูลห้อรู้รึเปล่า ถึงได้รีบร้อนไปไม่รอฉัน!”

เมื่อเห็นว่าเพื่อนร่วมงานรอบๆยิ่งพากันมามุงมาก ขึ้นเรื่อยๆ แววตาฟางซินก็สาดประกายความอิจฉา “อ้อ ฉันรู้แล้ว ฉันจะบอกว่าทำไมตระกูลห้อถึงได้ตกลงยอมรับ โครงการนี้ง่ายดายนัก ไม่น่าจะใช่เพราะว่าเธอซ่งเมีย วกับผู้รับผิดชอบโครงการของตระกูลห้อผู้จัดการผู้ จัดการหลิวนั่น…..

เธอคงยังพูดต่อไปไม่หยุด พอเห็นสายตาเพื่อน ร่วมงานพากันดูถูกซ่งเมียว หล่อนก็ได้ใจ “ซ่งเมียว ผู้ จัดการหลิวนั่นน่าจะเป็นพ่อเธอได้แล้วนะ ทั้งแก่ทั้ง อัปลักษณ์ น่าสงสารเธอนะเพื่อบริษัทถึงกับยอมเสียสละ ตัวเอง แล้วถ้าเกิดว่าสุดท้ายแล้วตระกูลห้อไม่ได้ถูกเลือก ขึ้นมา ไม่กลายเป็นว่าเธอเสียหายหนักเลยหรอ ใช่แล้ว ฉันจำได้ว่าคนที่เธอชอบก็คือประธานหมู่ของพวกเรานี่นา ยั่วยวนประธานหมู่ไม่สำเร็จ ก็ไม่น่าจะเปลี่ยนไปได้ รสนิยมอย่างนี้นะ…อ้า~!

“พูดจบรึยัง!”

ซ่งเมียวยกแก้วกาแฟขึ้นมา มองผู้หญิงตรงหน้าถูก กาแฟร้อนๆลวกจนดิ้นพล่าน

ใจเธอเดือดพล่านจนคลื่นไส้ ผู้หญิงตรงหน้า ช่าง เป็นรสนิยมของหมู่ซ่าวเหยน ทั้งหยิ่งและโง่และยังปาก เสียอีก หชู่ซ่าวเหยนยังอุตส่าห์จะเอาหล่อน ไม่ใช่เธอ เขาเกลียดเธอมากแค่ไหนกันนะ! ถึงได้เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธอเช่นนี้!

“อ๊ะ! ซ่งเมียว เธอนี่มัน…เธอนี่มันนางสารเลว!” วันนี้ฟางซินใส่ชุดแชนแนลที่หมู่ข่าวเหยนซื้อให้

หล่อน ราคาชุดหนึ่งเท่ากับเงินเดือนของเธอทั้งปี สี นํ้าตาลของกาแฟราดรดลงบนชุดตั้งแต่หน้าอกถึงชาย เสื้อ เห็นเป็นลายด่างน่าเกลียด หล่อนแทบจะคลุ้มคลั่ง!

“ล้างปากตัวเองซะหน่อยนะ”

ซ่งเมียวทนต่ออาการวิงเวียนศีรษะ มือข้างที่ไม่ได้ ถือแก้ว กำแน่นอยู่ที่ข้างล่าตัว “แบบร่างขั้นต้นได้รับเลือก ฉันเองก็ประหลาดใจ แต่เมื่อวานเย็นที่นัดทานข้าว คือ ประธานห้อที่เป็นคนพูดคุยเรื่องแบบร่างกับฉัน เธอลอง ไปอ่อยประธานห้อให้ฉันดูหน่อยสิ เธอบอกว่าเธอเป็น หัวหน้าฝ่ายออกแบบกลุ่มB เธอเคยออกแบบอะไรเป็นชิ้น เป็นอันรึยัง ไม่มีความสามารถในการออกแบบ ก็ไปทำ เรื่องที่เธอมีความสามารถซะ! ไปมีใครเขาไปขัดขวางเธอ หรอก”

ในบริษัทตอนนี้มีใครไม่รู้บ้างว่าฟางซินอาศัย บารมีของประธานหมู่ถึงได้นั่งในตำแหน่งหัวหน้าฝ่าย ออกแบบกลุ่มBได้ คำพูดพวกนั้นของซ่งเมียว “ไม่มีความ สามารถในการออกแบบ ก็ไปทําเรื่องที่เธอมีความ สามารถซะ!” ก็เหมือนกับการตบหน้าฟาดลงไปบนหน้า เธอเต็มๆ

หน้าหล่อนบูดเบี้ยวขึ้นสุด “ซ่งเมียว แก แก…” “มาสุมหัวอะไรอยู่กันตรงนี้ งานการไม่มีทำรึยังไง” ทันใดนั้นก็มีเสียงทุ้มต่ำว่ากล่าวขึ้นมาอย่างดุดัน ทำลายบรรยากาศของวงล้อมนี้

ไม่รู้ว่าหชู่ซ่าวเหยนมาถึงแผนกออกแบบนี้ตั้งแต่ เมื่อไหร่
ร่างเขาแข็งแกร่ง ใบหน้าจริงจัง ท่าทางน่ายำเกรง

ก้าวย่างอยู่ในแผนกออกแบบ ทุกคนทยอยกันกลับไป ประจำตำแหน่งของตัวเอง เหลือเพียงแค่ซ่งเมียวและฟาง ซินสองคนเท่านั้น

ฟาง นพอเห็นหมู่ชาวเหยน ตาหล่อนก็เอ่อล้นไป ด้วยน้ำตาแห่งความเศร้าโศก หล่อนวิ่งเหยาะๆไปตรง หน้าหมู่ซ่าวเหยน และดึงมือข้างหนึ่งของเขาออกมา

“ข่าว…ประธานหมู่ คุณมาจัดการทีค่ะ ฉันแค่สอบ ถามซ่งเมียวถึงเรื่องที่เมื่อวานไปตระกูลห้อคุยเรื่องโครง การเทียนฉิง ว่าทําไมถึงไม่บอกฉัน ใครจะไปคิดว่าหล่อน จะด่าว่าฉันไม่มีความสามารถ ไม่เหมาะจะนั่งตำแหน่ง หัวหน้ากลุ่มB และยังเทกาแฟรดฉันอีก ชุดนี้คุณซื้อให้ฉัน แท้ๆ เป็นชุดที่ฉันชอบที่สุด…

หล่อนกัดริมฝีปาก ขอบตาแดงเรื่อ อิงแอบอยู่ข้าง เขาอย่างเสียขวัญ ทำท่าทำทางน่าสมเพช ซ่งเมียวเอามือแตะหน้าผาก ดูเหมือนว่าจะยิ่งร้อน

ขึ้นกว่าเมื่อครู่อีก

เธอไม่รอให้หชู่ซ่าวเหยนพูดอะไร ไม่ว่ายังไงเขาก็ คงไม่ช่วยพูดคำที่ดีต่อเธอ เธอแค่นั่งกลับลงไป ทำการ คำนวณต่อ

“เลิกงานแล้วผมไปซื้อเป็นเพื่อนคุณใหม่อีกชุด

ต่ำอันลุ่มลึกของหชู่ซ่าวเหยนพูดขึ้นอย่างนุ่มนวล ซ่งเมียวซึ่งกำลังคิดคำนวณแบบร่างอยู่ ถือปากกา อยู่ เธอจรดปากกาลงแน่น นัยน์ตาเริ่มร้อนผ่าว

ที่จริง ถึงจะรู้ว่ามันจะจบลงเช่นไร แต่เมื่อได้ยิน เขาปลอบใจฟางซินกับหู มันก็ยังเจ็บแปลบใจอยู่

ฟางซินไม่ค่อยมีความสุขที่จะปล่อยซ่งเมียวไป อย่างนั้น แต่หชู่ซ่าวเหยนก็กระซิบปลอบใจเธออีกสองสามคํา บางอย่างก็กลับกลาย พร้อมกับเกลี้ยกล่อมให้ หล่อนออกไปจากที่ตรงนั้น

รอกระทั่งฟางซินเดินไป หซู่ซ่าวเหยนจึงเดินสู่ เบื้องหน้าซ่งเมียว

นิ้วของเขาเคาะลงบนโต๊ะเธอสองสามที น้ำเสียงที่ เพิ่งจะอบอุ่น กลับกลายเป็นไม่แคร์ “เย็นนี้แม่บอกว่าให้ เรากลับไปด้วยกัน คุณเลิกงานแล้วก็อย่าเพิ่งออกไปล่ะ”

“ตอนเย็นฉันมีธุระ

ซ่งเมียวปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด

“มีธุระอะไร” หชู่ซ่าวเหยนขมวดคิ้ว