บทที่ 11 รู้สึกตัว

สิ่งที่ได้ยินจากปากของเจ้าอี้เหวินทำให้โจวเจ๋อฮั่นถึงกับมี โทสะ เขาเอ่ยสอดไรฟันออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

“เจ้าว่าอย่างไรนะ”

“กระหม่อมกลับไปก็พบว่าคนของเราต่างโดนหมดสติอยู่ด้าน หน้า อีกทั้งคนที่ต่อสู้กับองครักษ์ผู้นั้นต่างบอกว่าเขามีฝีมือ ร้ายกาจไม่น้อย เป็นกระหม่อมที่ประเมินเขาไปทำให้เขานำ คนออกไปได้ กระหม่อมได้นำคนออกติดตามไปจนทั่วก็ไม่พบ ร่องรอยของพวกเขาแล้ว แต่กระหม่อมแน่ใจว่าพวกเขาไม่ได้ ออกจากเมืองหลวงเป็นแน่ ในยามนั้นประตูเมืองก็ปิดแล้ว อีก ทั้งคนของเราก็ไม่พบว่ามีผู้ใดที่มาเข้าใกล้ประตูเมือง เช่นนั้น พวกนางย่อมยังอยู่ในเมืองหลวงเป็นแน่ กระหม่อมบัดนี้ให้คน จับตาดูคนแล้ว หากผู้ใดมีพิรุธย่อมไม่อาจปล่อยไปได้เป็นแน่”

“เจ้าอี้เหวิน เจ้าก็รู้ว่าข้า ให้ความสำคัญกับนางยิ่ง นางอาจ เป็นสายลับที่ต้องการฆ่าข้า เรื่องหนักหนาเพียงนี้เจ้าเหตุใดจึงไม่ รีบมารายงาน”

“โถ่ท่านอ๋อง ฝ่าบาทประทับอยู่กับท่าน เพียงแค่เรื่องหญิงนาง หนึ่งกระหม่อมเห็นว่าไม่สำคัญ ใครจะกล้าเข้าไปถวายรายงาน เล่า เดี๋ยวได้คอขาดกันพอดี” เจ้าอี้เหวินบ่นอุบอิบ เหตุผลของ เขาแม้จะฟังได้อยู่บ้างแต่กระนั้นก็ยังไม่ทำให้ท่านอ๋องคลาย โทสะลงได้
“เจ้าอี้เหวิน เรื่องสําคัญของเป็นหวางย่อมเป็นเรื่องสำคัญของ

ฝ่าบาทด้วยเช่นกัน” ท่านอ๋องใช้ถ้อยคำที่เป็นทางการกับเจ้าอี้เหวินเช่นนี้คนฟังก็รู้ โดยทันทีว่าเขาโกรธเพียงใด

ดวงตาคมราวพยัคฆ์จ้องมายังเจ้าอี้เหวินเหมือนจะฉีกเนื้อให้ หลุดออกมาถ้าหากเขายังไม่เข้าใจและทำงานผิดพลาดอีกคงได้ ตายจริงๆ แน่ครานี้

นับเป็นครั้งแรกที่ท่านอ๋องให้ความสำคัญกับสตรี และที่สำคัญ เป็นสตรีที่เพิ่งพบกันเพียงชั่วยามเดียว

ในใจของท่านอ๋องผู้นี้เหตุใดเจ้าอี้เหวินจะไม่รับรู้ พวกเขาอยู่ ร่วมกันมานานเพียงนี้ย่อมเข้าใจกันเป็นอย่างดี

“ที่ท่านให้ความสำคัญเพราะต้องตานาง ใช่หรือไม่”

“เจ้าไม่ต้องเอ๋ยให้มากความ หากข้าต้องการนางมาอุ่นเตียง จริงเจ้าก็จงนำตัวนางมาให้ข้า ถึงจะต้องพลิกฟ้าเจ้าต้องหานาง ให้พบเข้าใจหรือไม่”

“รับ ท่านแม่ทัพ”

เช้าวันต่อมา

หลิวซือซือตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกเมื่อยล้าไปทั้งตัวครั้นพลิก กายไปมาก็พบว่าตนเองรู้สึกเจ็บที่ร่างกายอย่างประหลาด เมื่อคืนเกิดเรื่องอันใดขึ้น เมื่อลืมตาจนเต็มนางก็พบว่าตนเองกำลังอยู่ในห้องนอน หาใช่โรงเตี๊ยมแห่งนั้นไม่นางมาอยู่ที่นี่ได้ อย่างไร

“ซุ่ยหลิน”

“คุณหนูตื่นแล้วเหรอเจ้าคะ รู้สึกเช่นใดบ้างเจ้าคะ”

“ข้าเหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่”

“เมื่อคืนคุณหนูเป็นลมเจ้าค่ะ องครักษ์จึงพากลับจวนท่าน เพียงแต่ไม่สบายแต่ได้ท่านหมอมาดูอาการแล้ว ท่านดื่มยาให้ ครบก็หายแล้วเจ้าค่ะ”

ชุ่ยหลินเอ่ยพลางมองที่ลำคอของคุณหนู รอยประหลาดที่ คอของคุณหนู อีกทั้งยังเกิดขึ้นในร่างกายบางส่วนหากคุณหนู เห็นแล้วจะรู้สึกอย่างไรบ้าง

นางจะหวาดกลัวหรือไม่ แม้เมื่อคืนท่านหมอผู้นั้นจะยืนยันว่า ไม่เป็นอันใดชุ่ยหลินก็ไม่วางใจ

ในใจก็คิดว่าอย่างไรนี่ก็เป็นร่างกายของคุณหนูนางควรจะ บอกนาย ให้รับรู้เสียดีกว่าที่จะปิดบังเอาไว้ นางคุณหนูเกิดขึ้น มาเองคงหวาดวิตกยิ่งกว่าเดิมแน่

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านดูรอยที่ช่วงท้องของท่าน ยังมีที่ลำคอและ เกิดขึ้นหลายส่วน”

ชุ่ยหลินนำกระจกให้ผู้เป็นนาย อีกทั้งยังค่อยๆ อธิบายอย่าง ใจเย็นเมื่อเห็นว่าคุณหนูของนางตกตะลึงเพียงใด
“ข้าเกิดอะไรขึ้นซุ่ยหลิน”

“คุณหนูรอยประหลาดผู้นี้ ท่านหมอได้มาตรวจแล้วตอนคุณ หนูไม่ได้สติ บอกว่าท่านเพียงแต่ต้องลมเย็นอีกทั้งยังจับไข้จึง เกิดอาการลมพิษ ไม่เป็นอันตรายเพียงแต่ช่วงนี้ต้องกักตนอยู่แต่ ในห้องห้ามออกไปข้างนอกจนกว่ารอยพวกนี้จะจางลงและหาย ไปเจ้าค่ะ”

“ใช่าคงไม่สบายมาก ชุ่ยหลิน ข้าฝันประหลาดยิ่งแต่ความ ฝันนั้นกลับจำไม่ได้ ก่อนหน้านั้นจำได้ว่ารู้สึกร้อนอบอ้าวจนไม่ อาจสวมอาภรณ์ได้หลังจากเข้าห้องมาก็ไม่รู้เรื่องแล้ว ขอบคุณ เจ้าและองครักษ์ที่ดูแลข้า”

ยหลินถอนหายใจ นางถูกองครักษ์หลงกำชับมาว่าห้ามเอ่ย เรื่องที่ผ่านมากับคุณหนูหากนางจำไม่ได้ เรื่องที่เกิดขึ้นสำหรับ สตรีแล้วนับว่าเป็นเรื่องที่น่าอับอายเป็นอย่างยิ่ง

การอยู่กับบุรุษแปลกหน้าเพียงลำพัง ในขณะที่ตนเองได้ อาภรณ์เช่นนั้น ล้วนทําให้ชื่อเสียงเสียหาย

หากคุณหนูจำได้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นคุณหนูต้องเสียใจเป็นแน่ ชุ่ย หลินจึงดีใจยิ่งที่คุณหนูลืมเรื่องนี้ไปได้ได้

ต่อไปนางจะดูแลคุณหนูให้ดี ไม่ยอมให้เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้น อีกเป็นอันขาด