บทที่ 20 มันไม่ใช่แบบนี้

หนานกงหันเสายกยิ้มริมฝีปากสีแดงอย่างเย่อหยิ่ง ในสายตา เต็มไปด้วยความเป็นศัตรู “ผู้หญิงเลวที่หน้าไม่อาย ในที่สุดเธอก็ ตกอยู่ในเงื้อมมือของฉันจนได้ พี่ชายไม่อนุญาตให้ฉันทำร้าย เธอ แต่ก็ไม่ได้ห้ามไม่ให้ฉันลงโทษเธอ ในบ้านหลังนี้ ถ้าเธอคิด อยากจะอยู่อย่างสงบสุขนั้น มันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ!”

พูดจบ เธอก็หันกลับไปบิดลูกบิดประตู แล้วจากนั้นก็เดินออก ไปเลย

“คุณหนูหนานกง……” โล่ยิ่งสวยร้องตะโกนเรียกหนานกงหัน เสวอย่างเปล่าประโยชน์ เสียงฝีเท้าที่ค่อยๆ ดังห่างออกไปไกล บอกเธอว่า หนานกงหันเสาไปแล้วจริงๆ

“ทำยังไงดี?” เธอสัมผัสไปที่แผลที่ถูกหนานกงหันเสาทุบตีเมื่อ เช้านี้ โชคดีที่แผลไม่ลึก แค่ผิวถลอกนิดหน่อย แต่มันก็เพียง พอแล้วที่จะทำให้เธอกลัวผู้หญิงคนนี้

เธอสามารถทำได้ทุกอย่างจริงๆ โล่ยิ่งช่วยร่างกายเปลือย

เปล่า หวนคิดอย่างสิ้นหวัง

ไม่มีอะไรภายในห้องน้ำที่สามารถใช้เป็นที่กำบังได้เลย เธอ ทำได้เพียงแค่ล็อคประตู เพื่อป้องกันไม่ให้ หนานกงหันเสวกลับ เข้ามาได้อีกครั้ง และทำเรื่องอะไรที่อุกอาจมากไปกว่านี้

ห้องน้ำนั้นเชื่อมต่อกับโลกภายนอก เมื่อตอนเย็นมาถึง ห้องทั้งห้องก็เริ่มเย็นลง โล่ยิ่งส่วยที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย จึงเติม นําลงไปในอ่างอาบน้ำเท่านั้น จากนั้นก็เข้าไปนั่งอย่างระมัดระวัง

น้ำอุ่นๆ เหมาะกับร่างกาย เธอรู้สึกว่ามันสบายมาก หลายวัน ที่นอนไม่หลับ พักผ่อนไม่พอ ในที่สุดความง่วงก็มาเยือนภายใต้ น้ำอุ่นที่แสนจะสบายนี้ เธอยกเปลือกตาที่หนักอึ้งนี้ขึ้น แต่ก็ยอม แพ้ให้กับความง่วงนี้ไป………

เจ้าหญิงนิทรา?

เมื่อหนานกงหันเหย่เปิดประตูที่เชื่อมต่อห้องนอนกับห้องน้ำ ออก ก็ค้นพบอย่างประหลาดใจ กลายเป็นว่ามีหญิงสาวสวยงาม คนหนึ่งกำลังนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำ

ใบหน้าสีขาวขนาดเล็กดูเรียบเนียน และละเอียดอ่อน ผิว พรรณราวกับเด็กแรกเกิดที่หากเป่าแล้วจะสามารถแตกออกได้ เลย ขนตาที่โค้งงอกระพือไหวตามจังหวะหายใจ จมูกที่เรียวเล็ก กำลังค่อยๆ หายใจ ริมฝีปากสีแดงที่ไม่ผ่านการย้อมเปิดออก เล็กน้อย ราวกับว่ากำลังรอให้เช้าชายมาชิม

ดวงตาของเธอถูกปิดอยู่ ดูเหมือนว่าจะผล็อยหลับไป

เส้นผมที่ยาวราวกับน้ำตกไหลลื่นลงไปตามอ่างน้ำ ให้ความ รู้สึกราวกับเป็นผ้าม่าน ทำให้คนอื่นอดไม่ได้ที่อยากจะเข้าไป สัมผัส อยากจะลูบ ร่างกายอีกครึ่งหนึ่งจมอยู่ในน้ำ ทะลุผ่าน ผิวน้ำที่สว่างใส สามารถมองเห็นทิวทัศน์อันเย้ายวนที่อยู่ภายใน

แม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็เพียงพอที่จะดึงดูดใจผู้คน
ร่างกายของ หนานกงหันเหยเปลี่ยนไป คิดไม่ถึงเลยว่า เขาที่ ควบคุมตัวเองได้เสมอ จะถูกการเคลื่อนไหวเล็กๆ ของผู้หญิงใน อ่างกระตุ้นได้

เขาเกาเกาเส้นผมที่ราวกับหมึกสีดำ ไม่สามารถละสายตาจาก เด็กผู้หญิงได้

ผู้หญิงคนนั้นสมบูรณ์แบบ หากไม่ใช่เพราะรอยแผลเล็กๆ หน้าผากที่ทำให้เสียหายเล็กน้อย รอยแผลที่เป็นสีชมพูกลาง หน้าผาก แม้ว่าจะไม่ยาว แต่ก็เพียงพอที่จะสามารถมองเห็น ความจริง

ถึงแม้ว่ามันจะไม่ส่งผลกระทบต่อรูปร่างหน้าตาของเธอ แต่มัน ก็เพียงพอที่จะทำให้ความเซ็กซี่ของเธอลดลง อย่างไรก็ตาม ใน เวลาเดียวกัน ก็สามารถเพิ่มความอ่อนโยนและความน่าสงสาร ให้เธอได้ ทำให้หนานกงหันเหยที่เกือบจะวิ่งไป ตระหนักขึ้นได้ ว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เจ้าหญิงในนิทาน แต่เป็นคนบ้าบินที่กล้า บุกรุกเข้ามากะทันหัน!

ไม่! ไม่ใช่การบุกรุกอย่างกะทันหัน มันเป็นความตั้งใจอย่าง แน่นอน

โล่ยิ่งสวยกล้ามากจริงๆ

เข้าได้ให้คนไปตรวจสอบผู้หญิงคนนี้แล้ว ตัวตนภายนอกของ เธอก็แค่ผู้หญิงขายปลาคนหนึ่งในตลาดระดับต่ำเท่านั้น ดู เหมือนจะไม่มีเหตุผลที่ต้องเข้ามามีส่วนร่วมในงานของเขา อย่างไรก็ตาม เขาไม่กล้าประมาทความสามารถในการทำงานของพ่อ เพราะพ่อที่ต้องการหาเขากลับไปที่บริษัทหนานกงสื่อ ไม่มีอะไรที่ทําไม่ได้! ยิ่งไปกว่านั้นเพียงแค่ล้างประวัติของนักฆ่า คนหนึ่งเท่านั้น

ไม่เป็นไร เขามีเวลามากพอ ให้เขา แล้วก็เกมซ่อนหาของเธอ เขาก็อยากจะรอดูอยู่เหมือนกันว่า ท้ายที่สุด ใครจะตาย ใครจะ ชนะ!

สำหรับผู้หญิงคนนี้ เขาจะต้องทรมานเธออย่างช้าๆ ไม่เพียง แต่ให้เธอพูดความจริงทุกอย่างที่สมคบคิดกับพ่อ แต่ต้องให้เธอ ได้ชดใช้ให้กับการตายของสาเอ๋ออย่างที่ควรด้วย

เมื่อนึกถึงหมีสาเอ๋อ ความอันตรายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ หนานกงหันเหย ในเมื่อแม้แต่ผู้หญิงของเขาก็กล้ายุ่ง เธอคงจะ ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ!

ลุกขึ้นมา! ในน้ำเสียงที่แหบแห้งนั้นแฝงไปด้วยน้ำเสียงที่โหด

เหี้ยม มือที่แข็งแกร่งของหนานกงหันเหยจับแขนของโลยิ่งสวย

ไว้แน่น ดึงเธอออกมาจากอ่างอาบน้ำโดยปราศจากความเมตตา

ความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้โล่ยิ่งสวยขมวดคิ้วขึ้นมา แต่ กลับไม่มีเสียงร้องใดๆ เลย เธอเปิดตาที่ไร้เดียงสาออก ก็พบว่า ตัวเองออกมาอยู่บนพื้นด้านนอกอ่างอาบน้ำแล้ว

ลมหายใจเย็นๆ กระทบลงบนร่างกาย เธออดไม่ได้ที่จะสั่นเทา ไปทั่วร่าง จากนั้นก็ตื่นขึ้นมาทันที

ดวงตาที่ชัดเจนเหลือบมองอยู่ครู่หนึ่ง ในไม่ช้าเธอก็พบว่า หนานกงหันเหยืนอยู่ตรงหน้าเธอราวกับจักรพรรดิ
“กรีด—” ในที่สุดเธอก็กรีดร้องออกมา รีบใช้มือปกปิดส่วน ต่างๆ ของร่างกายของตัวเองทันที มากเท่าที่จะเป็นไปได้

หนานกงหินเหล่มองดูการกระทำทั้งหมดของโลยิ่งสวยด้วย สายตาที่เย็นชา ยกยิ้มที่มุมปาก เป็นรอยยิ้มเย็นชาที่เพียงพอจะ ทําให้คนอื่นละลายจากน้ำแข็งได้เลย

ในมุมมองของเขา ก็แค่ปล่อยให้โลยิ่งช่วยหายใจไปก่อนจาก

นั้นค่อยจับกลับมา

“คุณเข้ามาได้ยังไงกัน!” โล่ยิ่งช่วยกอดร่างกายไว้แน่น และ พยายามถอยออกไปให้ไกลที่สุด เธอรู้สึกอายมาก ทั้งๆ ที่ตัวเอง ก็ได้ล็อคประตูไว้อย่างดีแล้ว เขาจะเข้ามาได้ยังไงกัน

“ทำไม? นี่ไม่ใช่แผนของคุณหรอกเหรอ?” หนานกงหันเหยที่ อยู่เหนือศีรษะใช้มือข้างหนึ่งมันกำแพงไว้ จ้องมองคนตรงหน้า อย่างขี้เกียจ ให้ความรู้สึก โล่ยิ่งสวยราวกับว่าตัวเองได้กลาย เป็นเหยื่อ

เขากำลังพูดเรื่องอะไร? วางแผน วางแผนอะไร?

โล่ยิ่งสวยเหมือนตกอยู่ในก้อนเมฆ ไม่เข้าใจคำพูดของเขา เลยสักคํา ทําได้แค่สายหัวอย่างช่วยไม่ได้ เส้นผมร่วงลงมา ปกปิดแผ่นหลังที่เกลี้ยงเกลาของเธอ และปิดกั้นส่วนหนึ่งของ ทิวทัศน์ที่รั่วไหลออกมาด้วย

เพียงแต่ว่า ดวงตาทั้งสองนั้นคมมาก เธอไม่มีทางหลบหลีกเลย
ไม่มีอารมณ์ไปกลั่นกรองกับสิ่งที่เขาพูดว่าการวางแผนเลย ใน เวลานี้เธอเพียงแค่อยากจะหาสิ่งเล็กๆ น้อยๆ เพื่อมาคลุม ร่างกายของตัวเองไว้เท่านั้น ไม่กล้าที่จะมองหน้าเขา โล่ยิ่งสวย แค่จ้องไปที่ปลายเท้าของเขาเท่านั้น ขอร้องด้วยน้ำเสียงที่แผ่ว เบาะ “ช่วย ช่วยหยิบเสื้อผ้าให้ฉันชุดหนึ่งได้ไหม ต้องขอโทษ ด้วย ฉันไม่รู้อะไรเลยจริงๆ ”

“เสื้อผ้า?” หนานกงหันเหไม่ทำอะไรเลย ยังคงจ้องมองเธอ ต่อไป “คุณตั้งใจทำแบบนี้ ไม่ใช่เพื่อแสดงฉากนี้หรอกเหรอ? ดู เหมือนว่า การที่ผมให้คุณไปชดใช้ที่วิลล่าตระกูลหนานถึง จะ ทำให้ชนะใจคุณเข้าแล้ว

“ไม่ ฉันไม่ได้แสดง เสื้อผ้าของฉันถูก… เธอนึกถึงใบหน้าที่ เต็มไปด้วยความเกลียดชังของหนานกงหันเสา ไม่ได้พูดต่อ ทำให้พี่สะใภ้ในอนาคตของเธอต้องตาย การแก้แค้นแค่นี้ไม่นับ ว่าเป็นอะไรด้วยซ้ำ แต่คิดไม่ถึงเลยว่า จะทำให้เธออายได้ขนาด นี้ หรือว่าผลลัพธ์ที่หนานกงหันเสาต้องการเป็นแบบนี้?

คำพูดของโลยิ่งส่วยหยุดลง ในสายตาของหนานกงหันเหย มันเป็นความตื่นตระหนกที่ไม่มีข้อแก้ตัว ดูเหมือนว่า จะตัดสินคน ที่หน้าตาไม่ได้ ผู้หญิงที่ดูภายนอกอ่อนแอแบบนี้ กลับมีความ ทะเยอทะยานที่จะทำสิ่งต่างๆ นั้นลึกๆ ข้างใน อย่างไรก็ตาม ต่อ หน้าหนานกงหันเหยอย่างเขา หน้ากากใดๆ ก็จะถูกเขากระชาก ออกอย่างไร้ความปรานี

คืนนี้ เขาตั้งใจจะกระชากหน้ากากของผู้หญิงคนนี้ออกซะ!
เขายกยิ้มริมฝีปากที่เซ็กซี่ เผยให้เห็นรอยยิ้มที่น่าดึงดูด รอย ยิ้มนี้ในสายตาของโลยิ่งส่วยมันอันตรายถึงชีวิต เธอรู้สึกได้ถึง ความอันตรายจากมัน

ความกลัวทําให้เธอนึกไม่ถึงร่างกายที่เปลือยเปล่า ยืนขึ้น อย่างรวดเร็ว คิดจะเปิดประตูห้องน้ำแล้วหนีออกไป เพียงแต่ว่า ช้าไปก้าวหนึ่ง ในขณะที่มือของเธอเอื้อมไปแตะลูกบิดประตู ก็ถูก มือของหนานกงหันเหยกดไว้อยู่ระหว่างประตูและมือของเขาแล้ว

ร่างกายของ โล่ยิ่งสวยไม่มีอะไรปิดบังแล้ว กลิ่นหอมบาง อย่างจากร่างกายลอยมาเตะจมูก ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า เธอมี เสน่ห์จริงๆ

ร่างกายของ หนานกงหันเหยตอบโต้อย่างรุนแรงอีกครั้ง เขา ไม่เก็บซ่อนมันไว้ แต่กลับแนบชิดเข้ากับร่างกายที่อ่อนนุ่มของโล ยิ่งสวยแทน รู้สึกถึงความอ่อนนุ่มผ่านผ้าบางๆ

“กรี๊ด—” โล่ยิ่งสวยตกใจจนขยับหนี ทว่า เธอถูกกดไว้ ระหว่างประตูกับเขา ไม่มีทางหนีเลย น้ำตาที่สั่นไหวในที่สุดก็ กลิ้งลงมา เธอหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความกลัว

ในเวลานี้ แผ่นหลังของเธอเผชิญอยู่กับหนานกงหันเหย รู้สึก ได้อย่างชัดเจนถึงอุณหภูมิความร้อนจากร่างกายด้านล่างของ เขา

แม้ว่าจะโง่เขลาแค่ไหน เธอก็รู้ว่ามันหมายถึงอะไร

“ขอร้องหละ ปล่อยฉันไปเถอะ!” หยาดน้ำตาที่ร่วงหล่นบน ใบหน้ากำลังหมดหนทาง เธอหันหน้าเล็กน้อย แต่ไม่กล้าเผชิญหน้ากับเขา ใบหน้าที่สวยงาม ภายใต้ความกลัว ยิ่งมีเสน่ห์มาก ขึ้น เป็นแสงไฟในคืนนี้ที่มีปัญหาเหรอ? หนานกงหันเหยสายหัว กําจัดความสงสารในใจทิ้ง ตัดสินใจแล้วว่าคืนนี้จะต้องลงโทษผู้ หญิงคนนี้ให้ได้

เก็บมือข้างหนึ่งกลับมา ในระหว่างที่โล่ยิ่งส่วยคิดว่าเขาจะ ปล่อยตัวเองไปแล้วนั้น มืออีกข้างของเขาก็หล่นลงบน…….ของ เธอออกแรงมากขึ้น จนกระทั่งเธอเจ็บปวดจนหายใจหอบ

ทั้งอายทั้งหวาดกลัวโลยิ่งสวยอยากจะผลักมือของเขาออก เพียงแต่ว่า มือของเขาแข็งราวกับเหล็ก ไม่ทางดึงออกได้เลย ร่างกายของเธอถูกมือข้างหนึ่งของเขาควบคุมไว้อย่างแน่นหนา น้ำตาไหลลงมามากขึ้นกว่าเดิม เธอเริ่มสะอื้น

“ไม่เอา ได้โปรด…… ถ้าเป็นไปได้ เธอหวังว่าจะสามารถตาย ไปให้ได้ในทันที ที่ผ่านมาไม่เคยถูกผู้ชายคนไหนปฏิบัติด้วย แบบนี้เลย เธอทำอะไรไม่ถูก

“ขอร้องอะไรจากผม?” หนานกงหันเหย่กัดฟัน มือข้างหนึ่งลด ลงไปที่กรามของเธอ หันหน้าของเธอกลับมาเผชิญกับเขาอย่าง รุนแรง

แม้ว่าจะมองอย่างใกล้ชิด ใบหน้าของเธอก็ยังบอบบาง และ แวววาว ไม่มีร่องรอยของสิ่งสกปรกแม้แต่น้อย น้ำตาเป็น ประกาย น่าสงสาร และมีเสน่ห์ ผู้หญิงแบบนี้ จะมาจากตลาดได้ อย่างไง ทำธุรกิจขายปลา ครั้งนี้ คุณพ่อประมาทจริงๆ

“ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ อย่า….. ความกลัวไม่มีที่สิ้นสุดห่อหุ้มเธอไว้ คำพูดที่น่าอายไม่อาจเอ่ยออกมาได้ ใบหน้าของ เธอกลายเป็นสีแดง ร่างกายสั่นไหวตลอดเวลา ราวกับใบไม้ที่ ร่วงหล่นในสายลม

หนานกงหันแหย่รู้สึกตลกมาก กลอุบายแบบนี้เขาเห็นมาเยอะ แล้ว ผู้หญิงคนนี้ชอบเล่นเล่ห์เหลี่ยมแบบเก่าๆ ที่ไม่มีความแปลก ใหม่แบบนี้เหรอ?

บนใบหน้า ราวกับถูกแกะสลักของเขาเผยให้เห็นความดูถูก เหยียดหยาม ในใจกลับอดไม่ได้จนอยากจะฉีกหน้ากากที่เจ้า เล่ห์ของเธอนี้ออก ให้ได้ในทันที

ยอดเยี่ยมมาก ต้องให้รางวัลคุณไหม?” เขาเยาะเย้ย ถากถาง

โล่ยิ่งสวยไม่เข้าใจเลยว่าเขาหมายถึงอะไร ความกลัวทำให้ เธอสูญเสียความสามารถในการฟัง เพียงแค่ส่ายหัวไม่หยุด เท่านั้น หวังว่าผู้ชายตรงหน้าจะสามารถปล่อยตัวเองไป เป็นพวก เธอที่ผิด ทำให้เขาต้องสูญเสียผู้หญิงที่รักไป เธอไม่ได้หวังว่าจะ ได้รับการให้อภัยจากเขา แต่หวังเพียงแค่ว่าเขาจะไม่บ้าคลั่ง แบบนี้ต่อไป