บทที่2 ฉันไม่เคยคิดทําร้ายหล่อน!

ร่างของซ่งเมียวแข็งทื่อ สีหน้าเต็มไปด้วยความ

อับอาย

เมื่อครู่ตอนที่ได้ยินป่าซูบอก ใจเธอก็เอาแต่ตั้งตา รอคอย

น่าจะรู้อยู่แล้วว่าเป็นไปไม่ได้ ทำไมถึงได้โง่พาล

ทําให้ตัวเองขายหน้าทุกครั้งแบบนี้ด้วย

“คุณหาฉัน….มีเรื่องอะไรคะ” คอเธอรู้สึกแห้งผาด

“ผมนึกว่าคุณจะสำรวม ไม่คิดว่าคุณจะลงไม้ลงมือ เรื่องเคอนาคราวนี้หล่อนไม่ถือสาหาความ แต่ผมหวังว่า จะไม่มีครั้งต่อไปนะ”

หชู่ซ่าวเหยนเดินไปที่หน้าโต๊ะและเปิดลิ้นชักออก ก่อนจะพูดอย่างนิ่งเฉย จอนผมของเขาดูสะอาดเป็นระเบียบ เห็นจาก

กระจกแต่งตัว สามารถเห็นสีหน้าไร้อารมณ์ของเขา

ท่าทางเย็นชากับเธอเหมือนเช่นแต่ก่อน

อยู่ๆก็กลายเป็นในห้องมีหญิงแพศยาในชุด สีน้ำเงินขึ้น กับความงามอันไร้ซุ่มเสียงของดอกไม้อัน งดงาม

ซ่งเมียวแสร้งทำว่ามีจิตใจเข้มแข็ง เธอไม่อาจ สะกดกลั้นอาการชักกระตุกเอาไว้ได้

“ไม่ใช่ฉัน”

เธอพูดเสียงค่อย

หชู่ซ่าวเหยนหยิบกล่องกำมะหยี่หัวใจสีแดงออก จากลิ้นชัก เขาแต่งกายมาเป็นอย่างดี เนี้ยบมาก

เขาก้มลงมือนาฬิกาข้อมือ ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นสีหน้านอกจากกระวนกระวายแล้วยังเย็นชา “ซ่งเมียว อย่ามาใช้วิธีสกปรกกับผู้หญิงของผม คุณอยากแต่งงาน ผมก็แต่งให้แล้ว คุณยังไม่พอใจอะไรอีก

“ถ้าหากว่าคุณต้องการผมล่ะก็ ขอโทษด้วย ที่ผม ให้คุณไม่ได้ ถ้าหากว่าคุณต้องการหัวใจผม

“ฉันบอกแล้วไง ที่เจอนาตกลงไปในน้ำไม่ใช่ฝีมือ ฉัน!”

ก่อนที่ชายหนุ่มจะพูดอะไรน่าเกลียดไปกว่านี้ ซ่ง เมียวหลับตาลง และกัดฟันพูดแทรกเขาขึ้นมา

ปากเธอซีดขาว ร่างสั่นเทาราวกับว่ากําลังจะล้มลง

ไป

หชู่ซ่าวเหยนหน้าตาบูดเบี้ยวจนถึงขีดสุด

“ความหมายของเธอคือจะบอกว่าหล่อนโกหกน่ะ หรอ”

หซู่ซ่าวเหยนหัวเราะหึหึ เขาหันหน้ามา สายตาเต็ม ไปด้วยความรังเกียจ

“คุณรู้รึเปล่า ว่าหล่อนว่ายน้ำไม่เป็น ถ้าหากว่า ช่วยเธอขึ้นมาจากน้ำช้าอีกนิด อาจจะถึงชีวิตได้ คุณคิด ว่าตัวเองยังจะยืนลอยหน้าอยู่ตรงนี้ได้อีกรึเปล่า!

“ซ่าวเหยน ในใจคุณ ฉันเป็นคนน่ารังเกียจขนาด นั้นเลยหรอ” ความเจ็บปวดและความน้อยใจในวันนี้ใน ที่สุดก็ทำให้เธอระเบิดออกมา ซ่งเมียวมองหชู่ซ่าวเหยน ด้วยความขมขื่น “ฉันเปล่า ผลักเคอนาตกลงไปในน้ำเอง หล่อนมาหาเรื่องฉัน บอกให้ฉันไปจากคุณซะ ฉันไม่เคย คิดที่จะทำร้ายหล่อนเลย!”

หน้าเธอผ่ายผอมจนเห็นโครงกระดูก นั่นทำให้ ดวงตาทั้งสองเห็นลึกโตขึ้น แต่ว่าตอนนี้สายตาคู่นั้นเต็ม ไปด้วยความเจ็บปวด
หชู่ซ่าวเหยนมองดูแววตาที่เต็มไปด้วยหมองควันคู่ นั้น เขานิ่งไปอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่หน้าตาจะบูดบึ้งยิ่งกว่าเก่า นึกถึงเคอนาทีตัวสั่นระริกอยู่ในอ้อมแขนเขาและยังบอก เขาไม่ให้ต่อว่าซ่งเมียว ใจเขาก็ร้อนรุ่มขึ้นมา เขาบัดผู้ หญิงตรงหน้าออกไปอย่างไม่ต้องคิด

“ผมไม่เคยเจอผู้หญิงใจคอโหดร้ายอย่างคุณมา ก่อน!”

“เอี๊ยะ——” เสียงดังขึ้น ซึ่งเมียวเดินโซซัดโซเซไปไม่ กี่ก้าว เธอเกือบจะล้มลงบนพื้น สีหน้าเธอซีดขาวลงใน ทันใด

หชู่ซ่าวเหยนมองเธอด้วยสายตาเย็นชา เขาหยิบ ช่อดอกกุหลาบบนโต๊ะนั้นขึ้นมา และเดินออกไปข้างนอก

ซ่งเมียวไม่รู้ว่าเอาความกล้ามาจากไหน โดยไม่ ถึงความเจ็บปวดที่แขน เธอวิ่งไป ขวางที่เบื้องหน้า ของหชู่ซ่าวเหยน “ดึกแล้ว คุณจะออกไปไหนอีก”

นัยน์ตาหชู่ซ่าวเหยนนั้นเยือกเย็นราวน้ำแข็ง “หลบไป!”

สายตาซ่งเมียวปกคลุมไปด้วยเมฆหมอก เธอ ปล่อยมือที่ดึงมือผู้ชายคนนั้นไว้ และเห็นแหวนที่อยู่บน มือ

มันเป็นแค่เพียงแหวนเงินธรรมดาวงหนึ่ง หาซื้อได้ ตามร้านทั่วไป ช่วงแรกๆที่พวกเขายังไม่ได้มึนตึงต่อกัน เขาซื้อมันให้กับเธอ เธอถนุถนอมเหมือนกับของมีค่า ต่อ มาเมื่อแต่งงาน เขาเบื่อหน่ายเธอแล้ว แม้แต่แหวน แต่งงานดีๆก็ยังไม่ได้หาซื้อให้เธอเลย เธอค่อยๆพลิก แหวนนั้นดู

“หชู่ซ่าวเหยน คุณแต่งงานแล้ว คุณรู้ตัวรึเปล่าว่า ตอนนี้คุณกำลังทำอะไรอยู่!”
ซึ่งเมียวอดไม่ได้ที่จะตะโกนโวยวายใส่เขา

สองปีมานี้ เธอไม่ได้มีวันที่สุขใจเลย ทุกวันที่ ลืมตาขึ้นมา ก็เห็นแต่ภาพอื้อฉาวในข่าวซุบซิบของเขากับ ผู้หญิงคนอื่น

แขนเธอถูกผลักออกอีกครั้ง เสียงอันเยือกเย็นราว น้ำแข็งของหมู่ข่าวเหยนดังขึ้นก่อนที่จะตามมาด้วยเสียง ปิดประตู “ตั้งแต่วันแรกที่คุณแต่งงานเข้าตระกูลหชู่มา คุณก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าจะต้องมีชีวิตแบบไหน”

ซ่งเมียวสั่นไปทั้งตัว ยืนแน่นิ่งอยู่กับที่

จนกระทั่งเสียงประตูที่ชั้นล่างปิดลง ป้าซูถึงได้ เดินเข้าไปในห้องหนังสือด้วยความสงสาร เธอถอนหาย ใจเบาๆ “คุณหญิงน้อย คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ”

ซ่งเมียวค่อยๆยืดตัวขึ้น เอามือลูบหน้า รู้สึก คอแห้งผาด เธอส่ายหัวด้วยความสับสน และเดินออก จากห้องหนังสือไป กลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง