ตอนที่ 4 ทำให้เขาขุ่นเคือง

ชายคนนั้นคลิกเข้าไปที่ข้อความ และนั่งดูข้อความ อย่างช้าๆอยู่บนโซฟา นิ้วเรียวยาวเลื่อนหน้าจอเป็นครั้ง คราว

แขไข เพศหญิง อายุ20ปี จบการศึกษาจากโรงเรียน มัธยมเมือง และเพิ่งสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยแห่ง ชาติ M ส่วนสูง

162 เซนติเมตร น้ำหนัก 42 กิโลกรัม สัดส่วน วิณใช้ เวลามองดูทั้งสามส่วนนี้อยู่ครู่หนึ่ง เมื่อสมองได้รับคำ สั่งการก็เป็นธรรมดาที่จะหยุดอยู่ที่นี่สิ่ง และนึกย้อน กลับไป

และทางฝั่งโทรศัพท์ บุลกิตก็กำลังอธิบาย “คุณแขไข ได้ทำการสอบเข้ามหาวิทยาลัยสองครั้ง ครั้งแรกสอบ ภายในประเทศ และครั้งที่สองสอบต่างประเทศ และ คะแนนเธอก็ดีมาก เพราะว่าเมื่อเธอสอบเสร็จและไม่ ได้เข้าไปเรียนที่มหาลัย และเมื่อไปต่อต่างประเทศจึง ล่าช้าไปหนึ่งปี ดังนั้นเธอจึงเรียนช้าไปหนึ่งปี”

ข้อมูลที่ชัดเจน ประวัติที่ธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษ แต่ กลับเห็นบันทึกการวินิจฉัยของโรงพยาบาลในหน้าที่ เกือบจะสุดท้าย ใบหน้าชายคนนั้นก็เปลี่ยนไป

ตั้งแต่สิบขวบก็ได้เข้าสู่ตระกูลดาวริศกุล ร่างกายเธอ ก็ได้รับการบาดเจ็บมาตลอด หนักสุดคือตอนอายุสิบ สอง ในบันทึกเขียนไว้ว่าเธอมีอาการโคม่าเป็นเวลาถึงสองวัน ในบันทึกนี้เวลาไล่เลี่ยกัน เห็นได้ว่าในเวลาสอง สามวันเธอก็จะได้รับบาดเจ็บอีกครั้งและอีกครั้ง

หลังจากได้ย้อนกลับไปคิด ฉัตรพรคือแม่เลี้ยงของ เธอ ขจรจิตก็ไม่รักเธอ และเธอก็มีชีวิตอยู่อย่างลำบาก มาตลอด

อย่างไรก็ตามสิ่งเหล่านี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา สิ่งที่เขา ต้องการคือการรับรองว่าตัวเขาและผู้หญิงคนนี้มีความ สัมพันธ์อะไร ไม่ต้องมีสิ่งของต้องมลทินและความ บริสุทธิ์ดีที่สุดแล้ว

อย่างไรก็ตามเมื่อวิณบังเอิญมองเห็นรูปภาพบัตร ประชาชนเขาก็ตกตะลึง ใบหน้านั้นดูเหมือนผู้หญิงที่ เพิ่งปรากฎตัวในห้องของเขา

ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะเยาะในลำคอ เมื่อนึกถึงเรื่อง ราวก่อนหน้านี้ที่เกิดขึ้นในต่างประเทศ ไม่น่าล่ะเขาถึง ได้รู้สึกคุ้นเคย ในคืนนั้นที่เขาอยู่ท่ามกลางแก๊ส เขา ตกตะลึงอย่างไร้เหตุผล และยิ่งไปกว่านั้นคือเป็นไปไม่ ได้ที่จะจดจำรูปลักษณ์ของเธอ เมื่อกี้ก็ไม่ได้แสดงท่าที รู้จักหรืออะไรออกมา ดูแล้วเธอเองก็เป็นเช่นเดียวกัน

เมื่อได้ยินเสียงที่มาจากลำโพง บุลกิตก็หยุดนิ่ง และ ถามด้วยความสับสนเล็กน้อยว่า “กัปตันวิณ ข้อมูลมี ปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของวิณก็หายไปอย่างรวดเร็ว “พยายามหาแทบตายไม่เจอ พอเลิกหาเลิกสนใจ กลับได้มาง่ายๆ แบบคาดไม่ถึง”

บุลกิตไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นแต่ก็รู้ว่าไม่ ควรถามอะไร แค่เพียงพูดเตือนเขา “กรุ๊ปเลือดของคุณ แขไขกพิเศษเช่นกัน”

เมื่อพูดจบ วิณก็มองดูที่ช่องกรุ๊ปเลือด แต่ในขณะที่ ดวงตาของเขามองเห็นร่างกายของเขาก็นิ่งงัน เขามอ งอย่างละเอียด มันคือกรุ๊ปเลือด DEIGO ทั้งประเทศ แทบจะไม่มี ซึ่งหายากมาก

ในตอนนั้น ร่างกายของเขาเหมือนมีระเบิดนิวเคลียร์ และร่างกายเหมือนกับว่ามีเลือดสูบฉีดไปทั่วร่างกาย เขาก็ตัดสายบุลกิต และหยิบโทรศัพท์ของเขาโทรหาร ชต “รชต วันนี้สองทุ่มที่ตึกแสงทอง ฉันมีธุระจะคุยกับ คุณ…

ตั้งแต่ออกจากโรงแรมแขไขก็ไม่ได้กลับบ้าน แต่ เดินไปตามถนนเพียงลำพัง หลังจากเดินไปตามถนน เท้าของเธอก็มีอาการเจ็บปวดอย่างมาก และก็ไม่รู้ว่า ตนเองจะไปที่ไหน ปิติกรก็ไม่อยู่บ้าน เธอกลับไปได้ เพียงแค่เส้นทางสู่ความตายได้เท่านั้น เพราะเธอได้ ตะโกนด่าวิณในตอนนั้นและไม่รู้ว่าในตอนนี้ชายคนนั้น ได้รายงานต่อฉัตรพรไปถึงไหนแล้ว

หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เธอหยิบโทรศัพท์ออก มาและโทรหาเพื่อนที่ดีของเธอ เพื่อนร่วมชั้นของเธอ ตั้งแต่มัธยมต้นจนถึงมัธยมปลาย
“ฮัลโหล ไข่หวาน? ” ธิภาพูดออกมาจากไมโครโฟน ด้วยความตื่นเต้น “เฮ้ย เธอจริงๆด้วย ในที่สุดเธอก็โทร มาแล้ว กลับมาแล้วเหรอ?”

แขไข ค่อยๆขยับโทรศัพท์ออกห่าง รอให้เธอกรีดร้อง ให้จบถึงจะพูดตอบ “ใช่ ธิภา เธออยู่ที่ไหน?”

20นาทีหลังจากนั้น Audi R8 สีแดงก็มาจอดที่ข้าง ถนน ธิภารีบก้าวเท้าอย่างรวดเร็วและดึงไข่หวานมาก อดไว้ในอ้อมแขน “ว้าว ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว คิดถึง เธอแทบตาย!”

แขไขมองชุดนอนของเธอ และเป็นครั้งแรกที่เธอยิ้ม อย่างจริงใจตั้งแต่กลับมา “ทำไมเธอไม่เปลี่ยนชุดก่อน ออกมา?”

“ไม่ใช่ว่าฉันคนนี้อยากเจอเธอแทบแย่หรอกเหรอ ไม่ แก้ผ้ามาก็ดีแล้ว!” ธิภาดึงมือเธอและผลักให้เข้าไปใน รถ “ไปกัน ไปบ้านฉัน”

“บ้านเธอ แล้วพี่ชายเธอล่ะ?”

“ก็อยู่บ้าน บ้านฉันมีสี่ชั้น พี่ฉันไม่มารบกวนเราสองคน หรอก อีกอย่างใช่ว่าจะไม่เคยเห็นกัน แล้วเธอกลับมา ทั้งที่ต้องฉลองหน่อย ไปบ้านฉันเถอะ ไม่อึดอัด” ธิภา ชวนอย่างตื่นเต้น

แขไข มองไปยังความมืดที่นอกหน้าต่าง เธอเองก็ ไม่มีที่ไป จึงพยักหน้าและตกลง
บ้านของธิภาทำเกี่ยวกับอุตสาหกรรมทางวัฒนธรรม พี่ชายก็รับช่วงธุรกิจต่อ เธอเป็นผู้หญิงที่มีความสุขมาก ดังนั้นที่แขไขยินดีที่จะเป็นเพื่อนกับเธอก็เพราะว่าที่ นิสัยจริงใจของเธอ

บ้านของตระกูลพงศ์นิธิกุลอยู่ในพื้นที่ที่ร่ำรวยในเขต ชานเมืองทางใต้และที่จอดรถอยู่ในชั้นใต้ดิน แขไขตาม ธิภาขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นบน หลังจากเปลี่ยนรองเท้าแตะ ที่ทางเข้าแล้ว ก็มุ่งหน้าไปชั้นสอง และบังเอิญที่ธิพันธ์ กำลังลงมาจากห้องทำงานที่ชั้นสาม “ภา กี่โมงแล้วเพิ่ง จะกลับ ฉันว่าเธอ…

พูดได้เพียงครึ่งเสียงของธิภาเงียบไปเพราะมองเห็น แขไขที่ยืนอยู่ข้างกาย “ไข่หวาน? เธอกลับมาแล้ว?”

แขไขรู้สึกเกร็งเล็กน้อยและพยักหน้า “เพิ่งกลับมา แล้ว ไม่ได้ติดต่อธิภามานานแล้ว ก็เลยมาเล่นด้วยกัน หน่อย”

ธิพันธ์แก่กว่าเธอหกปี แค่มองก็รู้แล้วว่าเธอกำลังเกร็ง จึงพูดอย่างเป็นธรรมชาติ “ใช่แล้ว ภาของเราคิดถึงเธอ แล้ว แฟนก็ไม่ยอมหา เอาแต่คิดถึงเธอ….กลับมาแล้ว ไข่หวานมีแฟนแล้วหรือยัง?”

แขไขยังไม่ทันที่จะตอบก็ถูกธิภาขัดจังหวะ และจ้อง เขม็งไปที่พี่ชายของเธอ “โธ่พี่ ทำไมถึงถามอะไรจุกจิก แบบนั้นเล่า!”

ธิพันธ์เห็นว่าทั้งสองคนกำลังเขินอาย และในใจก็มีคำตอบไว้อยู่แล้ว “โอเคๆ ฉันไม่ถามแล้ว พวกเธอไปเล่น ด้วยกันเถอะ รีบนอนล่ะ”

ธิภาผลักไข่หวานเข้าไปในห้อง แต่เธอกลับวิ่งลงไป ชั้นล่างและไปหาธิพันธ์ที่อยู่ในครัว “พี่ ทำไมแสดงออก ชัดเจนแบบนั้น เพิ่งจะเจอก็ถามแล้วเหรอว่ามีแฟนรึยัง!”

ธิพันธ์ลูบคางตัวเองและเลิกคิ้วถาม “มีไหม?”

ธิภารู้ว่าพี่ชายของเธอหลงใหลในตัวเพื่อนสนิทของ เธอ คิดไม่ถึงว่าหลังจากไปหนึ่งปีแล้วเขาก็ยังไม่ตัดใจ และมองเขาอย่างเตือนๆ “เบาหน่อย ไม่งั้นฉันอาจจะ ลงมือจัดการญาติตัวเองได้นะ!”

ธิพันธ์แลบลิ้นออกมา “รีบๆขึ้นไปข้างบนไป แล้วดูว่า คนอายุเท่ากันอย่างไข่หวานว่าเขาโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว!”

“เอาเลย ตะโกนเลย เขาไม่สนใจพี่หรอก” ธิภาทำ หน้ากวนๆใส่เขาและหยิบน้ำหนึ่งแก้วขึ้นไปชั้นบน ทิ้งธิ พันธ์ไว้พร้อมกับรอยยิ้มและการส่ายหัว

แขไขและธิภาเป็นเพื่อนกันตั้งแต่มัธยมต้นและมัธยม ปลายก็อยู่ด้วยกัน ในช่วงมหาวิทยาลัยก็คิดจะเรียน ด้วยกัน แต่ในช่วงนั้นตระกูลดาวริศกุลมีปัญหา ปิติกร และขณิฐาต่างแบ่งมรดกกัน ฉัตรพรกลัวว่าเธอจะมา แย่งมรดกด้วย เมื่อเธอจบมัธยมปลายจึงส่งเธอไปที่ ประเทศM จริงๆแล้วก็อยากจะผลักไสเธอออกไปด้วย และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมเธอและธิภาจึงไม่ได้เรียน มหาวิทยาลัยด้วยกัน
ช่วงเวลาที่แสนแหวน พวกเธอพูดคุยกันทุกเรื่อง นอน บนเตียงใหญ่ที่แสนนุ่มด้วยกัน ในที่สุดแขไขก็พบคนที่ เธอวางใจและสามารถพูดคุยได้ทุกเรื่อง เธอเล่าให้ธิภา ฟังตั้งแต่เรื่องที่เกิดขึ้นที่ประเทศปจนถึงคืนนี้ แน่นอน เรื่องราวความสัมพันธ์ในคืนนี้เธอเลือกที่จะเก็บไว้

เมื่อธิภาได้ฟังก็รู้สึกตกตะลึง และกลัว และกระตุ้น เธอเล็กน้อยเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไม่พูดอะไรต่อ “วิณ คนนี้ ฉันเคยได้ยินพ่อพูดถึง ครอบครัวเขาทำธุรกิจ อสังหาริมทรัพย์ วีรสกุลกรุ๊ปจำกัดเคยได้ยินไหม ตอน นี้พ่อพิธานและพี่ชายเวทิศกำลังดูแลธุรกิจอยู่ เขาเป็น ผู้นำตระกูลมหาเศรษฐีทรงอิทธิพลระดับโลกเลย”

แขไขกลิ้งไปมาและพึมพำ “ทรงพลังขนาดนั้นเลยเห รอ?”

“นี่ไม่ใช่ระดับที่ยอดเยี่ยมธรรมดานะ แต่คือระดับ ที่ยอดเยี่ยมอย่างทรงพลังเลยล่ะ” ธิภาคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เอางี้ ธุรกิจของฉันในสายตาเขา อาจเป็นเพียงแค่ลม ตดเลยล่ะ…..

เมื่อธิภาพูดถึงท่อนนี้ ราวกับว่าเธอกำลังรู้สึกแปลกๆ และสีหน้าเปลี่ยนไปสองวิและพูดต่อ “เออก็ลมตดนั่น แหละ”

“ดังนั้นการที่ไปยั่วยุผู้ชายคนนี้ไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย ทาง ที่ดีเธออย่าไปทำให้เขาขุ่นเคืองเลย”
แขไขถอนหายใจ “ฉันอาจจะทำให้เขาขุ่นเคืองไป แล้ว…”

เมื่อคิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคืนนี้และคำ เตือนของฉัตรพรแล้วภายในใจของแขไขก็รู้สึก กระวนกระวายมาก พรุ่งนี้เช้าฉัตรพรไม่เพียงแต่จะรู้ ว่านอกจากจะทำให้วิณไม่พอใจแล้วแถมยังทำให้เขา ขุ่นเคืองอีกด้วย ดูแล้วเขาจะไม่ปล่อยเธอไว้แน่ๆ