ตอนที่ 13 คิดเพียงอยากออกไปให้เร็วที่สุด

ตอนที่ 13 คิดเพียงอยากออกไปให้เร็วที่สุด

“เสี่ยวเสว่ ! รอเดี๋ยว ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ ! “หญิงวัยกลางคน คนนั้นรีบพูดขึ้น

มู่เสวกับหมี่หญิงสบตากัน”หมี่หลิงเธอพาเฉิงเฉิงออกไปก่อน ฉันจะรีบตามไป !”

“ได้ ! “หมี่หลิงจูงมือเฉิงเฉิงเดินออกจากสุสาน

“ฉันไม่มีอะไรต้องคุยกับคุณ ! “มู่เสวตอบปฏิเสธอย่างไม่แยแส

“เสี่ยวเสว่ ฉันรู้ว่าเธอโทษฉัน ! แต่ตอนแรกฉันไม่มีทางจริงๆ !!

“เหอะ ! ” มู่เสน่หัวเราะอย่างเหยียดหยาม ขอโทษนะคะ ฉันต้อง ไปแล้ว ! ”

“เสี่ยวเสว่ ! “หญิงวัยกลางคนรีบตะโกนขึ้นให้โอกาสแม่สักครั้ง เถอะ แม่ผิดไปแล้ว ! ”

“ช้าไปแล้วล่ะ ! “ปูเสวยิ้มอย่างเย็นชา “ตั้งแต่วันนั้นที่คุณทอดทิ้งฉันกับมู่เซียวไป คุณได้สูญเสียคุณสมบัติในการเป็นแม่ ถ้าไม่เพราะคุณ บางที บางทีมู่เซียวคงไม่ตาย ! ”

“น้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตาของหญิงวัยกลาง คน แม่ผิดไปแล้วจริงๆ ! ”

“คุณไปขอโทษกับมู่เซียวเถอะ ! ถ้าเขาให้อภัย ฉันก็จะให้อภัย แต่ฉันกลับไม่สามารถได้ยินเขาพูดว่าให้อภัยคุณได้อีกต่อไป ! เพราะเมื่อพลาดอะไรไปแล้ว ก็ไม่สามารถเอากลับคืนมาได้อีก จริงๆ ! เหมือนกับชีวิต สูญเสียไปแล้วก็สูญเสียตลอดไป ! “กล่าว จบ เธอยืดหลังตรง เดินผ่านเธอไป ในจังหวะที่เฉียดกัน เธอมอง ตรงไปข้างหน้า ไม่อยากมองเห็นน้ำตาของเธอ !

ก้าวยาวเดินออกไป แต่ที่ขอบตานั้น น้ำตายังคงไหลออกมา อย่างห้ามไม่ได้ แม่ของเธอ ตอนที่เธอกับมู่เซียวสูญเสียพ่อ คิด ไม่ถึงว่าจะทอดทิ้งพวกเธอไปแต่งงานกับคนอื่น !

วันนี้ เธอมีสิทธิ์อะไรมาขอให้เธอให้อภัย ?

วิ่งอย่างสุดกำลัง มู่เสว่คิดเพียงอยากออกไปให้เร็วที่สุด

“โครม เสียงดังขึ้น ชนเข้ากับอ้อมอกของคนๆหนึ่ง กลิ่นยาสูบ หอมๆลอยออกมา เธอถูกชนอย่างโซซัดโซเซ เกือบล้มลงกับพื้น แต่ถูกคนที่เธอชนเข้ายื่นมือออกมาช่วยพยุงไว้
ดอกเบญจมาศสีขาวที่มีกลิ่นหอมกระจายอยู่บนพื้น ฝายชายยืน มือออกมาพยุงมู่เสว คำรามออกมา : “คุณทำอะไรลงไป ? ”

“ขอโทษค่ะ ! “น้ำตาไหลอาบสองแก้ม มู่เสวรีบขอโทษขอโพย ทันที กลับประหลาดใจทันที เสียงแบบนี้ ?

“คุณมักจะบ่มบ่ามเช่นนี้หรือ ? “เสียงทุ้มต่ำดังอยู่บนศีรษะ

เงยหน้าอย่างตกใจ สมองของมู่เสน่ส่งเสียง งๆระเบิดออกมา ก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณ “ผะ ผู้อำนวยการ ทำไมท่านถึงมา อยู่ที่นี่ ? ”

“คุณล่ะ ? “ฉินอี้โน่จ้องมองเธอ ผ่านไปเนิ่นนาน ถึงจะถามออก มา ด้วยเสียงทุ้มต่ำ

ปิดกวาดหลุมศพค่ะ ! ” มู่เสว่คิดในใจ สิ่งที่เธอถามมันก็แปลก จริงๆ ผู้อำนวยการมาที่นี่ เกรงว่าต้องมาปัดกวาดหลุมศพ ! ไม่งั้น จะมาเดินเล่นที่สุสานหรือ ?

“อืม ! “เขาฮัมเบาๆ ยังคงมองเธอ ไม่พูดอะไรออกมา ทั้งสองยืน อยู่ตรงทางเดินเล็กๆของสุสาน เขาไม่พูดจาเสวก็ไม่รู้ว่าควรจะ พูดอะไร
มองไปที่ร่างกำยำตรงหน้าอย่างระมัดระวัง ในใจรู้สึกตึงเครียด ขึ้นมา อย่างไม่มีเหตุผล “ผะ ผู้อำนวยการคะ ฉันไปช่วยซื้อ ดอกไม้ให้ท่านนะคะ ขอโทษด้วยค่ะ !

“ไม่ต้อง ! “เสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายสีดำของฉินโน่และกางเกงขา ยาวสีดำเที่ดูดีแสดงให้เห็นสรีระที่แข็งแรงและเรียวขาที่ทรง พลัง ท่าทางทีเฉยเมยเต็มไปด้วยสีหน้าที่เย่อหยิ่ง มองไปที่ดอก เบญจมาศที่หล่นอยู่บนพื้น

เสวกเข่าลงไปทันที งั้นฉันจะช่วยท่านเก็บขึ้นมา ! ”

“อืม ! ”

โชคดีที่ดอกเบญจมาศไม่เสียหาย มู่เสวรู้สึกเสียใจ ที่ตนเอง บุ่มบ่ามเกินไป นึกไม่ถึงว่าจะชนกับผู้อำนวยการ ดอกเบญจมาศ บนพื้นถูกจัดเป็นระเบียบอยู่ในมือของมู่เลวอย่างคล่องแคล่ว ว่องไว ในไม่ช้ามันก็กลับคืนสู่สภาพเดิมเหมือนตอนซื้อมาจาก ร้านดอกไม้

ฉินโน่มองเธอนั่งยองๆจัดดอกไม้เป็นระเบียบอย่างตั้งใจ เขา ค่อยๆหรี่ตาลง มองอารมณ์ในแววตาไม่ออก

จัดเป็นระเบียบเรียบร้อย มุมปากของมู่เสวโค้งขึ้น ยังดี ไม่ได้ โชคร้ายมาก
ทันใดนั้นรู้สึกได้ถึงสายตาด้านบน รีบหุบยิ้มทันที เงยหน้าขึ้น สบเข้ากับสายตาล็ก งของฉัน โน่

ที่แท้เธอมีรอยยิ้มที่สวยงามมากเช่นนี้ รอยยิ้มนั้นเหมือนมนต์ สะกด เขย่าหัวใจของฉินโน่ทันที

รอยยิ้มแบบนี้ ค่อนข้างสงบ ค่อนข้างพึงพอใจ เหมือนดอกไม้ที่ เบ่งบานในทุ่งกว้าง ไม่ได้แพรวพราว แต่กลับสามารถสร้างความ งดงามให้กับภูเขาทั้งลูก

มองข้ามแววตาที่ซับซ้อนของฉินโน่ มู่เสว่ลุกขึ้นยืนอย่าง อึดอัดใจ ยื่นดอกไม้ให้ ผู้อำนวยการ ดอกไม้ของท่านค่ะ ขอโทษ ด้วยจริงๆ ! ”

ฉิน โน่รับดอกไม้มา มือของทั้งสองสัมผัสกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ เหมือนมีกระแสไฟฟ้าบางอย่าง มู่เสวรีบดึงมือออกทันที ฉินโน่ พยักหน้าเล็กน้อย ไม่แสดงออกมากเกินไป

“งะ งั้น ผู้อำนวยการ ฉันขอตัวไปก่อนนะคะ ! “ปูเสวโค้งคำนับ

ลา

“อืม ! “ส่งเสียงเบาๆง่ายๆอีกครั้ง”อืม”

มู่เสว่หันตัวอย่างรวดเร็ว หลบหลีกออกไปอย่างรวดเร็วเหมือนวิ่งหนีผี

แต่เขากลับมองแผ่นหลังของเธอ เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ! หลังจากนั้น จึงหันตัว เดินไปทางสุสานอีกครั้ง

พระเจ้า ! คิดไม่ถึงว่าเธอจะชนเข้ากับผู้อ่านวยการที่สุสาน แต่ วันนี้ไม่ใช่วันเชงเม้ง เป็นไปได้ไหมว่าญาติของผู้อำนวยการเสีย ชีวิตวันเดียวกับน้องชายของเธอ ?

มู่เสว่วิ่งไปประมาณสิบกว่าเมตร จึงหยุดลง หันกลับไปด้วยความ สงสัย เธอมองเห็นร่างสูงใหญ่ของฉินโน่มุ่งหน้าไปทางทิศ ตะวันออกของสุสาน และที่ตรงนั้น ก็เป็นสถานที่ฝังศพคุณพ่อ ของเธอเช่นกัน

คุณพ่อของมู่เสว่เสียชีวิตในอุบัติเหตุทางรถยนต์ ฝังไว้ทางด้าน ทิศตะวันออกของสุสาน เมื่อ เซียวจากไปเธออยากฝังมู่เขียว และคุณพ่อไว้ด้วยกัน แต่ว่า ตรงนั้นไม่มีที่แล้ว

คิดไม่ถึงว่าญาติของผู้อำนวยการก็ฝังอยู่ตรงนั้นด้วย !

มู่เสวถอนหายใจ พ่อคะ ขอโทษด้วย เดิมทีวันนี้อยากจะมาพบ พ่อเหมือนกัน ไว้ครั้งหน้าแทนนะ รอครบรอบวันตายเดือนหน้า ของพ่อ เสียวเสว่จะกลับมาหา !