ตอนที่ 18 รับประทานอาหารร่วมกัน

ตอนที่ 18 รับประทานอาหารร่วมกัน

“เงยหน้าขึ้นมา ! “มุมปากของฉันโน่กระตุกขึ้น เสียงยิ่งเพิ่ม ความดึงดูด คุณชอบมองปลายเท้าพูดกับคนอื่นหรือไง ? ”

“อ่า ! “เธอหน้าแดง เงยหน้าขึ้นอย่างกระอักกระอ่วน ปะทะเข้า กับภายในดวงตาที่ลึกซึ้งของเขา

มองเข้าไปในดวงตาลึกซึ้งของเขา แวววาวเหมือนอัญมณีสีดำ ทำให้คนที่ไม่ระวังติดอยู่ในนั้นได้

ทำได้หรือทำไม่ได้ ? “เขาถามอย่างจริงจัง “

“ได้ค่ะ ! ” มู่เสว่สูดลมหายใจเข้าลึก ตอบออกมาอย่างแน่วแน่

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เธอจะลองพยายามดู ในโลกของเธอไม่มีคำ ว่าล้มเหลว เพราะว่า เธอไม่ยินยอมให้ตนเองล้มเหลว เธอมีเฉิง เฉิงที่ต้องดูแล เฉิงเฉิงคือที่มาของความมั่นใจของเธอ

“ดีมาก ! เป็นคําตอบที่ผมหวังจะได้ยินมัน ! “เขากล่าว
“ขอบคุณสําหรับความเมตตาของผู้อำนวยการ ! “ปูเสบู่กล่าว ขอบคุณจากใจจริง

“ไปกินข้าวด้วยกันเถอะ ! “เขามองด้วยสายตาลึกซึ้งและพูดกับ

เธอ

“อะไรนะคะ ? “เธอชะงักงัน คิดว่าฟังผิดไป

“เก็บของให้เรียบร้อย เลิกงาน ไปกินข้าวด้วยกัน ! “เขาดื่ม กาแฟ ลุกขึ้นยืน ร่างสูงใหญ่มาพร้อมกับความรู้สึกบีบคั้นที่ปะทะ เข้าใส่

“ผู้อำนวยการ ขอโทษด้วยนะคะ ฉันยังมีธุระ ! ขอตัวก่อนค่ะ ! ” เธอต้องไปรับลูกชาย เย็นขนาดนี้แล้ว พระเจ้า เธอไปสายแล้ว !

วิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว ฉินโน่มึนงง นี่คือครั้งแรก เขาถูกผู้หญิง ปฏิเสธ !

มองร่างของมู่เสบู่จากไปอย่างรวดเร็ว ฉินโน่ก็เดินตามไป มู่เสว่ ลงไปชั้นล่าง ออกจากประตูบริษัทแล้วตรงไปที่ป้ายรถเมล์

แต่ดูเหมือนว่ารถเมล์จะเป็นศัตรูกับเธอ นึกไม่ถึงว่าจะไม่มา !

ฉินโน่เคลื่อนรถบูกัตติออกจากประตูใหญ่ของบริษัทอย่างช้าๆ สายตาด้านข้างมองเห็นร่างเพรียวอยู่หน้าป้ายรถเมล์ เธอกำลัง มองนาฬิกาข้อมืออย่างร้อนรน

สายตาแหลมคมจับจ้องที่ร่างนั้นไม่ไปไหน

มู่เสวรอรถเมล์อย่างใจจดใจจ่อ ทันใดนั้นรู้สึกได้ถึงสายตาที่จับ จ้องมาที่ตนเอง

สัญชาตญาณที่อธิบายไม่ได้ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว มองไปที่ถนน มีคนซะที่ไหนกัน มีแค่เพียงรถขับสวนไปมา สาย หน้าเงียบๆคนเดียว

ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มู่เสวตกใจสะดุ้ง รีบรับสายทันที

“เสี่ยวเสว่ เกิดอะไรขึ้น ? ฉันรับเฉิงเฉิงกลับมาแล้ว เธอไม่ต้อง รีบนะ ตรงกลับบ้านได้เลย ! “เสียงหมี่หลิงดังออกมาจากปลาย สาย

“ขอบคุณนะ หมี่หลิง ! “เธอกำลังรีบ คิดไม่ถึงว่าหล่อนจะช่วยรับ ลูกชายของตนเองกลับบ้านแล้ว งั้นก็ดี ไม่งั้นนึกถึงหน้าตาที่ผิดหวังของเฉิงเฉิง หัวใจของเธอคงเจ็บปวดน่าดู !

วันนี้เหนื่อยมาก เครียดมาก แต่เมื่อนึกถึงเฉิงเฉิง ในใจก็รู้สึกไม่ ว่าจะหนักและเหนื่อยแค่ไหนก็คุ้มค่า

วันนี้คิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นฉากจูบระหว่างผู้อ่านวยการกับเขา อาน และคิดไม่ถึงว่าผู้อำนวยการจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ไล่เธอออก พบว่าผู้อำนวยการไม่ใช่วายร้ายจอมอาฆาต ก้มลง มองมือทีลวกแดงของเธอ ทําเรื่องวุ่นวายอีกแต่ไม่โดนไล่ออก มู่ เสว่หัวเราะกับตัวเอง ราวกับถูกหวยไม่มีผิด

สายตาของฉิน โน่จ้องมองร่างของปูเสบู่มาตลอด รถบูกัตติ เคลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ ในที่สุดก็ผ่านป้ายรถเมล์ไป ร่างเล็กๆนั้น กลับเริ่มชัดเจนขึ้น

“วันเสาร์นี้จะมีงานเลี้ยงบริษัท เสี่ยวเสวี เธอเตรียมชุดราตรีหรือ ยัง ? ” เซี่ยงจิ้งถาม

ไม่ไปร่วมงาน “ต้องใส่ชุดราตรีด้วยหรือ ? ” มู่เสบู่ผงะไปชั่วขณะ ได้ไหม ? ”

“ไม่ได้หรอก !

ไม่เข้าร่วมได้อย่างไร ? ”
ในขณะที่กำลังคุยกัน เลขาเกาเดินเข้ามา ประกาศข่าวสาร “วัน เสาร์นี้ งานเลี้ยงบริษัท สถานที่คือโรงแรมจินหย่า สุภาพสตรี แต่งกายด้วยชุดราตรี สุภาพบุรุษแต่งกายด้วยชุดสูท ! ”

“เอ่อ ! “คิ้วของมู่เสวีเลิกขึ้นมา ชุดราตรี ! แพงน่าดูเลย !

วันเสาร์เริ่มต้นขึ้นท่ามกลางความวิตกกังวล

โชคยังดี หมี่หลิงมีชุดราตรี สัดส่วนของทั้งสองไม่ต่างกันมาก มู่ เสวจึงขอยืมจากเธอ

หมี่หลิงหาชุดราตรีไซส์เล็กสีขาว ให้ความรู้สึกแบบบราซิลเล็ก น้อย หลังจากมู่เสบู่ลองสวมใส่ ทั้งหมี่หลิงและเฉิงเฉิงต่างมอง ตาค้าง

“เสี่ยวเสว่ เธอน่าจะสวมชุดราตรีแบบเดรสสายเดียว โชว์กระดูก ไหปลาร้าที่สมบูรณ์แบบของเธอออกมา และหน้าอกที่น่าภาค ภูมิใจนี้ โอ้ พระเจ้า ผู้ชายจะพากันเลือดกําเดาไหลหรือเปล่า เนี่ย!”

“คุณป้าหมี่หลิง หม่ามี้ของผมแต่งตัวโป๊แบบนี้ไม่มีคนคอยดูแล จะทำอย่างไร ? ไม่ได้ละ ผมก็จะไปด้วย ผมจะปกป้องหม่าม ไม่ ปล่อยให้พวกชกอมาเข้าใกล้ ! ” เฉิงเฉิงหัวหมุนอย่างร้อนรน
“ฮา ! หนุ่มน้อย แบบนี้สิถึงจะดี หาพ่อให้เธอสักคน !

“ผมไม่ต้องการพ่อ ผมอยากโตไวๆ ให้หม่ามีแต่งงานกับผม ! เฉิงเฉิงตบหน้าอกของเขาอย่างภาคภูมิใจ “ผมสามารถปกป้อง หม่ามีได้ ! ”

“เหอเหอ ! “หมี่หลิง หัวเราะก๊าก เจ้าเด็กน้อย เธอนี่หวงแม่จริงๆ เลยนะ รอเธอโตกว่านี้ หม่ามีของเธอก็แก่แล้ว ! ”

“หม่ามีของผมจะไม่มีวันแก่ ! “เฉิงเฉิงร้องออกมาอย่างไม่ ยอม”คุณป้าหมี่หลิงก็จะไม่มีวันแก่ ! ”

“จ๊ะ พวกเราจะไม่มีวันแก่ ไม่แก่สิ ถึงจะแปลก ! ” หมี่หลิงหัวเราะ ดังลั่น ถ้าไม่แก่ นั่นคงกลายเป็นเผ่าพันปี

“เอาล่ะ เลิกหัวเราะได้แล้ว ดูให้ฉันหน่อยว่าแบบนี้ได้ไหม ? ” มู่ เสวมองตนเองในกระจก “ไม่ได้ ไม่ควรโดดเด่นมากเกินไป ฉันแค่ อยากอยู่แบบเงียบๆ