ตอนที่11 เขาตื่นเต้นมาก

ตอนที่11 เขาตื่นเต้นมาก

เมื่อตัวเลขสีแดงหยุดตรงที่12 ประตูลิฟท์ค่อยๆเปิดออก ภาพที่ เห็นทำให้ฉันยืนอึ้งอยู่กลางลิฟท์

“ทิพย์สุดา บังเอิญจัง? พวกเรากำลังจะลงไปหาเธอแน่ะ ! ”

กลุ่มคนยืนออกันอยู่ด้านหน้าลิฟท์โดยมี วินัย สามีของฉันยืนอยู่ ตรงกลาง

“มีอะไรกันหรอ?”ฉันพูดขึ้นหลังพวกเขากรูกันเข้ามาในลิฟท์ โดยเบียดฉันกับวินัยไว้ตรงกลาง

“เพื่อนร่วมงานยุให้ผมเลี้ยงข้าวน่ะ ไม่รู้จะวิ่งยังไงดีเลย”วินัยยิ้ม อายๆบอก แต่ฉันจับแววตาภูมิใจของเขาได้

“หิ่งหรอ? วินัย นายยังมีหน้ามาซึ่งอีกหรอ?”

อีกคนรีบแทรกขึ้นอีกว่า โชคดีขนาดได้เลื่อนตำแหน่งขึ้น แถม เงินเดือนขึ้นอย่างนี้ วันนี้นายต้องเป็นเจ้ามือเลี้ยงพวกเราซักมื้อ ถึงจะถูก

“ใช่…ใช”คนอื่นพากันเออออไปด้วย
วินัยยิ้มใส่ฉันพลางว่า”เธอดูสิ….

“น้องทิพย์ อย่าห้ามรองหัวหน้าวินัยเลยครับ ไปด้วยกันเลยดี กว่า รับรองพวกเราไม่พาเขาไปเหลวไหลแน่นอน เพื่อนร่วมงาน ของนัยหัวเราะพูดกับฉัน ทำเอารอบข้างเฮกันอีกรอบ

ยิ่งทุกคนเบียดฉันกับวินัยยิ่งเข้าใกล้ไป

“ทิพย์ไปฉลองด้วยกันนะ ผมอยากให้คุณอยู่ด้วย”เขาพูดแทบ ชิดหน้าผากฉัน

ฉันเงยหน้า นมองเขา ชะงักคําพูดและกลืนกลับลงท้องไป ฉัน พยักหน้าตอบว่า “ได้สิ

“ว้าวววววววว…..เสียงแซวอึกทึกดังขึ้นในลิฟท์

ฉันควบคุมความเครียดของตัวเอง ทำยิ้มมีความสุขแซวว่า “ร้อง เว้าๆๆอะไรกัน ฝูงหมาป่ารึเปล่าเนี่ย คืนนี้จัดเต็มที่เลยนะ รอง หัวหน้าวินัยเลี้ยงเอง”

พอได้ยินฉันพูดอย่างนี้ ทุกคนในลิฟท์ก็เฮกันอีกรอบ ตามมา ด้วยเสียงพูดชมวินัยไม่ขาดปาก ฉันหัวเราะเสียงดังพลางมองดู วินัย เห็นชัดถึงรอยยิ้มเปี่ยมสุขของเขา
ฉันน่ะทำงานฝ่ายบริการลูกค้า ต้องพบปะผู้คนเสมอ ดังนั้นฉัน รับมือได้ดีกว่าวินัย รู้ว่าสถานการณ์อะไรควรพูดยังไง

ฉันพาวินัยและเพื่อนๆเขาไปห้องพิเศษที่ฉันจองไว้ในภัตตาคาร อาหารจีนแห่งหนึ่ง เราเฮฮาสนุกกันมาก กว่างานเลี้ยงจะเลิก ก็ เมาเละกันทุกคน

ฉันแย่งดื่มแทนวินัยไประดับนึงเพราะกลัวเขาเมา แต่ถึงอย่าง นั้นเขาเองก็ดื่มไปเยอะอยู่ ฉันมองเห็นดวงตาของเขาทอประกาย เหมือนดาวที่สว่างไสวในท้องฟ้ายามค่ำคืน

พวกเราช่วยกันส่งเพื่อนร่วมงานขึ้นรถแท็กซี่ทีละคนหลังงาน เลี้ยงสิ้นสุดลง

เมื่อปราศจากเสียงโหวกเหวกโวยวาย ถนนยามค่ำคืนเหลือแค่ ฉันกับวินัย

“ทิพย์ ผมยังไม่อยากนั่งรถ เราเดินกลับกันเถอะวินัยพูดขึ้น

ที่จริงฉันเองดื่มมากจนรู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย กำลังอยากรับลม พอดีเลยพยักหน้ารับ และเดินข้างๆเขาไปบนทางเดิน

“ทิพย์ คุณรู้ไหมผมเป็นพนักงานที่ได้เลื่อนตำแหน่งเร็วที่สุด ของบริษัทซึ่งเหอกรุ๊ปจำกัดเลยนะ”
“ผมพึ่งเข้าทำงานได้ปีกว่า อายุแค่ยี่สิบหก ถือเป็นรองหัวหน้าที่ อายุน้อยที่สุดของบริษัทเลยล่ะ”

“ตอนบ่ายผมโทรไปเล่าให้คุณแม่ฟังแล้ว ท่านดีใจมากเลย ชม ผมไม่ขาดปากเลย แม้แต่คุณพ่อที่ปกติไม่ค่อยพูดค่อยจา ยังเอ่ย ปากชมผมเลย คุณก็รู้นี่ ตั้งแต่เล็กจนโตคุณพ่อไม่เคยเอ่ยปากชม ผมเลยวินัยพูดซ้ำไปมาไม่ต่ำกว่าห้ารอบ

จริงๆตอนนี้ฉันกังวลกลุ้มใจจนใกล้บ้าแล้วนะ “นัยคะ ฉันมีเรื่อง อยากคุยกับคุณ” ฉันเรียกเขาอย่างกะทันหัน

“มีอะไรหรอ?” เขาหันกลับมาพร้อมยิ้มอ้อนเหมือนเด็กอยากได้ ขนม

วันตาร้อนผ่าว กัดฟันกลืนคำพูดที่เกือบหลุดปากกลับลงท้องไป อีกรอบ พลางว่า ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่จะบอกว่าฉันเหนื่อยแล้ว เราเรียกรถกลับกันเถอะ

“เอาสิ ทิพย์…ปีหน้าเราซื้อรถกันนะ คราวนี้ไม่ว่าคุณอยากไป ไหนผมจะขับรถพาคุณไปเอง ไม่ให้คุณต้องเหนื่อยอีก เขาเริ่มพูด ซ้ำๆอีก แต่คราวนี้เป็นการพูดเพื่ออนาคตของเรา…

ฉันรับฟังอย่างสับสนในหัวใจ เลยรีบวิ่งไปเรียกรถแท็กซี่ที่ผ่าน มาให้หยุดลง