บทที่ 5 นางคือผู้ใด?

หลิวซือซือถูกเขาทรมานด้วยปลายนิ้ว ร่างทั้งร่างสั่นระริก ความรู้สึกที่คล้ายว่ายังไม่ถูกเติมเต็มสักที่ทำให้นางต้องการมาก

บางสิ่งบางอย่างที่ใหญ่ยิ่งกว่านิ้วมือของเขา หญิงสาวตันร่าง ของตนเองส่ายสะโพกยั่วยวนแล้วเอ่ยว่า

“ท่านเซียนเจ้าขาซือซืออยากได้ที่ใหญ่โตกว่านี้ ท่านพอมีสิ่ง ใดช่วยซือซือได้บ้างเจ้าคะ”

โจวเจ๋อฮั่นแทบจะสำลักออกมาเมื่อคำพูดที่ร้องขอของนาง

ช่างเปิดเผย สตรีนางนี้คงพร้อมมากแล้วและเขาก็พร้อมมากเช่น

แต่แล้วคล้ายว่ามีมารผจญเมื่อมีเสียงคล้ายผู้คนกำลังต่อสู้อยู่ ด้านนอก พลันทหารยามของเขาถูกกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งถีบเข้ามา ภายในห้องจนกระอักเลือดอยู่เบื้องหน้า

ด้วยสัญชาตญาณนักรบ ท่านอ๋องใช้ผ้าห่มคลุมร่างตนเองและ หญิงงาม ในอ้อมกอดก่อนจะอุ้มนางขึ้นมาด้วยมือข้างเดียวแล้ว ใช้อีกมือซัดคนร้ายที่ถือกระบี่พุ่งเข้ามาหมายเอาชีวิตของเขา

เพียงแค่ฝ่ามือเดียวของท่านอ๋องก็ทำให้คนร้ายกระอักเลือด จนล้มลง เขาวางนางลงที่เตียง ใช้ผ้าห่มมัดร่างของนางไว้เมื่อ เห็นว่าสตรีผู้นั้นดิ้นรนที่จะมาวุ่นวายกับร่างกายของเขา
ยาที่นางถูกวางคงรุนแรงไม่ใช่น้อย

หลิวซือซื้อยังไม่รู้ตนเอง อาภรณ์ที่สัมผัสรัดร่างกายทําให้นาง แสบร้อนยิ่ง

บัดนี้นางต้องการเนื้อหนังเปล่าเปลือยของคนผู้นั้นเพื่อมาช่วย บรรเทา จึงร้องโวยวายให้เขาปล่อยอีกทั้งยังขอร้องทั้งน้ำตานอง ใบหน้า

บุรุษผู้อยู่ด้านหน้าเพียงแสยะยิ้มเย็นชา เมื่อมัดนางแน่นหนา แล้วจึงกระโจนเข้าไปต่อสู้กับเหล่านักฆ่าอย่างเหี้ยมโหด ฉับ พลันเสียงกรีดร้องของนางทำให้เขาต้องหันกลับมามอง

นางเงียบเสียงไปแล้วมีคนผู้หนึ่งใช้ยาทำให้นางสลบอีกทั้ง กำลังอุ้มนางขึ้นบ่า

โจวเจ๋อฮั่นก้าวเข้ามาขวางพร้อมสังหารคนผู้นั้นอย่างว่องไว ด้วยไม่อยากปล่อยนางไว้ลำพังจึงได้แต่มือหนึ่งอุ้มนางเอาไว้ อีก มือหนึ่งกุมดาบต่อสู้กับศัตรู

ทหารองครักษ์ของเขากรูเข้ามาทันท่วงที สังหารนักฆ่าจนหมด สิ้นเสียงการต่อสู้ทำให้คนที่พักอยู่ด้านล่างต่างหนีกระเจิง

เมื่อเหตุการณ์สงบหลงเจ้าของโรงเตี้ยมรีบนำคนของเขาขึ้น มาด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

เห็นคนตายหลายคนอยู่ตรงหน้าก็ทำให้เขาถึงกับขาสั่นแทบ จะทรุดลงไป คราวนี้ตายกันมากเกินไปแล้ว

โจวเจ๋อนเห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยว่า
“ค่าเสียหายข้าจะชดเชยให้อย่างงาม ไม่ต้องกังวลไป

“ขอบคุณนายท่าน ขอบคุณนายท่าน

ท่าทางสูงศักดิ์ของโจวเจ๋อมั่นทำให้เขาปาดเหงื่อ อย่างน้อยก็ คงได้เงินชดเชยไม่น้อย โจวเจ๋อฮั่นจึงเอ่ยถามออกมาว่า

“ข้าเหมือนเห็นคนแปลกหน้าอยู่ที่ชั้นสาม ในฝั่งนี้ ข้าสั่งเหมา ทั้งชั้นไปแล้วเหตุใดยังมีคนนอก”

ครานี้หลงจูปากสั่น โรงเตี๊ยมของเขาใหญ่โตกว้างขวางเพียง นี้อีกทั้งนายท่านทั้งสองก็อยู่คนละฝั่งเขาคนฝั่งนั้นแล้วว่าห้าม เดินมาทางนี้จึงจะยอมให้พักเหตุใดจึงเพ่นพ่านมาให้ถูกจับได้

“นายท่านข้าเองก็จนใจแต่เพราะคืนนี้ทุกที่ล้วนเต็มหมด อีก อย่างโรงเตี๊ยมของข้ากว้างขวางคนที่ขอพักก็น่าสงสารเป็นเพียง คุณหนูบอบบางและบ่าวไม่กี่คนขอนายท่านมีเมตตาอย่าตำหนิผู้ น้อยเลย”

โจวเจ๋อฮั่นมองคนผู้นั้นจนเขาขาอ่อนแล้วเอ่ยว่า

“โทษฐาน โกหกข้ามีโทษอย่างไรไม่รู้หรือ

“นายท่านข้าขอร้อง ห้องของท่านข้าจะเปลี่ยนให้ใหม่ให้เด็ก เตรียมให้เรียบร้อยนายท่านโปรดอภัยให้ข้า อีกอย่างพวกท่าน ถูกคนตามฆ่าทำโรงเตี๊ยมข้าเสียหายเพียงนี้ข้าก็ตกใจไม่น้อย

หลงคุกเข่าลงอ้อนวอนจนโจวเจ๋อนรำคาญ สุดท้ายก็ไล่เขา ไปคนผู้นั้นจึงปาดเหงื่อลุกขึ้นเดินจนแทบวิ่งลงไปด้านล่างอย่าง

เร็ว
เขามองสตรีที่ตนเองยังอุ้มเอาไว้ราวกับกระสอบนุ่นนุ่มนิ่มแล้ว คิดว่าตนเองยังไม่ได้รับการปลดปล่อย คืนนี้แม้จะมีเหตุไม่คาดฝันถูกลอบสังหารแต่บุรุษที่ผ่าน

สงครามมาอย่างโชกโชนก็ยังคงต้องการสานต่อเรื่องที่พวกเขา

ได้เริ่มให้เสร็จสิ้น

เขาสั่งให้คนของเขาเก็บกวาดศพให้เรียบร้อยแล้วเอ่ยว่า “เป็นฝีมือผู้ใดไปสืบมาให้แน่ชัด

“พ่ะย่ะค่ะ” หลังรับคำทหารองครักษ์ก็หายไปในความมืด อย่างรวดเร็ว

คนของหลงรีบมาเชิญเขาไปยังห้องใหม่ที่เตรียมให้ในขณะ

ที่โจวเจ๋อนกำลังพาสตรีในอ้อมแขนไปต่อเรื่องที่พวกเขาเริ่มให้

เสร็จในห้องใหม่น้นเสียงร้องของสตรีผู้หนึ่งก็ดังขึ้น

‘คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ เป็นคุณหนูจริงๆ ด้วย