บทที่ 7 คุณหนูถูกล่วงเกิน

“หากนางต้องการข้าแน่นอนย่อมไม่ปฏิเสธความรับผิดชอบ”

โจวเจ๋อนเอ่ยเสียงเย็น พลางมองใบหน้างดงามของหลิวซื้อ อด้วยความพึงใจ

“ท่านอ๋อง ข้าว่าพานางเข้าด้านในก่อนดีหรือไม่ ยืนอยู่เช่นนี้ อีกทั้งท่านยังอุ้มนางเช่นนี้ ”

เจ้าอี้เหวินเอ่ยขึ้นแต่เสียงท้ายประโยคดูจะบางเบาเมื่อสบ สายตาที่เต็มไปด้วยความเยียบเย็นของคนผู้นั้น

“เจ้าอี้เหวินข้าถามเจ้า ว่านางไม่ใช่สตรีที่เจ้าส่งมาแน่ใช่หรือ

ไม่”

เจ้าอี้เหวินส่ายหน้าพลางเอ่ยว่า

“ไม่ใช่พวกนางแน่นอน อีกทั้งก่อนที่ข้าจะเร่งมาที่นี่ได้พบพวก นางเข้า ยังทราบมาว่าท่านได้ส่งสตรีเหล่านั้นกลับไปพร้อมเงิน รางวัลแล้ว หรือว่าท่านอ๋อง สตรีผู้นี้อาจจะเป็นนักฆ่าที่แฝงกาย เข้ามาลอบสังหารท่านก็เป็นได้ หึ นักฆ่าผู้นี้เหตุใดจึงงดงามนักดู ใบหน้าของนางสิ…

คำชื่นชมของเจ้าอี้เหวินจึงจำเป็นต้องกลืนหายลงคอ เมื่อถูก สายตาเยียบเย็นของโจวเจ๋อนฟาดฟันเข้าให้ เจ้าอี้เหวินรู้สึกว่าเป็นครั้งแรกที่โจวเจ๋อฮั่นใช้สายตาเช่นนี้กับเขา หึงหวงสตรีผู้หนึ่งทั้ง ๆ ที่ผ่านมาหากเจอนางโลมที่งดงาม มักจะแบ่งกันไม่ใช่หรือ

วันนี้เพื่อสาวงามถึงกับใช้สายตาเช่นนี้กับสหายรักอย่างเขา ช่างทําร้ายจิตใจกันยิ่งนัก ในส่วนของซุ้ยหลินนางก็พยายาม

อธิบายและปกป้องคุณหนูจนถึงที่สุด

“นายท่าน ข้าบอกแล้วคุณหนูของข้าเพียงผ่านมา เรากำลังจะ ไปไหว้พระกันจึงได้หยุดพักที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้ นางหาใช่นักฆ่า แน่นอนเจ้าค่ะ นายท่านได้โปรดเชื่อข้า คุณหนูของข้าบอบบาง เพียงนี้จะเป็นวรยุทธ์ได้อย่างไร”

โจวเจ๋อนมองใบหน้างดงามขาวใสประดุจหยกของหลิว ซือซือแล้วเลิกคิ้ว เขารู้ว่านางหาได้มีวรยุทธ์แต่อาคมนั้นไม่แน่

ผู้ฝึกอาคมนั้นมีมากที่ไม่เป็นวรยุทธ์ ดูจากการกระทำของนาง

เห็นได้ชัดว่าถูกวางยาเข้าแล้ว หรือจะมีผู้ที่ส่งนางมาเพื่อทำให้เขาหลงใหลจนไม่ระวังตนและ ลงมือในเวลานั้น

นักฆ่าพวกนี้บุกเข้ามาอย่างอุกอาจตัวเขานั้นถูกลอบสังหารมา ตลอดทางย่อมต้องระวังตนอยู่แล้วอีกทั้งยังทำท่าเหมือนต้องการ ตัวนางขนาดนั้นเขาจึงเริ่มไม่แน่ใจ

ทุกสิ่งท่านอ๋องจึงคิดว่าต้องสอบถามนางด้วยตนเองเพื่อความ กระจ่าง เขาไม่อาจปล่อยนางไปได้จึงเอ่ยขึ้นว่า

“นางยังไม่อาจไปที่ใดได้ ข้าต้องไต่สวนด้วยตนเอง”
องครักษ์หลงเห็นว่าสถานการณ์ในตอนนี้ไม่สู้ดีแล้ว เขาไม่

อาจให้คุณหนูตกอยู่ในเงื้อมมือของคนผู้นั้นได้ จึงพยายามคิด หาทางออก จวบจนเขาเอ่ยว่า

“เช่นนั้นท่านส่งนางให้พวกเราเถิด ให้บ่าวของคุณหนูดูแล นางจนกว่าจะฟื้นดีหรือไม่ขอรับหลังจากนั้นคุณหนูของเราต้อง ให้ความกระจ่างแก่ท่านได้แน่

โจวเจ๋อนหาได้ดื้อรั้นจนเกินไป อีกทั้งบ่าวผู้นั้นก็ดูไร้พิษสง อย่างน้อยปล่อยไว้กับคนของนางเมื่อหญิงสาวผู้นี้ตื่นขึ้นมาจะได้ ไม่ตระหนกจนเกินไป “ได้ รอจนนางฟื้นข้าจะไต่สวนด้วยตนเอง”

“ขอบคุณนายท่าน ขอบคุณนายท่าน”

ชุ่ยหลิน โขกศีรษะขอบคุณ หากคุณหนูฟื้นขึ้นมาย่อมให้ความ กระจ่างแก่ทุกคน แม้ท่าทางคนเหล่านี้จะดูน่ากลัวเพียงใด แต่คง ไม่ได้คิดทำอันตรายคุณหนูเป็นแน่

“เช่นนั้นห้องพักของพวกเจ้าอยู่ที่ใด ข้าจะให้คนของข้าเฝ้า ยามไว้เมื่อนางฟื้นขึ้นมาค่อยสอบถามในภายหลัง แต่ระหว่างนี้ พวกเจ้าไม่อาจไปจากที่นี่ได้จนกว่าข้าจะอนุญาตเข้าใจหรือไม่”

“ขอบคุณนายท่านขอรับ”

โจวเจ๋อฮั่นพาร่างของหลิวซือซือเดินตามชุ่ยหลินไปยังห้องที่ พวกนางพัก สตรีผู้นี้เบื้องหลังนั้นคือผู้ใดกันแน่

เขาไม่อาจเชื่อที่บ่าวผู้นั้นบอกว่านางเป็นเพียงบุตรสาวของ พ่อค้าต่างแดนที่เดินทางมาค้าขายได้
ผิวพรรณที่บอบบางขาวผ่องของนางงดงามราวกับไม่เคยได้ ต้องแสงตะวันเจิดจ้ามาก่อน

ผิดวิสัยของเหล่าพ่อค้าต่างแดนทั่วไปที่ปกติต้องเดินทางไป ทั่วสารทิศผิวพรรณแม้จะเป็นสตรีก็ย่อมมีความหยาบกร้าน มากกว่าสตรีในห้องหอทั่วไป

ความเนียนละมุนในทุกสัมผัสของนางหาได้บ่งชี้ว่านางเป็น บุตรสาวพ่อค้าแต่ประการใด

“ข้าจะให้ท่านหมอมาตรวจดูนางเสียหน่อย”

โจวเจ๋อนกล่าวอย่างมีน้ำใจ ชุ่ยหลินที่บัดนี้คลายใจลงเป็น อย่างมากจึงขอให้นายท่านผู้นั้นนำคนออกไป เพื่อที่จะเปลี่ยน อาภรณ์ให้นางใหม่

หลังจากบุรุษออกไปจนหมดแล้วชุ่ยหลินก็ต้องตกใจเมื่อพบว่า คุณหนูของนางบัดนี้ร่างกายไร้อาภรณ์โดยสิ้น อีกทั้งยังมีร่อง รอยเขียวช้ำเกิดขึ้นในบางจุด

ชุ่ยหลินที่เป็นสตรีในห้องหอไม่ต่างจากหลิวซือซื้อสงสัยเป็น อย่างยิ่ง แต่เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้นางรีบร้อนจึงได้เก็บ อาการประหลาดของคุณหนูไว้ในใจก่อนจะเร่งแต่งตัวให้คุณหนู จนเรียบร้อย

แม้ในใจจะกังวลและเป็นห่วงถึงชื่อเสียงของคุณหนูที่เกิดกับ บุรุษแปลกหน้าผู้นั้นชุ่ยหลินก็ได้แต่เก็บความทุกข์เหล่านี้ไว้ในใจ