บทที่ 5 ดูแคลนคุณ

“ฉันไม่กลัวคุณหรอก เพียงแต่รู้สึกดูแคลนคุณเป็นอย่างมาก คุณ ไม่เห็นสายตาของเจ้าของแผงร้านค้าทุกคนที่กำลังมองคุณอยู่ที่ นี่เหรอ พวกเขาให้เงินกับคุณ ไม่ใช่เพราะว่าคุณมีความสามารถ แต่เป็นเพราะพ่อของคุณต่างหากที่มีความสามารถ อาศัยรัศมี ของพ่อมาทําตัวเป็นกบฏหวังชง (นักคิดสมัยราชวงศ์ฮั่น) หมาย สร้างความเสียหายที่นี่ ฉันเหยียดหยามคุณ ฉันไม่กล้าคิดเลยว่า ถ้าพ่อของคุณจากไปแล้ว คุณจะยังสามารถมีชีวิตต่อไปได้ไหม”

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาถูกใครสักคนตำหนิอย่างตรงไป ตรงมาเช่นนี้ เขาสาบานว่าเขาจะต้องออกจากรัศมีของพ่อ และ ประกอบอาชีพหนึ่งให้จงได้ ดังนั้น เขาจึงไม่ได้เก็บค่าคุ้มครองที่ ตลาดรวมหยางกวนแห่งนี้อีก แต่ไปยังสถานที่อื่นที่ตั้งอยู่ไกล ออกไป

เมื่อพี่น้องที่อยู่ข้างกายทยอยจากไปกันทีละคน เมื่อคนใน ตลาดอื่นต่างลุกขึ้นสู้เพื่อต่อต้าน และจนกระทั่งเมื่อเขาถูกจับไป ที่สถานีตำรวจ เขาถึงจะได้สติขึ้นมา และรู้ตัวว่าเดิมทีสิ่งที่เด็กผู้ หญิงคนนั้นพูด ล้วนแต่เป็นเรื่องจริงทั้งหมด

เขากลับใจ และกลับไปยังตลาดรวมหยางกวน พร้อมกับเรียน รู้การดูแลจัดการตลาด ภายใต้การแนะนำจากพ่อของเขา

ทุกคนล้วนแต่พูดว่าเป็นเพราะโลยิ่งสวยพวกเขาถึงได้มี โอกาสใช้ชีวิตอย่างสงบสุข นอกจากรู้สึกซาบซึ้งใจแล้ว ทุกคนล้วนแต่ดูแลเธอมากยิ่งขึ้น

เขาหย่วนมักจะมาเยี่ยมโลยิ่งส่วยเป็นประจำทุกวัน หรือไม่ก็ มาช่วยเหลือเธอ หรือไม่ก็เพียงแต่มามองหน้าเธอเท่านั้น ความ รู้สึกเสน่หาบางอย่างในหัวใจพัฒนาเพิ่มขึ้นอย่างไม่อาจควบคุม ได้ เขารู้ดีว่าโลยิ่งส่วยยังคงเด็กนัก และไม่สามารถรับความรัก ของเขาเอาไว้ได้ เขาจึงได้แต่รอให้เธอเติบโตขึ้น พร้อมกับจบ การศึกษา

เขาต้องการให้เธอกลายเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดของเขา

“พี่เขาหย่วน พี่กำลังเหม่อลอยอะไรอยู่น่ะ” โล่ยิ่งสวยยิ้ม เหมือนดอกบัวน้ำที่กักเก็บหยาดน้ำค้างเอาไว้ ดวงตาที่คล้ายกับ หยดน้ำจับจ้องไปที่เขาอย่างแน่วแน่

“อ้อ ไม่มีอะไร” เขาเกากีรษะด้วยความกระอักกระอ่วน และ โบกไม้โบกมือด้วยความเคยชิน

“อ้อ นี่กี่โมงแล้วเนี่ย” โลยิ่งสวยยกข้อมือขึ้นมา และเผยให้ เห็นนาฬิกาข้อมือดิจิตอล นาฬิกาเรือนนี้เป็นสินค้าราคาถูกที่ซื้อ มาจากร้านแบกับดิน เดิมที่มันเป็นเพียงนาฬิกาธรรมดาไม่มี อะไรพิเศษ แต่ทว่าเธอเพิ่มห่วงโซ่รูปหัวใจสีชมพูเข้าไปหนึ่งเส้น เพื่อเพิ่มความน่ารักกุ๊กกิ๊กให้กับนาฬิกาเรือนนั้น ทำให้มันดูไม่ เหมือนของธรรมดาดาษดื่นอีกต่อไป

เธอชอบการออกแบบ เพราะนักออกแบบสามารถทำให้ สิ่งของธรรมดา กลายเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์ได้

นาฬิกาข้อมือดิจิตอลแสดงเวลา 10.30 น.
“ทำไมน้องยังไม่กลับมาอีกเนี่ย หรือว่าการสอบเข้า มหาวิทยาลัยจะไม่เป็นไปอย่างที่คิดไว้” เธอรู้สึกกังวลเล็กน้อย และมองออกไปยังนอกประตู

“เธอนี่นะ นอกจากคนอื่นแล้ว ก็มีแต่น้องสาว ไม่เคยคิดถึงตัว เองเลยสักนิดเดียว” เขาหย่วนตำหนิเธอด้วยความไม่พอใจอีก ครั้งหนึ่ง “น้องสาวของเธอเกิดหลังเธอแค่สองนาที แต่กลับได้ เพลิดเพลินกับสิทธิพิเศษของการเป็นน้องสาวอย่างสบายใจเฉิบ ส่วนเธอกลับต้องมาทนทรมานกับความยากลำบากตลอดทั้งวัน อยู่ที่นี่”

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขาหย่วนไม่เข้าใจมากที่สุด

“พูดแบบนี้ไม่ได้หรอก” โล่ยิ่งสวยไม่สามารถลืมคำพูดตอนที่ แม่ของเธอดึงมือของเธอเข้าไปใกล้ และกำชับเอาไว้เป็นระยะ ๆ อยู่เสมอก่อนตายได้แน่นอน

“ลูกเป็น….พี่…ลูก….ต้อง…ดูแล…….น้อง….ให้….ดีนะ” เมื่อ แม่ที่ป่วยหนักของเธอทำได้แค่เพียงพูดประโยคนี้เท่านั้น กลา จากโลกนี้ไป เธอเข้าใจความหมายที่อยู่ในประโยคนั้นดี และ สาบานต่อหน้าร่างของแม่เธอไว้ว่า ถึงแม้จะต้องแลกด้วยทั้งชีวิต เธอก็จะต้องดูแลน้องสาวของเธอให้ดีที่สุด

หลังจากจัดการพิธีศพของแม่เรียบร้อยแล้ว เธอที่มีผลการ เรียนยอดเยี่ยมเกินใครจึงต้องหยุดพักการเรียนโดยไม่ลังเล และนำเงินจำนวนเล็กน้อยเพียงก้อนเดียวที่ครอบครัวมี จ่ายเป็น ค่าเล่าเรียน ให้กับน้องสาว ที่มีผลการเรียนยอดเยี่ยมไม่แพ้ใครเช่นเดียวกับเธอ

โชคดีที่ครูใหญ่รู้สึกเห็นอกเห็นใจเธอ จึงสงวนปริญญาไว้ให้ เธอด้วย และอนุญาตให้เธอเรียนหนังสืออยู่ที่บ้านได้ ตราบใดที่ เธอเข้าร่วมการสอบทุก ๆ ปี ก็เพียงพอแล้ว และด้วยวิธีนี้ ทำให้ เธอสามารถดูแลจัดการแผงร้านค้าไปพลาง และเรียนให้จบ มัธยมศึกษาตอนปลายไปพลางได้

“ใครเรียกฉันว่าพี่สาวนะ แต่แค่สองนาทีก็ถือว่าเป็นพี่สาวแล้ว ล่ะ” เธอสูดจมูกของเธอ และรู้สึกเศร้าเล็กน้อย

พ่อของเธอเสียชีวิตไปเมื่อตอนที่เธออายุได้เจ็ดขวบ และเมื่อ สามปีก่อนหน้านี้ คุณแม่เองก็ป่วยหนักและเสียตามไปอีกคน ใน ตอนนี้ เธอจึงเหลือเพียงน้องสาวที่เป็นญาติสนิทเพียงคนเดียว เท่านั้น เธอให้คำสัตย์สาบานต่อหน้าแม่ที่กำลังป่วยอยู่บนเตียง ว่าจะปกป้องน้องสาวคนนี้ด้วยชีวิตทั้งชีวิตของเธอให้ได้