บทที่ 19 คุณหนูจะกลับบ้าน

ค่าตอบปนความหวาดกลัวและเสียงสะอื้น โหยหวนของนางที่ อยู่ตรงหน้า ทำเอากระจอกข่าวที่อยู่ด้านนอกตื่นตัวรีบส่งข่าวไป ยังโรงพนันอย่างเร่งด่วน

เพราะในคืนนี้เป็นคืนสมรส ผู้คนจึงมากมายไม่ทันเป็นที่ สังเกตเหล่ากระจอกข่าวจึงป้วนเปี้ยน ใกล้ห้องหอ อีกทั้งยัง พยายามเงี่ยหูฟังสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างเต็มที่

เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้เล็ดลอดออกมา ทุกคนต่างเร่งทำหน้าที่ กันอย่างดีที่สุด

บ้างก็ส่งข่าวว่าพระชายาถูกท่านอ๋องลงโทษเพราะมีใบหน้า

อัปลักษณ์ทำให้ท่านอ๋องไม่พอพระทัย

บางสำนักก็ส่งข่าวว่าเจ้าสาวคุกเข่าร้องไห้คร่ำครวญขอให้ ท่านอ๋องเมตตาเข้าห้องหอกับนาง

ตอนนี้สิ่งที่ทุกคนรอคอยคือเวลาที่ท่านอ๋องก้าวออกจากห้อง หอเพื่อชนะพนันก้อนใหญ่

“เล่ามา เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่” โจวเจ๋อฮั่นยังคงตกตะลึง จากการที่นางผู้นี้พรั่งพรูออกมา คือนางหาใช่เจ้าสาวตัวจริงแต่ เป็นเพียงนางโลมผู้หนึ่งที่ถูกบังคับให้สลับตัวเจ้าสาว

พระชายาตัวดีของเขากล้าให้คนปลอมตัวเป็นเจ้าสาว แล้วส่ง มาเข้าห้องหอกับเขากระนั้นหรือ ช่างกล้ามากเกินไปแล้ว
“คุณหนูให้คนไปไถ่ตัวผู้น้อยจากหอนางโลมเจ้าค่ะ บอกว่าให้ ทํางานปลอมเป็นคุณหนูเพียงแค่สองชั่วยามเพื่อหลอกท่านเสนา นางมีเรื่องสำคัญต้องจัดการแล้วนางจะรีบกลับมาก่อนผู้น้อยถูก ส่งตัวมายังจวนอ่อง แต่จนป่านนี้คุณหนูยังไม่กลับมาเลยเจ้าค่ะ ผู้น้อยหวาดกลัวว่าจะถูกลงโทษจึงไม่กล้าโวยวาย ไม่กล้าบอก ใด เรื่องก็เป็นเช่นนี้เจ้าค่ะ”

นางโลมสาวยังคงคุกเข่าร้องสะอึกสะอื้นเสียงดัง โขกศีรษะ กับพื้นอยู่หลายที่เพื่อขออภัยโทษจนนางเจ็บไปหมดแล้ว

“พวกเจ้ากล้าบังอาจหลอกเป็นหวางเช่นนั้นหรือ”

“ผู้น้อยไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่คอยคุณหนูตามที่สั่งเท่านั้น ขอท่านอ๋อง โปรดเมตตา ขอท่านอ๋องโปรดเมตตา”

“แล้วเจ้าสาวตัวจริงของเป็นหวางไปที่ใด เจ้ารู้หรือไม่”

อ๋องหนุ่มถามเสียงลอดไรฟัน ระงับโทสะที่แทบจะทำลายทุก คนตรงหน้าเอาไว้อย่างสุดกำลัง นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่มีคนคิด ลองดีกับเขา

“ผู้น้อยได้ยินแต่ว่าคุณหนูจะไปวัดร้างไม่ไกลนักกับบ่าวคน สนิท แต่เป็นวัดอะไรผู้น้อยไม่ทราบเพคะ”

ยังไม่ทันคลายเสียงสะอื้นท่านอ๋องก็หายตัวออกไปจากห้องหอ อย่างรวดเร็ว ทิ้งนางโลมที่ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นเพราะไม่รู้ ชะตาตนเองไว้เพียงลำพัง

แน่นอนข่าวท่านอ๋องออกจากห้องหอภายในเวลาแค่ครึ่งก้านธูปแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว มีคนร่ำรวยและผู้ยากจนในชั่วคืน ผู้คนต่างออกมาร้องรำทำเพลงข้างนอกบ้านกันอย่างครึกครื้น

ไกลออกไปจากตัวเมืองหลวง มีรถม้าของคนกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่ง อย่างทุลักทุเลวนเป็นวงกลมโดยไม่รู้ทิศเหนือทิศใต้

จวบจนในที่สุด รถม้าก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าวัดร้างตอนนี้ตะวัน ลับขอบฟ้าไปนานแล้ว

สองนายบ่าวและทาสหนุ่มคนบังคับรถม้าผู้ไม่ใคร่ฉลาดพา กันหลงทางเพราะฝนตกและถนนก็มืดมาก

กว่าจะคลำทางมาจนเจอวัดร้างแห่งนี้ตามที่จดหมายลึกลับ บอกมาก็ใช้เวลามากกว่าปกติไปสามชั่วยาม

“เหตุใดในสาส์นนั่นต้องให้คุณหนูมาที่นี่ในวันแต่งงานด้วย

เจ้าคะ”

“ข้าไม่คิดว่าใครจะมาโกหกขา เรื่องข้าข้ามมิติมาในยุคนี้มี เจ้าคนเดียวที่รู้ และเจ้ายืนยันว่าไม่เคยบอกใคร ดังนั้นจดหมาย นี่ต้องเป็นเรื่องจริง” หลิวซือซือคลี่จดหมายอ่านอีกครั้งภายใต้ คบเพลิงที่ชุ่ยหลินถืออยู่

“ในจดหมายบอกข้าว่า ให้เดินไปยังหอคัมภีร์ด้านในวัดเพียง ลำพัง แล้วข้าจะพบทางกลับบ้าน”

หลิวซือซือหันมาบอกซุ่ยหลินตบบ่าหญิงสาวเบาๆ แล้วดึงนาง

เข้ามากอด

“ข้าคงคิดถึงเจ้าและท่านพ่อมาก” หลิวซือซื้อน้ำตาซึมออกมาเพราะคิดว่าตนเองคงได้กลับบ้านจริงๆ คราวนี้

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านคิดจะทำสิ่งใด ด้านในมืดและอันตราย มาก”

ชุ่ยหลินยังคงไม่เข้าใจว่าบัดนี้หลิวซือซือคิดที่จะหนีกลับไปยัง โลกอนาคตแล้ว นางรู้แต่ว่าคุณหนูกำลังจะหนีงานแต่งงานก็ เท่านั้น

“ไม่ต้องห่วงคนที่รอข้าอยู่ย่อมเป็นคนที่มาจากโลกเดียวกัน

กับข้า ข้าย่อมปลอดภัย”

“แล้วเรื่องหญิงนางโลมที่ปลอมเป็นท่านล่ะเจ้าคะ ตอนนี้นาง จะเป็นอย่างไรบ้าง” ซุ่ยหลินสงสัยในความปลอดภัยของหญิงผู้ นั้น

“ข้าคิดว่านางคงไม่เป็นไร ข้าอุตส่าห์คัดหญิงนางโลมสุดสวย อันดับหนึ่งในแคว้น และทุ่มเงินไถ่ตัวนางออกมา นางคงสามารถ เอาอกเอาใจท่านอ๋องซาดิสท์ผู้นั้นได้ สงสัยว่าท่านอ๋องจะติดใจ จนไม่เอาผิดนางล่ะสิ เรื่องนี้ถือว่าได้ประโยชน์ด้วยกันทุกฝ่าย” หลิวซือซื้อยิ้มให้กับความฉลาดของตนเอง

“แต่คุณหนูเจ้าคะ” ซุ่ยหลินยังกังวล

“เอาเถอะ ๆ ถ้าข้ากลับบ้านไม่ได้ข้าจะไปคุกเข่าขอโทษ จนกว่าเขาจะยกโทษให้ แต่ถ้าข้ากลับไปได้พวกเจ้าก็บอกว่าข้า ตกหน้าผาตายแล้วกันนะ แผนนี้น่าจะได้ผล คงไม่มีใครตามเอา โทษกับคนตายหรอก”
“คุณหนูพูดเรื่องตายทำไมเจ้าคะ”

ชุ่ยหลินน้ำตาคลอ ไม่เข้าใจคำพูดของคุณหนูแม้แต่คำเดียว