1/1

หญิงสาวสวยสะคราญด้วยวัยเพียง 21 ปี มีเรือนร่างเพรียว ระหงในชุดรัดกุมทะมัดทะแมงด้วยเสื้อเชิ้ตสีหวานเก็บชายสอด ใต้เอวกางเกงยีนสีเข้มรัดรูปร่างอวบอรชร สวมรองเท้าบูธครึ่ง แข็งมีหมวกหนังปีกกว้างแบบหมวกคาวบอยครอบทับศีรษะทย สวยที่ถักผมเป็นเปียเดี่ยวไม่ให้หลุดลุยลงมาเกะกะใบหน้า เธอ มุดช่องว่างของรั้วไม้ที่เกิดจากการผุพังบวกกับฝีมือของตนเอง ในวัยเด็กเข้ามาในไร่องุ่นกว้างใหญ่ไพศาลที่อยู่ติดกันอย่าง ชำนาญ

พลับพลึง โรจนศุภเกียรติ ทายาทเพียงคนเดียวของไร่ รุ่งโรจน์ ซึ่งเป็นไร่องุ่นที่อยู่ติดกันกับไร่อิงฟ้าที่เธอกำลังยืนอยู่ เธอลอดรั้วเข้ามาแล้วหันไปมองไร่ของตนก่อนจะวิ่งเหยาะๆ ไป ตามเส้นทางภายในไร่อิงฟ้า ร่างระหงวิ่งฝ่าเปลวแดดไปถึงบ้าน ไม้ซุงหลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่บนเนินเตี้ยๆ รายล้อมไปด้วยดง ดอกกุหลาบหลากสีสัน เธอหยุดเพื่อสูดความหอมของกลิ่น กุหลาบนับพันดอก กุหลาบพวกนี้จะส่งกลิ่นหอมค้างอยู่บนต้นจน ร่วงโรยไปเอง มีคนงานคอยดูแลอย่างสม่ำเสมอทุกวันตาม ความต้องการของเจ้าของ

ตรัณ พัชรอัมรินทร์ หรือพ่อเลี้ยงดรัณ ผู้เป็นเจ้าของไร่องุ่น อิงฟ้าและยังเป็นผู้มีอิทธิพลมากที่สุดคนหนึ่งของจังหวัดลำปาง เป็นเจ้าของที่หวงแปลงกุหลาบแสนสวยแปลงนี้มาก
หญิงสาวพาตัวเองก้าวผ่านแปลงกุหลาบสุดหอมเข้าไปใน บ้านไม้ซุงหลังงาม บ้านไม้ซุง 2 ชั้น ตกแต่งด้วยความทันสมัย และโปร่งสบายเหมาะสำหรับการตื่นขึ้นมาสูดโอโซนในตอนเช้า ของทุกวัน พลับพลึงเห็นทุกอย่างเงียบกริบผิดปกติ ก็เดินเข้าไป ในห้องครัวแล้วถามหาเจ้าของบ้านกับแม่ครัวเสียงหวาน แน่นอนว่าความน่ารักของเธอเข้าตาทุกคนทั้งชายหญิง ไม่มีคน ไหนจะมองข้ามเสน่ห์อันเย้ายวนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าของ เธอได้

“ป้าเบียบจํา”

“คุณหนูพลับ เข้ามาหาป้าถึงในครัวแบบนี้คงจะหิวสินะคะ”

ป้าเบียบ หรือระเบียบศรีของทุกคน เป็นคนหนึ่งที่หลงรัก พลับพลึงหัวปักหัวป่า ป้าเบียบกอดคุณหนูพลับแล้วหอมแก้ม ซ้ายขวาประดุจผู้ให้กำเนิด คุณหนูพลับทายาทตระกูลดังตระกูล หนึ่งของจังหวัดนี้ไม่เคยถือเนื้อถือตัวหรือออกอาการรังเกียจคน ที่ด้อยกว่า แม้ฐานะจะต่างกันราวฟ้ากับดิน คุณหนูพลับก็ยังยิ้ม ให้อย่างอ่อนหวาน พูดจาไพเราะเสนาะหู ไม่มีการแบ่งชนชั้น

“พลับตื่นสาย โด่งตะวันส่องกันขนาดนี้ คงไม่มีอะไรเหลือให้ พลับทานหรอกมั้งคะ” พลับพลึงบอกแล้วเดินไปเปิดหม้อที่วาง อยู่บนเตา

“มีสิคะ วันนี้มีต้มจับฉ่ายของโปรดคุณหนูด้วยนะคะ”

กลิ่นต้มจับฉ่ายหอมฉุย พลับพลึงสังเกตว่ายังไม่พร่องไป เลยสักนิดก็นิ่วหน้า
“ยังไม่มีใครทานเลยหรือคะ แหม…อย่างกับว่าจะรอให้ พลับเปิดซิงก่อนอย่างงั้นแหละ” ว่าแล้วเธอก็คว้าช้อนตักน้ำต้ม จับฉ่ายขึ้นมาซด “โห…ร้อน” โอดครวญเล็กน้อยเมื่อความร้อน ลวกปาก

ป้าเบียบส่ายหน้ายิ้มๆ กำลังจะอ้าปากเตือนแต่ไม่ทัน ความเร็วปานจรวดของคนหัว

“เป็นยังไงบ้างคะ มีหน้าที่หลังต้องเป่าให้หายร้อนก่อนนะคะ ลิ้นพองกันพอดี”

“แหะๆ นิดหน่อยค่ะ แต่อร่อยแบบนี้ทำไมยังไม่มีใครทานล่ะ คะ พลับเห็นมีเต็มหม้อเลย

“พ่อเลี้ยงออกไปไรตั้งแต่เช้ามืดแล้วล่ะค่ะ ป่านนี้ยังไม่กลับ เข้ามาเลย สงสัยอาหารเช้าของป้าคงเป็นนายแล้วล่ะค่ะ

พลับพลึงปิดฝาหม้อต้มจับฉ่าย อาหารชนิดนี้ไม่ใช่ของ โปรดของเธอคนเดียว แต่ยังเป็นของโปรดปรานของ ‘อารัณ’ ด้วย ถ้าเขารู้ว่าป้าเบียบทำไว้ก็คงรีบมาทานแล้ว แต่นี่คงไม่รู้ สินะ

“อารันออกไปไร่ทําไมกันแต่เช้ามืดคะ ไม่รู้จะขยันไปถึงไหน แค่นี้ก็รวยอื้อซ่าอยู่แล้ว”

“พ่อเลี้ยงก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่คุณอิงเสียล่ะค่ะ จากคนเคย ร่าเริง สรวลเสเฮฮาตลอดเวลา น่ารัก น่าคบหา กลายเป็นคน เงียบขรึม เย็นชา บางครั้งก็ใจร้ายเลยด้วย อุ้ย! เดี๋ยวป้าตักข้าว ให้คุณหนูทานดีกว่าค่ะ” ป้าเบียบรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นสีหน้าของพลับพลึงเปลี่ยนไป รู้ตัวว่าพูดมากไปนิดนึงแล้วต้องเงียบ ปากขยับตัวไปตักข้าวใส่จานแล้วตักต้มจับฉ่ายของโปรดให้คุณ หนูทาน

พลับพลึงยังคงมีรอยยิ้มให้ป้าเบียบเหมือนเดิม แต่รอยยิ้ม ของเธอคนนี้ไม่แจ่มใสเหมือนเก่า เธอกำลังสงสารเห็นใจครัณ และนึกเป็นห่วงเขาสุดใจ จะทำอย่างไรอารักของเธอจึงจะหาย เศร้าโศกเสียใจสักที

เมื่ออาหารเช้าจบลง ในตอนสาย โด่ง หญิงสาวก็รวบซ้อน แล้วเอ่ยขอตัวกับป้าเบียบ เธอพาตัวเองออกมายืดเส้นยืดสาย ด้วยการบิดตัวไปมา ให้อาหารย่อย แต่เมื่อท้องตึงหนังตาก็ หย่อนเลยต้องหาอะไรทำให้ตาสว่าง เธอเดินเข้าไปในห้อง ฟิตเนสส่วนตัวของดรัณ ในห้องนี้มีอุปกรณ์การออกกำลังกาย หลากหลายชนิด ครบเท่าที่มีในฟิตเนสตามคลับหรู วันนี้เธอแต่ง ตัวไม่เหมาะจะขึ้นไปวิ่งบนลู่วิ่ง รองเท้าของเธออาจจะทำให้ลู่วิ่ง เสียหายเพราะไม่ใช่รองเท้าผ้าใบ ตากลมสีน้ำตาลหวานจึงมอง ไปยังลูกบอลกลมๆ ลูกใหญ่สีฟ้าใส หรือที่เรียกว่า “ฟิตบอล

เดินไปหยุดใกล้แล้วคิดถึงเจ้าของลูกบอลตัวจริง ฟุตบอล ลูกนี้ไม่ใช่ของดรัณ แต่เป็นของอิงฟ้าหรืออางของพลับพลึง อิง ฟ้าเป็นน้องสาวคนเดียวของคุณพ่อรุ่งโรจน์แล้วก็เป็นอาสาวคน เดียวของเธอด้วย เธอคิดถึงอาอิง ป่านนี้อาอิงคงมีความสุขอยู่ ที่ไหนสักแห่ง