บทที่12 คนโง่ออกอาการหึง

ใบหน้าของฮูหยินเล็กจ้าวมีรอยยิ้มที่เป็นมิตร แต่ว่าตอนพูด กลับกันฟันแน่น

“คุณหนูใหญ่ มีอะไรอีกเหรอคะ”

“ฮูหยินเล็กจ้าว จำนวนสินสอดทองหมั้นของเจ้านนี้ไม่ค่อยถูก ต้องเท่าไหร่นะ ทำไมโฉนดที่ดินร้านค้าหลายแห่งหายไปล่ะ? ” ซู ล่อมองไปรอบๆ อีกครั้งแล้วเอ่ยปากถาม

ในใจของฮูหยินเล็กจ้าวมีแต่เสียงดังกึกๆ ใบหน้าของหล่อน เปลี่ยนเป็นสีเขียว จนซีด จนม่วงไปในทันที

ร้านค้าพวกนั้นหล่อนเอาไปอุดรูเงินที่น้องชายจอมล้างผลาญ ของตนเองเอาไปเล่นพนันหมดแล้ว ยังอยู่ที่ไหนกันล่ะ?

“คือว่า…….

ซูล่อจ้องหน้าหล่อน น้ำเสียงเต็มไปด้วยการบีบรัด

“ฮูหยินเล็กจ้าว หม?

ฮูหยินเล็กจ้าวหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริง ท่าทางหล่อนดูสำนึกผิดและโทษตนเอง

“คือว่ามันเป็นแบบนี้นะ ข้าเห็นว่าทำเลร้านค้าพวกนี้ไม่เลวเลย แต่ขาดผู้ดูแลดูแล ก็เลยให้น้องชายข้าดูแลให้ลืมไปชั่วขณะ หนึ่งเลยว่ามันเป็นสินสอดทองหมั้นของคุณหญิงให้ เอาแบบนี้แล้วกัน อีกสองวันข้าจะไปที่ตระกูลฝั่งแม่หน่อย แล้วเอาร้านค้า กลับมาให้คุณหนูใหญ่ดีหรือไม่? ”

ล่อเลิกคิ้ว ในใจคิดว่า

เสแสร้งไปเถอะ ข้ารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเจ้าเอาไปให้น้องชาย จอมล้างผลาญไปแล้ว แต่ว่าเจ้ากล้าเสแสร้งต่อหน้าองค์ชายสาม ถ้ายังงั้นข้าก็จะเป็นเพื่อน

ล่อถอนหายใจออกมา ทำท่าทีบุคลิกดีอย่างที่ภรรยาของ ชนชั้นสูงควรมี หลังจากนั้นก็โบกมือ สีหน้าเหมือนไม่คิดเล็กคิด น้อย

“ก็ได้ ในเมื่อมันเป็นแบบนี้แล้ว เรื่องนี้ก็รบกวนฮูหยินเล็กจ้าว ระมัดระวังหน่อยแล้วกัน”

ในใจของฮูหยินเล็กจ้าวด่าซูล่อเป็นพันเป็นหมื่นครั้ง แต่ว่า

องค์ชายสามอยู่ที่นี่หล่อนก็ไม่สามารถทำอะไรแบบนั้นได้

สุดท้ายก็ทำได้เพียงแค่กัดฟันจนเลือดออกแล้วก็กลืนมันลงไป

วันนี้ การที่ซูล่อกลับบ้านตระกูลที่น่าเกียจครั้งนี้ เรียกได้ว่าได้ ทำ “ศึก”อย่าสวยงาม คนแรกที่หล่อนต้องขอบคุณ แน่นอนว่า ต้องเป็นเซียวฉี่หัน

ดังนั้น เท้าแรกของหล่อนพึ่งจะก้าวออกมาจากจวนเจ้าพระยา หวู่อัน ก็ดึงเซียวซูไป๋จะไปขอบคุณเขา

ใครจะไปรู้ว่าเซียวซูไป๋เจ้าหมอนี่จะทำให้หล่อนเสียอารมณ์ใน เวลานี้ “ข้าไม่ไป! ”
มองดูท่าทางของเขาที่จะไม่เดินไป ซูล่อก็ไม่มีทางเลี่ยง ทำได้ แค่เดินไปยังรถม้าของเซียวหันเพียงผู้เดียว

“เสด็จพี่สาม เรื่องวันนี้ต้องขอบคุณท่านมากเลยเจ้าค่ะ”

เชียวหันเปิดม่านของรถม้า แล้วก็ยิ้มให้หล่อนอย่างอบอุ่น

“เป็นครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น ทำไมต้องขอบคุณด้วยล่ะ ข้า พึ่งกลับมาเมืองหลวงวันนี้ ยังต้องไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อกับท่านแม่ น้องชายาเจ็ด ครั้งหน้ามีเวลาว่างก็มาเจอกันอีกนะ

มองดูรถม้าของเซียวหันจากไป ซูล่อก็หันหลังเตรียมจะไปหา เซียวซูไป แต่ว่าก็เผลอเหลือบไปเห็นร่างของคนที่แอบเข้าไปใน ซอยข้างๆ ของจวนเจ้าพระยาหวอัน

ถึงแม้ว่าร่างนั้นจะว่องไวมาก แต่ว่าล่อคนคนนี้ได้ เขาก็คือ ข้ารับใช้ที่วางยาในจวนองค์ชายเจ็ดเมื่อครั้งก่อน

ซูล่อจ้อง ถ้าเกิดว่าหล่อนไม่ได้จำผิดล่ะก็ เข้าซอยนี้ไปแล้วจะ เป็นประตูหลังของจวนเจ้าพระยาหอน ที่แท้ข้าคนนี้ก็มีส่วนเกี่ยว ข้องกับฮูหยินเล็กจ้าวยังงั้นเหรอ?

ดูเหมือนว่า เกมหมากรุกนี้ มันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

“พระชายา ของได้ถูกย้ายขึ้นรถเข็นหมดแล้วขอรับ”ตอนนี้เอง เสียงของพ่อบ้านหมี่ก็ดังขึ้นมา ขัดจังหวะความคิดของซูล่อ

ซูล่อเก็บสายตากลับมา หล่อนไม่ได้เล่าเรื่องที่ได้เห็นข้าคนนั้น ได้แต่ตอบรับพ่อบ้านหลี่เพียงเบาๆ เท่านั้น หลังจากนั้นก็เดิน เข้าไปหาเซียวซูไป
“ไปกันเถอะ พวกเราเองก็ควรกลับได้แล้ว

เซียวซูไปใช้หินในมือของตนเองวาดสิงโตหิน ปากยกขึ้นสูง เห็นว่าเขาไม่พูดอะไร ล่อก็กลัดกลุ้มใจ หล่อนพิงสิงโตหิน และจ้องมองมาที่เขา

“เป็นอะไรไป ไม่มีความสุขเหรอ? มีคนรังแกเจ้ารึเปล่า? ”

เขียวไปหยุดการกระทำของตนเอง หันมามองซูลอ และพูด แต่ละคำออกมาอย่างไม่สบายใจ

“เจ้าเหมือนกับคนอื่นรึเปล่า ที่ชอบเสด็จพี่สาม เสด็จพี่สาม เป็นคนที่ทำให้คนอื่นชอบมากที่สุด ส่วนข้าคือคนที่ทำให้คน เกลียดมากที่สุด พวกเจ้าต่างก็ชอบเขา ไม่ชอบข้าแล้ว! “