บทที่15 ไม่ ไปทางนี้แหละ

“มีคนเข้ามางั้นเหรอ? ไม่มีน ในห้องนี้มีเพียงแค่ข้าอยู่คน เดียวเท่านั้น ใช่สิ แล้วก็เจ้าด้วย เจ้ามาแล้ว” ด้านหลังมีเสียงของ เซียวซูไปลอดเข้ามา ฟังดูชื่อบื้อ ไม่ได้จากอะไรจากตัวเขาใน อดีต

ซูล่อหันกลับไปมองเขา สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย

“เจ้าออกไปข้างนอกมารึเปล่า? ”

แต่ว่าออกไปข้างนอก……เซียวซูไปก็คงออกไปทางหน้าต่าง ไม่ได้หรอกนะ

ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีแม้แต่รอยเท้าบนหน้าต่างนี้ แต่ในฝุ่น ณ ตรงนี้อย่างมากก็เหมือนกับถูกแขนเสื้อหรือชายเสื้อปัดไปโดน โดยไม่ตั้งใจ ถ้าเกิดว่ามีคนมาจริงๆ คนคนนี้ต้องมือเท้าเบามาก เซียวซูไปมีฝีมือแบบนั้นที่ไหนกัน

เชียวชไปส่ายหน้าพร้อมกับพูดว่า “ข้าไม่ได้ออกไปไหนเลย

ซูล่อคิดว่าบางทีตนเองอาจจะคิดมากเกินไป ฝุ่นพวกนี้ไม่มีก็ ไม่มีเถอะ ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นลมที่พัดไปก็ได้ หล่อนกังวลมาก เกินไปแล้ว

พอคิดได้แบบนี้ ซูล่อก็พยักหน้าแล้วพูดว่า
“วันนี้เจ้ายังไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน น่าจะตื่นขึ้นมาเพราะหิว สินะ มา นี่คือไก่กรอบที่ข้านำมาให้เจ้า ตอนแรกก็นึกว่าเจ้าหลับ ไปแล้วพรุ่งนี้ค่อยตื่นมากิน แต่ในเมื่อเจ้าตื่นแล้วก็รีบมาชิมเร็ว เข้า”

ระหว่างที่พูดอยู่นั้น ล่อก็หยิบไก่กรอบขึ้นมา

ทันทีที่เห็นว่ามีของอร่อย เซียวซูไปก็ไม่สนใจสิ่งอื่นใด ก้าวไป ข้างหน้า ฉีกขาไก่และเริ่มแทะมัน และพูดอย่างไม่ชัดเจนว่า “อร่อย……อร่อย! ”

“เจ้าชอบก็ดีแล้ว อ้อใช่สิ พรุ่งนี้ข้าจะออกไปเขตใต้เมืองหน่อย ตอนนั้นเจ้ารอข้าอยู่ที่จวนนี้นะ เดี๋ยวข้าจะเอาอาหารอร่อยๆ กลับ มาให้เข้าใจหรือไม่

คิดว่าน่าจะเพราะมีความสุขที่จะได้กิน ครั้งนี้เชียวชูไปไม่ได้ วอแวจะตามซูล่อไปด้วย พยักหน้าอย่างรวดเร็วราวกับตำ กระเทียม

“ได้เลยๆ! ข้าอยากกินถังหูลู่! ”

มองไปที่ผู้ชายที่เหมือนเด็กสามขวบที่อยู่ตรงหน้าตนเองตอน นี้ ซูล่อก็ยิ้ม รอให้เขากินเสร็จแล้วถึงจะไปนั่งพักผ่อนที่เบาะนุ่มๆ

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นสามีภรรยากัน แต่ว่าสุดท้ายแล้วก็ไม่ ได้มีความรู้สึกอะไรต่อกัน ล่อก็ไม่ยอมนอนเตียงเดียวกัน ดังนั้น พวกเขาก็เลยแยกกันนอน สำหรับเรื่องนี้แล้ว ทุกคนในจวนก็ทำ เป็นไขสือ ไม่เคยมีใครพูดอะไร
หลังจากที่เขียวไปนอนไปแล้ว ล่อก็ยังเหลือบมองไปที่ หน้าต่างนั้นอยู่

หล่อนคิดมากไปเองจริงๆ เหรอ?

ยังไม่ต้องพูดมากเกี่ยวกับเรื่องหน้าต่าง การที่จู่ๆ เซียวซูไปก็ ปรากฏตัวขึ้นเมื่อกี้นี้ ก็ทำให้หล่อนตกใจจริงๆ

หล่อนจำได้จริงๆ ว่าตรงมุมม่านกั้นนั้นไม่มีคนอยู่ แล้วถ้าแบบ นั้นเซียวไปโผล่มาจากไหนกันล่ะ?

คิดอยู่เป็นเวลานาน ซูล่อก็คิดเหตุผลไม่ออก พอคิดว่าพรุ่งนี้ ยังมีธุระให้ต้องไปจัดการ หล่อนก็ไม่สนใจอะไรมากเลย ยื่นแขน ออกมาบิดขี้เกียจ แล้วก็หลับตาพักไป

วันรุ่งขึ้น

“พระชายา ข้ามาหวีผมล้างหน้าให้ท่าน

มองดูฮั่วเซียงที่เดินเข้ามาในห้อง ล่อก็พยักหน้า

นี่คือแม่บ้านที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งโดยพ่อบ้านหมี่ บอกว่า หล่อนเป็นคนขยันหมั่นเพียร และก็ไม่ละเลยหน้าที่ ดังนั้นหล่อนก็ เลยรับมาเป็นสาย ใช้ที่ใกล้ชิด

“ได้ เอาสะบายๆก็ไอ

เดิมทีหล่อนวางแผนจะแต่งตัวเป็นผู้ชาย แต่ว่าใบหน้าที่ขี้เหร่ แบบนี้ เดาว่าไม่น่าจะมีใครจำได้หรอกมั้ง ต่อให้ใส่เสื้อผ้าของ ผู้ชาย ก็ไม่มีอะไรแตกต่าง สู้ไปแบบสบายๆ ดีกว่า
พอทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้วก็ขึ้นรถม้าไป ยังไม่ทันจะถึงเขต ใต้เมือง ซูล่อก็ถูกดึงดูดจากเสียงดังด้านนอกถนน

เพราะว่าคนเยอะ การเดินทางด้วยรถมาก็ค่อนข้างยากลำบาก

เลยจําเป็นต้องหยุดก่อน ฮั่วเซียงเปิดม่านมองออกไปด้านนอก แล้วก็หันกลับมามอง

ล่อ

“พระชายาเจ้าคะ เหมือนกับว่าทางด้านนั้นจะเกิดเรื่องขึ้นนะ

คะ”

ซูล่อที่กำลังจีบหลับอยู่นั้น เปิดผ้าม่านออกดู แล้วก็เห็นพวก กลุ่มคนแปลกหน้าล้อมกันเป็นวงกลม ขวางทางที่พวกเขาจะไป พอดี หล่อนขมวดคิ้วพร้อมกับพูดว่า

“คนขับรถ เจ้าไปดูหน่อยซิว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่”

รถขับรถกลับมาแล้ว แต่ว่ารู้สึกยากที่จะเอ่ยปาก

“พระชายาขอรับ………………..

“พูดมา”

“มีพวกคุณชายบางส่วน กำลังรังแกเด็กหญิงชาวบ้านอยู่ พวก คุณชายพวกนั้นปกติจะมีนิสัยชอบอาละวาดกำเริบเสืบสานอยู่ แล้ว ก่อนหน้านี้ยังเคยรังแกองค์ชายเจ็ดของพวกเราอีกด้วย พระ ชายา พวกเราอ้อมไปทางอื่นเถอะขอรับ”

ซูล่อขมวดคิ้ว แล้วทันใดนั้นก็คลี่ยิ้มออกมา
“อ้อ งั้นเหรอ? ไม่ พวกเราไปทางนี้แหละ

คนขับรถไม่มีทางเลือก ทำได้แค่เชื่อฟัง เคลื่อนที่รถม้าไปด้าน

หน้าอย่างยากลำบาก “สาวสวย กลับไปกับข้าง ไปเป็นเมียทาสคนที่สิบสามของข้า ดีไหม? ”

คุณชายชายพึ่งจะพูดจบ ก็ถูกคนชนครั้งหนึ่ง เขารีบหันหน้าไป ด่าทอทันที “ใครหน้าไหนมันชนข้า! ”

คุณชายอีกคนที่อยู่ด้านหลังผลักไปที่รถม้า

“จู่ๆ รถม้าคันนั้นก็เข้ามากะทันหัน ข้าก็เลยถูกชนไปด้านหน้า

“หึ ใครมันมีความกล้าหาญขนาดนั้น กล้ามารบกวนความ สงบของข้า คนในรถม้า โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้! “