2/2

“นั่นสิจ๊ะ ไร่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาแบบนี้ก็ต้องช่วยกันดูแล ถึงจะถูก แต่แบบนี้หนูพลับคงเหนื่อยไม่น้อย

“เมื่อก่อนก็ยังไม่ขยันขนาดนี้หรอกค่ะ ยังมุดรั้วไปเที่ยวเล่น ไร่อิงฟ้าประจํา ตอนนี้คงคิดได้แล้วว่าควรช่วยพ่อกับแม่ ถึงไม่ ค่อยเห็นหนีไปอยู่ไร่โน้นอีกแล้ว” แม่เลี้ยงเพียงแค่จะเข้าลูกสาว หารู้ไม่ว่าประโยคนั้นจะอิ่มใจพลับพลึงจนหน้าเปลี่ยนสีไปนิด

หลังจากวันที่เธอตบหน้าพ่อเลี้ยงดรัณ เธอก็ไม่ได้โผล่หน้า ไปให้เขาเห็นอีก รู้แต่ว่าวีกิจยังคงทำงานอยู่ที่นี่ไม่ได้ถูกไล่ออก อย่างที่คิด

“อย่างว่านะคะ หนูพลับยังเด็ก ยี่สิบหรือยังไม่รู้นะคะ”

“21 ปีแล้วค่ะ จะว่าเด็กก็ไม่ผิด แต่วัยนี้สมควรจะเรียนรู้เรื่อง ที่ผู้ใหญ่ต้องทำได้แล้ว ดิฉันเคยหวังว่าเค้าจะรับช่วงต่อดูแลไร่ แทน แต่ก็ไม่อยากขัดใจ เห็นว่าชอบศิลปะและอยากทำงานที่ใจ รักก็ตามใจ ทางนี้ค่อยว่ากันอีกที

“ถึงวันนั้นหนูพลับก็คงจะออกเรือนไปแล้ว พ่อเลี้ยงกับแม่ เลี้ยงก็คงจะได้ลูกเขยมาช่วยดูแลกระมังคะ

พลับพลึงฟังคำสนทนาเหล่านั้นแบบเข้าหูขวาออกหูซ้าย เรื่องแต่งงานยังไม่อยู่ในสมอง เพราะยังไม่เจอคนถูกใจรักใคร่ กับคนที่รักจริง รักฝังลึกอยู่ในใจ เขาก็คงไม่มีตาจะเหลียวมองใครอีก คิดแล้วก็เศร้าใจจนเผลอถอนใจออกมาเสียงดัง

“ถอนใจอะไรลูก นี่คงเหนื่อยมากสินะ ไปอาบน้ำแล้วลงมา ทานข้าวเย็นด้วยกันจะได้ไปพักผ่อนเอาแรงไป

หญิงสาวพยักหน้ายินดีนักที่ต้องเอ่ยขอตัวกับแขก เธอเห็น สายตาของนฤดลที่มองตามไม่มีหลบก็นึกเซ็ง ต่อให้เขามองเธอ

ทะลุถึงขั้วหัวใจ เธอก็ไม่มีสายตาจะทอดให้เขามากกว่านี้

ทิวเขาเขียวขจีสุดลูกหูลูกตามีแต่โอโซนบริสุทธิ์ให้สูด หายใจจนชุ่มปอด ในเวลาเย็นเช่นนั้นฤดลขับรถมาที่ไร่ รุ่งโรจน์ด้วยหวังจะเข้าไปพูดคุยเพิ่มระดับความสนิทสนมกับ ลูกสาวเจ้าของไร่ที่ใหญ่เป็นอันดับ 4 ของจังหวัด รองจากไร่อิง ฟ้า รถเก๋งสีแดงเปิดประทุนคนโก้ราคาหลายล้านถูกใช้งานผิดที่ ผิดทาง ฝุ่นดินฟังแดงกระจายเป็นหมอกควันให้เจ้าของรถต้อง ปัดมือไปตามเสื้อผ้าหน้าผมไล่ฝุ่นออก

“ถ้าไม่ติดว่าต้องอวดสาว กูจะไม่เอาคันนี้ออกมาแน่

นฤดลถึงกับไอคอกแคกก่อนจะลุกออกจากรถเท้าสะเอวมอง ฝุ่นลูกรังสีแดงจับรถจนหนา จะปิดประทุนก็กลัวไม่เท่ห์จำต้องหา ผ้ามาเช็ดออก ลำบากแต่ต้องทนหากคิดจะวางเหยื่อให้ปลาติด เบ็ด

เสียงฝีเท้าม้าตะลุยฝุ่นจนพุ่งตรงลิ่วมาหา นฤดลสบดหยาบ คายแล้วค่อยเบิกตากว้างเมื่อม้าสีขาววิ่งเข้ามาใกล้เห็นจ๊อกกี้ สาวที่ควบห้อตะบึงเข้ามาใกล้ๆ

“น้องพลับพลึงนี่หว่า”
พลับพลึงควบม้ามาหยุดตรงหน้านฤดลด้วยความสงสัย และเพราะอยู่ในฐานะเจ้าของไร่จึงกระโดดลงจากหลังเจ้าสโน ไวท์เพื่อทักทายแขกผู้มาเยือน (โดยไม่ได้รับเชิญ)

“สวัสดีค่ะพี่ดล มาหาคุณแม่หรือคุณพ่อคะ”

ท่วงท่าสง่างามในยามอยู่บนหลังม้ายังไม่สวยงามเท่าท่าที่ เธอสปริงตัวลงจากหลังม้า ร่างระหงในชุดทะมัดทะแมงเหมือนที่ เคยเห็น ต่างกันตรงวันนี้พลับพลึงสวมกางเกงขี่ม้าแทนกางเกง ยืน รัดแน่นไปทุกส่วนสัดเหลือเกินแม่เจ้าโว้ย!

“พี่มาหาน้องพลับล่ะจ้ะ ไม่รู้ว่าน้องพลับออกไปขี่ม้า ไม่อย่าง งั้นพี่จะได้ขี่ม้ามา เผื่อว่าเราจะออกไปขี่ม้าด้วยกัน”

ที่จริงนฤดลขี่ม้าไม่ได้เรื่องเลยต่างหาก เขาเป็นพวกชอบ ความสะดวกสบาย ขับรถคันโก้ปิดประทุนเปิดแอร์เย็นฉ่ มากกว่าจะชอบตากแดดตากลมอยู่บนหลังม้า แต่ถ้าต้องลงทุน เพื่อแลกกับกำไรอันงดงามแล้วล่ะก็ เขายินดีทำ อาจจะต้อง ลงทุนฝึกซ้อมการขี่ม้าให้มากขึ้นก็ยอม

“งั้นหรือคะ ถ้างั้นวันหลังพี่ดลก็ขี่ม้ามานะคะ หรือจะเอามาที่ ไร่ก็ได้ แต่…มันไม่ค่อยเชื่องกับคนแปลกหน้าสักเท่าไหร่

“ไม่เป็นไรจ้ะ ไร่เราไม่ได้ไกลกันสักเท่าไหร่ พี่ขี่ม้ามาหาก็ได้ แต่ต้องเป็นวันหลังนะจ๊ะ”

“ค่ะ ตามแต่พี่ดลจะสะดวกเถอะ แล้วนี่มีเรื่องอะไรกับพลับ หรือเปล่าคะ”
“พี่ว่าจะชวนน้องพลับไปเที่ยวน่ะจ๊ะ เพื่อนพี่เพิ่งเปิดผับใน เมือง เป็นผับที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดเลยนะจ๊ะ ไม่รู้ว่าน้องพลับจะ ให้เกียรติพี่ดลหรือเปล่าน้อ

“พลับไม่ชอบเที่ยวสถานที่แบบนั้นเท่าไหร่หรอกค่ะ” เธอ บอกตามตรง แล้วต้องหันไปมองเมื่อเห็นรถโฟล์วีลล์คันใหญ่ ของไร่ข้างๆ วิ่งใกล้เข้ามา ทางเส้นนี้เป็นทางเข้าที่แชร์กัน ระหว่างไร่รุ่งโรจน์กับไร่อิงฟ้าเพื่อการเดินทางที่สะดวกขึ้น สุด ปลายทางสายนี้ก็คือสุดเขตแดนของไร่อิงฟ้า ที่นั่นจะมีน้ำตกสาย เล็กๆ แต่งดงามตามธรรมชาติอยู่ด้วย

พ่อเลี้ยงดรั ลดกระจกลงเพื่อมองพลับพลึงกับนฤดล เขา รู้จักเสือผู้หญิงอย่างนฤดลดี ไอ้หมอนี่ไม่เป็นโล้เป็นพายดีแต่ เคลมผู้หญิงไปวันๆ นี่ก็คงจะมาติดพันพลับพลึงสินะ ตาคมภาย ใต้แว่นกันแดดสีดำจับจ้องใบหน้าอวดดีของหญิงสาว เธอเชิด หน้าใส่เขาแล้วหันไปยิ้มหวานให้นฤดล

เห็นแบบนั้นแล้วเรียวปากหนาก็บิดเบ้ แล้วรถคันโตก็เคลื่อน ตัวจากไปฝุ่นตลบ

“โอ๊ย!!! พ่อเลี้ยงดรัณนี้ไม่น่าคบเลยให้ตายสิ ขับรถไม่ เกรงใจคนยืนอยู่บ้างเลย” นฤดลบนกระปอดกระแปด ฝุ่น ดินแดงฟุ้งจับเส้นผม ใบหน้า เสื้อผ้า และรถคันหรูหมดแล้ว