บทที่ 6

“อย่านะ! เจเรมี่…”

ใบหน้าของมาเคลีนเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดจากความหวาด กลัว เธอรู้สึกถึงความน่ากลัวจากการกระทำของเจเรมี่

ตัวเธอเองไม่เคยเห็นเขาในด้านที่เย็นชาและรุนแรงมาก่อน เธอกังวลว่าเด็กในท้องของเธอจะแท้งเพราะเขา

เจเรมี่เองไม่มีแม้แต่โอกาสให้เธอวิ่งหนี เขากักขังเธอไว้

ภายใต้วงแขนที่แข็งแรงนั่น

เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าเจเรมี่จะเกลียดเธอมากขนาดนี้

หลังจากที่เวลาผ่านไปสักพัก มาเดลีนก็รู้สึกเจ็บปวดอย่าง มากไปทั่วร่างกายของเธอ เพราะสิ่งนี้เธอจึงตกอยู่ในห้วง นิทราเข้าสู่ห้วงแห่งความฝัน เธอเห็นตัวเองย้อนกลับไปยัง วันหนึ่ง ในฤดูร้อนที่สวยงามเมื่อ 12 ปีก่อน

พระอาทิตย์ที่สาดส่อง แสงนั้นกระทบลงบนชายหาดที่มีต้น การบูรรายล้อมเด็กสาวมาเคลีนกำลังเพลิดเพลินไปกับการเก็บเปลือกหอย

ริมชายหาด สายตาของเธอจับจ้องไปที่เด็กชายที่เงียบขรึม คนที่กำลังนั่งอยู่บนก้อนหิน มองจากระยะไกลเขาดูเหมือน ไม่มีความสุขเลย

นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับเจเรมี่ ตอนนั้นเขาเป็นพียง แค่เด็กชายอายุ 12 ปี ความสมบูรณ์แบบเป็นสิ่งที่เขามีมา ตั้งแต่กำเนิด ทั้งใบหน้าหรือรูปร่างที่สูงเพรียว

แต่เห็นได้ชัดว่าเขากำลังอารมณ์ไม่ดี

เด็กสาวเดินเข้าไปหาเขาอย่างระมัดระวัง โดยที่เธอไม่ได้ สวมอะไรเลย เธอยื่นเปลือกหอยหลากสีที่เธอใช้เวลานาน

ในการหามันให้แก่เขา

“สวัสดี อันนี้ฉันให้นายนะ ฉันหวังว่านายจะมีความสุข ตลอดไป”

เจเรมี่ในวัยเยาว์นั้นมองเธอผ่านหางตาของเขา ดวงตา เรียวยาวของเขาเต็มไปด้วยกาคาดโทษ

ชุดที่เขาสวมใส่เป็นชุดกีฬาแบรนด์ดัง แม้แต่รองเท้าของ เขาก็เป็นรุ่นลิมิเต็ดหายาก

ในทางกลับกับมาเดลีนสวมชุดเดรสที่มีสีขาวจนจะกลายเป็นสีเหลืองเนื่องจากผ่านการซักมาหลายครั้งอย่างต่อ เนื่อง พวกเขาสองคนดูเหมือนมาจากคนละโลก

เขาตัดสินใจเอื้อมมือไปยังมาเคลีน

พวกเขาเจอกันอีกครั้งในวันต่อมาในเวลาที่ใกล้เคียงกัน เช่นวันนี้ เขายื่นชานมหนึ่งแก้วให้เธอและบอกว่าเป็นของ ขวัญเพื่อตอบแทนของขวัญของเธอ

มาเดลีนรับแก้วนั้นมาในขณะที่ส่งยิ้มแย้มแจ่มใสกลับไป นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอได้ลองชิมชานม มันอร่อยมาก ณ ตอนนั้นเอง เจเรมี่มองไปที่เธอและคิดว่ารอยยิ้มของเธอ

นั้นหวานยิ่งกว่าชานมเสียอีก

ในช่วงฤดูร้อนที่ผ่านพ้นไปนั้น พวกเขาได้พบเจอและวิ่งเล่น ไล่จับกันที่ชายหาดครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกครั้งที่พวกเขาพบปะ กันพวกเขาก็จจะวิ่งเล่นด้วยกัน

วันหนึ่งเท้าของมาเดลีนถูกบาดลึกเป็นทางยาวด้วยเศษ แก้ว เจเรมี่เป็นคนแบกเธอไว้ที่หลังไปที่คลินิก

ในตอนนั้นเธอโน้มตัวลงพิงหลังของเขา แก้มของเธอแดง จากความสุขที่เกิดขึ้นนในช่วงที่พระอาทิตย์กำลังตก นอกจากนี้หัวใจของเธอยังเต้นเร็วมากอีกด้วยเธอหน้าแดงและตวัดวงแขนรอบตัวเจเรมี่ “เจเรมี่ ฉันอยาก อยู่ที่นี่กับเธอตลอดไป ฉันอยากเล่นกับเธอทุกวัน

เจเรมี่ตอบเธอ โดยไม่มีการไม่ลังเล “ถ้างั้นเมื่อฉันโตขึ้น ฉันจะทำให้เธอกลายเป็นเจ้าสาวของฉัน แบบนี้เราจะได้ เล่นกันทุกวัน

ไม่ว่าอย่างไรหลังจากคำสัญญาซื่อ ๆ และไร้เดียงสานั้น พวกเขาก็แยกจากกันเป็นเวลาหลายปี

เธอไม่เคยคิดว่าจะไม่ได้เจอเขาอีกหลังจากบอกลา ในวัน

เมื่อเธอเจอเขาอีกครั้ง เขากลายเป็นคนที่ผู้หญิงทุกคน ใฝ่ฝันที่จะครอบครองและไม่ต้องพูดถึงคนรัก เขามีผู้หญิงที่ เขารักอยู่แล้วนั่นคือเมเรดิธ

ความฝันของเธอได้จบลงเธอตื่นขึ้น หลังจากนั้นเมเดลีน ลืมตาขึ้นอย่างเหนื่อยล้า สิ่งที่เธอเห็นคือสภาพแวดล้อมที่ ต่างออกไป นอกจากนี้เธอยังรู้สึกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปทั่ว ทั้งร่างและทุกครั้งที่เธอขยับตัวความเจ็บปวดได้เข้า ครอบง่าเธอทันที

“โอ้ ฉันคิดว่าเธอจะตายไปแล้ว สุดท้ายก็ตัดสินใจลืมตา ตื่นขึ้นมา เหอะ?”เสียงประชดประชันจากผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นข้าง ๆ กายเธอ มาเคลีนเงยหน้าขึ้นและได้เห็นใบหน้าที่สวยงามของเม เรดิธ เธอเห็นดวงตาเจ้าเล่ห์ที่เต็มไปด้วยความโกรธและ ความหึงหวง อิจฉาริษยา

หึงหวง?

มาเคลืนไม่เข้าใจว่าเธอจึงอะไร

“มาเดลีน เธอเป็นผู้หญิงที่เหนือชั้นที่สุดเท่าที่ฉันเคยรู้จัก มาถึงขั้นใช้วิธีนี้ในการเข้าโรงพยาบาล

เข้าโรงพยาบาล?

มาเดลีนมองไปรอบ ๆ ตัวเธอและพบว่าเธอกำลังอยู่ในโรง ໆ

พยาบาลจริง ๆ

เธอนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ก่อนที่เธอจะหมดสติไปและ ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจว่าทำไมเมเรดิธ ถึงมีอาการอย่างว่า

เธอรู้สึกว่ามันช่างน่าตลกเสียจริง เธอยิ้มอย่างมีชัย

“แกนังตัวดี!” เมเรดิธที่เห็นท่าทางที่มาเคลีนทำนั้น ทำให้ เส้นเลือดของเมเรดิธ ปูดโปนออกมา “นั่งมาเดลีน ยัยผู้ หญิงแพศยา!”