บทที่14 มีคนช่วยหล่อน

ตอนที่ซู อคิดอยากจะขยับเข้าไปใกล้เพื่อฟังคนในบ้านคุยกัน ให้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น จู่ๆ ก็เผลอไปเหยียบ ใบไม้แห้ง

ณ เวลานี้รอบๆ มันเงียบสงบมาก ฮูหยินเล็กจ้าวก็รับรู้ได้ถึงสิ่ง ผิดปกติในทันที แล้วก็ตำหนิด้วยน้ำเสียงที่รุนแรงออกไปด้าน นอกหน้าต่าง

“ใครแอบฟังกัน!!

ซูล่อว่าค่าสมควรตายอยู่ภายในใจ ภายใต้ความวิตกกังวล

นั้นหล่อนสามารถทำได้แค่ไปซ่อนอยู่ด้านหลังต้นไม้ใหญ่ที่ใกล้ ที่สุดเพียงเท่านั้น ไม่คาดคิดเลยว่าตอนนี้ ยายหลินได้เปิดประตูออกมาแล้ว

เรียกทหารจวนมาที่นี่

“มานี่หน่อย ในจวนมีฆาตกร รีบมาเร็ว! ”

มองดูทหารจวนที่ถือคบไฟอยู่ไม่ไกลนั้น ซูล่อหรี่ตาลงอย่าง เยือกเย็น มือของหล่อนช่วยไม่ได้ที่จะยื่นไปที่เอว ตรงนั้นมีเข็ม พิษที่หล่อนได้เตรียมไว้เมื่อก่อนหน้านี้แล้ว

“ฆาตกรอยู่ไหนขอรับ? ”

ยายหลินชี้ไปที่ตำแหน่งที่ซูล่อซ่อนตัวอยู่

“น่าจะอยู่ตรงนั้นนะ คิดว่าน่าจะยังไม่ได้หนีไปไหน รีบไปค้นหาเร็วเข้า!”

แต่ว่าตอนที่ซูล่อเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้นั้น จู่ๆ ก็มีเงาดำเงา หนึ่งปรากฏตัวขึ้น รวดเร็วเป็นอย่างมาก สามารถดึงดูดความ สนใจของทหารจานไปได้ในทันที

“ฆาตกรอยู่ตรงนั้น! ”

“เร็ว ตามไป !

มองดูทหารจานที่ค่อยๆ ออกห่างจากตนเองไปเรื่อยๆ ล่อก็ ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แต่ว่าวินาทีถัดมาหล่อนก็ ขมวดคิ้วเข้าหากัน

คนเมื่อกี้นี้ เหมือนกับว่าจงใจจะหลอกล่อทหารจานไปให้ หล่อน แต่ว่า……คนคนนั้นคือใคร แล้วอยู่ที่นี่มานานแค่ไหน แล้ว?

ปกติแล้วหล่อนก็มีความตื่นตัวอยู่เสมอ แต่ว่าหล่อนไม่ทัน

สังเกตเลย เห็นได้ชัดว่าคนคนนี้ไม่ธรรมดาเลย แต่ว่าเวลานี้มันไม่ใช่เวลาที่ซูล่อจะมาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เวลา นี้มันค่อนข้างเร่งด่วน หล่อนจำเป็นต้องออกจากที่นี่ก่อน

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุดซูล่อก็กลับมาที่จวนองค์ชายเจ็ด

หล่อนไปที่ห้องข้างๆ แล้วก็เปลี่ยนชุดพรางตัวของตนเอง เดิมทีเซียวซูไป๋หล่อนไม่อยากจะรบกวนการนอนของเซียวซูไป ก็ เลยวางแผนจะไปอยู่ที่ห้องอ่านหนังสือคืนหนึ่ง แต่ว่าตอนที่พึ่งจะ เดินผ่านห้องของเซียวไปนั้น หางตาของหล่อนก็เหลือบไปเห็นประตูที่เปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง ล่อก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน

“ก่อนที่ข้าจะไปเหมือนกับว่าปิดประตูแน่นแล้วนี่ นี่มันเรื่อง อะไรกัน……

ระหว่างที่คิดนั้น หล่อนก็เปิดประตูห้องออก ของในบ้านยังคงอยู่เหมือนเดิม ทุกอย่างเป็นปกติ แต่ขาด เพียงสิ่งเดียวก็คือผู้ชายที่นอนหงายอยู่บนเตียงเท่านั้น

เมื่อล่อเห็นดังนี้ สีหน้าของหล่อนก็เปลี่ยนไปในทันที เซียวซูไป เขาไปไหน?

ใครจะไปรู้ว่าในตอนนี้เอง ด้านนอกก็มีลมหนาวพัดเข้ามา หน้าต่างลั่นดังเอี๊ยด แล้วก็มีเสียงทุ้มต่ำมาปนกับลมหนาว

“ซะ……….ชายา”

พอได้ยินเสียงนั้น ซูลอที่กำลังตามหาเขาอยู่ภายในห้องนั้นก็

หันหน้ามาทันที

แล้วก็เห็นเซียวซูไปที่ยืนซื้ออยู่คนเดียวตรงมุมที่อยู่ถัดจาก ม่าน จับมุมเสื้อด้วยมือทั้งสองข้าง ก้มหน้าเหมือนกับเด็กน้อยที่ ทำผิดและไม่กล้ามองหน้าหล่อน เขาดูน่าสงสารเป็นอย่างมาก ซูล่อรีบก้าวไปด้านหน้า และตะคอกใส่เขา

“เจ้าไปไหนมา ไม่รู้หรือว่าเที่ยวออกไปด้านนอกมั่วซั่วกลาง ดึกแบบนี้จะทําให้คนอื่นเป็นห่วง? ”

เซียวซูไปก้มหน้าต่ำกว่าเดิม ท่าทางของเขาดูหมดหนทางเล็กน้อย

“ชายา ข้า……..ไม่ได้ไปไหนซะหน่อย ข้าอยู่ที่นี่ตลอดเลยนะ” ซูล่อขมวดคิ้วแน่น แล้วก็มองไปที่มุมนี้อีกครั้ง

งั้นเหรอ?

ตอนที่หล่อนเข้ามาเมื่อกี้นี้ก็เห็นได้ชัดว่าที่นี่ไม่มีคนอยู่

ณ ขณะนี้ ลมหนาวก็พัดเข้ามาจากนอกหน้าต่าง ทำให้เชียวช ไปตัวสั่น ซูล่อรีบไปปิดหน้าต่างทันที ตอนที่ปิดหน้าต่างนั้น ก็ไม่รู้ ว่าสังเกตเห็นถึงอะไร สายตาของล่อก็แข็งทื่อ

“ทำไมหน้าต่างนี้มันดูผิดปกติไปล่ะ ฝุ่นตรงนี้หายไป เหมือน กับว่าเป็นร่องรอยของคนที่กวาดผ่านไป หรือว่ามีคนเข้ามาทาง หน้าต่าง……