ตอนที่ 2 นี่คือผู้หญิงของฉัน

“เกิดอะไรขึ้น” หลิวซินเดินออกมาพร้อมกับใบหน้าที่ อึมครึมและตำหนิผู้ชายในชุดสูทพวกนั้น หลินจื่อซีไม่ ง่ายเลยที่จะมาครั้งหนึ่ง พวกไม่ได้เรื่องเหล่านี้ จะสร้าง ปัญหาอะไรขึ้นอีกกันแน่

“ผู้จัดการหลิว ผู้หญิงคนนี้เป็นคนของประธานเสี้ย เพิ่งกัดประธานเสี้ยบาดเจ็บ แล้วหนีออกมา ตอนนี้พวก เราจะจับเธอกลับไปให้กับประธานเสี้ยตามคำสั่ง” คนที่ นําหน้ารีบอธิบาย “ ถ้าเป็นเช่นนี้ ก็เอาเธอกลับไป” หลิว ซินมองตวัดป่ายบิงเวย ที่อยู่ในอ้อมกอดของหลินจื่อซี

สวยไม่เลว แต่ใจกล้าเกินไปจริงๆ ที่สำคัญคือ ยังชน เข้าอ้อมกอดของหลินจื่อ “ท่านประธานหลิน ขออภัย ที่รบกวนถึงคุณ คุณเพียงแค่ส่งยัยเด็กนี่ให้พวกเขาไป จัดการก็พอ”

หลิวซินมองดูหลินจื่อซีอย่างสุภาพ ด้วยรอยยิ้ม 360 องศา เกรงว่าหลินจื่อซีจะไม่พอใจ กับเหตุการณ์ที่เกิด ขึ้นเมื่อครู่นี้ ผู้จัดการอย่างเขาถูกไล่ออก มันคงไม่ดีแน่

ผู้หญิงคนนี้เป็นคนของฉัน พวกนายห้ามแตะต้อง เธอ!” หลินจื่อซีพูดออกประโยคนี้อย่างเยือกเย็น สายตาเย็นชาจ้องมองคนพวกนั้น หลิวซินรีบพยักหน้า รับคํา

ได้ฟังบทสนทนาของพวกเขา ป้ายบิงเวยแอบดีใจเล็ก น้อย ในที่สุดก็หนีจากเงื้อมมือของชายแก่จนได้ ชายรูปงามคนนี้สามารถช่วยเธอได้จริงๆ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่า ในโลกนี้ยังไงคนดีก็ยังมีมากกว่านะ

“คุณคะ ขอบคุณนะที่ช่วยฉันไว้” ป่ายบิงเวยพูดอย่าง แผ่วเบา

หลินจื่อซีก้มหน้ามองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของตัว เอง เดรสชีฟองสีฟ้าเนื้อบางเบา ผมดำเงางามยาวสลวย สายเดี่ยวหลุดร่วงลงจากไหล่ เนื่องจากวิ่งเร็วเกินไป

หลินจื่อซีขมวดคิ้วมุ่นอย่างอดไม่ได้ “ ทำไมถึงไม่รัก นวลสงวนตัว แล้วมากลับใจตอนนี้?” เขาดูป้ายบิงเวย ด้วยความตลก ป้ายบิงเวยก็เงยหน้าขึ้นมองชายที่ทั้ง ร่างปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายสมรภูมิรบคนนี้ อยากจะ อธิบายอะไรแต่ก็ไม่รู้จะพูดออกไปยังไง

เธอไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย ว่าตัวเองแสงวสันต์สาดส่อง ไปหมด คิดในใจ ก็ใช่สินะ ต่อหน้าเงินทอง เธอแบบนี้ ช่างดูต่ำและไม่มีราคาเสียจริงๆเลย ป้ายบิงเวยล้มหน้า ลงอย่างโศกเศร้า มองสู่ทิศทางอื่น

หลินจื่อซีถอดเสื้อสูทของตัวเอง แล้วคลุมบนตัวของ ป่ายบิงเวย “เฉียง พาเธอขึ้นรถ ไปที่คฤหาสน์ราชาของ ฉัน”

สิ้นเสียงคำนี้ หลินจื่อซีทิ้งป่ายบิงเวยที่นั่งอยู่บนพื้น ก้าวขาใหญ่เดินจากไป…

“คฤหาสน์ ทำไมต้องพาฉันไปคฤหาสน์?” ป้ายบิงเวยสับสนงุนงง เขาช่วยเธอแล้วไม่ใช่หรือ ไม่ใช่ว่าควร ปล่อยเธอไปหรือ?

โรลส์รอยซ์สีดำจอดอยู่ชั้นล่างของคฤหาสน์ขาว สไตล์ยุโรป

“คุณครับ คุณรอท่านประธานตรงนี้ สักครู่ท่านก็จะ เข้ามา” เฉียงพูดอย่างสุภาพ แล้วปิดประตูจากไป ป่า ยบิงเวยมองการตกแต่งภายในห้องอย่างละเอียด การ ตกแต่งทุกอย่างดูเรียบง่ายที่สุด แต่ก็ไม่สูญเสียรสนิยม และสไตล์

ดูเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งภายในนี้ ทุกชิ้นมูลค่า สูงไม่น้อย ป่ายบิงเวยหัวใจเพิ่มความเศร้าเล็กน้อย เธอ ไม่ได้ยืนอยู่ในห้องที่หรูหราเช่นนี้มานานแล้ว ตั้งแต่คุณ พ่อได้เสียชีวิตเมื่อ 5 ปีก่อน เธอและคุณแม่ก็ถูกขับไล่ ออกจากบ้าน ได้อาศัยอยู่ในชานเมืองของเมืองนี้เธอ เคยคิดว่า ตัวเองจะมีความสุขกับคุณพ่อและคุณแม่ที่ คฤหาสน์ฮัทซานตลอดไป แต่ไม่เคยคิดว่า ทุกอย่างจะ เกิดขึ้นกะทันหันเช่นนั้น ในวันนี้ ตัวเองเพื่อที่จะได้ช่วย คุณแม่ ต้องบังคับตัวเองไปรับงานเอนเตอร์เทนแบบนั้น

หลังจากผ่านเรื่องราวต่างๆในคืนนี้ ป่ายบิงเวยยังนึก กลัวมากในภายหลัง ตัวเองเกือบโดยชายน่าเกลียด ที่ มีอายุมากกว่าพ่อของตัวเองล่วงละเมิดแล้ว โชคดีที่ได้ พบชายคนนี้ ไม่อย่างนั้น…

แต่ชายคนนี้ได้ช่วยเธอไว้ ก็ไม่ได้ปล่อยเธอไป ฟัง เฉียงบอกว่า เขากำลังจะมา เมื่อคิดอย่างนี้ ป่ายบิงเวยยิ่งสับสนงุนงงมากขึ้น หลายวันมานี้ เกิดเรื่องขึ้น มากมาย เธอไม่มีแรงใจที่จะไปคิดเกี่ยวกับเหตุผลของ แต่ละเรื่อง

แม้ว่าตัวเองจะไม่ได้ทำตามข้อตกลงกับประธานเสี้ย ได้สำเร็จ แต่ค่าเอนเตอร์เทนน่าจะเข้าบัญชีแล้วมั้ง เมื่อ คิดถึงที่นี่ ป่ายบิงเวยก็รู้สึกโล่งไปทั้งตัว เธอไม่รู้ว่าจะ เกิดอะไรขึ้นต่อไป

เพียงแค่ค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดของแม่มีที่มาแล้ว สิ่ง อื่นๆค่อยไปทีละขั้นตอน ตราบใดที่คนยังมีชีวิตอยู่ ก็จะ คิดหาวิธีได้แน่นอน

ป้ายบิงเวยเดินมาถึงห้องน้ำ อยากจะอาบน้ำร้อนเพื่อ ผ่อนคลายเสียหน่อย น้ำร้อนที่พ่นออกมาจากฝักบัว โรยบนผิวที่ขาวเนียนนุ่ม ป่ายบิงเวยรู้สึกสบายมาก…

หลังจากหลินจื่อซีหยิบกุญแจออกมาและเปิดประตู เบาๆ ภายในห้องขนาดใหญ่ไม่เห็นร่างของป้ายบิงเวย หรือว่าผู้หญิงคนนี้จะหนีไปแล้ว? เหอะ ยังมีคนกล้าที่จะ หนีออกไปจากมือของหลินจื่อซีหรือ หาที่ตายชัดๆ หลิน จื่อซีเดินเข้าห้องนอนอย่างหงุดหงิด เห็นไฟห้องนอนถูก เปิดอยู่ ประตูในห้องน้ำก็ปิดแน่น ส่งเสียงน้ำไหลออก มา

หลินจื่อซีขมวดคิ้วมุ่น ผู้หญิงคนนี้ช่างใจกล้าจริงๆ ถึง กับอาบน้ำในบ้านของชายแปลกหน้า นัยน์ตาของหลิน จื่อซีเผยถึงการดูถูกเล็กน้อย
ถอดชุดสูทนั่งลงบนเตียง หยิบซิการ์ออกมาและจุด ประกายขึ้น จ้องมองที่ประตูห้องน้ำอย่างใจลอย เขา หลินจื่อซี จักรพรรดิวงการธุรกิจแห่งเมืองB พลิกหงาย มือเป็นเมฆา คว่ำมือกลายเป็นวรุณ ท่านประธานแห่ง บริษัทRT จะไม่ช่วยผู้หญิงคนหนึ่งไว้ โดยไม่มีสาเหตุ และไม่มีเหตุผลอย่างแน่นอน

ตอนที่ได้เห็นผู้หญิงคนนี้ หลินจื่อซีก็รู้เลยว่าเขาจะไม่ เสียใจ ที่ช่วยผู้หญิงคนนี้ไว้

เพราะว่าผู้หญิงคนนี้ ในเวลานี้ จะมีประโยชน์ต่อตัว เองมาก เพียงพอสำหรับคลายความกลัดกลุ้มใจให้ตัว เองแล้ว เพียงคิดว่าปัญหาจะได้รับการแก้ไขในไม่ช้า หลินจื่อซีมุมปากก็ยกโค้งขึ้นอย่างมีเสน่ห์……