บทที่ 2 รังแก ส่วยเอ

จมูกอันเล็กน้อยที่น่ารักน่าเอ็นดูจนทำให้ผู้คนหลงใหล หายใจ เข้าและออกอย่างแผ่วเบา ลมหายใจที่เคลื่อนตัวผ่านเข้าออก อย่างนิ่งสงบ ริมฝีปากอันเรียวเล็กสีแดงธรรมชาติ มักจะถูกเม้ม ให้เป็นรูปร่างที่สวยงามขณะกำลังทำงานอยู่เสมอ และเมื่อลูกค้า กําลังจะเดินจากไป มักจะเปล่งเสียงอันแผ่วเบาออกมาจากปาก ของเธอว่า “ขอบคุณนะคะ รักษาตัวด้วยค่ะ” เสมอ ซึ่งดึงดูดผู้คน ให้มาต่อแถวอุดหนุนอยู่ไม่ขาดสาย

เธอสวมเครื่องประดับมือที่มีการออกแบบเป็นเอกลักษณ์บน มือ และสวมสร้อยคอรูปแบบเดียวกันบนคอของเธอ มันช่างดู งดงามสมบูรณ์แบบเมื่ออยู่บนคอที่ยาวระหงและข้อมืออันขาว เนียนละเอียดของเธอ ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะสวมใส่ผ้ากันเปื้อน อยู่ แต่ก็ไม่อาจต้านทานรูปร่างอันน่าดึงดูดและความน่าเอ็นดู ของเธอเอาไว้ได้

เธอไม่สูงมาก และสูงเพียง 165 ซม. เท่านั้น เธอรวบผมสีดำ ขลับยาวเป็นหางม้าที่ด้านหลังไว้อย่างเรียบง่าย ปล่อยให้มัน ห้อยทิ้งตัวลงมาจากยอดศีรษะ และกวัดแกว่งไปมาอย่างสง่างาม อยู่ที่ด้านหลัง เมื่อยามที่เธอเคลื่อนไหวร่างกาย ซึ่งเพิ่มความ โกรธจัดเข้าไปอย่างเป็นธรรมชาติ ความงดงามตามแบบ ธรรมชาติของเธอนั้น ยิ่งเพิ่มความกระตือรือร้นได้มากขึ้น ทุกวัน ล้วนแต่สามารถดึงดูดลูกค้าจำนวนมากอยู่เสมอ
ความจริงแล้ว แผงร้านค้าของเธอไม่ได้มีแค่ผู้ชายเท่านั้น เพียงแต่ในเวลาแบบนี้ เหล่าแม่บ้านส่วนใหญ่ต่างกลับบ้านไป กันหมดเสียแล้ว

เมื่อได้ยินลูกค้าชายเรียกเธอว่าส่วยหยซือ (แม่หญิงขาย ปลา) โล่ยิ่งส่วยก็หยุดชะงักลงเล็กน้อยครู่หนึ่ง รอยยิ้มบน ใบหน้ายังคงหวานหยดย้อยและงดงามเหมือนเช่นเดิม

“ใช่แล้ว ชื่อนี้แพร่กระจายไปทั่วตลาดสดของพวกคุณแล้ว ทุก คนต่างรู้กันดีว่ามีหญิงสาวสวยคนหนึ่งกำลังขายปลาอยู่ที่ตลาด แห่งนี้ อย่างเช่นว่า พวกเราล้วนแต่อาศัยอยู่ไกลจากที่นี่มาก แต่ กลับยอมมองข้ามตลาดสดจํานวนหนึ่ง และเดินทางมาซื้อปลา ของคุณถึงที่นี่ ก็เพื่อต้องการเห็นความงามของคุณนั่นแหละ ลูกค้าชายชี้ไปที่วัยรุ่นชายหลายคนที่กำลังยืนอยู่ด้วยกันที่ด้าน หลังของเขา โดยไม่มีการปิดบังแต่อย่างใด

“แบบนี้….นี่เอง พวกคุณช่าง…… ใบหน้าอันเรียวเล็กของโล่ ยิ่งสวยแดงระเรื่อขึ้นมา และก้มหน้าลงอย่างไม่เป็นธรรมชาติ เรื่องราวในลักษณะนี้มีให้พบเห็นมากมาย เพียงแต่ว่าเธอที่เพิ่ง มีอายุครบ 18 ปี ในวันนี้ ยังคงมีบางส่วนที่ไม่อาจปรับตัวให้คุ้น ชินได้จริง ๆ เธอควานหาปลาในตู้อย่างกระอักกระอ่วน พยายาม จับปลาเฉาที่กำลังว่ายน้ำอยู่ แต่กลับไม่ประสบความสำเร็จเสียที

“มีใครมารังแกส่วยเอ๋อของบ้านเราอีกแล้วใช่ไหม!” เสียงที่ ดังลั่นขึ้นมาดึงสายตาของบรรดาชายหนุ่มที่กำลังต่อแถวให้หัน ไปมองเป็นสายตาเดียวกัน ที่บริเวณทางเข้าออกของส่วนขาย ผลิตภัณฑ์จากสัตว์น้ำ มีผู้ชายรูปร่างผอมสูงคนหนึ่งกำลังยืนอยู่มือทั้งสองข้างของเขากำลังกอดอด และเผยให้เห็นสายตาที่ไม่ เป็นมิตร

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่เขาหย่วน” โล่ยิ่งสวยหน้าแดง และพูด แก้ต่างอย่างเขินอาย

“ไม่เป็นไรแน่นะ” ผู้ชายที่ชื่อเขาหย่วนเดินเข้ามาใกล้อย่างช้า ๆ และพิจารณาชายหนุ่มจำนวนหนึ่งที่กำลังยืนต่อแถวอยู่ข้าง หน้าเขาอย่างละเอียดถี่ถ้วน “พวกนายอยากมาดูส่วยเอ๋อของฉัน สินะ แต่เธอไม่ใช่สิ่งของที่จัดแสดงเอาไว้ให้พวกนายดู” เซา หย่วนเดินผ่านกลุ่มคนเหล่านั้นอย่างอันธพาล และคอยยืนขวาง อยู่ที่ด้านหน้าของผู้ชายหลายคนโดยตรง

“ถ้าพี่เป็นแบบนี้ คนเขาจะมาซื้อปลายังไงกันล่ะ” โล่ยิ่งสวย กระซิบเบา ๆ มืออันเรียวเล็กเอื้อมมือออกไป พร้อมกับดึงมุมเสื้อ ของเขาหย่วน

“ใช่แล้ว พวกเราจะซื้อปลายังไงกันล่ะ” ผู้ชายหลายคนที่กำลัง เข้าแถวอยู่นั้น ต่างเห็นด้วยอย่างไม่พอใจ

“เอ้า ปลา!” เชาหย่วนรับปลาจากมือของโลยิ่งสวยอย่าง อารมณ์เสีย และยัดปลาตัวนั้นเข้าไปในมือของผู้ชายคนนั้น โดยตรง และคว้าเงินที่อยู่ในมือของผู้ชายคนนั้นกลับมา “ก็ซื้อ ขายแบบนี้แล้วกัน จะซื้อหรือไม่ซื้อ!”

“นาย……..

“พี่เชาหย่ว……..
โล่งส่วยส่งสายตาขอโทษไปยังผู้ชายหลายคนที่กำลังเข้า แถวอยู่ แต่กลับถูกเขาหย่วน เข้ามาขัดขวางอย่างแน่นหนาใน ทันที ยิ่งส่วยคือเทพธิดาในหัวใจของเขา เขาไม่ยินยอมให้คน อื่นมาแอบมองใบหน้าอันแสนงดงามของเธอเด็ดขาด

เมื่อมองไปที่โลยิ่งสวยซึ่งกำลังใช้ดวงตาสองคู่นั้นจ้องเขม็ง กลับมาที่ตัวเอง เขารู้สึกว่าทั่วทั้งสรรพางค์กายกลับอ่อน ปวกเปียกโดยสมบูรณ์ ถ้าหากทำได้ เขาก็วาดหวังไว้ว่าอยากจะ ละลายหายไปท่ามกลางสายตาของเธอเสียจริง

“เอาเถอะ เพราะพวกเราเห็นแก่หน้าของแม่หญิงขายปลา หรอกนะ พวกเราไม่ต่อล้อต่อเถียงด้วยแล้ว” สายตาที่ทั้งน่า สงสารและน่าเอ็นดูของโลยิ่งช่วยทำให้ผู้ชายหลายคนรู้สึก ประทับใจ และตัดสินใจว่าจะไม่ทำให้เธอต้องรู้สึกอับอายอีกต่อ ไป

เมื่อเป็นเช่นนี้ ทุกครั้งที่โล่ยิ่งส่วยฆ่าปลาเสร็จแล้วหนึ่งตัว ล้วน แต่ต้องอาศัย เขาหย่วน ส่งต่อปลาไปให้ถึงมือลูกค้า และให้เขา นำเงินจากลูกค้าส่งกลับมาให้เธอ และเมื่อจะทอนเงิน ก็จะต้อง ผ่านมือของเขาก่อนเช่นกัน