บทที่ 8 ชื่อแซ่ของนางผู้นี้

จากนั้นเจ้าอี้เหวินผู้นั้นได้นำท่านหมอชราผู้หนึ่งเข้ามาตรวจ อาการของคุณหนู ท่าทางหมอผู้นั้นดูแล้วหาใช่หมอธรรมดาจะ เก่งกาจและเชี่ยวชาญในการรักษาเป็นอย่างยิ่ง

ชุ่ยหลินมองใบหน้าบุรุษหล่อเหลาแต่น่าหวาดกลัวผู้นั้นก่อนจะ รีบก้มหน้าลง

ตั้งแต่พบกันนางบัดนี้เพิ่งกล้าที่จะมองหน้าเขาโดยตรง ภาย ใต้แสงเทียนนี้ความหล่อเหลาของเขาไม่อาจจะมีผู้ใดเทียบได้

คนของเขาผู้นั้นก็มีใบหน้าที่งดงามเป็นอย่างยิ่ง อีกทั้งท่าทาง

สูงส่งเหล่านั้นอีกทำให้ชุ่ยหลินไม่กล้ามองเขาแล้ว

หลังจากตรวจอาการของหลิวซือซือเรียบร้อย ก็เป็นคุณชายผู้ นั้นที่รู้อาการของคุณหนูของนาง

ในขณะที่ชุ่ยหลินได้แต่เงี่ยหูฟัง อีกทั้งองครักษ์หลงยังถูกไล่ ให้ออกไปด้านนอกบ่าวเช่นนางก็ไม่กล้าขยับทำสิ่งใดแล้ว

สุดท้ายได้แต่กลับมาเฝ้าคุณหนูที่ถูกวางยาสลบด้วยความ เป็นห่วง ในใจได้แต่วิตกและสงสัย ในสิ่งที่เกิดขึ้น

คุณชายท่านนี้เข้าใจผิดว่าคุณหนูของนางเป็นนักฆ่าแล้วจับ ถอดอาภรณ์เพื่อคาดคั้นเอาความผิดใช่หรือไม่

แล้วผู้ใดกันที่ทำให้คุณหนูของนางเป็นเช่นนี้ หากคุณหนูเป็นอะไรไปนางจะมีหน้ากลับจวนท่านเสนาบดีได้อย่างไร ซุ่ยหลินขอ ตายตามคุณหนูไปเสียดีกว่า

“ทูลท่านอ๋อง นางโดนพิษปลุกกำหนัดพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยมั่นใจ เพราะนางเริ่มมีผื่นเล็กๆ ขึ้นที่ใบหน้านั่นแสดงให้เห็นว่านางแพ้ ตังถั่งเช่าซึ่งเป็นสมุนไพรที่ใช้ในพิษชนิดนี้พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยจะจัด เทียบยาขจัดพิษให้เพียงดื่มและนอนพักขึ้นมาพิษก็สามารถขจัด ได้พะย่ะค่ะ”

“แล้วพิษนี้จะทำให้นางได้รับอันตรายหรือไม่”

“พิษชนิดนี้แม้จะเป็นพิษกำหนัด แต่ส่วนผสมบางตัวหายากยิ่ง ผู้ได้รับพิษจะคล้ายอยู่ในห้วงแห่งความฝันเมื่อตื่นขึ้นมาจะลืมสิ่ง เกิดขึ้น คนที่วางยาแม่นางผู้นั้นไม่ต้องการให้นางจำสิ่งใดได้ เป็นแน่ ส่วนผลด้านร่างกายด้านอื่นหาได้มีปัญหาแต่ประการใด เพียงแต่ต้องพักผ่อนให้มากหน่อยไม่กี่วันก็หายเป็นปกติพ่ะย่ะ ค่ะ”

“เข้าใจแล้วเชิญท่านหมอหลวงเถิด เรื่องนี้อย่าได้ให้ผู้ใดรู้ข้า จะส่งท่านกลับจวน”

“กระหม่อมจะจัดเทียบยาให้แม่นาง ดื่มให้ตรงเวลาอย่าได้ ขาดเพียงเท่านั้นร่างกายก็ฟื้นได้โดยไวพ่ะย่ะค่ะ”

หมอหลวงเกาผู้ซึ่งเป็นหมอประจำพระองค์ของฮ่องเต้ เพิ่งออก เวรมาพักผ่อนที่บ้านได้เพียงหนึ่งคืนคาดไม่ถึงว่าจะถูกคนที่เขา ไม่คาดคิดลักพาตัวมากลางดึกเพื่อรักษาสตรีนางหนึ่ง

ครั้นเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยมาตั้งแต่เยาว์วัยด้วยเพราะเขาก็เป็นหมอหลวงมาตั้งแต่หนุ่มแน่นก็พลันรู้สึกดีใจอีกทั้งยังหายใจไม่ ออกเพราะอึดอัดยิ่ง

ท่านอ๋องผู้เอาแต่ใจอีกทั้งยังเป็นจอมเกเรตั้งแต่สมัยเยาว์วัยผู้ นี้กลับมาแล้วจริงๆ

“ตกรางวัลให้ท่านหมอแล้วส่งเขากลับจวน”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อเห็นนายท่านผู้นั้นเดินเข้ามาภายในห้องพร้อมกับคนสนิท ชุ่ยหลินพลันรู้สึกดีขึ้นเมื่อนายท่านในอาภรณ์ขาวผู้งดงามหาได้ ทำใบหน้าเย็นชาเช่นนายท่านชุดดำผู้นั้น นางจึงรวบรวมความ กล้าถามออกไป

“ขอถามนายท่านคุณหนูเป็นอะไรหรือเจ้าคะ”

“ไม่ได้เป็นอันใดมาก นางเหตุใดจึงโดนวางยาเจ้ารู้หรือไม่”

“คุณหนู โดนวางยาหรือเจ้าคะ”

ชุ่ยหลินตกใจเป็นอย่างยิ่ง อีกทั้งยังถูกคาดคั้นต่อด้วยน้ำเสียง เข้มประดุจกำลังไต่สวนนักโทษของเขาผู้นั้นยิ่งทำให้นางหวาด วจนตัวสั่น

“นายท่านดูบ่าวผู้น่ารักคนนี้ นางอ่อนแอเยี่ยงนี้จะทนให้ท่าน ซักไซ้ได้อย่างไร เดี๋ยวข้าถามนางเองท่านนั่งลงอย่างสงบเถิด”

เมื่อนายท่านผู้งดงามออกหน้าเช่นนั้น ชุ่ยหลินที่น้ำตาคลอ หน้าจึงถอนหายใจออกมาในที่สุด
คนน่ากลัวนั่นแม้จะหล่อเหลาเพียงใดนางก็ไม่กล้าสนทนา ด้วยแล้ว ครั้นเห็นเขานั่งลงข้างกายผู้เป็นนายท่าทางใกล้ชิดแม้ จะเพิ่งพบหน้า ตนเองก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง

คนผู้นี้ล่วงเกินนายหญิงของนางไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว

อ๋องหนุ่มมองใบหน้างดงามที่นอนหายใจสม่ำเสมอบนเตียง ยิ่งเพ่งพิศนางยิ่งงดงามลึกล้ำดูไร้เดียงสา ขนตายาวงอนของ นางชวนให้เคลิบเคลิ้มเผลอไผลเป็นอย่างยิ่ง

ร่างกาย งดงามเพียงใดเขาจำได้ติดตา รอเถิดหากนางตื่น ขึ้นมาเขาจะต้องคาดคั้นเอาความจริงถามนางว่าได้รับยาพิษ กําหนัดมาจากที่ใดและเป็นใครที่ต้องทำร้ายนาง

คนผู้นั้นที่วางยาพิษนี้ย่อมต้องการตัวนางเช่นกัน เขาจึงสั่ง สอบสวนบุรุษหนุ่มที่อยู่ในโรงเตี้ยมอย่างเงียบเชียบ ไม่ให้คนที่ ไม่รู้เรื่องตื่นตระหนก

“คุณหนูของเจ้ามีศัตรูที่ไหนหรือไม่” เจ้าอี้เหวินเอ่ยถามชุ่ยหลินจึงตอบว่า

“เรียนนายท่าน คุณหนูเป็นคุณหนูในห้องหอ ท่านพ่อของนาง กลัวนางจะต้องตาบุรุษใจร้ายจึงไม่ยอมปล่อยนางออกไปไหน เลยเจ้าค่ะ หากออกไปต้องสวมหน้ากากแผลเป็นตามที่ท่าน ทราบแล้ว และพวกข้าน้อยกำลังเดินทางไปไหว้พระ จึงได้แวะพัก ที่นี่บ่าวเพียงแต่ไปนำน้ำมาให้คุณหนู กลับมาพบว่าคนที่เฝ้าอยู่ หน้าประตูถูกทำร้าย จึงได้ตามหาคุณหนูจวบจนมาพบท่านเข้า บ่าวไม่แน่ใจว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่เจ้าค่ะ คุณหนูของบ่าวไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกับผู้ใดเหตุใดจึงมีคนคิดร้าย”

“คุณหนูของเจ้ามีนามว่าอย่างไร”

ชุ่ยหลินเม้มปาก รู้ดีว่าไม่อาจเอ่ยนามจริงของคุณหนูของนาง ออกไปได้จึงได้กล่าวโกหกออกไป

“คุณหนูแซ่ซือ นามว่าซื้อ เจ้าค่ะ”

“แซ่ชื่อ นามซือ หรือ งั้นชื่อของคุณหนูของเจ้าคือชื่อชื่อเช่นนั้น

หรือ”

“เจ้าค่ะ”