3/3

ดขยี้จูบดูดกลืนเสียงเรียกหาของเธอ เรียวปากอิ่มที่เขาได้ แต่คิดมาตลอดว่าสวยดุจคันศร แต่ไม่คิดจะลิ้มรสเพราะเธอ ไม่ใช่ ต่อให้น่ารักน่าใคร่ขนาดไหน พลับพลึงก็ไม่ใช่อิงฟ้า

แก่นกายกำลังถูกบีบรัดอย่างรุนแรง กล้ามเนื้อเล็กๆ ตอด ตุบๆ เกร็งกระชับตลอดเวลา ใกล้แล้ว…อีกนิดเดียวที่เขาและ พลับพลึงจะพากันไปเยือนดินแดนที่ไม่คาดคิดมาก่อน อีกนิด…

“แซะๆๆ” เสียงชัตเตอร์ถี่ๆ อาจไม่ทำให้คนสองคนรู้สึกตัว ถ้าแสงแฟลชจะไม่สว่างวาบมาจากนอกรถแล้วล่ะก็…

ดรัมเป็นคนแรกที่เห็น หากแต่หญิงสาวที่ยังมึนงงสติยังไม่ อยู่กับเนื้อกับตัวจากฤทธิ์ยาที่ยังคงออกฤทธิ์ เขายกร่างเธอขึ้น แล้วจับนั่งข้างๆ เหมือนตุ๊กตาตัวเบาหวิว ก่อนจะรีบร้อนรูดซิป กางเกงแล้วเปิดประตูลงจากรถโดยไม่ลืมหันไปคาดเข็มขัด นิรภัยรัดคนไม่มีสติให้อยู่กับที่

“เฮ้ย!!! หยุดนะ” เพราะโกรธเลยลืมคิดว่าไม่ควรลงจากรถ มาเปิดเผยโฉมหน้าของตัวเอง ดรัณคิดจะวิ่งตามคนที่จะทำตัว เป็นปาปารัซซี่หาข่าวไปขาย ถ้าไม่ติดตรงที่ยังมีหญิงสาวนั่งอยู่ ในรถ แต่ตอนนี้ปาปารัซซี่คนนี้ควบมอเตอร์ไซค์ขับหนีไปแล้ว ทะเบียนรถสองล้อเป็นสิ่งเดียวที่เขาจำได้

“บ้าเอ๊ย!!!” พ่อเลี้ยงชื่อดังของจังหวัดเชียงใหม่สบถ เดือดดาล ไม่ต้องคาดเดาก็น่าจะรู้ว่าพรุ่งนี้คงมีภาพของเขาขึ้นหน้าหนึ่ง ไม่รู้ว่ากล้องบ้านบันทึกภาพได้ชัดขนาดไหน เขา ภาวนาขอให้ภาพนั้นมืดจนมองไม่เห็นว่าเขาอยู่กับใคร อย่าง น้อยถ้าต้องเป็นข่าวฉาว เขาก็ขอรับผิดคนเดียว ผู้ชายอย่างเขา ไม่มีอะไรต้องเสียนี่นา

ร่างสูงขึ้นรถแล้วจับหญิงสาวแต่งตัว เขาไม่แน่ใจว่า พลับพลึงจะคืนสติแล้วหรือไม่ เพราะตอนนี้คอเธอพับเหมือนคน หมดแรง แต่…ความเปียกชื้นที่หยดลงบนหลังมือบอกได้ว่าเธอ กําลังร้องไห้

“ฉันจะไม่ขอโทษ เพราะฉันไม่ผิด

เขาบอกเท่านั้นแล้วออกรถไปให้พ้นจากจุดนี้ ไม่คิดว่าการ เลี้ยวเข้ามาซอน ในซอยเปลี่ยวยังจะเป็นที่เตะตาของกระจอกข่าว จอมกระหาย คงเป็นเพราะไฟถนนที่สาดส่องเข้ามาจนเห็นแผ่น ป้ายทะเบียนรถ แล้วคนที่จำได้ก็เลยติดตามเข้ามาลอบมอง มัน คงมองอยู่นานจนเห็นความผิดสังเกตก็เลยถ่ายรูปไปคิดจะ แบล็คเมล์ แต่คงเปลี่ยนใจคิดว่าเอาข่าวไปขายกับหนังสือพิมพ์ น่าจะได้เยอะกว่า

มันมีทางเลือก แต่เขากำลังจนหนทาง

พลับพลึงตัวสั่นไม่หาย พอห่างหายจากไออุ่นของร่างหนา เธอก็ทั้งร้อนและหนาวอย่างคนจับไข้ ดรัณหันมาเห็นอาการ สะท้านและอุ้งมือเล็กที่ขย่าอกเสื้อไว้แน่นก็สงสาร เขาคงต้องหา ทางช่วยเธอก่อนจะส่งกลับบ้าน สุดท้ายพ่อเลี้ยงหนุ่มก็พาสาว น้อยไปที่ไร่ของตน
“โอ๊ย!!! อารัณ พลับเจ็บ”

ครับไม่สนใจ เขากระชากลากถูร่างเล็กเข้าไปถึงห้องน้ำชั้น ล่าง โดยไม่คิดจะเสี่ยงพาตัวเองเข้าหาวังวนปรารถนาอีกระลอก การเลือกใช้ห้องน้ำชั้นล่างจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

“อาบน้ำล้างความโสมมของตัวเองออกซะก่อนที่ฉันผลัก เธอมุดรอดรั้วกลับไปบ้าน

“อารัณ!” ยาของนฤดลคงไม่แรงนัก พลับพลึงจึงใกล้จะมีสติ เต็มที เธอปัดป้องมือที่กดหัวเธอไปใต้ฝักบัว เปิดน้ำให้รถลงมา จนเธอสำลัก “แค่กๆ อา…รัณ”

ดร กระชากตัวบางออกมาแล้วพ่นถ้อยคำรุนแรงราวกับ โกรธเคืองเธอมาสักสิบชาติ

“ช่วยไม่ได้นพลับพลึง เธออยากเที่ยวกับผู้ชายเอง แล้วไง

เปลี่ยนจากไอ้คนไม่เป็นโล้เป็นพายมาเป็นอดีตอาเขยอย่างฉัน

รสชาติมันต่างกันเห็นๆ จะโทษฉันไม่ได้นะ

“แค่กๆ อารัณ ทำไม! ปล่อยพลับ ปล่อย!!!”

“เสพสมอารมณ์หมายแล้วก็จะกลับสินะ ได้สิ แต่ก่อนไป ขอ ฉันจับเธอใส่ตะกร้าล้างน้ำให้เกลี้ยงเสียก่อนเถอะ”

“อ๊าย!!!”

พ่อเลี้ยงจอมเถื่อนจับหญิงสาวอาบน้ำชำระคราบไคลจน เสร็จโดยไม่ถอดเสื้อผ้าของเธอออกเลยสักชิ้น สภาพตอนนี้ไม่ ต่างอะไรจากลูกหมาตกน้ำน่าสงสาร แต่ครัณไม่คิดจะสงสาร เขาโยนผ้าขนหนูลงบนหัวแล้วขยี้ผมของพลับพลึงจนหมาด ก่อนจะ ลากเธอมาจนถึงรั้วที่กั้นระหว่างสองไร่

“อือๆ” พลับพลึงร้องไห้มาตลอดทาง เธอผิดพลาดก็ใช่ แต่ เขาทำไมต้องเติมเธอหนักหนาขนาดนี้ ที่สำคัญเขาคือคนที่ พรากพรหมจรรย์ไปจากเธอไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมไม่คิดจะรับผิด ชอบหรือส่งเธอให้ถึงบ้านหน่อยเล่า

“ฉันอยากส่งเธอให้ถึงมือพ่อกับแม่เธอ แต่คิดอีกทีไม่ดีกว่า ฉันยังไม่อยากถูกบังคับขืนใจในตอนนี้

“ทําไมอารัณต้องเกลียดพลับ

“ไม่มีสาเหตุ แค่ฉันไม่พอใจเธออีกแล้วก็เท่านั้น” ดรัณไหว

ไหล่

“พลับไม่เกี่ยวอะไรกับการจากไปของอาอิง แล้วทำไมคะ ทําไมอารัณต้องรังเกียจพลับ” เธอถามอย่างไม่เข้าใจเลยสักนิด

“หยุดพูดแล้วมุดรั้วกลับไปซะ คืนนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ อีกแล้ว ไป!!!”

พลับพลึงเม้มปากกลั้นก้อนสะอื้นน้ำตาไหลพราก เธอถอย ห่างไปสองก้าวแล้วสะบัดข้อมือตบหน้าคนตัวสูงจอมเถื่อนได้ เหตุผลเต็มแรง

“เพียะ!!!”

แล้วไม่สนใจมองผลงานที่ควรค่าต่อเกียรติบัตรความกล้า หาญ มุดลอดรั้วผุพังกลับไร่ของตนในสภาพที่ดูไม่ได้ ดรัณเหลียวไปมองร่างเล็กที่วิ่งลับหายไปในความมืด โดยไม่สนใจ เหมือนกันว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอจะเจอกับคนงานผู้ชาย กลัดมันหรือเปล่า

พ่อเลี้ยงจอมเถื่อนหมุนตัวเข้าบ้านอย่างเย็นชา…