บทที่4 ผู้ชายที่ไปแล้วไปลับ

ตระกูลห้อเป็นตระกูลใหญ่อันดับต้นๆในเมืองB ตัว เธอนั้นเป็นคนของตระกูลส้ง แน่นอนว่าเธอรู้จักตระกูล ห้อ ห้อเทียนชินคนนี้ เป็นลูกคนที่สี่ของตระกูลห้อ มีพี่ สาวหนึ่งและพี่ชายอีกสอง พี่สาวแต่งงานออกไปแล้ว พี่ ชายเข้าเกณฑ์ทหาร มีแต่เขาเท่านั้นที่ชอบทางด้านการ ค้า เขาเป็นหลานชานคนโปรดของท่านเฒ่าห้อ แต่ได้ยิน ว่าหลายปีก่อนหน้านี้ เขาเริ่มออกนอกลู่นอกรอย ไม่ยอม สืบทอดตระกูลห้อ ต่อมาไม่รู้เป็นเพราะอะไร ถึงได้กลับ ประเทศมารับช่วงต่อตระกูลห้อ

ในฐานะที่เป็นทายาทของตระกูลห้อ และมีรูปร่าง หน้าตาหล่อเหลา ร่างกายสูงใหญ่กำยำ บวกกับฐานะด้วย แล้ว แน่นอนว่าย่อมเป็นที่หมายตาของบรรดาสาวๆ

สำหรับดวงตาคู่นั้น ช่างดูคุ้นเคย…

—ราวกับว่าห่างเหิน นั่นทำให้เขานึกถึงหชู่ซ่าวเหยน

พอนึกถึงหชู่ซ่าวเหยน หน้าของฟางซินก็ผุดขึ้นมา ในหัวสมอง

ซ่งเมียวข่มใจลง เก็บกดความไม่สบายใจเอาไว้

“เหอเหอ เห็นผู้ชายหล่อ ค่อยสดชื่นขึ้นหน่อย ชีวิตมันยากอยู่แล้ว หาเรื่องให้ใจชุ่มชื้นซะหน่อย”

ซ่งเมียวหัวเราะคิกคัก เธอจัดระเบียบเอกสารที่ เพิ่งจะดูให้เข้าที่ ก่อนจะวางมันไว้ในอ้อมแขนฉินเซียว เซียว “ไปกัน ไปบริษัทเทพเจ้าของเธอ จะได้ช่วยให้ชีวิต อันยากเข็ญของเธอได้เบิกบานขึ้นมาบ้าง”

ฉินเซียวเซียวตกตะลึง แต่พอครู่หนึ่งผ่านไปหล่อน ก็ยิ้มอย่างกับดอกไม้บาน
“โว้ พี่ส้ง ใช้โครงการในชุมชนระดับสูงของตระกูล ห้อมั้ยคะ พี่จะรอพี่ฟางมาก่อนค่อยไปคุยไม่ใช่หรอคะ” “รอเขาไม่ไหวแล้ว วันนี้เธอไปแทนหล่อนทีก็แล้ว

กัน”

ดูท่าว่าตอนนี้หล่อนคงจะอยู่กับหลู่ซ่าวเหยน คงจะไม่มีกะจิตกะใจไปตระกูลห้อแล้วล่ะ ซ่งเมียวหัวเราะ เยาะตัวเอง

“ได้เลย! ฉันจะแสดงฝีมือเต็มที่!”

เมื่อถึงลานจอดรถใต้ดินของตระกูลห้อ ซ่งเมียว เพิ่งจะขับBMWสีขาวของเธอเข้าไป รถเบนท์ลี่ย์สองคัน ออกมาสวนกับรถของเธอออกมา

3 เบนท์ลี่ย์ มูซาน คันนำหน้านั้นสะดุดตามาก ถ้าหา กว่าซ่งเมียวจําไม่ผิด มันคือรุ่นที่เปิดตัวอย่างโดดเด่นใน งานแสดงสินค้าที่ลอนดอนเมื่อปีที่แล้ว ทั้งโลกมีแค่เพียง คันเดียวเท่านั้น ได้ยินว่ามันถูกนักธุรกิจลึกลับซื้อไป

ระหว่างที่สายตาประสานกันนั้น ซ่งเมียวเห็นชาย คนหนึ่งนั่งอยู่ที่ด้านหลังของรถเบนท์ลี่ย์ มูซานคันนั้น แสงไฟสลัว เห็นแค่เพียงเค้าโครงเงาดำๆ เยือกเย็นและ โดดเด่น

ราวกับสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง ชายคนนั้นอยู่ๆ ก็เปิดเปลือกตาขึ้น

รถของซ่งเมียว ผ่านเงาร่างของเขาไปแล้ว

เธอหมุนรถไปรอบหนึ่งในลานจอดรถจึงพบที่จอด สำหรับแขกธรรมดาเท่านั้น

พอเข้าลิฟต์ไป ประตูลิฟต์ก็ปิดลง อยู่ๆก็มีมือพุ่ง เข้ามาหยุดประตูลิฟต์ไว้ และหยุดไม่ได้ให้ประตูลิฟต์ปิด
“ขอโทษครับ ขอขึ้นไปด้วยนะครับ”

ที่ด้านนอกมีผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินมา ทุกคนใส่สูท และรองเท้าหนัง ท่าทางขึงขัง ช่างเป็นงานที่เท่ห์ชะมัด ชายคนที่พูด มองซ่งเมียวด้วยความสุภาพ

ซ่งเมียวนิ่งไป ก่อนจะส่ายหน้า

ชายคนนั้นยิ้มให้เธอ ก่อนจะถอยร่นไป ถอยไปยัง

ด้านหลัง เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นบุคคลระดับผู้ช่วยเท่านั้น

เพียงได้ยินเสียงสูดลมหายใจของฉินเซียวเซียวที่ ด้านหลังเท่านั้น และหล่อนยังใช้นิ้วจิ้มหลังเธออีก

ซ่งเมียวเงยหน้าขึ้น ครู่นั้น สายตาเธอก็ประสบเข้า กับนัยน์ตาลุ่มลึกอันสงบนิ่งคู่หนึ่ง

เจ้าของดวงตาคู่นั้น ดูหล่อเหลาและมีวุฒิภาวะ ที่สุดในบรรดากลุ่มคนตรงนั้น และยังสูงที่สุดอีกด้วย ดู แล้วน่าจะอายุสักสามสิบสี่สามสิบห้า เขาสวมชุดสูทสีดำ ฝีมือการตัดเย็บอย่างดี ยิ่งทำให้ร่างกายดูกำยำ

เขาดูนิ่งมาก มีกลิ่นไอของความเร่งรีบอยู่เล็กน้อย แต่ดูเขาเหมือนสะกดมันเอาไว้ไม่เผยออกมา คู่กับเสื้อ เชิ้ตขาวทางด้านใน หมดจดจนคนไม่อาจจะละสายตาได้

แน่นอนว่านั่นคือท่านประธานคนใหม่ของตระกูล ห้อ ห้อเทียนชิน!

สัมผัสได้ว่าถูกสายตาของซ่งเมียวจับจ้องอยู่ สายตาของชายคนนั้นก็กวาดไปทางซ่งเมียว ในขณะที่ ขาเหยียบย่างเข้าในลิฟต์

ลมหายใจเย็นยะเยือกทำให้ซ่งเมียวกล้ากระดิก แม้เส้นผม

“ห้อ……………ห้อ……อือ! ”

ก่อนที่ฉินเซียวเซียวจะสติหลุด ไหล่ของซ่งเมียวก็งละไปทางด้านหลัง เพราะเธอได้ยินเสียงพึมพำ จึงดึง ฉินเซียวเซียวไปทางซ้ายสองก้าว

คนกลุ่มหนึ่งพากันเดินตามกันเข้าไปในลิฟต์

“พี่ส้ง เทพเจ้าห้อเทียนชิน!”

ฉินเซียวเซียวกระซิบนําเสียงตื่นเต้นไปที่ข้างหู

ของซ่งเมียว

ซ่งเมียวหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อย โดยเฉพาะอย่าง ยิ่งเมื่อเธอได้ยินผู้ช่วยคนนั้นกระแอมขึ้นมาเสียงหนึ่ง เธอมองไปที่ชายไร้อารมณ์ผู้นั้นอย่างเขินอาย

เป็นเพราะพวกเขายืนเรียงแถวกัน ดังนั้นซ่งเมียว จึงเห็นชัดแค่เพียงด้านข้างเท่านั้น คมราวกับใบมีด ท่าทางเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง

ถ้าหากว่าเธอจําไม่ผิด บุคคลเช่นห้อเทียนชินนั้น น่าจะมีลิฟต์พิเศษเอาไว้ใช้โดยเฉพาะ ทําไมถึงได้มาใช้ ลิฟต์สาธารณะ…….