บทที่1 อายที่คิดไปเอง

เมื่อภรรยาและคนรักตกลงไปในน้ำพร้อมกันคุณ จะเลือกช่วยใคร

งเมียวนึกขึ้นได้ถึงคําพูดของเพื่อนเมื่อหลายวัน ก่อน เธอหอบหายใจอย่างเป็นทุกข์อีกครั้ง

ซ่งเมียวยืนตัวแข็งทื่ออยู่ในห้องจัดเลี้ยงเหมือนกับ ไก่แช่แข็ง กระโปรงสุภาพสีฟ้าอ่อนแนบชิดติดกับลำตัว อึดอัดไปทั้งร่างแทบทนไม่ไหว

รอบๆก็เป็นเสียงซุบซิบของพนักงานบริษัทซึ่งชอบ ดูถูกและนินทา

ไม่ต้องตั้งใจฟัง เธอก็รู้ว่าพวกหล่อนเมาส์อะไรกัน ลับหลังเธอ

เพ้อฝันอยากจะยั่วยวนท่านประธานของพวกเรา ล่ะสิ…

โหดร้ายจนผลักผู้หญิงของท่านประธานลงไปใน

เห็นปกติก็ดูติ่มๆดูมีการศึกษา ที่แท้ก็หน้าไม่อาย

เพิ่งอยู่ที่สวนหลังของเซิ่งเย่ เธอก็ถูกคนรักใหม่ ของหชู่ซ่าวเหยน ซึ่งตอนนี้เหมือนดาราสาวที่กำลังถูกปั้น ให้รุ่งเคอนาเข้ามาขวางทางเอาไว้

“ซ่งเมียว ฉันรู้ว่าภรรยาคนที่ออกหน้าของซ่าวเหย นก็คือเธอ ถ้าหากฉันเป็นเธอ ฉันคงอายจนหย่ากับเขาไป นานแล้ว ทุกวันต้องมานั่งทนเห็นเขากับผู้หญิงคนอื่นอยู่ ด้วยกัน มันใช่เรื่องที่ไหน

ละครฉากนี้ มีมาอย่างต่อเนื่องตลอดตั้งแต่แต่งงา นกับหชู่ซ่าวเหยนมา
ซ่งเมียวเจ็บปวดใจ อยากจะพูดอะไร แต่พอเห็น สีหน้าหล่อนเปลี่ยนไป ความรู้สึกอันท่วมท้นนั้นก็อ่อนลง ในทันที

“ซ่งเมียว ฉันรู้ว่าเธอเองก็ชอบข่าวเหยน ถ้าหากว่า ข่าวเหยนก็ชอบเธอเหมือนกัน ฉันเองก็จะไม่เข้าไป แทรกแซงระหว่างพวกเธอ แต่ว่าข่าวเหยนเขาไม่ชอบเธอ เธอ….อ๊ะ! ช่วย

คำหลังนั้นยังไม่ทันได้พูดออกมา ทั้งตัวซ่งเมียวก็ ถูกผู้หญิงตรงหน้าดึงลงน้ำไป

ที่ด้านหลังปรากฏภาพสุภาพบุรุษช่วยสาวงามขึ้น มา เสียดายที่นางเอกไม่ใช่เธอ

ซ่งเมียวยกมือขึ้นปาดไปที่มุมขอบตา ปาดจนไม่ เหลือร่องรอยของน้ำตาแม้แต่หยดเดียว สายตาเธอจับ จ้องไปทางประตูหน้าของงานเลี้ยงซึ่งอยู่ไม่ไกล

เธอมองไม่เห็นทางด้านหน้าอาคาร แค่เห็นเงาหลัง ของหชู่ซ่าวเหยนยืนตรงอยู่ เขากำลังโอบเคอนาเอาไว้ใน อ้อมแขนอย่างอบอุ่นและระมัดระวัง บรรจงจูบหน้าผาก ของหล่อน ไม่ต้องเดา ซ่งเมียวพอจะนึกหน้าสีหน้ารักทะนุ ถนอมของหชู่ซ่าวเหยนตอนนี้ออก

เขายังคิดด้วยว่าเธอเป็นคนที่ผลักเคอนาตกลงไป ในน้ำด้วยล่ะสิ

ใจเธอนั้นเหมือนกับโดนคนสาดกรดกำมะถันใส่ ซ่งเมียวออกแรงกดลงตรงจุดนั้น กำมือแน่น จนเล็บกลาย เป็นสีขาว

พอกลับถึงบ้าน พี่เลี้ยงก็ต้อนรับเธอด้วยรอยยิ้ม “คุณหญิงน้อย คุณกลับมาแล้ว”

“อื้อ” ซ่งเมียวพยักหน้า สายตาเธอไปตกลงบนรองเท้าหนังสีดำคู่หนึ่งในตู้เก็บรองเท้า

ป้าซูยิ้มอย่างคลุมเครือ “คุณนายไปเล่นไพ่ค่ะ คุณผู้ชายเพิ่งกลับมา คุณท่านบอกว่าคุณหญิงน้อยกลับ มาแล้วให้ไปหาท่านที่ห้องหนังสือ”

วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ

ซ่งเมียวเห็นสีหน้าท่าทางของป้าซู ก็รู้สึกคอแห้ง ขึ้นมาทันที

“อ้อ! คุณหญิงน้อย ทำไมคุณถึงได้เปียกปอนแบบ นี้ล่ะคะ รีบขึ้นไปอาบน้ำก่อนดีกว่า”

ซ่งเมียวพยักหน้า ขึ้นไปชั้นบน ตอนที่เดินผ่าน หน้าประตูห้องหนังสือของหชู่ซ่าวเหยน ฝีเท้าเธอก็หยุด นิ่ง ก่อนจะหลับตาเดินผ่านไป

เธออาบน้ำอย่างลวกๆ ขณะที่เปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่นั้น ซ่งเมียวเผลอเลือกชุดกระโปรงสั้นยาวเสมอเข่าพื้นหลังสี ฟ้าอ่อน มีดอกมะลิกระจุกน้อยๆปักอยู่บริเวณเอวโดยไม่รู้ ตัว

เมื่อครู่ตอนที่ป้าซูยื่นผ้าเช็ดตัวให้เธอหล่อนแอบ

บอกเธอไว้ ว่าวันนี้ซ่าวเหยนซื้อช่อดอกไม้สีน้ำเงินมาวาง

อยู่ในห้องหนังสือ

ซ่งเมียวรู้สึกประหม่าอยู่บ้าง

เธอยังไม่ทันได้เปิดประตู ประตูห้องหนังสือก็เปิด ออกก่อนก้าวหนึ่ง

หชู่ซ่าวเหยนยืนอยู่ที่ประตูห้องหนังสืออย่างไร้ อารมณ์

สีหน้าเขาบึ้งตึง ทำให้คนพลอยรู้สึกเกร็งไปด้วย สายตานั้นแคบยาว ชัดๆว่าเป็นดวงตาอันน่าหลงใหล แต่ สายตากลับเฉยชาอยู่เสมอ เขายังไม่ถอดเปลี่ยนชุดสูท ชุดสูทนั้นขับออร่าของเขาเป็นอย่างยิ่ง ทำให้ยิ่งดูน่าเกรงขาม

“กลับมาแล้วทำไมไม่รีบมา

ซ่งเมียวตะลึง หูเธอร้อนขึ้นเล็กน้อย “…เมื่อกี้ที่งาน เลี้ยงชุดฉันเปียก ฉันเลยไปอาบ…”

ยังพูดไม่ทันจบ ชายคนนั้นก็ไม่รอเดินเข้าห้อง

หนังสือไป ทิ้งงเมียวไว้กับแผ่นหลังอันเย็นชา ซ่งเมียวอ้าปากค้าง เธอเดินตามเขาไปเงียบๆ

ห้องหนังสือถูกออกแบบไว้อย่างเป็นระเบียบ เรียบร้อยตามสไตล์ของหชู่ซ่าวเหยน และยังไม่พลาด กลิ่นไอของความหรูหราเอาไว้ด้วย ทั้งห้องตกแต่งเป็น โทนสีน้ำตาลเข้ม การตกแต่งนั้นกลมกลืนกันทั้งห้อง นอกจากช่อดอกไม้สีน้ำเงินซึ่งวางอยู่บนโต๊ะเท่านั้น

ซ่งเมียวมองช่อดอกไม้นั้น เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ จะเดินเข้าหาชายซึ่งกำลังจัดการกับเนคไทของตนเองอยู่

“ซาวเหยน ฉันคิดว่าคุณจำไม่ได้ซะอีกว่าวันนี้เป็น วันเกินฉัน”

ความข้องใจจากงานเลี้ยงจางหายไปไม่น้อย ขณะที่ซ่งเมียวกำลังจะรับเนคไทจากหมู่ซ่าวเหยนมา เขา ก็ทำให้เธอตาสว่าง

“วันเกิดคุณรึ” นั่นทำให้หชู่ซ่าวเหยนสังเกตเห็นชุด กระโปรงสั้นของซ่งเมียว เขามองไปที่ดอกกุหลาบซึ่งอยู่ ไม่ไกลนั้น ก่อนจะหันกลับไปยิ้มเจื่อนๆให้ซ่งเมียว “คุณ คงไม่ได้คิดว่า ดอกไม้ช่อนั้น ผมเอามาให้คุณหรอกใช่