บทที่ 5 ผู้หญิงคนนี้จิตใจไม่หวังดีแน่นอน

เขียวชไปตกใจกับภาพ “อาการชัก” ของไทเฮาอยู่นานแล้ว

เวลานี้ยิ่งหวาดกลัวหลบหลัง ล่อเข้าไปใหญ่ ล่อจับมือของเขา เมื่อเทียบกันแล้วสีหน้าท่าทางสงบกว่า มาก แถมยังยิ้มปลอบเซียวซูไปด้วย

“ไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่ จะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอก

ในตอนนี้ มีนางในมารายงาน

“หมอหลวงมาแล้วเพคะ!”

แม่นมฉินรีบร้องเรียกหมอหลวงเข้ามา

“หมอเหลวง เร็วเข้า รีบมาดูพระพรไทเฮาเร็ว”

เมื่อหมอหลวงรู้ว่าเป็นเรื่องใหญ่จึงไม่กล้าล่าช้า ถือกล่องยา เข้าไปหามู่หรงไทเฮา สัมผัสชีพจรก่อนครู่หนึ่ง จากนั้นจึงถาม แม่นมฉันถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

หลังจากแม่นมฉันบอกเล่าเรื่องราวที่แท้จริง หมอหลวงก็มอง ไปยังกองปฏิกูลบนพื้น แล้วจึงโล่งใจ

“แค่สา ท่านั้น ยังดีทีอาเจียนออกมาทันเวลา ไม่อย่างนั้น พระพรไทเฮาคงจะอาการน่าเป็นห่วงแล้ว

แม่นมฉินกับฮองเฮาสวีและคนอื่นๆ ยังมีอะไรไม่เข้าใจอีก ทุก คนมองไปยังล่อที่ถูกกุมตัวไว้
หรือว่าเมื่อครู่ที่พระชายาองค์ชายเจ็ดกระทำไปแบบนั้นเป็น การช่วยมู่ทรงไทเฮา

ซูล่อที่ขณะนี้ถูกทหารองครักษ์ล้อมไว้ ยกยิ้มกอดอก ไม่มี อาการเกรงกลัวแม้แต่น้อย ถึงขนาดเรียกได้ว่านิ่งสงบ ราวกับ นางรู้อยู่แล้วว่าหลังจากที่หมอหลวงมา ผลมันจะกลายเป็นแบบนี้

แม่นมฉันดวงตาเป็นประกายวาบ เกิดความลังเลเหมือนจะ

อยากพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด

ฮองเฮาสวีเม้มริมฝีปาก แววตามีความไม่ยอมจบ แต่ยัง โบกมือไล่เหล่าทหารองครักษ์ ป

ตอนนี้ มู่หรงไทเฮาฟื้นขึ้นมาแล้ว นางดื่มชาที่แม่นมฉันถวาย ให้ไปอีกหนึ่ง เหมือนจะสบายขึ้นบ้าง ก่อนจะเอ่ยถามว่า

“เกิดอะไรขึ้นกับข้า”

แม่นมฉันกำลังคิดจะพูดอะไรออกมา แต่ฮองเฮาสวีเดินเข้ามา

เสียก่อน

“เสด็จแม่ เมื่อครู่ท่านสำลักหนักกะทันหันเพคะ แต่โชคดีที่ หมอหลวงมาทันเวลา จึงปลอดภัยแล้วเพคะ”

ซูล่อฟังฮองเฮาสวีจงใจไม่บอกเรื่องที่ตนเองช่วยไทเฮาเอาไว้ พลันยิ้มเยาะพลางคิดในใจว่า แม่ของแผ่นดินผู้สูงส่ง ไม่อยาก เชื่อว่าจะจิตใจคับแคบประพฤติตนไม่เหมาะสม กลัวว่าหล่อน ล่อจะชิงเกียรติของแม่แผ่นดินหรืออย่างไร

มีแม่แบบไหนก็จะมีลูกแบบนั้น ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นผู้ใหญ่ไม่เ ก แ ตาม!

มู่ทรงไทเฮามิได้พูดอะไรมาก แค่ส่งเสียงดื่มเบาๆ

หมอหลวงมองไปยังขนมหยางโจวบนโต๊ะข้างๆ ลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินขึ้นหน้าไปกำชับว่า “พระพรไทเฮาพะย่ะค่ะ ท่านอายุ มากแล้ว เมื่อเสวยสิ่งใดจะต้องให้ความสนใจเป็นพิเศษ ไม่ควร เสวยบรรดาอาหารที่กลืนลำบากเป็นดีที่สุด มิฉะนั้นในอนาคตก็ อาจเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นอีกพะย่ะค่ะ”

ซูล่อกะพริบตาปริบๆ จงใจพูดมากขึ้นมาในเวลานี้ “โอ้ ที่แท้ ไทเฮาก็เสวยขนมที่เสด็จพี่ส่งมาถึงได้สำลัก เอ๊ะ เสด็จพี่ก็เช่นกัน นะ ต่อจากนี้ไม่ควรส่งเครื่องเสวยแข็งกระด้างเช่นนี้มาอีก

พูดอย่างนั้นแล้วนางยังมองไปยังฮองเฮาสวีด้วยดวงตาใสซื่อ ไร้อันตราย ถึงขั้นมีแววแห่งความห่วงใยส่งมาด้วย

“ท่านว่าอย่างนั้นไหมเพคะ เสด็จแม่”

ฮองเฮาสวีโกรธมากจนอยากจะเข้าไปอีกปากซูล่อเสียเดี๋ยวนี้ แต่นางเป็นแม่ของแผ่นดิน และซูล่อพูดไปในทางเห็นแก่ไทเฮา นางทําไม่ได้ ไม่ควรเสียกิริยา ในพระตำหนักคนหนึ่งกง

“พระชายาองค์ชายเจ็ดพูดไม่ผิด ครั้งนี้องค์ชายรัชทายาททรง เลินเล่อ กลับไปข้าแล้วจะตักเตือนแน่นอน

มู่หรงไทเฮาเหนื่อยแล้ว ทุกคนจึงแยกย้ายออกจากพระตำ หนักคนหนิงกง

เมื่อทุกคนไปจนหมด มู่หรงไทเฮาถึงได้เปิดเปลือกตาขึ้น ส่งเสียงเข้มงวดเคร่งขรึมพูดกับแม่นมฉิน “บอกเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น ในห้องโถงเมื่อครู่กับข้ามาให้หมด อย่าให้ขาดตกบกพร่อง…

เมื่อทุกคนออกจากพระตำหนักคนหนึ่งกงไปแล้ว ฮองเฮาส

จึงส่งคนไปขวางเส้นทางที่ซูล่อกับเซียวซูไปไป

เมื่อล่อเห็นศึกตรงหน้า สายตาจึงเย็นชาขึ้นทันที ทำการ ปกป้องเซียวซูไปโดยจิตใต้สำนึก

“เสด็จแม่ ท่านจะทําอะไร

เดิมที่ซูล่อคิดว่าฮองเฮาสจะมาหาเรื่องเพราะเมื่อครู่อยู่ใน พระตำหนักคนหนึ่งกงนางมุ่งเป้าไปยังองค์ชายรัชทายาท ไม่คิด ว่านาทีต่อมา ฮองเฮาสวีกลับมายิ้มให้ แถมเป็นรอยยิ้มที่เต็มไป ด้วยความเอ็นดูของผู้ใหญ่ที่มีต่อเด็ก

จากรอยยิ้มในทางเสแสร้งของฮองเฮาสวีซูล่อยังจับสังเกต เห็นแววประหลาดบางอย่างได้ด้วย

ผู้หญิงคนนี้ จิตใจไม่หวังดีแน่นอน!

“ข้าคิดว่าองค์ชายเจ็ดและเจ้าไม่เคยเข้าวังมาตามลำพัง อาจ ไม่คุ้นเส้นทางออกจากวัง สี่เชว่ เจ้าไปส่งองค์ชายเจ็ดและพระ ชายาองค์ชายเจ็ดออกจากวังเดี๋ยวนี้”

นางกำนัลที่เฉลียวฉลาดคนหนึ่งเดินมาถวายพระพร ล่อกับ เซียวซูไปด้วยความเคารพ

“องค์ชายเจ็ด พระชายา ขอพระองค์เชิญตามหม่อมฉันมาทางนี้เพคะ”
ล่อไม่ได้ปฏิเสธ เพราะนางไม่สามารถปฏิเสธได้ ถึงอย่างไร คนคนนี้ก็เป็นฮองเฮา อีกทั้งตนยังอยู่นอกพระตำหนักคนหนึ่งกง ถ้าปฏิเสธนางก็จะถูกตำหนิว่าเป็นซูล่อที่ไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร

ดังนั้นซูล่อจึงจูงเซียวซูไปไปถวายพระพรฮองเฮาสวี และเก็บ อนสายตาเย็นชาเอาไว้

“เพคะ หม่อมฉันชายาในองค์ชายเจ็ดขอบพระทัยสเด็จแม่

มองดู ล่อกับเซียวซูไปหายไปไกลแล้ว ริมฝีปากแดงของ ฮองเฮาสวีก็เผยยิ้มสะใจ และพูดกับนางในข้างกายเงียบๆ

“บอกองค์ชายรัชทายาทว่าคนไปแล้ว…