ตอนที่17 สร้างเรื่องวุ่นวาย

ตอนที่ 17 สร้างเรื่องวุ่นวาย

กล่าวเสร็จ รีบปิดประตูลงทันที มู่เสวี่เอามือทาบหน้าอก และตบ หน้าตนเองเบาๆ พระเจ้า เธอทำอะไรลงไป ทำไมจึงได้ลืมเคาะ ประตูนะ ! เธอเข้าไปขัดจังหวะจริงๆ !

ภายในห้องทํางาน ฉินโน่รีบแต่งตัวให้เรียบร้อย กล่าวกับอาน เช่น : “ออกไป!”

“เอ่อ ! ฉันยังไม่ได้..….….….….กล่าวออกมา เพราะใบหน้าของเขา มืดมนและหยุดกะทันหัน

มู่เสน่นั่งแทบไม่ติดเก้าอี้ ทันใดนั้นเห็นอานเช่นออกมาจากห้อง ผู้อ่านวยการอย่างไม่พอใจ ตรงเข้ามาหาเธอด้วยความโกรธ เสว่ เธออย่าคิดว่าท่านมอบหมายงานสําคัญให้เพราะท่านชื่นชม เธอนะ เหอะ ! หน้าตาของเธอยังไม่ดีเท่าที่ควร ! อย่าลืมสถานะ ของตัวเอง จําไว้ว่าเข้าห้องของท่านต้องเคาะประตู !

“ค่ะ ! ขอโทษค่ะปูเสว ! ” พยักหน้าซ้ำไปซ้ำมา

อานเช่นบิดสะโพกของเธอด้วยความโกรธและจากไป
“เสี่ยวเสว่ เธอไปเจออะไรเข้า ? ” เซี่ยงจิ้งขยับมาถามใกล้ๆ อย่า บอกนะว่าผู้อำนวยการกับอานเช่นกำลัง XXOO ? ”

“ไม่มีหรอก ! “ตอบอย่างรวดเร็ว สมองของเธอมีแต่เรื่องพวก นี้!”

แลบลิ้นใส่ เซี่ยงจิ้งกล่าวด้วยรอยยิ้ม : “แต่ฉันเห็นสีหน้าของ เธอ ชัดเจนว่าเป็นเช่นนั้น เธอดูสิเธอหน้าแดงขนาดนี้ ประหนึ่งว่า เป็นคนจูบกับผู้อ่านวยการเอง ! ”

“เลิกพูดเล่นได้แล้ว ! ” มู่เลวห้ามปรามอย่างจริงจัง เธอทำให้ผู้ อ่านวยการขุ่นเคือง ไม่รู้ว่าจะโดนไล่ออกหรือเปล่า แต่รออยู่นาน ไม่เห็นฉินโน่จะมีวี่แววโมโห

หลังจากเลิกงาน ประตูห้องทำงานของผู้อำนวยการปิดสนิทอยู่ ตลอดเวลา มู่เสว่ยังคงนั่งประจำที่ของตนเอง เหลือคนอยู่ไม่มาก อานเช่นถลึงตาใส่มู่เสน่ด้วยความเกลียดชัง เหยียบรองเท้าส้นสูง ไปทางลิฟต์ !

เสวกระวนกระวายอยู่ไม่สุข ไม่รู้ว่าตนเองจะถูกไล่ออกหรือ

เปล่า

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มู่เสวตกใจเกือบสะดุ้งโหยง มองไปที่ห้อง ผู้อ่านวยการ กดปุ่มรับสาย เลขา ขอกาแฟแก้วหนึ่ง ! “
ฉินโน่ในห้องทำงานกำลังล้างหน้าหวีผมในห้องพักผ่อน เปลี่ยนเสื้อเชิ้ตอัดจีบตัวใหม่ ในกระจกสะท้อนภาพคนที่มีเครื่อง หน้าหล่อเหลาบุคลิกองอาจผึ่งผาย ยิ้มมุมปากให้กับตัวเอง

จากนั้นกลับมาเริ่มทำงานที่โต๊ะทำงานอีกครั้ง

“ผู้อำนวยการ กาแฟค่ะ ! “ปูเสบู่ถือกาแฟเข้ามาด้วยความ กระวนกระวายใจ วางลงบนโต๊ะ

เธอแทบไม่กล้าหายใจแรง เกรงว่าถ้าหากทำอะไรไม่ระวังจะถูก

ไล่ออก

“ช่วยผมหาข้อมูลเกี่ยวกับการประชุมเมื่อเช้านี้ ! ” ฉินโน่ชี้ไปที่ กองเอกสารตรงหน้าข้างล่างโดยไม่เงยหน้าขึ้น

“ค่ะ ! “วางถาดอาหารไว้ที่โต๊ะน้ำชาด้านข้าง มู่เสว่เริ่มลงมือ กลับคิดไม่ถึงว่าจะไม่ระวังชนเข้ากับแก้วกาแฟ”อ่า ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ผู้อำนวยการ !

ซวยแล้ว เธอสร้างเรื่องวุ่นวายแล้ว

รีบเก็บแก้วกาแฟ จนถูกน้ำกาแฟร้อนกระเซ็นใส่มือ ลวกผิวหนัง ของเธอ ร้อนจริงๆ ! แถมยังทำให้โต๊ะทำงานของฉันย้ำโน่เปียกอีก

มู่เลวไม่สนใจความเจ็บปวดในมือ หยิบทิชชู่ช่วย ฉินโน่เช็ดโต๊ะ เช็ดไปพูดไปว่า : “ผู้อำนวยการ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ! ”

จนเมื่อเช็ดสะอาดเรียบร้อยแล้ว ยังโชคดี ไม่โดนผู้อำนวย การ ไม่อย่างงั้นเธอคงตายแน่ๆ เขาเปรียบเสมือนเพชร เนื้อครึ่ง กิโลกรัมแพงกว่าเพชร เธอจะชดใช้ได้อย่างไร ?

ไม่มีความโกรธอย่างที่คิดเอาไว้ เขาวางปากกาในมือลง มอง ท่าทางลุกลี้ลุกลนของเธอ จากนั้นมองที่มือของเธออีกครั้ง แวว ตาเคร่งขรึม ลุกขึ้นยืนทันที และดึงมือของเธอไป”มือของคุณ ลวกหรือไม่ ? ”

พูดพลางดึงเธอไปที่ห้องน้ำหลังห้องผู้อำนวยการ เปิดก๊อกน้ำ ให้ไหลผ่านมือของเธอ

มือใหญ่ของเขาจับมือเล็กของเธอ มู่เสว่อยากดึงกลับไป แต่เขา กลับใช้แรงจับเอาไว้ ช่วยเธอใช้นําเย็นล้างอย่างระมัดระวัง

“ยังโชคดี ไม่ได้ลวกจนบาดเจ็บ แต่ก็แดงหมดเลย กลับไปหายา สักหน่อยนะ ! ” ในที่สุดเขาก็ปล่อยเธอ มีอนั้นเล็กจริงๆ นึกไม่ ถึงว่าจะมีความหยาบกระด้าง ดูเหมือนคนเคยได้รับความสาบาก !

ขนตายาวของมู่เสวีที่ตกลง เด้งกลับขึ้นมาทันที ผู้อำนวยการ ขอโทษค่ะ ฉันจะไปชงมาให้ใหม่อีกแก้วนะคะ ! “

ภายใต้ขนตาหนาดำขลับ ลูกตาดำที่ลึกซึ้งกำลังจับจ้องใบหน้า ของเธอที่ก้มลง ริมฝีปากกว้างคลี่ออกอย่างสง่างาม ดี ! ”

เธอเกาะกำแพงหนีออกจากห้องทำงานผู้อำนวยการเหมือนกับ หนูตัวเล็ก สูดลมหายใจเข้าลึก คิดไม่ถึงว่าเขาจะไม่โกรธ เมื่อ กลับไปอีกครั้ง เธอวางแก้วกาแฟลงอย่างระมัดระวัง ผู้อำนวย การ กาแฟค่ะ ! ”

สายตาของเขาหยุดอยู่ที่มือของเธอ หลังจากผ่านไปสักพักหนึ่ง

จึงพยักหน้า” อืม ! ”

“ผู้อำนวยการคะ !

“ว่า ? ” ฉินโน่เงยหน้าขึ้นมา

“ทําไมท่านถึงส่งข้อตกลง AVL ให้แก่ฉันคะ ? ”

“คุณทำไม่ได้หรือ ? “ฉินโน่เลิกคิ้ว แววตาลึกซึ้ง
“ฉันเป็นแค่เพียงพนักงานใหม่ ! ”

“คุณแค่บอกผมมาว่าสามารถทำได้หรือไม่ได้ ? “ฉินโน่ถาม