บทที่ 4 ตกปากรับคำได้เสียที

“แหม ช่างดีเหลือเกิน ในที่สุด ป้าก็ตกปากรับคำได้เสียที เถ้าแก่หญิงจึงนัดหมายวันและเวลาพบปะกับเหล่าบรรดาเพื่อน เถ้าแก่อย่างไม่รีบร้อน หลังจากขอบคุณเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ไม่ ลืมส่งกุ้งมังกรตัวโตสองสามตัวกลับไปให้เธอ

ถึงแม้ว่าเธอจะปฏิเสธอย่างสุภาพซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่เถ้าแก่หญิง ก็ไม่เก็บกลับไปเด็ดขาด เมื่อเห็นเถ้าแก่หญิงก้าวเท้าเดินจากไป พร้อมด้วยไขมันที่สั่นไหว ๆ เธอจึงได้แต่รู้สึกละอายใจขึ้นมา

“ดูเธอสิ รังแต่หาเรื่องใส่ตัวทั้งนั้น แค่นี้ก็ทำงานหนักมาก พอแล้ว ยังจะรับปากออกแบบเครื่องประดับเหล่านี้ให้กับป้าพวก นั้นอีก!” เขาหย่วนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ นั้น ถึงแม้ว่าปากของเขาจะ พูดจาตำหนิติเตียน แต่ภายในใจเขากลับรู้สึกเจ็บปวด ถ้าไม่ใช่ เพราะ ยิ่งสวย โปรดปรานการออกแบบเครื่องประดับจริง ๆ ละก็ เขาจะรีบออกปากปฏิเสธแทนเธออย่างรวดเร็ว

โลยิ่งสวยสายศีรษะพลางยิ้ม ดวงตาคู่โตที่แสนสดใสหลับตา ลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ ริมฝีปากสีแดงอันนุ่มนวลเม้มขึ้น ดูคล้ายกับ นางฟ้าที่ตกลงมายังโลกมนุษย์

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” เธอคุ้นชินกับการพูดจาอย่างแผ่วเบา “ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาดูแลฉัน ฉันกับน้องสาวคงไม่มีวันนี้ ถ้ามี อะไรที่ฉันสามารถทำเพื่อพวกเขาได้ละก็ ฉันจะรู้สึกมีความสุข อย่างมากเลยล่ะ”
ถึงแม้ว่าการออกแบบเครื่องประดับพวกนี้ จะส่งผลกระทบต่อ การพักผ่อนของเธอ แต่ทว่าเธอก็ยังยินยอมที่จะทำมันอยู่ดี

“ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับเธอดีจริง ๆ” เขาหย่วนอยากจะโอบกอด เธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขน พร้อมกับดูแลปกป้องเธอเป็นอย่างดี แต่เมื่อคิดถึงความใสสะอาดบริสุทธิ์ของโลยิ่งส่วยแล้ว เขาก็ใจ ไม่แข็งพอที่จะทำให้เธอตกใจกลัว ทำได้แต่เพียงเก็บมือที่เอื้อม ออกไปกลับเข้ามาอีกครั้ง กอดอก และกล่าวอย่างกลัดกลุ้มใจว่า “มีเรื่องไหนที่ต้องการให้พี่ช่วย ก็บอกกับพี่ได้โดยตรงเลยนะ

“อื้อ” โล่ยิ่งส่วยพยักหน้าอย่างซาบซึ้ง พี่เขาหย่วนปฏิบัติกับ เธอดีมากเกินไปแล้ว รวมไปถึงคุณลุงคุณป้าเถ้าแก่แผงร้านค้า ทั้งหลายในตลาดรวมหยางกวนแห่งนี้ ในช่วงเวลาอันแสนยาก ลำบากที่สุดในชีวิต หลังจากที่แม่ของเธอจากไป ก็ได้พวกเขา คอยดูแลเธอและน้องสาวด้วยความรัก ความเมตตา และความ โอบอ้อมอารี ทําให้เธอสามารถรับช่วงต่อกิจการแผงร้านค้าที่ แม่ของเธอทิ้งไว้ให้ได้อย่างมั่นคง และยังทำให้เธอสามารถเลี้ยง ดูน้องสาวได้สำเร็จ จนทำให้เธอมีโอกาสเรียนต่อได้

เธอคิดอยู่เสมอว่า ตัวเธอและน้องสาวนั้นช่างมีความสุขเหลือ เกิน ที่ได้รับความช่วยเหลือจากผู้คนมากมายขนาดนี้

“ส่วยเอ๋อ เธอเป็นอะไรไปนะ” พี่เขาหย่วน โบกไม้โบกมือที่ เบื้องหน้าของเธอ เมื่อเห็นน้ำตาที่ปรากฏวาบขึ้นมาภายใน ดวงตาของเธอ ก็เข้าใจในทันทีว่าทำไมเธอถึงได้รู้สึกซาบซึ้งถึง เรื่องนี้ขึ้นมาอีกครั้ง
“โอ้ ฉันไม่เป็นไร” เธอหันหน้าไปอีกทาง ปาดน้ำตาจากหาง ตา พร้อมกับยิ้มให้

“เธอนี่นะ อ่อนไหวง่ายเหลือเกิน” เห็นได้ชัดว่าเขาหย่วน ปฏิบัติต่อเธอด้วยความคุ้นเคยเป็นอย่างมาก เขารู้ดีว่ายิ่งสวย นั้นเป็นผู้หญิงที่เหมือนกับชื่อของเธอเหลือเกิน คือเป็นผู้หญิงที่ อ่อนโยนดั่งน้ำไหลริน แต่เธอเองก็เหมือนน้ำในอีกแง่มุมหนึ่งเช่น กัน คือเป็นผู้หญิงที่ไม่สามารถยอมรับความสกปรกวุ่นวายได้

ไม่กี่ปีก่อนหน้านี้ เขากับพ่อของเขาเป็นคนอารมณ์รุนแรง ชอบหาเรื่องผู้คนไปทั่ว และต้องการเก็บค่าคุ้มครองภายใน ตลาดแห่งนี้ ทุกคนล้วนแต่ต้องส่งเงินให้กับเขา เพื่อหลีกเลี่ยง การมีปากเสียงและรักษาความสงบสุข ยกเว้นก็แต่เธอ เท่านั้น………

ในวันนั้น ขณะที่เขากำลังฟังลูกน้องรายงานว่ามีผู้เช่าหญิงคน หนึ่งที่ดื้อรั้นเช่นนี้ เขาจึงนำทัพของผู้คนจำนวนมาก และเตรียม พร้อมที่จะแสดงพลังอำนาจให้หญิงคนนั้นได้เห็น เมื่อเขาเดินไป หาหญิงคนนั้นอย่างน่าเกรงขาม ดวงตาของเธอกลับไร้ซึ่งความ เกรงกลัวใด ๆ และใบหน้าของเธอล้วนแต่เต็มไปด้วยความสงบ นิ่ง

“การที่คุณทำแบบนี้ มันแตกต่างกับการปล้นตรงไหน ทำไมถึง ไม่หาเงินด้วยวิธีการที่ได้จากน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง” เธอ อธิบายกับเขาด้วยความจริงอย่างไม่คาดคิด

“เธอเป็นใครมาจากไหนกัน กล้าดียังไงถึงมาพูดแบบนี้กับคุณชายอย่างฉัน เธอไม่รู้เหรอไงว่าฉันเป็นใคร” เมื่อเห็นเด็กสาว ดูอ่อนแอเช่นนี้ เขาจึงไม่สนใจเท่าไหร่นัก เขาเก็บค่าคุ้มครองที่นี่ มาเป็นเวลานานแล้ว สำหรับเขาแล้ว ยายเด็กผู้หญิงคนนี้ คงจะ ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ถึงได้หาญกล้ามาทำเช่นนี้กับเขาเสียได้

“ฉันรู้ค่ะ” คำตอบของเธอเกินความคาดหมายของเขา “คุณ คือลูกชายของเจ้าของตลาดแห่งนี้

“งั้นทําไมเธอถึงยังไม่รีบส่งค่าคุ้มครองมาให้ฉันโดยเร็วล่ะ” เขาคว่ำตู้ปลาที่ตั้งอยู่ข้างหน้าเธออย่างกำเริบเสืบสาน น้ำสาด กระเซ็นเสื้อผ้าและผมของเธอจนเปียกปอน แต่กลับไม่อาจทำให้ เธอรู้สึกตกใจได้