บทที่ 4

“ลูกแพร ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้ทุกคนต้องรอ

“ไม่เป็นไรค่ะ เราก็เพิ่งจัดเด็กๆ ให้นั่งประจำที่กันเรียบร้อย ก่อนที่คุณลูกแพรจะมาไม่กี่นาทีเองค่ะ” ประภา ที่เป็นเหมือนแม่ ใหญ่ของเด็กทุกคนในมูลนิธิตอบแพรวาด้วยรอยยิ้ม

“ถ้าอย่างนั้นเราก็เริ่มทานกันเลยดีกว่าค่ะ เด็กๆ คงจะหิวแล้ว ใช่ไหมค่ะฟ้าพราว”

แพรวาบอกกับประภาแล้วจึงก้มลงพูดฟ้าพราวที่นั่งกึ่งกลาง ระหว่างเธอและเอกพลกำลังจ้องมองอาหารในจานด้วยดวงตา เป็นประกาย

“หิวแล้วค่ะแม่”

“หิวก็ทานเลยค่ะลูก พ่อก็หิวแล้ว รอหนูกับแม่แต่งตัวจนท้อง ร้องไปหมด”

“ตีตี้เวอร์ไปเปล่า แกเพิ่งจะกินเค้กของฉันไปเมื่อกี้นี่เองนะ” “ทานกันดีกว่าครับ”

เอกพลเอ่ยกับทุกคนเพื่อตัดบทไม่อยากทะเลาะกับแพรวา ใน ตอนนี้ ลงมือตักอาหารในจานตามด้วยทุกคนในห้องอาหารที่ ลงมือทานอาหารกันอย่างความเอร็ดอร่อย ประภามองภาพ ความน่ารักของเจ้าของมูลนิธิที่คอยดูแลลูกบุญธรรมของพวกเขาแล้วก็ได้แต่ยิ้มออกมา หากเธอไม่รู้มาก่อนว่าเอกพลนั้นเป็น ชายที่มีจิตใจเป็นหญิงคงจะคิดว่าเอกพลเป็นคุณพ่อตัวจริงได้ไม่ ยาก เป็นภาพความอบอุ่นที่หายากสำหรับสังคมสมัยนี้

หลังจากที่แพรวาและเอกพลทานอาหารของตัวเองเสร็จ เรียบร้อยทั้งคู่จึงปล่อยฟ้าพราวให้อยู่กับประภา แล้วลงไปช่วยพี่ เลี้ยงคอยป้อนอาหารให้กับเด็กเล็กที่ยังไม่สามารถช่วยเหลือตัว เองได้ ส่วนเด็กๆ ที่โตพอจะทานได้ด้วยตัวเองก็นั่งทานอาหารกัน ไปเรื่อยๆ โดยมีพี่เลี้ยงคอยดูอยู่ห่างๆ เพื่อเป็นการฝึกให้พึ่งพา ตัวเองเพื่อช่วยเหลือตัวเองได้ในอนาคต

กริ๊งงง กริ๊งงง

เสียงโทรศัพท์ของแพรวาดังขึ้น ร่างบางจึงวางมือจากการแกะ ผลส้มให้กับเด็กชายตัวน้อยแล้วล้วงมือถือออกจากกระเป๋า กางเกงเพื่อดูว่าใครที่โทรเข้ามาหาเธอในเวลานี้

“แด๊ด!!”

“อะไร ทําหน้าอย่างกับเห็นผี ใครโทรมายะ” เอกพลที่นั่งอยู่ ไม่ไกลเห็นสีหน้าตกใจของแพรวาจึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“แด็ดนะสิตตี้ ทําไงดี ทำไงดี

“งานเข้า แกรีบขึ้นห้องแล้วเปิดเพลงให้ดังๆ เลยนะ แล้วค่อย กดรับจะได้เหมือนแกอยู่ในผับไง”

“โอเค”

แพรวารีบวิ่งกลับไปที่ห้องพักของตัวเองเพื่อจัดการตามที่เพื่อนแนะนำ ไม่นานหลังจากสายแรกที่โทรมาดับสายสองก็ดังขึ้นติดๆ มือบางเปิดเพลงดังทั้งห้องแล้วกด รับสายของบุพการีทันที

สวัสดีค่ะแด๊ด

ลูกแพร หนูอยู่ไหน เสียงเพลงดังมากจนแต๊ดแทบจะไม่ ได้ยินเสียงลูกเลย”

ลูกแพรก็อยู่ที่ไงคะ กำลังสนุกเลย แด๊ดอะไรหรือเปล่า คะ

ช่วยเงียบด้วย”

“สำคัญมากเลยเหรอคะ ไว้ลูกแพรกลับคุยที่ได้สองสามวันแพรกลับแล้ว” ถึงพูดอย่างสามารถ

“สำคัญมาก ลูกแพร…บริษัทของเรากำลังจะล้มละลาย

“อะไรนะคะ

ช็อกกับเรื่องมากจนล้มป่วย ลูกแพรต้องรีบกลับบ้านเราด่วน เลยนะลูก”
แพรวาวางสาย ปิดเพลง แล้วรีบกลับไปยังห้องอาหารเพื่อ ลากแขนเอกพลที่กำลังล้างมือหลังจากแกะผลไม้ให้กับเด็กๆ ที่ เปรียบเสมือนลูกจนทุกคนเรียกเขาและแพรวาว่า พ่อ แม่ ออก จากจุดนั้นไปยังศาลาข้างสวนเด็กเล่นที่ปลูกดอกไม้และต้นไม้ให้ เด็กๆ ได้ใกล้ชิดกับธรรมชาติมากที่สุด