บทที่ 8 ฉันชื่อหมีสาเอ่อ

“ช่างเป็นชื่อที่ไพเราะเหลือเกิน” เด็กสาวเอ่ยปากชื่นชมด้วย ความจริงใจ “ฉันชื่อหมีสาเอ๋อ” เธอเอ่ยปากพูดชื่อของเธอออก มาอย่างทันที

โล่ยิ่งส่วยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นึกไม่ถึงว่าเด็กสาวที่ดู สูงส่งเช่นนี้ จะเอ่ยปากแนะนำตัวเองกับเธอได้ เธอยิ้มอย่าง เคยชินด้วยความสุภาพ พร้อมกับเอ่ยปากตอบกลับไปว่า “ชื่อ ของคุณก็ไพเราะมากเช่นกันค่ะ”

ปลาที่อยู่ในมือของเธอยังคงกระดุกกระดิกตัวอยู่ หมีสาเอ๋อ ถอยหลังไปด้วยความกลัวเล็กน้อย และไม่กล้ารับสินค้าไป เธอ จะเป็นเช่นนี้ทุกครั้งเสมอ โล่ยิ่งสวยไม่เข้าใจเล็กน้อย เด็กสาวที่ เหมือนกับเธอเช่นนี้ ไม่จำเป็นต้องมาทำเรื่องแบบนี้ด้วยตัวเอง เลยแม้แต่น้อย และยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเธอกลับกลัวสัตว์ที่ยังสด ใหม่เป็น ๆ เหล่านี้ด้วย

โลยิ่งส่วยคิดอยู่ครู่หนึ่ง หยิบถังขนาดเล็กที่อยู่ข้างตัวออกมา ล้างสักเล็กน้อย น้ำปลาวางลงไปในถังใบนั้น และส่งมันให้กับ เธอ

“ขอบคุณค่ะ” เธอไม่ได้รีบร้อนจากไปในทันที แต่กลับมองดู เธอ พร้อมกับถือถังใบนั้นอย่างระมัดระวัง

“คุณอายุเท่าไหรแล้วคะ” หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ เธอถึงจะ เอ่ยปากพูดขึ้นมาอีกครั้ง แต่คำถามที่เอ่ยออกมานั้น กลับเป็นคําถามที่ส่วนตัวเป็นอย่างมาก

โลยิ่งสวยลังเลอยู่สักครู่หนึ่ง หมีสาเอ๋อจึงส่ายหัวอย่างละอาย

ใจ “ขอโทษด้วยนะคะที่ฉันถามคำถามแบบนี้กับคุณออกไป ถ้า

หากคุณไม่ชอบ ไม่ต้องตอบก็ได้ค่ะ “ฉัน…..อายุ 18 ปีค่ะ” เมื่อสองชั่วโมงก่อนหน้านี้ ชีวิตของเธอ เพิ่งเข้าสู่วัย 18 ปีอย่างเป็นทางการ

โล่ยิ่งส่วยมองเห็นความผิดหวังที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่แสร้ง ทําเป็นไม่แยแสของเธออย่างเห็นได้ชัด เธอสัมผัสได้ว่าเด็กสาว แสนสวยคนนี้มีปัญหาหนักใจบางอย่างที่จำเป็นต้องได้รับการ แก้ไข ความเมตตาทำให้เธอใจไม่แข็งพอที่จะนิ่งเงียบเหมือน เดิมอีกครั้ง จึงกล่าวตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อค่าว่า “โอ้” ดังขึ้น หมีสาเอ๋อเม้มริมฝีปากสีแดงที่ถูก ตบแต่งมาดีขึ้นอย่างพิถีพิถัน ลิปกลอสสีแดงอ่อน ๆ ช่างเหมาะ กับเธอมากเหลือเกิน “ถ้าอย่างนั้น คุณก็ยังไม่มีแฟนสินะคะ”

โล่ยิ่งสวยพยัก ใบหน้าที่แดงของเธอ สำหรับเธอแล้ว คำถามนี้เป็นเรื่องที่ยังเร็วเกินไป

“ฉันใกล้จะแต่งงานแล้วค่ะ” หมีสาเอ๋อกล่าวต่อไปอย่างแผ่ว เบา โดยไม่รอให้โล่ยิ่งช่วยพูดอะไรออกมาอีก

“ถ้าอย่างนั้น ก็ยินดีด้วยนะคะ” โล่ยิ่งสวยอวยพรเธอด้วย ความจริงใจและเบิกบาน “ปลาตัวนี้เป็นปลาที่คุณจะเตรียมเอา ไว้ให้แฟนของคุณ โอ้ ไม่ใช่สิ เตรียมเอาไว้ให้ว่าที่สามีใน อนาคตของคุณ ใช่ไหมคะ”
หมีสาเอื้อมองดูโล่ยิ่งส่วยที่ตลกขบขัน ในเวลานี้ควรจะเป็น เธอที่รู้สึกอายถึงจะถูกต้องเสียมากกว่า เธอผงกหัว และเผยอริม ฝีปากสีแดงขึ้นมาอีกครั้ง นัยน์ตาของเธอปรากฏให้เห็นประกาย แห่งความสุข

“ใช่ค่ะ ทุกครั้งฉันต้องกะเวลาทำแกงจืดปลาให้กับเขา และ ต้องส่งมันให้ถึงมือเขาทันเวลาทานอาหารกลางวันให้ได้

“เขา…คงมีความสุขมากเหลือเกิน” โล่ยิ่งสวยกล่าวอย่าง จริงใจ เธอกำลังคาดเดาในใจว่าผู้ชายประเภทไหนกัน ที่ สามารถได้รับความรักจากเด็กสาวที่สวยสดงดงามถึงขนาดนี้

สายตาของหมีสาเอ๋อเปลี่ยนเป็นลึกซึ้งและยาวไกลขึ้น รอยยิ้ม ค่อย ๆ จางหายไป ใบหน้าของเธอปรากฏให้เห็นความโศกเศร้า อันเบาบางขึ้นมา

“คุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงต้องมาซื้อปลากับคุณถึงที่นี่ทุกครั้ง เธอเปลี่ยนเรื่องอย่างกะทันหัน โล่ยิ่งสวยสายหัวอย่างซื่อสัตย์ ในเขตนี้มีซูเปอร์มาร์เก็ตอยู่จำนวนไม่น้อย ปกติแล้ว คนรวยมัก จะไม่มาตลาดรวมที่แสนธรรมดาแห่งนี้

“เพราะว่าคุณให้ความรู้สึกที่แสนบริสุทธิ์และไว้วางใจได้กับผู้ อื่นเสมอ ทำให้ผู้คนรู้สึกว่าคนบนโลกนี้ล้วนแต่บริสุทธิ์และมี เมตตาทั้งสิ้น ฉันหวังว่าคู่หมั้นของฉันจะมีโอกาสได้กินปลาที่ขาย โดยเด็กสาวผู้ทั้งสวยสดงดงาม และมีจิตใจแสนบริสุทธิ์เช่นนี้ วิธี นี้คงช่วยบรรเทาความรู้สึกผิดที่ฉันต้องแบกรับเอาไว้อยู่ในใจลง ได้บ้าง”
โลยิ่งมองดูหมีสาเอื้ออย่างงุนงง เข้าใจว่าทำไมเธอพูดจาออกมาเช่นนี้ เธอเองดูสดใสบริสุทธิ์อย่างมากเช่นทุกครั้งได้เห็นเธอ มักนึกกล้วยไม้น้ำขาวบริสุทธิ์ผ่อง เลี้ยงไว้บ้านเป็นเด็กผู้หญิงเช่นนั้น

“ฉันมีคําถาม คุณช่วยฉันตัดสินใจได้คะสาเอ๋อไม่ สนใจหน้าของโลยิ่งสวย เอ่ยปากขอร้องโดยตรง สายเปี่ยมด้วยความคาดหวังของเธอ ทำให้คนทางจะปฏิเสธ

ได้ค่ะโล่ยิ่งสวยพหน้า เดิมเขาหย่วนเคยสนใจ หัวข้อการสนทนาระหว่างหญิงสาวแล้ว จึงถอยหลังห่าง ออกไปไกล และคนสะดวกมากยิ่งหมีสาเอ๋อหันไปชำเลืองมองอย่างซาบซึ้ง