บทที่10 ช่างเป็นผู้หญิงที่โง่เสียจริง

ทันทีที่ที่ได้ยินเรื่องวางยาเข้า เผย เชิมดวงตาแคบ ลงพร้อมเปลวไฟที่เริ่มปะทุราวกับนกฟินิกซ์ สีหน้ากลับ เต็มไปด้วยความโมโหแทบจะในทันที ส่งเสียง “อืม” ใน ล่าคอตอบกลับก่อนจะว่าต่อ “ไปเตรียมรถ และก็ให้คน ของโรงแรมไปเช็คดูว่าห้องของเผยอี้อยู่ไหน

“รับทราบครับท่าน!”

คนขับรถรีบวิ่งออกไป

เผยลี่เชิยกมือขึ้นมาปลดเนคไทออกแล้วมองไปยัง ประตูบานนั้นที่ปิดสนิท

ภายในห้อง

เสื้อผ้าของไป๋เสบู่เอ๋อร์ถูกดึงเสียจนยับยู่ยี่ เผยผิว ขาวที่แสนเนียนปรากฏต่อสายตา แต่กลับยังคงเหลือ ร่องรอยรักครั้งก่อนที่ถูกทิ้งไว้เฉกเช่นกัน

จ้าวหยางหลินมองเห็นดังนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปราวกับ หน้ามือเป็นหลังมือทันที “ยัยโสเภณีสกปรก! ฉันก็นึกว่า เป็นเด็กบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่กลายเป็นถูกคนอื่นเล่น มาแล้วไม่รู้กี่คนต่อกี่คน แล้วยังจะมาตอแหลฉันอีกงั้น เหรอ? ไอ้เราก็นึกว่าเป็นคุณหนูที่ได้ยากแสนยาก แต่ กลับกลายเป็นพวกขายบริการดีๆนี่เอง”
ไปเสว่เอ๋อร์ยังคงรู้สึกพร่ามัว ร่างกายไร้เรี่ยวแรงใดๆ ตอนนี้เธอทําได้แค่กัดปากตัวเอง

หญิงสาวรับรู้ถึงมืออวบอ้วนนั่นสัมผัสที่ตัว เธอเลย พยายามที่จะฝืนยันตัวลุกขึ้น “นาย…นาย ไสหัวออก ไป…”

“ไสหัวไปงั้นเหรอ? เดี๋ยวไม่นานจะเปลี่ยนเป็นขอให้ ฉันช่วยต่างหาก!” จ้าวหยางหลินตะโกนลั่นอย่างเดือดๆ ก่อนจะผลักหญิงสาวแล้วจัดการฉีกกระโปรงนั่นอย่าง รุนแรง

จ้าวหยางหลินมองด้วยสายตานิ่งเรียบ มือเขาสั่นด้วย

ความโมโหไปเสียหมด “ไง แม่โสเภณี ยังจะมาทำเป็น

เก่ง อยากตายหรือไง?”

ปัง!

เกิดเสียงดังขึ้นทางด้านหลัง ก่อนที่ประตูห้องจะถูก เท้าของคนปริศนาทําให้เปิดออก!

จ้าวหยางหลินถูกขัดจังหวะแทบจะทันที ปากหนา สบถคำหยาบรัว สายตาจ้องมองคนมาใหม่ดีๆใบหน้าที่ เคยคิดจะหาเรื่องกลับซีดลงเสียแทบจะทันที มือไม้จัด เสื้อตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะยิ้มอย่างประหม่า “ท่าน ประธาน ผ …เผย ท่าน ท่านมาที่นี่ได้อย่างไรครับเนี่ย?”

เผยลี่เชินค่อยๆเดินเข้าไป ดวงตาคมเฉียบกวาดมอง ทั่วตัวไป๋เสบู่เอ๋อร์ก่อนจะถอดสูทไปคลุมร่างของหญิงตรงหน้า ไม่มีรอยยิ้มในดวงตาของเขา “พอดีฉันได้ยิน ว่าประธานจ้าวก็อยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน ก็เลยมาดู และ มันก็จริงๆเสียด้วย

จ้าวหยางหลินโค้งตัวเลขน้อยก่อนจะถามขึ้น “ประธานเผย ท่านอย่าพูดแบบนั้นเลยครับ ถ้าหากผม รู้ว่าคืนนี้ท่านจะมาที่นี่เหมือนกัน แน่นอนว่าผมจะรีบไป หาท่านโดยเร็ว อะไรทำให้ท่านมาที่นี่ได้? แค่เพียงถ้า หาก… ถ้าหากท่านตามหาผม มีอะไรจะสั่งการงั้นเหรอ ครับ?”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกประธานจ้าว จริงๆแล้วก็ไม่ได้มา สั่งงานอะไรหรอก”

“ความหมายของท่านคือ?”

เผยลี่เชินเหล่มองหญิงสาวที่อยู่บนโซฟา “ฉันก็แค่ อยากรู้ว่า จ้าวหยางหลินเอาความกล้าที่ไหนมาแตะต้อง ผู้หญิงของฉัน”

จ้าวหยังหลินหูผึ่งแทบจะทันที รีบละล่ำละลักตอบ “ไม่… ไม่ใช่ ประธานเผย ท่าน… ที่ท่านพูดหมายถึง…

เผยลี่เชินแค่พูดออกมาอีกครั้ง “คนของฉัน”

“แหะๆ ประธานเผยครับ ผมว่าท่านน่าจะเข้าใจอะไร ผิด ผมกับคุณหนูไป๋ …ผม ผมแค่มาคุยธุรกิจกับคุณหนู ไปก็แค่นั้น…”
ยังไม่ทันที่อีกคนจะพูดจบ เผยลี่เชินก็เตะเขาออกไป เพียงแค่ครั้งเดียว

จ้าวหยางหลินถูกเตะเข้าอัดกำแพง มือจับท้องแน่น รวมถึงเสียงครวญครางของความเจ็บปวด

เผยลี่เชินเหล่ตาลงมอง ก่อนจะคว้าเอวของไปเสวีเอ็ อร์เขามากอด

“ประธานจ้าวน่าจะยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับเมืองไห่เฉิง และก็คงยังไม่รู้ว่ามาแตะต้องของๆฉันจะจ่ายราคาเท่า ไหร่”

“ไม่ๆๆ! ประธานเผย ท่านประธานครับ เพราะผม ตาบอดเอง ผม ผมไม่ได้ดูตาม้าตาเรือเอง ขอร้องท่าน เถอะ ขอร้องอย่าเอาเรื่องผมเลย!”

ไม่ได้รอให้อีกคนกล่าวจบ เจ้าของชื่อก็ออกมาอย่าง ไม่คิดจะมองย้อนกลับไป

ในตอนนั้นคนขับรถทำได้แค่มองเรื่องที่เกิดภายใน ห้อง ก่อนจะปล่อยลมหายใจอย่างคนที่ช่วยอะไรไม่ได้

เผยลี่เชินเกิดมาพร้อมกับความมีชื่อเสียง เขาไม่ชอบ จะทำอะไรด้วยตัวเอง แต่ว่าตอนนี้..

สถานการณ์ในตอนนี้

“ประธานเผยครับ! ท่านประธาน! มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆนะครับ!”

ไป๋เสบู่เอ๋อร์รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกกอดอยู่ และก็รู้สึก เหมือนได้ยินเสียงร้องอ้อนวอนของใครสักคนด้วย เหมือนกัน แต่ดวงตากลับลืมไม่ขึ้น

เธอกัดริมฝีปากตัวเอง พยายามกระตุ้นความเจ็บปวด ให้ตัวเอง สุดท้ายก็ลิ้มรสฝาดของเลือด ทั้งยังสัมผัสได้ ถึงของเหลวที่ไหลตามมุมปากของเธอ

ในความเจ็บปวด ก็มีคนมาจับคางของเธอ และบังคับ ให้มันคลายออก

มือนั้นใหญ่และแข็งแรง แต่ที่มากไปกว่านั้นคือมันเต็ม ไปด้วยความปลอดภัย

“ช ช่วย… ช่วยฉันด้วย”