ตอนที่ 3 ฉันสะอาดมาก

ใบหน้าของชายตรงหน้าเรียวยาวเป็นรูปไข่ ใบหน้าที่ หล่อเหลาและน่าดึงดูดนั้นเปรียบเสมือนรูปปั้นแกะสลัก ทุกสัดส่วนราวกับจัดวางไว้อย่างประณีต หน้าผากอิ่ม ดังที่เรียวยาว ดวงตาสวยหวานเป็นเอกลักษณ์ที่ชัดเจน แต่กลับเต็มไปด้วยความเย็นชา ริมฝีปากเรียวบางและ เฉียบคมราวกับคมมีดทีไร้ความปรานี

สิ่งที่ทําให้เธอกลัวคือดวงตาของเขาและบรรยากาศ รอบๆตัวเขาที่พุ่งออกมา

ความสง่างาม ดูแพง ความนิ่ง ความหยิ่งยโส

คนคนนี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดา ดวงตาของแขไขมืดลง อีกครั้งและรู้ว่าอีกฝ่ายขุ่นเคือง แต่เธอพยายามมองหา คนที่ตาบอดและเป็นใบ้ ทำไมถึงมีคนอื่น หรือว่าข้อมูล ของฉัตรพรผิดไป?

แต่เป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว เธอจะได้หลุดพ้นซะที

แต่ แขไขมองไปยังใบหน้าที่อยู่ตรงหน้า เธอก็มีความ คุ้นเคยที่ไม่อาจอธิบายได้

วิณมองดูหญิงสาวที่กำลังมีท่าทีหลงใหล ยิ้มอย่างมี เล่ห์นัยและรังแกเธอ โดยใช้มือเดียวควบคุมเธอและใช้ มืออีกข้างบีบคางของเธอ “ใครใช้ให้เธอมา ฮะ?”

แขไขไม่ได้ตอบคำถาม “ฉันบอกแล้ว ว่าฉันมาหาวิณ”
ชายคนนั้นหรี่สายตาลง “ฉันคือเขา”

แขไขไม่ได้สนใจ และมองไปยังฝ่ามือใหญ่ของเขา “คุณตาบอดหรือว่าเป็นใบ้? คุณออกจะคล่องแคล่ว ขนาดนี้ ฉันดูแล้วคุณเป็นปกติมากนะ!”

วิณตกใจกับคำพูดของเธอ แต่ในไม่ช้าก็นึกถึงข่าวลือ ที่ได้กลับมาในครั้งนี้ และก้มมองใบหน้าเธอด้วยสายตา ที่เย็นชา “ใครบอกเธอว่าฉันตาบอดและเป็นใบ้?”

“ทุกคนทั้งหมด…” แขไขหยุดพูดชั่วคราว เมื่อรู้ตัวว่า เขาขยับเข้ามาใกล้ และใช้สายตาจ้องมอง

“เพียงเพราะฉันเป็นคนปกติ เธอก็เลยตัดสินว่าฉัน ไม่ใช่วิณงั้นเหรอ?” ชายคนนั้นจ้องมองท่าทีของเธอ สายตาคู่นั้นดำสนิทและนุ่มลึก ราวกับว่าเขาสามารถ อ่านใจและมองทะลุผู้คนได้

ในเมือง มีผู้หญิงจำนวนไม่น้อยที่คิดอยากจะเล่น ของสูง อย่างเช่นสถานการณ์ในตอนนี้ เขาใช้สมองคิด เพียงเล็กน้อยก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

แขไขเห็นว่าเขาพูดได้อย่างมีความรู้ เธอขมวด คิ้ว และหันไปมองรอบๆห้อง ในที่สุดก็หันกลับมามอง ใบหน้าที่หล่อเหลาของชายคนนั้น และเธอก็รู้สึก ประหลาดใจเล็กน้อย และทันใดนั้นชายคนนั้นก็ก้มหน้า ลงและเข้าใกล้เธอ “หรือเธอคิดว่าจะมีคนอื่นอยู่ในห้อง นี้อีกเหรอ?”
แขไขโดนเขาขยับเข้าใกล้จนศีรษะชิดเข้ากับกำแพง ทั้งสองอยู่ใกล้กันมากจนเธอสามารถได้กลิ่นสาระแหน่ อ่อนๆหลังจากการอาบน้ำ “คุณ….คือวิณจริงๆเหรอ?”

ชายคนนั้นค่อยๆปล่อยเธอให้เป็นอิสระ และหมุนตัว กลับไปนั่งที่โซดา และสายตาเย็นชาก็ยังคงจ้องมอง หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงกำแพง และคุ้นเคยกับการซักถาม ผู้คนในกองทัพจึงใช้น้ำเสียงที่กดขี่เล็กน้อย “จะถามอีก ครั้ง ใครส่งเธอมา

แขไขยืนนิ่งไม่ตอบคำถาม

แม้ว่าเธออยากจะจากไป แต่เธอไม่สามารถทำให้วิณ ขุ่นเคืองได้ ไม่เช่นนั้นฉัตรพรจะเอาคืนแม่ของเธอเป็น สิบเท่า

เห็นได้ชัดว่าวิณไม่ได้มีความอดทนรอที่จะให้เธอคิด ว่าควรอธิบายเช่นไร เขายกมือขึ้นและชี้ไปยังประตู “ไม่พูดก็ออกไป”

แขไขใช้สายตามองไปยังประตูและมองกลับมายัง ชายนิสัยแย่ที่นั่งอยู่ตรงโซฟา ในเวลาแห่งความเงียบ งัน เธอขยับไปที่ประตูโดยก้าวเล็กๆ แต่กลับไม่ได้ออก ไป และใช้มือปิดประตู เมื่อนึกถึงแม่ที่ยังคงนอนอยู่ที่ โรงพยาบาลรอค่ารักษา ใบหน้าของแขไขก็ซีดเซียว เธอบีบมือแน่นและหมุนตัวกลับเดินไปข้างกายชายคน นน

วิณเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเขากำลังนั่งแต่เธอกำลังยืน แต่บรรยากาศรอบๆไม่ว่าใครก็จะรู้สึกตัว เล็กลงเมื่ออยู่ต่อหน้าเขาในเวลานี้

ช่วงเวลาที่เงียบสงบในห้องสวีท ประตูห้องน้ำถูกเปิด ออกและกระจายไอร้อนพร้อมกับคนที่น่าหลงใหล

“เธอ… วิณยังไม่ทันจะพูดจบ ทันใดนั้นหญิงสาวที่ กำลังยืนตรงหน้าเขาก็นั่งลงบนตักเขาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ เขา เงียบ จ้องมองพร้อมกับขยับเข้าไปใกล้ และพูดเสียง ด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่ฟังแล้วดูอันตราย “ออกไป

เมื่อถึงขนาดนี้แล้ว แขไขตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เธอ ยกมือขึ้นและปลดกระดุมเสื้อพร้อมกับพูดว่า “ฉัน สะอาดแล้ว คุณวางใจได้

ในคำพูดที่ตรงไปตรงมาแฝงความหยาบคายไว้

ใช่แล้ว หยาบคาย ในตอนนั้นก็ทำให้วิณเปลี่ยนสีหน้า ในทันที เขาได้รับการศึกษามาเป็นเวลาหลายปีล้วนเป็น เรื่องของระเบียบวินัย เพียงได้ยินคำพูดเช่นนั้นก็ทำให้ เขาขุ่นเคืองได้

แขไขสังเกตเห็นว่าเขาขมวดคิ้ว ดูแล้วเขาไม่เพียง สถานะที่จะสูงส่ง แต่ยังมีอารมณ์จิตใจที่สูงส่งอีกด้วย ไม่ง่ายเลยที่ผู้หญิงธรรมดาจะจัดการได้

และไม่ว่าท่าทีของเขาจะเป็นอย่างไร ครั้งนี้เธอต้อง ทำให้ผู้ชายคนนี้พอใจให้ได้ แม้ว่าเธอไม่ต้องการก็ตาม
เมื่อคิดได้เช่นนี้ แขไขก็จะทำให้ให้ถึงที่สุดเธอขยับ ไปด้านหน้าและจูบริมฝีปากบาง จังหวะการเต้นของ หัวใจเธอเต้นเร็วมาก เธออายและประหม่าและเธอไม่มี ประสบการณ์ใดๆเลย

วิณอาจถูกความเป็นเด็กเอาแต่ใจดึงดูด ทันใดนั้น ฝ่ามือใหญ่ของเขาก็วางลงบนแผ่นหลังของเธออย่าง อ่อนโยน

แขไขตกใจ และถอยออกมาและตัวเธอสั่น ความ รุนแรงที่ไม่อาจต้านทานทำให้เธอรู้สึกกลัวจริงๆ

เดิมที วิณ ต้องการทำให้ผู้หญิงที่ไม่รู้จักกลัวตายคนนี้ ตกใจ แต่เมื่อได้เข้าใกล้จริงๆแล้วกลับมีความรู้สึกที่ไม่ สามารถอธิบายได้………….………

เด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าเขากำลังสั่นเทา ริมฝีปาก สัมผัสได้ถึงรสเค็มเล็กน้อยและเข้าใจเหตุผลทันทีเขา จึงปล่อยเธอและพูดด้วยเสียงแหบห้าว “เรียนรู้หน่อย แม้แต่จูบก็ทำไม่ได้ เสียอารมณ์!”

แขไขตกใจอย่างเห็นได้ชัด ดวงตากลมโตจ้องมอง เขาอย่างพร่ามัวและมีร่องรอยของน้ำตาอยู่ที่มุมหางตา ของเธอ ราวกับกวางตัวเล็กๆที่กำลังตื่นตระหนก

ท่าทางที่น่าสงสารและอ่อนแอเช่นนี้เมื่อเห็นก็รู้สึก สงสาร วิณก็ทำอะไรไม่ถูก เขาเป็นคนใจแข็ง ทันใด นั้นปลายนิ้วที่หยาบกระด้างก็เอื้อมมาเช็ดน้ำตาให้เธอ พร้อมกับการข่มขู่และแดกดัน “เธอเข้ามาเองแล้วจะมาร้องไห้ทำไม?”

พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นและดึงแขไขไปที่ประตู ขาเขายาว มากและเธอก็ก้าวตามไม่ทัน แขไขเกือบล้มอยู่หลาย ครั้ง ชายคนนี้ก็ไม่สนใจ เมื่อถึงประตูแล้วเขาก็เหวี่ยง เธอออกไปด้วยสีหน้าเย็นชาจากนั้นก็พูด “บอกคนที่ส่ง เธอมาว่าฉันไม่ต้องการโสเภณี”

“ปัง” เสียงประตูถูกปิดลง บานประตูนั้นก็เกือบโดน จมูกของเธอ

สติปัญญาที่เหลืออยู่เพียงนิดเดียวของแขไขก็หมด ลงด้วยคำพูดของเขา และอดไม่ได้ที่จะทุบประตู “คุณ น่ะสิเป็นโสเภณี ถ้าไม่ได้ถูกบังคับ คุณคิดว่าฉันจะมา หาคุณหรือไง ไอบ้า ยโสอวดดี!”

ด้านในประตู วิณกำลังฟังเสียงตะโกนของเธอ หลาย ปีที่ผ่านมาไม่เคยมีใครกล้าดุด่าเขาแบบนี้ เขาควร ยกย่องความกล้าหาญของเธอหรือด่าเธอว่าโง่ดี?

ชายคนนั้นยกมือขึ้นและลูบมุมปากของเขา แสงแดด ที่ส่องเข้ามากระทบดวงตาเขาทำให้ผู้คนมองไม่เห็นว่า เขากำลังคิดอะไรอยู่ และเสียงข้างนอกประตูก็เงียบลง กะทันหัน และในเวลานั้น โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดัง ขึ้น

ทันทีที่รับสายก็ได้ยินที่หนักแน่นเสียงของบุลกิต “กัป ตันวิณ ข้อมูลที่คุณต้องการตอนนี้ได้ส่งไปให้แล้ว”