บทที่ 8 ลูกธนูลึกลับ

ไม่ช้า หญิงวัยกลางคนก็มาเปิดประตู เป็นหวังต้าเหนียงที่ดูแล ครัวจวน เมื่อนางเห็นคนที่มาก็รีบออกมาแล้วลับๆ ล่อๆ ไปใต้ ต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลพร้อมกับชายคนนั้น

“คืนนี้ไม่สำเร็จ ท่านยังมีผงพิษเหลืออยู่ไหม” ชายคนนั้นถาม

หวังต้าเหนียงถลึงตาใส่เขา “ใครให้เจ้าประมาทล่ะ ให้ผู้หญิง อัปลักษณ์นั่นทำชามแตกได้ เวลาข้าออกจากจวนไปซื้อของมัน ไม่ง่ายนะ ตอนนี้เหลืออยู่แค่นี้แหละ เจ้าต้องใช้อย่างระวังด้วย

“เข้าใจแล้ว”

การติดต่อระหว่างคนสองคนเสร็จสิ้น หวังต้าเหนียงหาว ก่อน จะมองไปรอบๆ แล้วไม่เห็นใคร ถึงได้กลับที่พัก

แต่ไม่คิดว่าเมื่อนางเพิ่งหลับไปไม่นาน ก็มีน้ำเย็นหนึ่งอ่างเท ราดลงมาบนศีรษะ

หวังต้าเหนียงลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจร้องลั่น

“ใครกล้าราดน้ำเย็น ใส่ข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม! “ข้าคือชายาองค์ชายเจ็ด เป็นเจ้ามากกว่าที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่”

หวังต้าเหนียงเพ่งมอง เห็นซูล่อนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม่ซื้อซึ่งอยู่ฝั่ง ตรงข้าม และข้างๆ ยังมีพ่อบ้านหลุยืนมองอย่างเย็นชาอยู่ด้วย(เป็นเก้าอี้แบบโบราณของจีน ด้านหลังมีพนักพิง ด้านข้างมีเท้า แขน นิยมใช้ในหมู่ขุนนาง)

ซูล่อลุกขึ้น กอดอกเดินมาตรงหน้าหวังต้าเหนียง สายตาเหล่ มองนางที่อยู่ต่ำกว่า

“พูดมา คนที่ติดต่อกับเจ้าที่นอกจวนเป็นใคร”

ดวงตาหวังต้าเหนียงเกิดแววประหลาดแวบหนึ่ง ก่อนจะแสร้ง ทำเป็นไม่เข้าใจ “พระชายา หม่อมฉันฟังไม่เข้าใจในคำพูดของ ท่านเพคะ”

ซูล่อคิ้วขมวดทันที พลางกระตุกมุมปากยกยิ้มเยาะหยัน “ฟังไม่เข้าใจงั้นเหรอ ได้

พูดอย่างนั้นแล้วนางก็มองพ่อบ้านหมี่ที่อยู่ข้างๆ พ่อบ้านหล หยิบเอาเตาถ่านที่อยู่ใกล้ๆ มาทันที

จากนั้นซูล่อก็เหยียบลงบนน่องขาของหวังต้าเหนียง แววตา โหดเหี้ยม ออกแรงบดขยี้ ความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้หวังต้า เหนียงแยกเขี้ยวยิงฟัน

“ลองดูอากาศหนาวเย็นนี่สิ ในห้ององค์ชายเจ็ดของพวกข้า ไม่มีถ่านเผาไฟเลยสักนิด แต่ในห้องแม่ครัวอย่างเจ้ากลับอบอุ่น มากเลยนะ”

“ในเมื่อเจ้ากลัวหนาวขนาดนี้ ในฐานะที่เป็นเจ้านาย จะแช่ แข็งบ่าวไพร่ได้อย่างไร พ่อบ้านหมี่ น้ำเย็นที่ราดศีรษะไปเมื่อครู่ เกรงว่าหวังต้าเหนียงจะหนาวจัดเกินไป ตอนนี้เจ้าเพิ่มวัตถุดิบให้นางหน่อย อย่าให้ใครมาว่าเจ้านายในจวนองค์ชายเจ็ดของเรา ได้ว่าดูแลบ่าวไพร่ไม่ดี

“พระชายาองค์ชายเจ็ด ท่านหยุดนะ! หยุด!”

พูดอย่างนั้นแล้ว ล่อก็ถอยออก เมื่อครู่ที่นางเหยียบหวังต้า เหนียงใช้กำลังไปเก้าสิบส่วน ทำให้ตอนนี้นางขยับขาไม่ได้เลย

พ่อบ้านหลีสายตาไม่วอกแวก ยกเตาถ่านขึ้น แล้วเทราดลงบน ศีรษะหวังต้าเหนียง

เพิ่งเทน้ำเย็นจนตัวหวังต้าเหนียงเกือบจะแข็ง ไม่ทันไรก็อาบ ถ่านเผาไฟแดงร้อน ทั้งผิวหนังและเส้นผมเกิดเสียงฉ่าๆๆ เหมือน น้ำเย็นและไฟกำลังทำปฏิกิริยากัน

เสียงดังกล่าวในตอนกลางดึกเช่นนี้ มันแปลกประหลาดเป็น ที่สุด!

“อ๊ากกกก ——-!!

ซูล่อมองหวังต้าเหนียงที่เจ็บปวดทรมานอยู่ตรงหน้าด้วย สายตาเย็นชา สีหน้าท่าทางนิ่งสงบอย่างมาก เห็นบนตัวหวังต้า เหนียงมีแต่แผลไหม้พุพองสยดสยองจำนวนมาก จนแทบจะเวียน ศีรษะตาย นางถึงได้ยกมือ

“เอาล่ะ”

พ่อบ้านหลี่ถอยออก รู้สึกหนาวยะเยือก คิดในใจว่าวิธีของ พระชายาองค์ชายเจ็ดช่างได้ผลดีเสียจริง
ล่อเดินเข้ามา มองหวังต้าเหนียงที่ขยับไม่ได้อยู่บนพื้นอย่าง เย็นชา ก่อนจะถามอีกครั้งว่า

“จะพูดหรือไม่พูด ถ้าเจ้าพูด บางทีขาอาจจะรักษาชีวิตของเจ้า

เอาไว้ แต่ถ้าเจ้าไม่พูด เจ้ากับครอบครัวเจ้าจะต้องตาย… หวังต้าเหนียงก็เป็นเพียงบ่าวไพร่ที่รับคำสั่งเจ้านาย ไหนเลย จะมีลู่ทางเอาตัวรอดมากมายหนักหนา ตอนนี้สิ่งสำคัญที่คิดได้มี

เพียงการรักษาชีวิต จึงพยักหน้าด้วยแรงทั้งหมดที่มีทันที

“พูด ข้าพูด! ทุกครั้งที่ติดต่อ ล้วนอยู่เมืองใต้…

ทันใดนั้นก็เกิดเสียง พบ

ลูกธนูลึกลับพุ่งมาจากทางหน้าต่าง ตรงเข้าลำคอของหวังต้า เหนียง!

กระทั่งล่อได้สติ หวังต้าเหนียงก็ตายไปแล้ว!