ตอนที่ 1 เธอไม่ได้ป่วย

ตอนที่ 1 เธอไม่ได้ป่วย

“ถอดเสื้อผ้าออก นอนลงบนเตียง กางขาออกจากกัน ! “คุณ หมอในเสื้อกาวน์สั่ง

บนเตียงผ่าตัดสีน้ำเงิน หญิงสาวรูปร่างผอมบางหลับตาลง อย่างอัปยศ ขนตายาวดั่งปีกผีเสื้อบางเบา สวยงามแม้ไร้การ เคลื่อนไหว ริมฝีปากแดงที่ละเอียดอ่อน เม้มเข้าหากันเบาๆ มุม ปากแผ่กระจายโค้งแห่งความเศร้าเสียใจ

ความรู้สึกขนมแพร่กระจายลึกลงไปในใจ มู่เลวในวัยสิบเจ็ดปี ฟังคําสั่งจากคุณหมอด้วยความอัปยศอดสู ถอดเสื้อผ้าออกด้วย ความรู้สึกชา เอนกายลงบนเตียงผ่าตัดรอการตรวจของคุณหมอ

ดูเหมือนมู่เสว่จะรู้สึกได้ถึงสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูกของ แพทย์หญิงวัยกลางคน หล่อนจะต้องคิดว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงเห็น แก่เงินอย่างแน่นอน

นี่คือครั้งแรก ที่มู่เสวเปลือยกายตนเองต่อหน้าผู้อื่น

แสงแดดส่องผ่านผ้าม่านของห้องตรวจ สว่างเสียจนทำให้คน ลืมตาไม่ขึ้น แต่ทว่าหัวใจของเธอกลับมืดมน เพราะเธอรับงานที่ถูกสังคมรังเกียจเช่นนี้——แม่อุ้มบุญ

เธอเพิ่งจะอายุสิบเจ็ดปี

คุณหมอตรวจร่างกายส่วนล่างของเธอ จากนั้น มู่เสวได้ยินเสียง พูดอย่างเย็นชา : “เสร็จเรียบร้อย ใส่เสื้อผ้าได้ ! ”

มู่เสว่เริ่มสวมใส่เสื้อผ้า ทอดถอนใจออกมายาวๆ ในที่สุดก็ผ่าน ด่านนี้ เมื่อผ่านด่านนี้ เธอก็สามารถได้รับเงินครึ่งหนึ่ง

ใบหน้าของเธอขาวเนียนสะอาด ผมสีดำทิ้งตัวลงด้านหลัง เสื้อยืดตัวใหญ่คลุมไหล่บอบบางของเธอ ท่าทางขี้ขลาดนั้น ดู อ่อนแอและอับจนหนทาง

ผู้ชายในชุดสูทคนหนึ่งกำลังรออยู่ที่ประตู เมื่อมองเห็นปูเสบู่ถูก คุณหมอพาออกมาส่ง หลังจากเขากวาดตามองมู่เสว่ จึงถามเสียง ทุ้ม : “คุณหมอหลี่ ผลการตรวจเป็นอย่างไรบ้างครับ ? –

“คุณชายเหมาวางใจได้ เธอเป็นสาวบริสุทธิ์ ไม่มีโรคทางนารี เวช ! “คุณหมอหลี่ไม่ได้หลบเลี่ยง กล่าวอย่างตรงไปตรงมา

หน้าของมู่เสวกลายเป็นสีแดง ไม่กล้ามองผู้ชายตรงหน้าเขารู้เพียงว่าเขาคือตัวแทนของคนที่ต้องการให้เธอเป็นแม่อุ้มบุญ ส่วนคนนั้นจะเป็นอย่างไร มู่เสวไม่รู้เลยสักนิดเดียว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า จะสูงเตี้ยอ้วนหรือว่าผอม รู้แค่เพียงคนผู้นั้นให้เงินห้าล้านเพื่ออุ้ม บุญ ไม่มีอะไรต้องสงสัยเลย นั่นคือบุคคลลึกลับ

“คุณไปกันเถอะ ! ” เหมาจ๋อเหยียนพาเสวขึ้นรถหลังจากพูด คุยไม่กี่ประโยคกับคุณหมอหลี่ จากนั้นรถได้ขับเข้าไปในคฤหา สน์ชิงหวินซาน

“คุณมู่ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จนถึงก่อนตั้งครรภ์ เพื่อรับรอง ความบริสุทธิ์ของเด็ก นายจ้างได้ งว่าคุณไม่สามารถออกจาก คฤหาสน์ได้อีก ตลอดจนหลังจากตั้งครรภ์ นายจ้างจะจ่ายค่า ตอบแทนให้คุณเป็นจํานวนมาก คุณ ไม่ต้องกังวลเรื่องอาการ ป่วยของน้องชาย เงินจำนวนนั้นจะถูกโอนเข้าบัญชีวันนี้

มู่เสว่ทอดถอนใจ”ฉัน ออกไปไม่ได้แต่สามารถใช้โทรศัพท์ได้ ไหมคะ ? ”

“แน่นอน ! ” เหมาจ๋อเหยียนกล่าวด้วยท่าทางอ่อนโยน “คุณปู่ นี่ไม่ใช่การจํากัดอิสระของคุณ แต่นายจ้างจ่ายค่าตอบแทนแพง เช่นนี้ แน่นอนว่าคุณต้องมีความรับผิดชอบต่อเขา ใช่ไหมครับ ! ”
“ค่ะ ! ” มือเล็กๆที่อยู่ไม่เป็นสุขของปูเสประสานเข้าด้วยกัน

“คุณมู่ ในห้องชั้นบนมีเสื้อผ้า และของใช้ในชีวิตประจำวันทุก อย่าง หลังจากนี้ทุกวันผมจะมาส่งอาหาร คุณมู่ ขั้นตอนทาง ทนายความจัดการแล้ว เพียงคุณเซ็นชื่อก็เป็นอันเรียบร้อย

“โอ้ ! ” เสวชะงักงัน แต่เพื่อน้องชาย เธอจึงเซ็นลงไป

เมื่อขีดเขียนลายเซ็นลงบนกระดาษ หัวใจของมู่เสวก็รู้สึก สับสน เธอไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร เธอเซ็นลงไปแบบนี้ เท่ากับทำลายชีวิตของตนเอง แต่ไม่มีทางอื่นอีกแล้ว ! น้องชาย กําลังรอค่าผ่าตัด เธอเซ็นชื่อไปด้วยน้าตา ส่งให้เหมาจ๋อเหยียน “คุณชายเหมา งั้น งั้นคืนนี้เขา เขาจะมาไหมคะ ? ”

“ครับ คืนนี้เขาจะมา

“คุณมู่ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ นี่คือข้อสัญญา ส่วนนี้ของคุณ เก็บเอาไว้ให้ดี ! “เหมาจ๋อเหยียนหันหลังเดินออกจากคฤหาสน์

คฤหาสน์ใหญ่อย่างนี้ เหลือไว้เพียงมู่เสว่คนเดียว เธอรอค่ำคืนที่ กําลังจะมาถึงด้วยความตื่นตระหนก เธอกําลังจะขายตัว ไม่สิ ขาย ไปเรียบร้อยแล้ว
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกประหม่าอยู่บ้าง ไม่รู้ว่านายจ้างจะเป็นคน อย่างไร ?

เปิดประตูห้องนอนชั้นสองออก ก็ตกตะลึงทันทีกับการจัดแต่ง ห้องด้านใน มันถูกออกแบบอย่างเรียบง่าย ตกแต่งด้วยสีขาวดำ ดู สวยและสง่างาม แม้แต่ผ้าปูเตียงก็เป็นสีขาว ขาวสะอาดเสียจน ทําให้คนรู้สึกใจฝ่อ มู่เสว่คิดว่า คนผู้นั้นจะรักสะอาดเกินไปหรือ ไม่ ?

ชุดเฟอร์นิเจอร์สีขาวสําหรับเด็กผู้หญิง เหมือนกับเตรียมมาเพื่อ เธอ เตียงขนาดใหญ่และโต๊ะหัวเตียง เมื่อเปิดตู้ออก เสื้อผ้าใหม่ ทั้งหมดภายใน เธอล้วนไม่เคยเห็นมาก่อน แต่มองก็รู้ว่ามียี่ห้อ

เธอไม่สนใจสิ่งเหล่านั้น เธอแค่ต้องการสิ้นสุดสัญญานี้โดย เร็ว แล้วรีบกลับไปโรงเรียน เพื่อศึกษาเล่าเรียนต่อไป จึงอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย รอการมาถึงของผู้อุปถัมภ์

เวลาสี่ทุ่มตรง รถเบนท์ลีย์สีดำไม่มีทะเบียนปรากฏในลานของ คฤหาสน์

หัวใจของมู่เสวีเต้นอย่างกระวนกระวายไม่ยอมหยุดทันที เขามา แล้ว คนผู้นั้นมาแล้ว !

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ยืนอยู่ที่ประตูห้องโถงใหญ่ชั้นล่างเสียงรองเท้าหนังเหยียบพื้นหินอ่อนค่อยๆดังใกล้เข้ามา เสียง ฝีเท้าหยุดลงที่ประตู จากนั้นจึงค่อยๆก้าวมาหาเธอ หัวใจของเธอ เต้นเหมือนแทบจะพุ่งออกมาจากลำคอ

ทันใดนั้นเอง ประตูเปิดออก ร่างสูงใหญ่ปรากฏสู่สายตา รองเท้า หนังมันวาว กางเกงสแล็คทรงตรง เงยหน้ามองอีกครั้ง ร่างสูง ชะลูด สัดส่วนที่เหมาะสม ไม่มีไขมันส่วนเกิน เพียงแต่ ใบหน้า ของเขาสวมหน้ากากจิ้งจอกที่ใช้ทั่วไปในงานเต้นรำ

หัวใจของมู่เสวีเต้นแรง รู้สึกเวียนศีรษะขึ้นมาฉับพลัน จนเกือบ จะทรงตัวยืนไม่ไหว

สายตาเฉียบคมของฝ่ายชายกวาดมองใบหน้าน้อยๆที่ดูไม่สบาย ของมู่เสน่และเอ่ยถามว่า คุณ อมเสว ? “