4/4

“แล้วภาพที่เห็นนี่ล่ะ มันประกาศชัดว่าพวกเธอทำอะไรกันใน รถ ยัยพลับ ลูกต้องแต่งงานกับภรัณ” พ่อเลี้ยงรุ่งโรจน์บอกอย่าง ไม่ยอมให้ลูกสาวเสียตัวฟรีๆ ถึงจะถูกครหาว่าได้น้องเขยมาเป็น ลูกเขยอีกรอบ ก็ยังดีกว่าปล่อยให้พลับพลึงท้องไม่มีพ่อ

คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้

“คุณพ่อคะ!!! เราไม่ได้รักกันจะแต่งงานกันได้ยังไง

ดรับขบกรามแน่นสะบัดหน้าพรืดไปทางอื่น คนไม่รักกันจะ แต่งงานกันได้ยังไง?

ยัยเด็กพลับพลึงกล้าพูดออกมาได้ ไม่ได้รักแต่มายั่วถึงที่ พอสติขาดก็บอกว่าเกิดจากความผิดพลาดไม่ตั้งใจ เจ้าหล่อน ต้องการอะไรอีก

ผู้หญิง…

“แกบอกไม่รัก แล้วใครใช้ให้ไปเสนอตัวถึงในรถฮียพลับ ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าแกยินยอมพร้อมใจแค่ไหน ถ้าไม่ยอมจะเกิด เรื่องแบบนี้ได้ไง”

“พ่อเลี้ยงจะให้ผมทำยังไงบ้างก็บอก” ดรัณบอก ไม่มอง หน้าหญิงสาวตัวต้นเรื่องเลยสักนิด เขาทำเหมือนโกรธเคืองเธอ มากมายแล้วจะรับผิดชอบเธอทำไมกัน ปฏิเสธก็ได้ถ้าอยาก ปฏิเสธ
“ไม่จําเป็นหรอกค่ะ อารัณไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบพลับ คุณ พ่อคุณแม่ไม่ต้องห่วงกลัวว่าพลับจะท้องไม่มีพ่อหรอกนะคะ เรา ไม่ได้มีอะไรอย่างที่คิด รูปภาพนั่นก็เห็นแค่ช่วงบน ไม่มีใครรู้ เท่ากับเราสองคนหรอกค่ะ พลับไม่ต้องการให้อารัณรับผิดชอบ

คราวนี้พลับพลึงทำให้คนหันมาสบตาได้ สายตาเยียบเย็น ไม่ต่างจากดวงหน้านิ่งเฉยราบเรียบไร้ความรู้สึก ในตอนนี้เขา เหมือนแวมไพร์มากกว่าคนปกติ ลึกลับ น่ากลัว พอๆ กับน่า ค้นหา ทว่าเรียวปากที่ปิดกันแน่นสนิทเหมือนจะข่มความรู้สึก บางอย่างนั่นต่างหากที่ทำให้เธอต้องถอนใจยาว

“พลับไม่ควรจะได้อาเขยมาเป็นสามีหรอกค่ะ คนที่จะต้องรับ ผิดชอบคือ…”

“ผมจะจัดงานแต่งงานตามที่พ่อเลี้ยงและแม่เลี้ยงต้องการ” ดรัณตัดบทเธอดื้อๆ หญิงสาวได้แต่อ้าปากค้างเตรียมจะปฏิเสธ รอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ ทว่าสายตาดุกร้าวที่ส่งผ่านมาจากแววตา เยือกเย็นของเขา กดดันความรู้สึกของเธอจนไม่อาจพูดห้ามออก ไปได้ “ต้องการแบบไหน ก็ขอให้บอก…ครับ”

“ดี ฉันต้องการให้เธอจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด โธ่เอ๊ย…ฉัน ไม่คิดจริงๆ ว่าจะเปลี่ยนสถานะของเธอจากน้องเขยมาเป็น ลูกเขย บอกตามตรงเธอทำให้ฉันผิดหวัง

“ผมไม่เคยคิดจะให้ความหวังกับใครอยู่แล้วครับ ที่ทำแบบ นี้ก็เพราะคิดว่าเป็นลูกผู้ชายพอ และรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร” ประโยคท้ายเขาหันมาพูดใส่หน้าหญิงสาว “เพราะรู้ ผมจึงต้องทํา”

พลับพลึงหน้าชาสลับกับร้อนผ่าว เขากำลังบอกว่าไม่ตั้งใจ จะให้เกิดขึ้น ถ้าเธอไม่สร้างเรื่องขึ้นก็คงไม่เป็นอย่างนี้ เขาจะไม่ ต้องรับผิดชอบอย่างลูกผู้ชายแบบนี้สินะ ถ้างั้นเขาก็บอกพ่อกับ แม่เธอเสียเลยสิ ว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง ประจานเธอซะเลย ไหนๆ รูปก็ขึ้นหราให้ต้องอับอายกันถ้วนหน้าอยู่แล้วนี่นะ จะอาย มากกว่านี้เพราะความโง่เง่าเต่าตุ่นของตัวเองจะเป็นไรไป

“ก็ยังดีที่เธอรู้ว่าควรทำอย่างไร เรื่องภาพนี้ก็เหมือนกัน ฉัน จะไปแก้ข่าวกับหนังสือพิมพ์มันทุกฉบับ แก้ผ้าเอาหน้ารอดไป ก่อน กว่าที่พวกเธอจะแต่งงานกันก็กลบข้อครหาที่ยังเหลือได้ แล้ว ยัยพลับนะยัยพลับ พ่อไม่คิดว่าแกจะใจเร็วด่วนได้ขนาดนี้ เลย พ่อเสียใจจริงๆ

“คุณคะ ลูกเราก็คงสำนึกผิดแล้ว ตอนนี้อย่ามามัวโทษแก อยู่เลยนะคะ เราต้องรีบจัดการทุกอย่างให้จบๆ ไปนะคะ” คุณ กาญจนาดีดตัวขึ้นจากโซฟาเพื่อจบการสนทนาเรื่องนี้ ยิ่งฟังเธอ ก็ยิ่งอยากจะเป็นลมพับไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่ในเมื่อมันไม่เป็น อย่างนั้นก็ควรจะหยุดพูดเรื่องนี้เสียที จะทำอะไรก็รีบๆ ทำเลยดี กว่า

พ่อเลี้ยงรุ่งโรจน์ถอนใจ ยังคงมองหน้าครัณและพลับพลึง อย่างขุ่นเคือง เมื่อเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดก็คงต้องรีบจัดการทำให้ ทุกอย่างดีขึ้น การโกรธเคืองยังมีอยู่ตามประสาพ่อแม่ ความผิด หวังก็ยังมีไม่เลือนหายด้วยอยากให้ลูกได้ดิบได้ดีสมหน้าตา ไม่ใช่เป็นแบบนี้
พ่อเลี้ยงดรัณก็เป็นคนที่มีทุกอย่างพร้อมเหมาะที่จะดูแลบุตร สาว ถ้าไม่ติดตรงข้อครหาเรื่องเคยเป็นน้องเขยมาก่อน คนเป็น พ่อก็คงไม่ต้องคิดหนักขนาดนี้

“เอาเป็นว่าฉันจะทำอย่างที่พูดเมื่อกี้นี้ พวกเธอมีหน้าที่ เตรียมตัวเป็นเจ้าบ่าวเจ้าสาวกันได้เลย

พูดจบก็เดินจากไป ทิ้งพลับพลึงไว้กับดรัณเพียงลำพัง หญิง

สาวหันมาเผชิญหน้าชายหนุ่มน้ำตาคลอ

“อารัณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลยสักนิด

“แล้วฉันควรจะทำยังไงดีล่ะ ปฏิเสธแล้วบอกว่าภาพถ่ายนั่น

ไม่ใช่ตัวเองหรือไง”

“ก็บอกไปตามความจริง พลับไปกับใคร เจออะไร อารักแค่ มาช่วย”

“ด้วยการได้เธอเป็นเมียงั้นเรอะ

หน้าใสซีดสลับแดงระเรื่อ เธอพยายามหาคำอธิบายเรื่องนี้ หาข้อแก้ตัวให้ทุกอย่าง มันไม่ใช่ ถึงจะใช่ ก็ไม่ได้เกิดจาก ความรัก แค่การลืมตัว ความทรมาน หรืออะไรก็แล้วแต่ทำให้มัน เป็นแบบนี้ พลับพลึงไม่คิดว่าเรื่องมันจะแดงเร็วขนาดนี้ก็เลย ไม่ทันตั้งตัว ไม่ได้หาข้อแก้ตัวมาเตรียมไว้ไม่ได้เตี๊ยมกับเขา เรา จะได้ไม่ต้องอึดอัดด้วยกันแบบนี้

แต่นี่…

“จะให้ฉันเข้าไปบอกใหม่ไหมล่ะ ว่าฉันแค่เข้าไปช่วยเธอจากการถูกไอ้นฤดลวางยา แล้วสุดท้ายเธอก็เป็นของฉันแบบ ไม่มีใครตั้งใจทั้งๆ ที่เธอปีนขึ้นมานั่งคร่อมตักฉันเอง

“อารัก!!!”

“เธอจะทำเสียงสูงไปทำไม ในเมื่อมันคือความจริง ความ จริงที่ฉันวางตัวเป็นสุภาพบุรุษช่วยเธอปกปิดเรื่องนี้” เสียงของ เขาดังเพียงกระซิบพอให้ได้ยินกันแค่สองคน หญิงสาวหน้าเผือด ที่เขากล่าวมามันคือความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ ถึงเรื่องระหว่าง นั้นเธอจะจำไม่ได้แต่ก็รู้ว่าตอนเกิดเรื่องเธอนั่งอยู่บนตัวเขา