ตอนที่ 5 แล้วพบกันใหม่

ในอีกด้านหนึ่ง ภายในสำนักงานกองบินกู้ภัย พัตพงษ์ หนึ่งในผู้นำชั้นนำก็ได้มารออยู่ครู่หนึ่งแล้ว

วิณ ผลักประตูเข้ามา และได้ทำท่าเคารพ “กัปตัน พัต!

พัตพงษ์ยืนขึ้นและทักทายเขาเป็นการส่วนตัว “ครั้ง นี้คุณผ่านประเทศYเพื่อจัดการกับคดีลักพาตัว ได้ยิน ว่าจัดการได้ดี คุณทำได้ดีมาก และอีกสิ่งที่ไม่พูดไม่ได้ เกี่ยวกับที่ครั้งนี้คุณละเมิดวินัย…

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็นิ่งไปชั่วครู่ แต่วิณเข้าใจอย่าง ถ่องแท้ว่าคำว่า ละเมิดวินัย ในความหมายเขาคือเรื่อง ในคืนนั้นที่เขาอยู่นอกเหนือการควบคุมในประเทศY

ดวงตาของชายผู้นั้นดูหนักแน่น ใบหน้าของเขานั้น

สง่างามมาก

ทั้งสองมองหน้ากัน พัตพงษ์ถอนหายใจยาว “ถึงแม้ การปฏิบัติการจะสำเร็จ แต่กองกู้ภัยก็มีกฎของกอง ใน ฐานะกัปตันคุณต้องเชื่อฟัง แม้ว่าคุณจะเป็นเหยื่อใน เวลานั้น แต่สถานะของคุณคือกัปตัน….………….

วิณเห็นว่าเขาลังเลที่จะพูดต่อ จึงบอกให้เขาพูดต่อ “พูดต่อเถอะครับ”

พัตพงษ์กัดฟัน “ความหมายคือในช่วงนี้คุณจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมในภารกิจ ในเวลานั้นมีคนอยู่บน เฮลิคอปเตอร์ เกรงว่าจะมีคนเอาไปเผยแพร่และจะมี ผลกระทบต่อภาพลักษณ์เรา”

ในประโยคนั้น แม้แต่ฝุ่นในอากาศก็ตกตะลึงและ กระจายไปทั่วทิศทาง วิณขมวดคิ้วและตัวเขาก็เย็นลง ในช่วงเวลาแห่งความเงียบงัน เขากัดฟันกรอดๆ “ฉัน เข้าใจว่า การละเมิดกฎคือเรื่องส่วนตัวของฉัน แต่มันไม่ เกี่ยวกับกองบิน เพราะฉันจะไม่ทำให้ใครเสื่อมเสียชื่อ เสียง ฉันลาออก”

ดวงตาของพัฒพงษ์เบิกกว้างอย่างไม่น่าเชื่อ รู้ว่าเด็ก คนนี้เป็นคนตรงไปตรงมา และรู้ว่าเขาเป็นคนมีระเบียบ วินัยมาตลอด แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะออกไปอย่าง ง่ายดายเช่นนี้

“ใจเย็น ๆ ตอนนี้สิ่งที่คุณต้องการมากที่สุดคือการ สงบสติอารมณ์!”

“ฉันใจเย็นมาก” วิณมองดูเขาอย่างใจเย็น สงบมาก จนเขามองไม่เห็นร่องรอยของความแปรปรวนทาง อารมณ์ “ในฐานะกัปตันกองบิน ฉันไม่ได้ทำตามวินัย ไม่ว่าสถานการณ์และเหตุผลจะเป็นเช่นไรมันเป็นความ ผิดของฉัน”

พัตพงษ์อยากจะเลื่อนตำแหน่งเขา แต่เมื่อได้ยินเช่น นี้ก็ตกใจแต่ทำอะไรไม่ได้ “ไม่ต้องหุนหันพลันแล่น จริงๆแล้วเรื่องนี้เธอก็โดนพิจารณา การลงโทษเป็นการ ลงโทษชั่วคราวเท่านั้น คอยดูสถานการณ์หลังจากนี้ก่อนเถอะ…”

สีหน้าของวิณไม่เปลี่ยนไป แต่มือเขาที่อยู่ใต้โต๊ะนั้น กำแน่นจนแดงไปหมด เขาถามตัวเองว่าในช่วงหลายปี ที่ผ่านมาไม่มีเรื่องราวใดทำให้เขารู้สึกเสียใจ แต่วันนี้ กลับไม่ใช่เช่นนั้น ถ้าหากในเวลานั้นเขารู้ว่าสิ่งยุ่งเหยิง เหล่านี้จะเกิดขึ้นเขาจะไม่ไปด้วยตนเอง

ตอนนี้สิ่งต่าง ๆ ได้มาถึงจุดนี้แล้ว แม้ว่าคนอื่นจะไม่ พูดอะไร แต่ภายในใจเขาก็ไม่สามารถก้าวข้ามเส้นนี้ไป ได้

แขไข

เมื่อนึกถึงคำคำนี้ ดวงตาของเขาก็หรี่แคบลง เขาลุก ขึ้นจากโซฟา “ทั้งหมดเอาตามที่คุณว่าก็แล้วกัน”

ถึงแม้ว่าจะพูดเช่นนั้น แต่หากว่าเขาไม่ได้รับอนุญาต

ให้ทำงานเขาก็อยากออกไปมากกว่าอยู่เฉยๆ

พัตพงษ์ เข้าใจเขา ดังนั้นความรู้สึกของเขายิ่งอธิบาย ยากขึ้นไปอีก

วิณเดินไปถึงประตู และหันกลับมา หันไปเผชิญหน้า กับเขาและยืนตัวตรง เท้าเหยียบพื้นดิน ยืนอยู่ตรงนั้น ราวกับชีวิตที่ยืนยง

เขาหลับตาลงและลืมตาอีกครั้ง แขนที่มั่นคงและทรง พลังของเขาถูกยกขึ้น และทำท่าเคารพเขาท่าที่เขาเคยทำมาเป็นประจำ เขาแสดงมารยาทต่อพัตพงษ์ และงาน ที่เขาเคยรักแต่เขาไม่เหมาะสมแล้วในเวลานี้

หลังจากออกจากตระกูลพงศ์นิธิกุลแล้วแขไขก็ มุ่งตรงไปยังโรงพยาบาล เตียงของแม่เธอก็เต็มไป ด้วยสายระโยงรยางค์ บนใบหน้าของเธอมีหน้ากาก ออกซิเจน หมอบอกว่าช่วงนี้เธอมักจะรู้สึกแน่นหน้าอก

แขไขมองเห็นว่านอกเหนือไปจากความทุกข์ก็มีเพียง ความทุกข์เช่นเดิม เธอเอากระติกน้ำร้อนที่ปลายเตียง นอนไปกดน้ำร้อนที่ห้องโถง ล้างผลไม้และวางเพื่อให้ ง่ายต่อการใส่ลงในหลอดอาหาร

“ไข่หวาน? ” กุลยา ลืมตาขึ้นและเห็นลูกสาวที่ยุ่ง วุ่นวายอยู่ข้างกายเธอ เธอคาดไม่ถึง “เธอ เธอกลับมา แล้ว?”

“แม่” แขไขนั่งลงข้างๆและดึงมือเธอมา มือนั้นโดน ฉีดยาทุกวันจนตอนนี้เริ่มมีอาการบวม “ฉันกลับมา เพราะปิดภาคฤดูร้อน เลยมาหาแม่ ฉันมาปลุกมาแม่ หรือเปล่า?”

“เปล่าเลยเปล่าเลย กลับมาก็ดีแล้ว กลับมาแล้วแม่ ก็จะมองเห็นลูกด้วยสายตาของแม่แล้ว…….. กุลยาพูด และตาของเธอก็เริ่มแดง ชีวิตที่เหลืออยู่ ตอนแรกเธอ เชื่อว่าขจรจิตดูแลไข่หวาน แต่วันนี้เธอเข้าใจผิดไป อย่างมากที่ทำให้ในตอนนี้ที่ลูกสาวของเธอต้องทนทุกข์ทรมาน

“แม่ แม่พูดอะไรน่ะ รอฉันเรียนจบก่อน พวกเราจะได้ อยู่ด้วยกันทุกวันเลย”

กุลยา ค่อยๆหลับตาลงช้าๆ “แม่กลัวว่าจะรอให้ถึง วันนั้นไม่ไหว เธอต้องเข้มแข็ง แม่ที่อยู่ด้านบนจะได้ สบายใจ”

“แม่!” แขไขเน้นเสียงหนักแน่น ทั้งเจ็บและน้อยใจ “ฉันจะดูแลคุณอย่างดีแน่นอน จะผ่าตัดแล้ว คุณอย่า พูดแบบหมดหวังอย่างนั้น แม่ไม่อยู่แล้วฉันจะขยันไป ทำไม!”

“เหตุผลที่เธอยังคงอยู่มาจนถึงตอนนี้ก็คือการอยู่เพื่อ กุลยา ถ้าวันหนึ่งแม่ของเธอจากไปแล้วเธอก็ไม่รู้ว่าเธอ จะเป็นอย่างไร”

“ฉันเป็นเช่นนี้แล้วอยู่เปลืองเงินไปเปล่าๆ อีกอย่างค่า ผ่าตัดก็แพงมาก ไปเอาเงินมาจากไหน?”

แขไข อย่ามองไป ไม่เช่นนั้นจะไม่สามารถพูดได้ แน่ๆ เธอจึงให้คำตอบที่แท้จริงไป “พ่อให้ เขาบอก…เขา คิดถึงความรู้สึกเก่า ๆ ไม่เกี่ยวกับคุณ”

กุลยา ถอนหายใจอย่างช้าๆและส่ายหัว “ก่อเวรก่อ กรรม…”

แขไขใช้เวลามากกว่าครึ่งวันในโรงพยาบาล ตลอดเวลาที่เธออยู่ที่โรงพยาบาลเธอกังวลเกี่ยวกับเรื่องที่จะ ถูกเปิดโปง แต่เมื่อเธอเลิกนึกถึงมันขจรจิตก็โทรเข้ามา และให้เธอกลับบ้านเพื่อทานอาหารเย็น

เธอไม่สามารถที่จะหลบหนีได้เลย และเธอก็ไม่มีทาง เลือก ทางเลือกของเธอคือกลับไปยังตระกูลดาวริศกุล

แขไขยังคงคิดว่าคำโกหกของเขาต้องฟังไม่ขึ้นและ เธอก็เดินไปด้านล่างพร้อมกับพี่เลี้ยง ยังไม่ทันจะคิด ขจรจิตก็เห็นเธอเดินลงมาและเขาก็หัวเราะขึ้นทันที “มา เร็ว มานี่เร็ว มานั่งข้างพ่อ

แขไขตกตะลึง ปกติแล้วขจรจิตไม่เคยจะชวนเธอ แบบนี้ แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยจะใจดีเช่นนี้มาก่อน

เธอจึงนั่งลงอย่างเก้ๆกังๆ “พ่อ คุณเรียกฉัน?”

“ไม่เสียแรงที่เป็นลูกสาวพ่อ ยกเรื่องนี้ให้เธอทำไม่ผิด หวังจริงๆ” ขจรจิตดึงมือเธอไว้ และยิ้มกว้างปากเกือบ จะถึงหู

แขไขตกใจเป็นอย่างมาก และดึงมือกลับมาอย่าง รวดเร็ว แอบมองไปยัง ฉัตรพรที่นั่งอยู่ข้างๆ จากนั้นก็ ทําหน้างงงวย

เธอกลืนน้ำลาย “พ่อ คุณเรียกฉันมามีธุระอะไร?”

“วันนี้เทวิณโทรหาฉันเป็นการส่วนตัวและบอกว่า อยากเจอเธอ ให้เธอเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับวันพรุ่ง!” เมื่อขจรจิตนึกถึงเรื่องราวในวันนี้ที่วิณโทรมาจน กระทั่งตอนนี้เขายังไม่สามารถสงบสติได้เลย วิณโทร หาเขาและยังโทรมาแบบส่วนตัวอีก เขาละอยากจะ ประกาศให้ทุกคนรู้

แขไขตกใจมาก “วิณ?”

“ใช่ ดูเหมือนว่าเขาจะชอบคุณมาก” ขจรจิตไม่ได้ รู้สึกว่าการขายลูกสาวกินเป็นเรื่องที่ผิดปกติอะไร ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ

แขไขขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอรู้สึกไม่เข้าใจกับการกระ ทำของอีกฝ่าย คืนนั้นเขาอารมณ์เสียมากและเขาก็โยน เธอออกจากห้อง จะเป็นไปได้ไงที่เขาอยากจะเจอเธอ อีก?

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่างน้อยในตอนนี้ สาย โทรศัพท์นั้นก็ได้ช่วยเธอและช่วยแม่ของเธอไว้

ไอ อยู่ต่างประเทศมาหนึ่งปีก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว รู้วิธี ที่จะขอ……….

“ฉัตรพร! ” ขจรจิตขัดจังหวะเธออย่างไม่พอใจ “คุณ ควรพูดให้น้อยกว่านี้ เรื่องนี้ไข่หวานเป็นคนที่จัดการ ทั้งหมด”

ฉัตรพรหายใจฟืดฟัด และเดินกลับขึ้นไปชั้นบน และ ตะโกนด่า “นังจิ้งจอก!”
ขจรจิตมอบที่อยู่ให้แก่เธอ ดวงตามเต็มไปด้วยการ คิดวางแผน “ไปครั้งนี้จะต้องทำให้เทวิณพึงพอใจอย่าง แน่นอน พ่อเชื่อในตัวเธอ

แขไขมองที่อยู่และไม่ใช่โรงแรมอีกแล้ว

ในวันรุ่งขึ้น ขจรจิตส่งคนขับรถให้มาส่งเธอที่ร้าน อาหารฝรั่งเศสชั้นนำในเมือง J พนักงานต้อนรับเปิด ประตูรถให้เธอ แขไขก็รีบก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว “คุณ วิณได้จองโต๊ะไว้แล้ว ฉันจะพาคุณไป”

ผู้จัดการร้านอาหารออกมาทักทายเธอด้วยตัวเอง และพาเธอไปที่ห้องส่วนตัว ในห้องส่วนตัวตกแต่ง อย่างหรูหรา วิณกำลังนั่งอยู่และเขาก็แต่งตัวอย่างเป็น ทางการ

แขไขเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย เมื่อเขาจ้องมองมา ดวงตา สีพีชคู่นั้นมีพลังอำนาจที่สามารถหลอกลวงได้มากที่สุด

เธอหรี่ดวงตาของเธอเล็กน้อยและรู้สึกบรรยากาศไม่ ค่อยดีที่จะพูดออกไป “เจอกันอีกแล้ว คุณเทวิณ”