บทที่ 19 ร่างที่สกปรกหัวจรดเท้า

มือทั้งสองข้างของเธอเท้าเอว กลายเป็นหญิงปากร้ายอย่างเต็ม รูปแบบ

“ผู้หญิงคนนี้สมควรตาย ทำไมยังไม่ลากออกไปยิงทิ้งอีก! เธอตะโกนเสียงดัง ราวกับเป็นโรคฮิสทีเรีย

“พาคุณหนูออกไป!” หนานกงหันเหยออกคำสั่งอย่างเรียบ ง่าย หญิงสาวถูกผู้ชายชุดดคุมตัวออกไปทันที ห่างออกไปไกล ก็ยังสามารถได้ยินคำสาปแช่งที่คมชัดของเธอ โล่ยิ่งสวยใช้มือ ปิดแผลไว้ย่างเงียบๆ ไม่มีความโกรธเคืองในพฤติกรรมที่หยาบ คายของหญิงสาวเลย

ในมุมมองของเธอ ฝ่ายของตัวเองเป็นคนผิด คนอื่นก็โกรธ เพราะคนที่เป็นที่รัก มีอะไรผิดหรือยังไง? แม้ว่าชีวิตในอนาคตจะ ยากลำบาก เธอก็จะอดทนอย่างเงียบๆ จนกว่าระยะเวลาการ ชดใช้ 3 ปีนี้จะสิ้นสุดลง

เธอไม่ได้อ่านเนื้อหาในสัญญาที่ลงนามอย่างละเอียดเลย เพียงแค่ฟังที่ทนายพูดเท่านั้น ในช่วง 3 ปีนี้ เธอจะต้องอยู่ที่วิลล่า ตระกูลหนานกง สําหรับเจ้าของหนานกง กล่าวคือจะต้องเชื่อฟัง คำสั่งทุกอย่างของคุณหนานกงผู้ที่เซ็นสัญญากับเธอโดยไม่มี เงื่อนไข

ใช้อิสรภาพของตัวเองเป็นเวลา 3 ปี เพื่อแลกกับอนาคตของ น้องสาว เธอรู้สึกว่ามันคุ้มค่า
กลับมาถึงวิลล่าตระกูลหนานกง หนานกงหันเหได้หายไป ไหนแล้วก็ไม่รู้ เธอก็ไม่จำเป็นต้องไปรักษาวิญญาณอีก ในเวลา ว่าง ถึงได้รู้ว่า ไม่มีอะไรให้ทำแล้ว ที่แผลไม่มีเลือดไหลอีกแล้ว ดู เหมือนจะไม่ใช่แผลใหญ่ เพียงแต่ยังรู้สึกเจ็บนิดหน่อย การบาด เจ็บไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ก็มักจะเกิดขึ้นอยู่เสมอ เธอไม่ได้เก็บไป ใส่ใจเลย

ตามที่ทนายความพูดไว้ เธอน่าจะไปที่วิลล่าตระกูลหนานกง เพื่อเป็นคนรับใช้ เพราะคนรับใช้เท่านั้นที่ต้องเชื่อฟังคำสั่ง ทั้งหมดของเจ้านาย

เป็นผู้หญิงใบหน้าเย็นชาที่พาเธอเข้ามาเมื่อครั้งก่อนอีกแล้ว ที่ พาเธอกลับมาในวิลล่าตระกูลหนานกงเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้น กำลังจะจากไป โล่ยิ่งส่วยจึงรีบเรียกเธอไว้ทันที

“ฉัน……..ควรจะทําอะไร?”

ผู้หญิงที่ใบหน้าเย็นชา ใช้สายตาที่มืดมนกวาดมองเธอครู่หนึ่ง มองจนเธอขนลุกขึ้นมาจริงๆ “ก่อนอื่นก็เอาร่างที่สกปรกตั้งแต่หัว จรดเท้าของคุณนี้ออกไปซะ นี่คือเสื้อผ้าของคุณ

ทิ้งชุดคนใช้ไว้หนึ่งชุด แล้วเธอก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง

เป็นอย่างที่คิด มาเป็นคนรับใช่จริงๆ แม้ว่าเธอจะค่อนข้าง แน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่หลังจากที่ได้รับชุดคนใช้มาแล้ว เธอก็ ยังรู้สึกโล่งใจ

ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้บอกเธอว่าควรจะไปอาบน้ำที่ไหนโลยิ่งสวย จึงทำได้เพียงเดินขึ้นตึกไปตามความรู้สึก ที่ท้ายสุดของทางเดินมีประตูกระจกบานหนึ่ง เธอค่อยๆ ผลักมันเปิดออกเบา ๆ

ด้านในเป็นห้องน้ำขนาดใหญ่ห้องหนึ่ง นอกจากอุปกรณ์อาบ

น้ำทั่วไปแล้ว แต่ยังปลูกดอกไม้ไว้เป็นจำนวนมาก ที่น่าแปลกยิ่ง

กว่านั้นก็คือ หลังคาของห้องน้ำห้องนี้ทำขึ้นจากแก้ว สามารถ มองเห็นทิวทัศน์ด้านนอก ในขณะอาบน้ำ โลยิ่งช่วยไม่ได้คิดอะไรมาก ถอดเสื้อผ้าบนร่างกายออกอย่าง รวดเร็ว

น้ำอุ่นสาดลงบนร่างกาย เธอรู้สึกสบายตัวมาก ค่อยๆ บิดขวด ครีมอาบน้ำที่อยู่ข้างๆ จากนั้นเธอก็ค่อยๆ ถูครีมน้ำไปทั่ว ร่างกาย ตัดสินใจที่จะชำระล้างร่างกายที่สกปรกของตัวเองให้ สะอาด……

ในขณะที่โล่ยิ่งสวย กำลังมีความสุขอยู่กับการทำความ สะอาดที่หายากนี้ ร่างหนึ่งก็เดินเข้ามา และยืนยิ้มอย่างเย็นชา ขึ้นมาที่ด้านหลังของเธอ

โล่ยิ่งส่วยตื่นตระหนกจนไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง เธอเอื้อมมือ ออกไปต้องการที่จะหยิบเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ด้านข้างมาสวมใส่ กลับสายไปหนึ่งก้าว เสื้อผ้าได้ตกอยู่ในมือของผู้มาเยือนไปแล้ว

ดวงตาสวยงามที่ตื่นตระหนกร่วงหล่นบนร่างของผู้มาเยือน ช่วยถึงได้มองเห็นอย่างชัดเจนว่าคนที่เข้ามาก็คือหนานกง หันเสว่

“คุณ……” เธอสามารถทำได้แค่ใช้มือปิดบังส่วนที่สำคัญไว้ บนใบหน้าแสดงออกอย่างชัดเจนว่าทำอะไรไม่ถูก
หนานกงหันเลวจ้องมองโลยิ่งส่วยที่เปลือยเปล่าอย่างเหยียด หยาม จัดการเสื้อผ้าในมืออย่างไม่สนใจ และหัวเราะอย่างเย็น ชาขึ้นมาอีกครั้ง

โล่ยิ่งสวยทั้งร้อนรน ทั้งหวาดกลัว ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี ทําได้แค่ขอร้องอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า “คุณหนูหนานกง ฉันขอร้องและ คนเสื้อผ้ามาให้ฉันเถอะได้โปรดอย่าทำแบบนี้เลย ……