ตอนที่ 3 พี่ชายน้องสาว 2

“ก็ถ้ารู้ว่าเฮียจะกลับดึกขนาดนี้ ไม่เสียเวลาอยู่รอหรอก กลับก่อนนะคะเฮียหนึ่ง พิมพ์แพรลุกพรวดกล่าวลาพี่คนโตแล้ว จ่าอ้าวออกจากบ้าน พอถึงตัวพัฒนะ เธอก็แกล้งเดินชนบ่าเขา ออกไป

พัฒนะสบตาพินิจ พี่ชายใหญ่ยักไหล่แล้วปิดทีวีเดินขึ้นห้อง ไปเงียบๆ น้องชายคนสุดท้องตวัดตามองพิมพ์แพรก่อนเดินตาม เธอไป

“มารอแล้วจะรีบกลับไปไหน”

“พี่เพิ่งรู้ว่าการรอคอยเฮียเป็นเรื่องที่เสียเวลามากๆ ต่อไป จะไม่รออีก ราตรีสวัสดิ์ค่ะเฮียสาม” เธอหันไปบอกลาเขาแล้ว ทําท่าจะเดินหนี

พัฒนะก้าวฉับๆ มารั้งแขนเรียวแล้วดึงเธอเข้าหาตัว ขา ยาวๆ ก้าวถอยหลังไปไม่กี่ก้าว แล้วเขาก็ดันหลังพิมพ์แพรชนตัว บ้าน

“นี่อะไร อดอยากมาจากข้างนอกหรือไง” เธอว่า

“ไม่อดนะ แต่หิวมากกว่า” เขายื่นหน้าไปใกล้ซอกคออุ่น “ไม่น่าเชื่อว่ากลิ่นกายเธอจะหอมขนาดนี้”

“หือ…เฮียเมามาเหรอ กลิ่นเหล้าห่งเชียว” เธอไม่ชอบกลิ่น เหล้าทุกชนิด แต่น่าแปลกที่มันติดตัวพัฒนะแล้วกลับไม่น่าสะอิดสะเอียนเหมือนที่เคยเป็น

“นิดหน่อย” ใบหน้าคนตอบซุกกลางร่องอก สาปชุดคลุม แยกออกจากกัน ไส้ไก่เส้นเล็กๆ ที่คล้องบ่าขาวเอาไว้ก็ถูกเลื่อน ลงไปตาลแขนกลมกลึง

“คิดถึงนมคู่นี้จะแย่แล้ว” ใบหน้าคมเข้มใช้ไปทั่วอกอวบ ยอดอกถูกงับอย่างรวดเร็ว คนงับก็หิวโหยไม่เก็บอาการ ดูดกลืน ตวัดลิ้นเลียจนป้านจุกเปียกชุ่ม

“ซี้ดดด เฮียหิ่นจัง” ไม่ได้ผลักไส แต่แอ่นอกนวดคอหนา ให้เขาสบาย พัฒนะก็เลยดูดนมจากเต้าเพลินไปเลยคราวนี้

“หวานจังเลยพู่” เขาดูดดุนรุนแรง สองมือบีบเคล้นจนเต้า ทรวงแทบแหลกเหลว กระนั้นพิมพ์แพรก็ยังครวญครางกระเส่า

พร่า

“โอวว พ่อยาก…

“ถ่างขาออก ฟู เฮียจะได้กินฟูไง”

ในใจของพิมพ์แพรเต้นระส่ำ สายตามองปราดๆ อย่าง หวาดกลัวว่าใครจะเห็น เธอไม่คิดว่าทุกคนในบ้านจะนอนหมด แล้ว ทว่าหัวใจเธอเต้นแรงโลด ร่างกายเธอเต็มไปด้วยความ ปรารถนา

“นั่งได้มั้ยเฮีย พี่กลัวคนเห็น

พัฒนะไม่ว่าอะไร ดร่างอิ่มให้ต่ำลง ตัวเขาเองลงไปนั่งกับ พื้น จับขาพิมพ์แพรให้กางกว้างแล้วถลกกระโปรงชุดนอนขึ้นเนินนางอิ่มอวบกลิ่นหอมฟุ้ง ไม่รู้ว่ายัยทำความสะอาดด้วย อะไรถึงหอมขนาดนี้ ใบหน้าคมกดเข้าหา เกลือกกลิ้งปลายจมูก และริมฝีปากกับพูเนื้ออวบอิ่ม

“กลีบพู่หอมจัง ขอเฮียเลียหน่อยนะ”

“อ๊ะ!” พิมพ์แพรขาสั่นจนต้องเท้ามือกับตัวบ้าน ตอนนี้เธอ ถูกจับหันหน้าเข้าบ้านและนั่งคร่อม ใบหน้าของเขาเอาไว้ยามที่ ขาขาวกางออกกว้าง จึงรู้สึกว่ากลีบเนื้อแยกแย้มแนบชิดกับริม ฝีปากเขา

กายอวบอิ่มสั่นเทิ้ม มือกำชายชุดนอนไว้แน่น ในขณะที่ริม ฝีปากหนาเข้มจาบจ้วงอยู่กับติ่งเนื้อแสนหวาน

“อ๊ะ…ซี้ดดดด” เสียงครวญครางกระเส่าพร่า พิมพ์แพรสาย ร่อนบดคลึงกลีบเนื้อกับเรียวปากหนา ยังมีเรียวลิ้นสากๆ ที่ตวัด ซอกซอนไปทั่วร่องรัก ทุกครั้งที่มันตวัด พิมพ์แพรก็แทบกระชาก ชุดนอน ให้ขาด

ใบหน้าหวานสวยนั้นเหยเก ริมฝีปากอิ่มสีกุหลาบถูกขบเม้ม ดวงตากลมโตปิดลง ในยามที่เธอก้มหน้าลงเพื่อมองศีรษะผลุบๆ โผล่ๆ ใต้กระโปรงนอนสีหวาน

“เฮียจ๋า พี่เสียวเหลือเกิน” ไม่ไหวแล้ว เธอต้องร้องบอก เขาให้ได้ยิน ให้รู้ว่าเธอกำลังจะขาดใจ

พัฒนะปาดลิ้นกับกลีบเนื้ออวบอูม มันแฉะและหวานลิ้น เสียจนเขาไม่อยากผละห่าง สองฝ่ามือบีบขยำจงอยก้นงามงอน หนักหน่วง
“โอ้ววว ไม่ไหวแล้วเฮีย”

เขาไม่แม้แต่ชะงักหยุดกระทุ้งปลายลิ้นเข้าร่องรักเลยด้วยซ้ำ เหมือนติดใจ เหมือนเสพติด เหมือนคลั่งไคล้จนหยุดไม่ได้

พิมพ์แพรสายร่อนอย่างอยู่นิ่งไม่ได้เช่นกัน กระทั่งธารน้ำ หวานทะลักพุ่งรีดเรี่ยวแรงของเธอออกจากร่างจนหมด

“อ๊า ตะ…แตกแล้ว”

พัฒนะดูดดื่มน้ำหวานจากร่องเสียงทุกหยาดหยด กลืนกิน ราวกับเป็นน้ำวิเศษไม่มีที่ไหนในโลกนอกจากที่ร่องสาวของพิมพ์ แพรผู้เดียว

“อื้ม…หวานจังเลยน้องสาวเฮีย”

พิมพ์แพรดึงกายสั้นๆ ขึ้นจากใบหน้าคมเข้มของคนที่เธอรัก แต่แล้วขาแข้งก็อ่อนเปลี้ยทรุดฮวบลงอีกครั้ง

“เฮียพาไปส่ง”

“ว้าย! ไม่ได้หรอกเฮีย เดี๋ยวพ่อกับแม่รู้

“ก็พู่ขาอ่อนแบบนี้จะเดินไหวเหรอ”

ล่ะแย่เลย

พิมพ์แพรตวัดตาก้อนคม ใส่เขา พยายามยืนขึ้นด้วยตัวเอง แล้วก็ทําสําเร็จ

“พู่กลับบ้านก่อนนะ” เกรงว่าถ้าอยู่ตรงนี้นานเกินไป อาจจะ มีใครบางคนมาเห็นเธอกับเขา

“เสร็จแล้วก็ทิ้งกันเลย”
“เอ๊ะ!” พิมพ์แพรสะบัดหน้ากลับมา

“สบายตัวคนเดียวนี่ ขี้โกงจัง” คนตัวโตยังไม่หยุดว่า

“ดึกแล้ว เฮียเมาด้วย ถ้าเกิดพลาดพลั้งห้ามใจตัวเองไม่ไหว จะทำยังไง” พูดแล้วก็หน้าแดงเสียเอง แต่เธอระลึกไว้เสมอว่าสิ่ง ที่กำลังคิด กำลังทํา และความหวังนั้นจะไม่มีวันถึงฝั่งฝัน

“แล้วไง คนสบายตัวจะพูดไงก็ได้นี่ ยกอะไรมาอ้างก็ได้ กลับ ขึ้นห้องไปก็นอนหลับฝันดีแล้ว ใครจะเป็นไงช่างมัน

“แต่ว่า…”

“ช่างเถอะ ขึ้นไปนอนได้แล้วไป” พัฒนะตัดบท โบกมือไล่เธอขึ้นนอน