บทที่ 13 รับผิดแทน

เสียงของน้องสาวที่มีเอกลักษณ์และฟังชัดเจนดังลั่นออกมาจาก ภายในโทรศัพท์ เพียงแต่ว่าเสียงที่ว่านั้นมีเสียงร้องไห้และความ วิตกกังวลผสมปนเปเข้ามาด้วย รีบเอาโทรศัพท์ไปให้เธอเร็วเข้า” โล่ยิงสวยกล่าวอย่าง

กระวนกระวาย

“พี่ พี่อยู่ไหน พี่บอกให้หวงเขาหย่วนปล่อยฉันออกไปที่ ใคร เป็นคนทําคนนั้นก็ต้องรับผิด เมื่อฉันตกใจกลัวก็จริง แต่ตอนนี้ ฉันดีขึ้นมากแล้ว พี่ ฉันไม่มีทางยอมให้พี่รับผิดแทนฉันหรอก!” เมื่อเสียงของน้องสาวดังเสียดขึ้นมา หัวใจของโลยิ่งส่วยก็รู้สึก ผ่อนคลายลงเล็กน้อย เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และตัดสินใจ ว่าจะต้องโน้มน้าวน้องสาวของเธอในครั้งนี้ให้จงได้

“พี่สบายดี เจ้าทุกข์เขามาแล้วล่ะ พวกเขายอมตกลงเป็นการ ส่วนตัวแล้ว น้องสาว พี่ไม่ต้องเข้าคุกแล้วล่ะ” เธอกล่าวตาม ความเป็นจริง

“พี่คะ ถึงเจ้าทุกข์จะยอมตกลงเป็นการส่วนตัวแล้ว แต่พวกเขา ก็ไม่ปล่อยพวกเราไปง่าย ๆ แน่นอน พวกเขาต้องการอะไรคะ พี่ สาว ให้ฉันกับเจ้าทุกข์ได้พบหน้ากันเถอะค่ะ ฉันต้องบอกพวกเขา ว่าพี่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้เลย ฉันเป็นคนก่อเหตุ และฉัน จะแบกรับความรับผิดชอบทั้งหมดแต่เพียงผู้เดียว พี่ พี่ต้องบอก กับพวกเขา……..
“ไม่!” น้ำเสียงของยิ่งส่วยเปลี่ยนไปเป็นความแน่วแน่ เสียง นั้นขัดขวางคําพูดที่ยังคงดำเนินไปอย่างต่อเนื่องของน้องสาวเอา ไว้ได้สำเร็จอย่างไม่คาดคิด “เธอฟังให้ดี!

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตตั้งแต่เกิดมา ที่เธอพูดกับน้องสาวของ เธอด้วยน้ำเสียงที่จริงจังเช่นนี้

พี่สาวที่แสนอ่อนโยนและหวานละมุนอยู่เสมอ กลายเป็น คนจริงจังขึ้นมาชั่วขณะ โล่ยิ่งเยว่ได้รับผลกระทบจากอารมณ์ ของเธอ และเงียบลงอย่างคาดไม่ถึง พร้อมกับตั้งใจฟังอย่างเชื่อ ฟัง

“ยิ่งเยว่ ตอนนี้พี่สบายดี เพียงแต่ว่าพี่ต้องไปทำหน้าที่เป็นคน รับใช้ที่บ้านของเจ้าทุกข์เป็นเวลาสามปีเต็ม แทนที่จะต้องติดคุก เป็นเวลาสามปีเต็ม แบบนี้มันดีกว่ากันมาก สมุดบัญชีในกล่อง ไม้ภายในบ้านยังคงมีเงินอยู่ในนั้น 10,000 หยวน นั่นคือเงินที่ เก็บเอาไว้เพื่อให้เธอได้ใช้ตอนที่เข้ามหาวิทยาลัย ถึงแม้ว่าตอน นี้ค่าเล่าเรียนของเธอจะไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไปแล้ว แต่ยังไงเธอก็ ยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป รับไว้เถอะ และรีบไปต่างประเทศเพื่อเรียน ให้จบเสีย สําหรับส่วนที่ยังขาดเหลือ พี่จะยืมจากพี่เขาหย่วน ให้ เธอไม่ต้องกังวลไปนะ”

เธอไม่รู้เลยว่าเธอจะต้องไปทำอะไรที่ตระกูลหนานกง แต่เพื่อ ไม่ให้น้องสาวต้องเป็นห่วง เธอจึงตัดสินใจโกหกเสีย

“แต่ว่าพี่สาว ฉันไม่อาจนั่งมองพี่…….. ยิ่งยวที่อยู่ปลายสาย สะอึกสะอื้นขึ้นมา เธอยังคงไม่ยอมแพ้
“ยิ่งเยว่ พี่ยอมอดทนลำบากเพื่อส่งให้เธอได้เข้าเรียน มหาวิทยาลัยขนาดนี้ ก็เพราะหวังว่าเธอจะมีอนาคตที่แสนสดใส ถ้าหากเธอจะไม่ยอมฟังคำของพี่ และยังยืนยันจะมาแบกรับ ความรับผิดชอบอีกละก็ พี่….พี่จะดื่มยาเบื่อหนูที่อยู่ในมือของพี่ ตอนนี้ลงไปซะ!” เธอกผงยาที่เปื้อนหยดเหงื่อจนเปียกโชกเอา ไว้แน่น และพูดอย่างแน่วแน่ออกไป

“พี่” ยิ่งเยวระเบิดน้ำตาร้องไห้งอแงดังขึ้นมา และไม่อาจพูด อะไรออกมาได้สักคำเดียวอีกต่อไป ครูต่อมา เสียงของเขาหย่วน ดังขึ้นมาจากทางโทรศัพท์ “ยิ่งสวย พวกเขายอมตกลงเป็นการ ส่วนตัวแล้วเหรอ ดีมากเหลือเกิน พวกเขาต้องการเท่าไหร่ พี่จะ ได้โทรบอกพ่อพี่ทันที!

“ไม่ต้องเลย!” ยิ่งส่วยปฏิเสธอย่างทันทีทันควัน เรื่องของเธอ วางเอาไว้ก่อน ยังมีเรื่องสำคัญกว่านั้นที่ต้องกำชับให้พี่เขาหย่วน ไปทําเสีย

“พี่เชาหยวน ฉันไม่เคยขอร้องอะไรมาก่อนเลย แต่ครั้งนี้ ฉัน อยากขอร้อง……..

“เรื่องอะไร เธอรีบพูดมาเร็ว! พี่จะต้องช่วยเธอให้ถึงที่สุดอย่าง แน่นอน” ถึงแม้ว่าเขาจะถูกร้องขอให้ถอดถอนดวงจันทร์บน ท้องฟ้าลงมา แต่เขาก็พร้อมยินยอมเต็มใจทํา เขารอคอยที่จะได้ ช่วยเธอบ้างสักเล็กน้อยอยู่เสมอ เพียงแต่แสนทรมานที่ไม่มี โอกาสเอาเสียเลย เขาหย่วนตกปากรับคำอย่างตรงไปตรงมา โดยไม่รอช้าเลยสักนิดเดียว
“ฉันอยากขอร้องให้พี่ช่วยดูแลน้องสาวของฉันเป็นอย่างดี จะ ต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าเธอไปต่างประเทศเพื่อเรียนให้จบ อย่างเด็ดขาด ถ้าหาก….ถ้าหากค่าครองชีพของเธอไม่เพียงพอ ฉันเองก็ต้องขอร้อง

“ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันจะต้องช่วยอย่างแน่นอน” เขาหย่วนตบ หน้าอกรับประกัน จากนั้นก็นึกถึงสถานภาพของเธอขึ้นมา “ยิ่ง ส่วย เธอบอกพี่มาสิ ต้องทำยังไงถึงจะช่วยเธอออกมาได้ ต้องการเงินไหม พี่จะได้ช่วยคิดหาหนทางให้

“ไม่ต้องหรอก” ใบหน้าของโลยิ่งสวย เต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหล เปรอะเปื้อนไปทั่ว นึกไม่ถึงเลยว่าจะต้องแยกจากน้องสาวของ เธออย่างรวดเร็วขนาดนี้ วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ 18 ปีของพวก เธอ พวกเธอยังไม่ได้ไปเยี่ยมคุณแม่ของเธอเลย และยังไม่ได้ บอกออกไปว่าน้องสาวของเธอเพิ่งจะได้รับการตอบรับให้เข้า ศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ดชื่อดังระดับโลก เธอกับน้อง สาวเองต่างก็ตกลงกันแล้วว่าจะเฉลิมฉลองร่วมกัน……….