บทที่ 5

พวกเขาคิดไม่ถึงว่ามาเคลีนจะมาปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า และได้ยินเรื่องราวทั้งหมด ทั้งสามคนที่นั่งอยู่ในห้องก่อน หน้าที่หญิงสาวจะเข้ามามีอาการตัวแข็งทื่อทันที

หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีการแสดงออกของเมเรดิธได้เปลี่ยน ไป การกระทำที่แสนอ่อนโยนและเรียบง่ายในเวลาปกติบน ใบหน้าของพี่สาวที่แสนดีคนนั้นหายไป ในทางตรงกันข้าม เธอดูช้าลงอย่างเห็นได้ชัด “มาเคลีนทำไมแกอยู่ที่นี่

ดวงตาคู่งามของมาเคลีนเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอขบขันเบา ๆ ก่อนจะพูดจาถากถางครอบครัวนี้ “นี่ฉันมาทันเวลาที่ได้ เป็นส่วนหนึ่งที่รับรู้แผนการที่เพิ่งคิดเพื่อจัดฉากขึ้นมางั้นเห รอ?”

เมเรดิธรับรู้ได้ทันทีว่าเธอหมายถึงอะไร เธอลดใบหน้าก้ม ต่าลง “แกกล้าดียังไงมาแอบฟังพวกเรา

มาเดลีนจึงตอบกลับไป “ใช่! นี่ถ้าฉันไม่บังเอิญได้ยินทุก สิ่งฉันคงจะเป็นคนโง่ที่ไม่มีทางรู้เลยว่าพี่สาวที่แสนดีของ ฉันเป็นผู้หญิงตีสองหน้าน่าไม่อาย!“แกกล้าเรียกเมเรดิธแบบนั้นได้ยังไงไอ้เด็กเหลือขอ! แก กำลังขุดหลุมฝังศพตัวเองแท้ๆ!” ความโกรธของโรส ทำให้เธอเอื้อมมือออกไปอย่างประสงค์ร้าย เธอกำลังจะ ทุบตีทําร้ายมาเดลีน

“คุณแม่ ทำไมถึงไปโกรธยัยเด็กบ้านนอกที่ไม่มีพ่อแม่นั่น ด้วย?” เมเรดิธเย้ยหยันก่อนจะชำเลืองมองมาเคลีนนิ่ง สงบมาก “น้องสาวที่น่ารักของฉันเห็นแก่ความสัมพันธ์ของ เราฉันคิดว่าจะเป็นการดีที่สุดหากเธอตกลงที่จะหย่ากับเจ เรมี่ ฉันเกรงว่าเธอจะไม่สามารถแบกรับผลที่ตามมาได้ถ้า เธอยืนยันจะไม่ตกลง

มาเคลีนจะไม่ปล่อยให้ความสัมพันธ์อันจอมปลอมของพวก เขาดำเนินต่อไปที่เธอเคยพยายามรักษามันอย่างเต็มที่ แต่ ที่สุดแล้วความสัมพันธ์ทั้งหมดนี้เป็นเพียงการแสดงความ รักที่เสแสร้งแกล้งทำ

มาเดลีนจ้องมองไปที่เมเรดิธที่ในอดีตนั้นผู้หญิงตรงหน้า สงบนิ่งกว่าเธอในตอนนี้ด้วยซ้ำ “ไม่แน่ถ้าเธอขอร้องฉัน ตอนนี้ฉันอาจจะคิดอีกครั้งก็ได้

“อะไรนะ?” ท่าทางของเมเรดิธเปลี่ยนไปในพริบตาเธอ มองไปที่มาเดลีนราวกับว่าเธอกำลังถูกท้าทาย“ไอ้เด็ก โสโครก แกบ้าไปแล้วหรือไง” โรสร้องด้วยความ

โมโห

มาเดลีนถึงกับหัวเราะออกมาหลังจากเห็นใบหน้าของทั้งผู้ เป็นแม่และลูกสาว “แน่นอน ฉันมันบ้าไปแล้ว ดังนั้นฉันจะ เป็นคนที่ได้ครอบครองเจเรมี่และอยู่ในฐานะของคุณนาย ทแมนตลอดไป!”

“มาเคลีน อย่ามาหน้าด้าน!” เมเรดิธ โกรธมาก “ฉันไม่มี ทางยอมให้เป็นแบบนั้นแน่!”

“ฉันได้มันมาแล้วและอย่างน้อยตอนนี้ทุกคนในเกลนเดล รู้แล้วว่าคุณนายวิทแมนคือฉัน มาเคลีน ครอว์ฟอร์ด ไม่ใช่ เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด”

หลังจากพูดจบมาเดลีนเองก็ได้เดินจากไปทิ้งไว้เพียงเม เรดิธที่ตอนนี้กำลังร้องเสียงหลงพร้อมตะโกนด้วยความ โกรธอย่างบ้าคลั่ง แต่นั่นไม่สามารถเรียกร้องความสนใจ จากมาเดลีได้เลยแม้แต่น้อย

หลังจากมาเคลีนออกจากโรงพยาบาล เธอก็ไปที่โรง พยาบาลสําหรับเด็กและสตรี

เธอกังวลว่าลูกของเธอจะได้รับอันตรายจากสิ่งที่เจเรมี่ทำ เมื่อคืนก่อนและการหกล้มก่อนหน้านี้มีคนเข้าแถวต่อคิวจํานวนมากและส่วนใหญ่เป็นสตรีมี ครรภ์ที่มากับสามีและครอบครัว การที่ได้เห็นรอยยิ้มแห่ง ความสุขพวกนั้น มาเคลีนรู้สึกว่ามันคือเรื่องตลกร้าย สําหรับเธอ

เธอกำลังมีลูกกับชายที่เธอรัก แต่ผู้ชายคนนี้กำลังหลงรักผู้ หญิงอีกคน

เมื่อก่อนมันไม่ได้เป็นแบบนี้ เขา ในเมื่อก่อนนั้นจับมือเธอ และบอกเธอว่าเขาจะแต่งงานกับเธอเมื่อพวกเขาโตขึ้น

ถึงแม้ตอนนี้เขาแต่งงานกับเธอแล้วก็จริง แต่มันเป็นการ บังคับ โดยที่เขาไม่เต็มใจ

เด็กคนนี้ปลอดภัยดี มาเคลีนก็ถอนหายใจด้วยความโล่ง

อก

ต่อมามาเคลีนกลับมาที่บ้าน แต่เมื่อเธอก้าวเข้ามาในบ้าน เธอก็ได้ยินเสียงประตูทางเข้าถูกบิด ให้เปิดพร้อมกับเสียง ดังปัง

เธอหันกลับไปมองและเห็นว่าเจเรมี่กลับมาแล้วเช่น เดียวกันเขาดูดีมาก แต่กลิ่นอายของความเหี้ยมโหดออกมาจาก

ดวงตาของเขา

“เธอตามราวีเมเรดิธอีกแล้วงั้นเหรอ?” น้ำเสียงของเจเรมี่

เย็นชามาก

มาเดลีนคิดไว้อยู่แล้วว่าเมเรดิธจะต้องบอกเขาเกี่ยวกับสิ่ง ที่เกิดขึ้น ดังนั้นเธอจึงเปิดเผยความจริงที่เธอได้พบเจอ “ฉันไปที่นั่น แต่….”

“มาเดลีน เธอมันคือปีศาจ!

ถ้อยคําที่กรี้ยวกราดของเจเรมี่ตัดผ่านหัวใจของมาเคลีนรา วกับเศษแก้วมากมายนับพัน ความเจ็บปวดที่มองไม่เห็น กำลังกระจายไปทั่วร่างกายของเธอ

เธอจ้องมองไปที่ชายที่กำลังเดินมาหาเธออย่างฉงนในใจ ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็นที่เธอไม่ สามารถอ่านมันออกได้

“เธอยังบอกเมเรดิธอีกว่า เธอจะตามรังควาญฉันแม้ว่าเธอ จะตายไปแล้วและจะไม่มีวันให้เมเรดิธได้มีโอกาสเข้ามา

ในครอบครัววิทแมนใช่ไหม?” ใบหน้าของมาเดลีนซีดจัด เธอไม่เคยพูดเรื่องพรรณนั้นเธอต้องการอธิบาย แต่ไม่ทันได้พูด เจเรมี่จับข้อมือเธอแน่น อย่างโมโหก่อนจะเหวี่ยงเธอลงบนโซฟา