บทที่ 1 ข้าจะไปเที่ยววังหลวง

สตรีใบหน้ากลมแป้นในอาภรณ์สีส้มอ่อนที่นั่งจิบน้ำชาอยู่ตรง หน้า ฟังเรื่องที่พระชายาทานซูลี่เล่าด้วยความสนใจ “เจ้าว่า คนในชุด ผู้นั้นฝีมือร้ายกาจ ซ้ำยังมีรูปร่างบอบบางคล้ายสตรี เช่นนั้นหรือ?”

“ใช่! ข้าคิดว่านั้นคือสตรีแน่นอน ทว่าพลังฝีมือของนางข้า กลับไม่สามารถต้านทานได้เกินแปดกระบวนท่าข้าเองก็ไม่เคย เห็นวิทยายุทธ์ของนางมาก่อน พระชายานึกทบทวนถึงตอนที่ตน ในชุดนินจาแฝงกายเข้าไปในวังท่านอ๋องสี่ในเมืองจิ้งเพื่อ ค้นหาตรามังกรคู่ให้กับท่านอ๋องเก้าพระสวามี ในจังหวะที่นาง ขโมยของสำคัญได้แล้วกลับเจอจอมยุทธ์ชุดดำที่ร้ายกาจผู้หนึ่ง

หงซื้อซื้อใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง “เอาเถอะ ข้าจะลองสืบหาดู ยุทธภพนี้ต้องมีผู้ รู้จักวิทยายุทธ์ของนางแน่” นางรู้ว่าฝีมือของ สหายรักที่เป็นสตรีนินจาหนึ่งเดียวของ แคว้นเว่ยผู้นี้แม้จะไม่ดี เลิศทว่าก็ยากจะหาผู้ต่อกร หากสหายเอ่ยปากเช่นนี้ นางก็เห็น ว่าคนผู้นั้นควรค่าแก่การสืบหา ใบหน้ากลมแป้นนั้นหันไปมอง นางกำนัลสองคนที่อุ้มเด็กน้อยฝาแฝดเข้ามา “ลูกๆ ของเจ้าตื่น แล้ว ข้าจะได้เล่นกับเด็กๆ เสียที อุตส่าห์แต่งตัวมารอตั้งนาน

“ซือซือ มาแล้ว!” เด็กหญิงยื่นมือกลมป้อมมาหา หงซือซือ

จึงยื่นนิ้วไปให้เจ้าตัวเล็กจับไว้

“ถิงเอ๋อร์ จําข้าได้ด้วย เจ้าน่ารักมาก” นางยิ้มกว้าง ให้เด็กน้อย ก่อนจะรับจากนางกำนัลมาอุ้ม

ไทเอ๋อ เด็กชายตัวน้อยเห็นเช่นนั้นก็เบะปาก “ซือชื่อ ข้า ด้วย!”

หงซือซือหันมาทําตาโต “ไทเอ๋อร์ก็จําได้หรือนี่? คราว หน้าคงต้องหาของเล่นมาฝากพวกเจ้าเสียแล้ว”

พระชายาอมยิ้ม “หากเจ้าต้องเสียเงินเพียงเพราะถูกทักทาย ต่อไปลูกข้าพูดเก่งแล้วคงปอกลอกเจ้าหมดตัวเป็นแน่

“เจ้าอย่าลืมว่ากิจการของข้ายามเจริญรุ่งเรืองเพียงใด สำนักคุ้มภัยหงส์ไฟยามนี้มีสาขาในแคว้นเว่ย แคว้นหนึ่ง และ แคว้นผิง เหลือเพียงแคว้นจินกับแคว้นเหลียนที่ยังหาคนไว้ใจ ดูแลให้ไม่ได้ ของเล่นราคาไม่เท่าไหร่ ข้ามีปัญญาซื้อให้ลูกเจ้า ได้เป็นร้อยชิ้นเทียว

“เอาเถอะๆ ข้ารู้ว่าคุณหนูหงเป็นคหบดีผู้หนึ่งแล้ว แต่ของ เล่นที่ท่านอ๋องหามาก็มิใช่น้อย อย่าเอามามากนักจะดีกว่า ข้า อยากให้ลูกๆ รู้จักคุณค่าของสิ่งที่มีอยู่” พระชายา ยาหานซูลี่อดีต องค์หญิงแห่งแคว้นเว่ย เมื่อแคว้นของนางแพ้สงครามนางจึงได้ เห็นความลำบากยากจน นางทำกิจการทั้งปลูกผักและเลี้ยงสัตว์ ที่หลังวังอินทรี แม้พระสวามีจะให้เงินนางจำนวนมากเพื่อให้นาง หยุดทํางาน แต่นางก็ยังยืนยันว่าการหาเงินได้ด้วยตนเองจะ ทำให้นางกล้าส่งเงินเหล่านั้นกลับไปช่วยบ้านเมืองของตนเอง

“อืม…เจ้ายังคงหลักการประหยัดและใช้เงินอย่างมีเหตุผล อยู่เช่นเดิม มิใช่ท่านอ๋องเก้ายกคลังสมบัติในวังนี้ให้เจ้าไปแล้วหรือเหตุใดจึงยังอยู่?

พระไม่สนใจสิ่งสหายยั่วเย้า เจ้าเคยสิ้นแผ่นดิน เจ้าคง

เอ๋อร์ แม้ครอบครัวจะเดินทางได้ทุกดินแดน แต่อย่าลืมว่า พวกล้วนเคยเปิดเผยใบหน้าเข้าจริงยังรู้การเจ้ากลายเป็นเจ้าหญิงของเมืองขึ้น กับที่รู้จะยึดแผ่นดินใดบ้านเกิดดี ผู้น่าสงสาร

พระชายาหานได้ยินเช่นนั้นพยักหน้า “บางเราสองคน อาจมีความทุกข์ใจคนละอย่าง แต่ท่านพ่อของเจ้าบอกบ้างหรือว่าบ้านเกิดแท้จริงของเจ้าอยู่เมืองใดกันแน่”

“ครอบครัวข้าไม่หรือไม่ทว่าท่านพ่อกับท่านแม่เคยข้าไหว้ป้ายหลุมศพผู้หนึ่งซึ่งจารึกนาม ท่านพ่อบอกแต่เพียงว่าคือท่าน เมื่อถามท่านพ่อก็ยอมบอก

เจ้าของได้ยินสหายเรื่องน่าสนใจนั้นเรียกให้ แม่กับกำนัลมาบุตรและธิดาของตนไปอาบและรับ ประทานอาหาร แล้วเจ้าของสำนักคุ้มภัยชื่อเข้าไปในห้อง ทรงอักษรของพระสวามี ข้าเคยได้ยินว่า ท่านมีหนังสืออยู่หนึ่งเล่าถึงความลับในยุทธภพ เจ้าเคยหรือไม่ว่าบางของเจ้าอาจจะจอมหายสาบสูญไป

พระชายาค้นหาอยู่ครู่หนึ่งหยิบหนังสือเล่มหนาออกมา นี่ไงตำราว่า เจ้ามาเร็ว”

เรื่องลับในยุทธภพ

“ใช่เรื่องเล่าโด่งดังคือใหญ่ และเรื่องเล่ายุคก็ต้องเป็นน้อย เป็นผู้เขียนไว้ เจ้าเปิดหาเข้าซื้อซื้อไล่นิ้วไปตาม สารบัญ เมื่อเปิดไปหน้าที่บันทึกว่า บทแปลงโฉมนางตะลึงไป ครู่หนึ่ง

“ท่านพ่ออาจารย์ของท่านไว้ด้วย ขนาดข้าก็ยังเคยรู้ เรื่องพวกมาก่อน

ตรอกคนโฉดเล่าเจ้าเคยหรือคราวนั้นข้ายัง เจ้าเหม็นสาบของเจ้าหลุมเลย ซื้อจากตรอก นั่นหรือไร”

สายตาของหงซือซือไม่ละจากหนังสือเล่มนั้น ข้าพบ เจ้าไร้หลุมเพราะตกลงขนบังเอิญนางเงยหน้าดูสหาย เจ้าผีหลุมคิดจะไป เปิดกิจการที่แคว้นจิน จึงมาจ้างให้เริ่มขนส่งยาประหลาดของ มันลูกค้าสิ

อ้อพระชายาก้มมองดูหน้าที่ซื้อซื้อเปิดค้างหาก ในเขียนไว้บิดาของอาจเป็นเชื้อพระวงศ์ แล้วเกิดข้อ สันนิษฐานเป็นจริง เจ้าคิดบ้างว่าบิดาเคราะห์กรรมบางอย่างต้องปกปิดตนเองเร่ร่อนอยู่เช่น
นินจาสาวกับเจ้าของนักสืบในพวกนางคุกรุ่นอีกครั้ง ซือซือ เรื่องนี้ ต้องสนใจอย่างแน่นอน”

“หากกลับไปสอบถามท่านพ่อ เห็นท่านคงจะเปิด

ปากแน่”

พี่เทียนเล่าจะไม่สงสัยความเป็นมาของครอบครัวตนเอง”

ข้าจะลองถามเทียนดู แต่หากได้เรื่อง เห็นที่ข้าต้อง ไปเที่ยววังหลวงสัก

“เจ้าจะเข้าวังหลวงอีกแล้วหรือ?

จะตกใจหานซูลี่ ครั้งคับขันเพราะนางทั้ง ต้องเข้าไปตรากระเรียนทองคำ เกือบพลาดเสียทีถูกผู้สายตากริบหงซือซือนึกถึงมังกรขาว เจ้าเล่ห์ตัวนั้น รูปลักษณ์ของเขางามสง่าสมกับเป็นอยู่เหนือคน เขาแม้จะไม่ เท่าหล่อร้ายจนบาดใจสตรี

“เจ้าคงมิได้ติดใจสิ่งใดวังหลวงหรอกนะ?”

ไรท์แนะนำ…..นิยายซีรี่ย์มีทั้งหมด 6 ด้วยกัน เขียนถึงต้นสิงหาคม 2564) ซึ่งแต่ละเรื่องสามารถอ่านแยกกันได้ เพียง แต่ตัวละครจะรู้จักหรือเป็นญาติกันคะ