บทที่3 ห้อเทียนชิน

ตอนเช้าพอซ่งเมียวตื่นขึ้นมา เธอมองไปยังห้อง อันว่างเปล่าด้วยความตกตะลึง

วันเกิดครบรอบยี่สิบสี่ปีของเธอเมื่อวาน หมู่ชาว เหยนลืมมันจริงๆ หรือว่า จริงๆแล้วเขาไม่เคยจํามันเลย เขาถือช่อดอกกุหลาบและไปค้างคืนกับผู้หญิงคนอื่น และ หันหลังให้เธออย่างเลือดเย็น

เธอแต่งตัวและเดินลงบันไดมา หยางฉิงเดินเข้ามา ต้อนรับ

“เมียวเมียว ข้าวเช้าเสร็จแล้ว รีบมาทานกัน”

หยางฉิงน่าจะเป็นเพียงความหวังเดียวในบ้านหลัง นี้ของเธอ ซ่งเมียวไม่ต้องการเผยอารมณ์แย่ๆของเธอต่อ หน้าหล่อน เธอพยักหน้า และเข้าไปนั่งในห้องทานข้าว

“เมียวเมียว แม่รู้ว่าเมื่อวานนี้ซ่าวเหยนทำให้เธอ เจ็บช้ำหนำใจอีกแล้ว อย่าเสียใจไป แม่อยู่ข้างเธอเสมอ ซ่าวเหยนเขาจะต้องเข้าใจ ว่าใครคือคนที่เขาควรจะอยู่ ด้วย”

หยางฉิงปลอบโยนด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย

นัยน์ตาซ่งเมียวร้อนผ่าว เธอไม่ได้ตอบอะไร

หยางฉิงถอนหายใจอีกครั้ง คีบตะเกียบไว้ในมือ “ทานเถอะ ซาวเหยนบอกว่ามีธุระออกไปแต่เช้า เดี๋ยวแม่ จะให้คนขับรถไปส่งเธอ”

พอคำพูดจบลง ป้าซูก็นำหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง เดินเข้ามา

“คุณนาย หนังสือพิมพ์ที่คุณนายต้องการค่ะ”

ป้าซูเพิ่งจะเอาหนังสือพิมพ์วางลงบนโต๊ะ เธอก็เห็นว่าสีหน้าของหยางฉิงเปลี่ยนไป

เธอต้องการที่จะเก็บหนังสือพิมพ์กลับไป แต่ว่าก็

ไม่ทันเสียแล้ว สายตาของซ่งเมียวเพ่งมองไปที่หน้าแรกบน

หนังสือพิมพ์

ด้านบนเป็นภาพผู้ชายที่เมื่อวานนี้ยังอยู่ที่บ้านจูบ กับดาราสาวคนหนึ่ง สถานที่ที่โดนแอบถ่ายนั้นคือ โรงแรม แน่นอนล่ะ—

หซู่ซ่าวเหยนเมื่อคืนนี้ไม่ได้กลับมาบ้าน

“เมียวเมียว——

“แม่คะ หนูอิ่มแล้ว ไปบริษัทก่อนนะคะ”

ซ่งเมียวลุกขึ้นพร้อมสีหน้าไร้ความรู้สึก เธอหยิบ กระเป๋าและเดินออกไป

หยางฉิงตอบสนองช้า เธอได้แต่ยืนมองซ่งเมียว ขับรถออกไปอยู่ที่หน้าประตู ป้าซูเดินมาด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน “คุณนาย

ฉันไม่ดีเอง”

“ไม่โทษเธอหรอก” หยางฉิงถอนใจ ขณะที่หันไป สีหน้าก็ขึงขังขึ้นมา “เดี๋ยวโทรหาซ่าวเหยน บอกเขาว่า เย็นนี้ต้องกลับมาหาฉัน ไม่อย่างนั้นแล้วเขาไม่ต้องมา เรียกฉันว่าแม่อีก!”

ป้าซูพยักหน้าอย่างรีบร้อน “ค่ะ”

ตอนแรกด้วยเหตุผลต่างๆนานา การแต่งงานของ ซ่งเมียวกับหชู่ซ่าวเหยนนั้นไม่ได้เป็นที่เอิกเกริก น้อยคน มากที่จะรู้ว่าทายาทของตระกูลส้งแต่งงานกับผู้สืบทอด ของตระกูลหชู่
แม้แต่ในบริษัทตระกูลหชู่ ทุกคนก็รู้เพียงแต่ว่าเธอ คือหัวหน้าสถาปนิกทีมAเพียงเท่านั้น

“ซ่งเมียว ขอโทษค่ะ กลางวันฉันมีนัดคุยงานกับ ประธานหมู่ ช่วงนี้ไปทานข้าวกับพวกคุณไม่ได้”

ฟางซินพูดขอโทษ แต่สีหน้านั้นทั้งยิ่งทะนงและ

ภาคภูมิใจ ก่อนเลิกงานชั่วโมงหนึ่งหล่อนก็ไปหมกอยู่ใน ห้องน้ำ พอออกมา ปากก็แดงแจ๋แยงเข้าตาซ่งเมียว พูดจบ หล่อนก็หยิบกระเป๋า เดินบิดตูดตรงไปยัง

ลิฟต์ที่ใช้สําหรับขึ้นชั้นบนของตระกูลหมู่โดยเฉพาะ

“เห็นเราตาบอดกันหรือยังไง กลัวคนทั้งบริษัทจะ ไม่รู้ ว่าตำแหน่งหัวหน้ากลุ่มBที่เธอได้มานั้นมีที่มายังไง!” ผู้หญิงข้างๆกระแนะกระแหนขึ้นมา

ซงเมียวสีหน้าซีดขาว เธอหยิบกระเป๋าไม่เถียงสัก นําและเดินตามไปที่ลิฟต์

ทานข้าวกลางวันเสร็จกลับมาแล้วยังเป็นเวลาพัก กลางวันอยู่ ตอนนี้ทุกคนพากันจับกลุ่มมาคุยเรื่องสนุกกัน “พี่สัง รีบมาดูเร็วค่ะ ทายาทอันสูงศักดิ์ของตระกูล

ห้อกลับประเทศมาแล้ว เข้ามาดูแลตระกูลห้ออย่างเป็น

ทางการแล้ว”

ฉินเซียวเซียวซึ่งเพิ่งจะเข้ามาฝึกงานที่แผนก ออกแบบหยิบนิตยสารซุบซิบขึ้นมาสู่สายตาซ่งเมียว ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นั้นที่งานเลี้ยง มีแค่เพียงเด็กสาวคน นี้เท่านั้นที่ปฏิบัติต่อเธอเช่นแต่ก่อน

“อั้ยย่ะ ห้อเทียนชิน ช่างเป็นตำนานของโลกธุรกิจ ไปต่างประเทศตอนอายุสิบแปด อายุยี่สิบสองก็เข้าคณะ บริหารจัดการของมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดได้ ควบปริญญา เอกเศรษฐศาสตร์ไปด้วย อายุยี่สิบหกก็ก่อตั้งอาณาจักร ธุรกิจของตัวเองบริษัทชินหยู่ที่สหรัฐอเมริกา ตอนนี้ในประเทศไม่มีใครตีเสมอได้ ตอนนี้กลับมาประเทศจัดการ ตระกูลห้อ…คุณพระช่วย ที่สุดยอดก็คือ เขาหล่อหมดจด และยังไม่เคยมีเรื่องฉาวโฉ่มาก่อน! ตอนนี้อายุจะสามสิบ ห้าแล้ว และยังโสดอยู่เลย!”

ฉินเซียวเซียวสองมือประสานเข้าด้วยกัน คร่ำครวญต่อพระเจ้า

ซ่งเมียวเห็นดวงตาเปล่งประกายของเธอทั้งสอง

ข้าง ก็ช่วยให้หายจากความซึมเศร้าได้ไม่น้อย

“เธอจะจีบเขาหรอ”

คำเดียวเท่านั้นก็ทำให้ฉินเซียวเซียวสงบลง เธอ ลูบหูตัวเอง “จะเป็นไปได้ยังไง เทพเจ้ามีไว้มองจากที่ ไกลๆเท่านั้น อยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก”

“ถ้าอย่างนั้นก็ตื่นเต้นฟรีน่ะสิ”

ซ่งเมียวเหลือบไปยังปกนิตยสารแวบหนึ่ง