ตอนที่12 คุณน่าจะเมาแล้วนะ

ตอนที่12 คุณน่าจะเมาแล้วนะ

วินัยเงียบไปเมื่อขึ้นรถ ส่วนฉันนั่งมองโคมไฟข้างนอกหน้าต่าง รถที่ผ่านไปทีละเสา

แสงไฟสาดเข้ามา พลันเห็นเป็นหน้าของอนุสิทธิ์โผล่ที่กระจก รถสายตาเย็นชา และถามว่า ตัดสินใจได้รึยัง ถ้าฉันปฏิเสธ เขา เขาจะไล่นัยออกทันที

กระพริบตาเดียว ใบหน้าบนกระจกก็เปลี่ยนเป็นหน้าของเหล่า เพื่อนร่วมงานพากันร่วมแสดงความยินดีกับฉันและนัย แถมยัง อิจฉาฉันที่ได้สามีเก่งมีอนาคต

กระพริบตาอีกที ใบหน้าบนกระจกก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าภูมิใจของ นัย เขาบอกกับฉันอย่างภูมิใจว่า เขาได้เลื่อนขั้นแถมได้เงินเดือน เพิ่มขึ้นด้วย ต่อไปจะไม่ให้ฉันลำบากอีก

ทันใดนั้นฉันรู้สึกเจ็บที่ตาขึ้นมาจี๊ดนึง เลยหลุบตาลงหันไปมอง วินัยที่นั่งเงียบอยู่

รู้จักกันมา 13 ปี ไม่ว่าท่าทางอารมณ์แววตาแบบไหนของเขาฉัน เข้าใจหมด ถึงตอนนี้เขาจะเงียบแต่ฉันก็ยังเห็นรอยยิ้มตรงมุมปาก และแววตาที่ภูมิใจนั่น
“เป็นอะไรรึเปล่า?”วินัยยิ้มถามฉันเมื่อเห็นฉันมองหน้าเขา br/

ฉันส่ายหน้าว่าไม่มีอะไรหรอก สงสัยจะดื่มมากไปหน่อย รู้สึก มึนๆหัวน่ะ”

จากนั้นฉันก็เอนศีรษะไปซบไหล่เขาพูดว่า “ที่รักคะ ขอฉันพิง หน่อยนะคะ”

“ใกล้ถึงบ้านแล้วล่ะ ที่รักครับ วันนี้รบกวนคุณมากเลยนะ เขาไม่ ได้ขยับหนีแถมยังพูดปลอบอย่างอ่อนโยน

ฉันพยายามกลั้นน้าตาไม่ให้ไหลลงมาด้วยการหลับตาลง

นัยของฉัน….นี่เราจะต้องเดินตามเส้นทางนี้จริงๆหรอ?

หลังกลับถึงบ้านและอาบน้ำเสร็จ ฉันก็นั่งนึกถึงคําที่ต้องการพูด ช้าไปมาอยู่บนเตียง

ฉันกระสับกระส่ายพลิกตัวไปมา สุดท้ายฉันมองหน้าเขาพูด ว่า”นัยคะ ฉันมีเรื่องอยากจะปรึกษากับคุณหน่อยค่ะ”

“เรื่องอะไรหรอ? พูดมาสทิพย์ ตอนนี้ผมสามารถซื้อของทุก อย่างที่คุณอยากได้ได้แล้วล่ะ”
ฉันกัดฟันพูดว่า”นัยคะ ฉันรู้สึกเหนื่อยกับการใช้ชีวิตที่นี่จังเลย เราไปหาเมืองอื่นอยู่กันดีกว่าไหมคะ?”

“คุณว่าไงนะ?” วินัยลุกนั่งตัวตรงอย่างตกใจ ดูท่าเขาไม่คิดมา ก่อนว่าฉันจะขออะไรแบบนี้”ทิพย์ คุณจะบ้าหรอ? กว่าพวกเราจะ พยายามจนมาถึงจุดนี้ได้ ตอนนี้คุณจะบอกให้ผมลาออกไปหา งานที่อื่นเนี่ยนะ?”

แต่คุณไม่รู้สึกหรอว่างานและชีวิตที่นี่พลุกพล่านเร่งรีบเกินไป แรงกดดันเยอะมากเลยนะ ฉัน…ฉันไม่ชอบเลย… “ฉันพูดเสียงเบา

“เลิกเพ้อเจ้อได้แล้วน่ะ”วินัยขมวดคิ้ว วันนี้คุณเมามากแล้ว พูดจาเหลวไหลเพ้อเจ้อ รีบเข้านอนเถอะ”

“ฉันไม่ได้เมานะ”ฉันโต้กลับและขอร้องเขาว่า”นะคะนัย ฉันไม่ ชอบเมืองนี้เลยจริงๆ เราไปจากที่นี่กันเถอะนะ…ได้ไหม? หา เมืองสวยๆเล็กๆใช้ชีวิตเรียบง่ายด้วยกัน คุณก็รู้นี่ฉันไม่เคยแคร์ เรื่องเงินทองลาภยศเลย”

“ไม่มีทาง วินัยผลดตัวลุกขึ้นยืนอย่างเดือดดาล อย่าพูดจาเพ้อ เจ้อแบบนี้อีก คุณรีบเข้านอนเถอะ”

พอเห็นเขาเดินผลุนผลันออกนอกห้องนอนไป ฉันตกใจมาก “นัย คุณจะไปไหนน่ะ?”
“ผมไม่อยากฟังเรื่องพวกนี้ จะออกไปข้างนอกหน่อย”เขาปิดประ ดูดังปิ้ง…

ฉันนั่งปิดหน้าร้องไห้อยู่บนเตียงเงียบๆ

ฉันจะทำยังไงดี? ฉันไม่กล้าบอกเขาว่าตำแหน่งของเขาแลกมา ด้วยเรือนร่างของฉัน มันจะทำลายความภูมิใจของเขาซักแค่ไหน กันนะ? เขาอาจจะล้มแล้วลุกไม่ขึ้นอีกเลยก็เป็นได้ อีกอย่างฉันก็ ไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันเจออะไรมา

ถ้าเขารู้ว่าฉันเคยมีความสัมพันธ์กับคุณอนุสิทธิ์ เขาจะยัง ต้องการฉันอีกไหมนะ? เขาจะต้องรังเกียจว่าฉันสกปรกและทิ้ง ฉันไปแน่นอน !

ฉันไม่อยากจะคิดเลยถ้าเขาไม่ต้องการฉันขึ้นมา แล้วฉันจะทํา ยังไง? ฉันไม่กล้าเสี่ยงจริงๆ

หลังจากกอดผ้าห่มร้องไห้อยู่นาน แอลลกอฮอล์เริ่มขึ้นสมอง ฉันนอนมีนๆอยู่บนเตียง และได้ยินเสียงเปิดประตูเบาๆระหว่าง ครึ่งหลับครึ่งตื่น

“ทิพย์…คุณหลับรึยัง?”เป็นเสียงของวินัย เบาจนแทบไม่ได้ยิน ฉันคิดว่าตัวเองฝันไปเลยไม่ได้ตอบ