บทที่ 8

ช่างเวอร์วังอลังการงานสร้างเสียจริง มาเคลีนเองมองไม่ เห็นสิ่งผิดพลาดใด ๆ ในการแสดงนั่นเลย

เธอไม่คิดว่าเมเรดิธจะท้องเหมือนกัน

แต่ถึงอย่างนั้นเด็กที่อยู่ในท้องของเมเรดิธ ใช่ลูกของเจเรมี่ จริง ๆ เหรอ?

เพราะเท่าที่จําได้ เมเรดิธเองเคยนอนกับคนพเนจรข้างถนน จากความผิดพลาดครั้งนั้น มันเป็นเรื่องบังเอิญในวันที่เธอ เข้าห้องผิดเมื่อสามเดือนก่อน ถ้าเธอท้องจริง ๆ เรื่องพ่อ ของเด็กต้องมีการพูดคุยอีกที

แต่อย่างไรตามมาเคลีนเองก็ไม่สามารถปฏิเสธความจริง ที่ว่าเจเรมี่มักจะใช้เวลาทั้งคืนกับผู้หญิงคนนี้

เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้ความเจ็บปวดในใจของเธอก็เริ่ม ลุกลามอีกครั้ง

แต่ความเจ็บปวดนั้นไม่สามารถเทียบได้กับสิ่งที่เธอรู้สึก เมื่อเห็นเจเรมี่จับเมเรดิธ อย่างอ่อนโยนด้วยความรักและ เอาใจใส่เมเรดิธ ยกมือขึ้นปิดหน้าและร้องไห้อย่างน่าสงสาร

“เจเรมี่ อย่าต่อว่าแมดดี้เลย มันเป็นความผิดของฉัน ทั้งหมด ฉันไม่ควรตกหลุมรักคุณ ในทางกลับกันฉันหวังว่า คุณจะสามารถพูดคุยกับแมดดี้เรื่องนี้เพื่อเธอจะได้ไม่ ทําร้ายลูกของเรา…

เมื่อเมเรดิธพูดถึงเด็ก มาเดลีนจะเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของ เจเรมอย่างชัดเจน

เจเรมีเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อจ้องมองเธอด้วยความ ตั้งใจ สายตาที่เย็นชาของเขายิงตรงมาที่เธอราวกับว่ามัน เป็นมีดที่ทําจากน้ำแข็ง

“มาเคลีน!”

เจเรมี่โกรธควันออกหู

เขาไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเรียกชื่อเธอด้วยท่าที่อ่อนโยน เมื่อใดก็ตามที่เขาเรียกชื่อเธอน้ำเสียงของเขาจะแฝงไป ด้วยความเกลียดชังหรือความเกรี้ยวกราดอย่างรุนแรง

“เธอบังคับฉัน” มาเคลีนพยายามอย่างมากที่จะเปิดเผย ความจริง “เจเรมี่ขอร้องล่ะ อย่าหลงกลเธอ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนที่คุณคิด เธอเป็น…

“หุบปาก!” เขาขัดขึ้นมาอย่างเย็นชา เสียงทุ้มของเขาแฝง ไปด้วยรังสีที่อันตราย เมื่อกี้เธอตบมาเคลีนงั้นเหรอ?”

มาเดลีนกัดริมฝีปากแห้งของเธอ “ใช่…”

เธอยอมรับอย่างตรงไปตรงมาและเห็นเมเรดิธที่เริ่มมีรอย ยิ้มเยาะเย้ยหลังรู้สึกพอใจมากที่ตัวเองอยู่เบื้องหลังของ

การกระทำทั้งหมด เจเรมี่กำลังตกหลุมพลาง ณ ตอนนี้ดวงตาของเจเรมี่เต็มไปด้วยไฟแห่งความพิโรธ ดู เหมือนมันแทบรอไม่ไหวที่จะแผดเผามาเคลีนให้หายไป

“เพียะ!”

เขาตบมาเคลีนไปที่ใบหน้าองเธอฉาดใหญ่ เธอตกตะลึง อย่างที่สุด

เธอได้ลิ้มรสคาวเลือดที่มุมปาก มันทั้งขมและเปรี้ยว เธอรู้สึกน้ำตาเริ่มซึมออกมาก่อนจะทิ้งตัวกลิ้งลงมาที่แก้ม ของเธอหลังจากที่ดวงตาของเธอไม่สามารถรับน้ำหนักได้เขาตบเธอ

แม้ในตอนนี้ เขาไม่เคยมีความห่วงใยให้กับเธอ ถึงแม้เขา จะเคยเหยียดหยามเธอ อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยทำร้ายเธอ เลยสักครั้ง

“ไปจากที่นี่ซะและขอโทษเมเรดิธเดี๋ยวนี้!”

เจเรมออกคำสั่ง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาถูกปกคลุมไป ด้วยความเยือกเย็น แววตาของเขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีอยู่ ข้างใน ซึ่งมาเคลีนเองไม่สามารถเข้าใจได้

หลังจากที่เมเรดิธรู้สึกพอใจเธอเดินไปข้างหน้าด้วยความ เสียใจ “เจเรมี่ไม่เป็นไร แมดดี้และฉันเราเป็นพี่น้องกัน ฉัน ไม่ต้องการให้เธอต้องเอ่ยขอโทษฉัน มันเป็นความผิดของ ฉันเอง พวกคุณแต่งงานกันแล้ว ฉันไม่ควรติดต่อกับคุณอีก แต่ฉันไม่สามารที่จะหยุดเจอคุณได้…”

“เมเรดิธหยุดเสแสร้งสักที ทั้งหมดนี้เป็นส่วนหนึ่งของ แผนการของเธอ!

มาเคลีนกลั้นน้ำตาของเธอกลับเข้าไปก่อนจะเปิดโปงเม เรดิธ โดยไม่ลังเล

เมเรดิธกำลังร้องไห้ด้วยสีหน้าเจ็บปวด “แมดดี้เธอกล่าวหาฉันแบบนั้นได้ยังไง? ทําไมเธอถึงกลายเป็นคนแบบนี้

“ที่ฉันกลายเป็นแบบนี้ก็เพราะผู้หญิงสองหน้าอย่างเธอ

ทำให้ฉันเห็นความจริง

“มาเคลีน!”

ชายหนึ่งเดียวที่อยู่ข้าง ๆ โกรธมาก เขากระชากมาเคลีนที่ กําลังนั่งอยู่บนเตียงก่อนจะดึงเธอไปหาเมเรดิธ

“ขอโทษซะ!” เขากำลังบังคับเธอ